Ja jestem na etapie mówienia rodzinie, że... nie wezmę żadnego rozwodu i to już jest szokiem. Ostatnie rozstanie z mężem stało się dla najbliższych pewnikiem, że teraz to będzie już tylko to. Córce wręcz wykrzyczałam w samochodzie, że nie wezmę rozwodu z tatą i koniec. Dodam, że dzieci chcą (?) tego rozwodu, ponieważ są bardzo zmęczone trwającą tyle lat sytuacją między nami. Na dodatek, ojciec przestał się z nimi kontaktować...
Córka przyjęła moje wykrzyczane zdanie i nie wraca do tematu. Jak widzi, że się zaczynam miotać emocjonalnie, to powtarza: "Tylko nie chcę nic wiedzieć. Moje zdanie znasz". To działa na mnie, jak kubeł zimnej wody, ponieważ bardzo pracuję nad tym, aby NIGDY WIĘCEJ nie wciągać dzieci w moje emocje związane z przeżywaniem kwestii taty. W obecności dzieci dyscyplinuję się, aby być radosną, mającą kontrolę nad własnym życiem bez ojca. Podczas spotkania z synem i jego dziewczyną, ona była zaskoczona, że tak dobrze wyglądam i że z taką swobodą opowiadam anegdotki rodzinne, w których jest przecież obecny mój mąż. Syn patrzył na mnie podejrzliwie, ale nie skomentował. Staram się w tym przywoływaniu pamięci o tacie nie przegiąć. Zachować swobodę.
Podczas Wigilii dzieci złożyły mi fantastyczne życzenia, w których wreszcie nie było mowy o tym, abym sobie kogoś znalazła. Syn tylko "zażartował": No ty, Mamo, oddałaś życie Chrystusowi, więc, co Ci będę gadać... Zaskoczył mnie tymi słowami, ponieważ nie stałam się jakoś nadzwyczajnie religijna, a po prostu, i to już dobry czas temu, powróciłam na łono Kościoła
Gdy odwoziłam go na dworzec spokojnie zwierzyłam mu się, że zupełnie nie rozumiem, dlaczego znowu tak się stało między mną a tatą. Że to jego ostatnie porzucenie nas jest kompletnie z czapy. Odpowiedział mi, że owszem, to ostatnie tak, ale za wcześniejsze rozstania oboje jesteśmy odpowiedzialni... To mi dało mocno do myślenia. To dlatego , m.in., zdecydowałam się na terapię, aby przyjrzeć się sobie i odkryć te obszary, które utrudniały mi zbudowanie harmonijnej relacji z mężem, pomimo pragnienia stworzenia dobrego małżeństwa.
Syn powiedział mi jeszcze jedną cenną rzecz: że życzy mi, aby zbudowała sobie świat, w którym jest przestrzeń i na inne sprawy, a nie tylko Kościół i Bóg. I trafił w punkt, ponieważ też tak w głębi czuję. Nie chcę "zafiksować" się wyłącznie na Kościele, a jednocześnie pragnę z każdym dniem pogłębiać więź z Panem Bogiem. Po prostu jestem świadoma zaniedbania innych sfer w moim życiu, gdzie porządki odkładam na wieczne później, a przeżywany kryzys pomaga mi w tym
W ogóle: mam dość tego słowa jak i innych stwierdzeń, którymi szafuje mój mąż. Wczoraj rozmawialiśmy przez telefon. W sumie rozmowa ok, ale znowu usłyszałam, że nie chce ze mną być i że nie jesteśmy małżeństwem. On to powtarza jak mantrę, jak jakieś zaklęcie....
Wkurzyłam się, ale spokojnie odpowiedziałam swoją mantrą, że nasze małżeństwo jest faktem, a nie jego widzimisiem, poprosiłam go też, aby przestał wypowiadać te słowa: "Nie chcę z Tobą być", ponieważ to jest niebezpieczne, na co mąż: "A kto to mówi?". Hmm, a więc siedzą w nim kolce moich słów.... Tylko jakich???? Ból, który zadaje mi mąż swoim zachowaniem, przyćmił moją pamięć i trzeźwą ocenę sytuacji... Strasznie to wszystko zagmatwane
Na dodatek ten straszliwy lęk, że: za późno
i dobrych, pomocnych lektur.