Coś dla (nad)wrażliwych

Wiedza, która może pomóc, gdy boli dusza...

Moderator: Moderatorzy

Inna
Posty: 332
Rejestracja: 23 lip 2017, 21:47
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Coś dla (nad)wrażliwych

Post autor: Inna »

PODRÓŻ DO WNĘTRZA WWO


Tytuł artykułu nie jest przypadkowy , gdyż istnieje pewna analogia podróży do wnętrza Ziemi Juliusza Verne’a i do wnętrza WWO. I ta pierwsza i ta druga jest przygodą życia. Docieramy w głąb niezwykłej i nieodkrytej krainy, pełnej emocjonalnych zachowań, zachwytów ale też i lęków, gdzie bohaterami (zarówno w książce, filmie czy u WWO) są ludzie nietuzinkowi, inteligentni, uczciwi, lojalni, szlachetni.
Nie opiszę fabuły, gdyż sporo osób ją pewnie zna, a jeśli nie, to warto przeczytać książkę bądź obejrzeć film. Ja chcę Was zabrać w podróż w głąb siebie, w głąb WWO, czyli w głąb ludzi wysoko wrażliwych.
WWO to skrót od Wysoko Wrażliwej Osobowości, którego autorem jest psychoterapeutka Elaine Aron. Jest jeszcze inne określenie takich osób, którym posługuje się Christel Petitcollin - nadwydajni mentalnie, ale ja osobiście wolę WWO.
Artykuł ten nie będzie poradnikiem ani zbiorem opracowań naukowych. Taką wiedzę gwarantują książki, które szczerze i gorąco polecam, gdyż one właśnie były moim środkiem lokomocji w głąb WWO, czyli również w głąb własnego wnętrza.
Polecam bardzo osobistą historię osoby wrażliwej, Federici Bosco „Mówili, że jestem zbyt wrażliwa”. To lektura lekka, idealna na wprowadzenie w krainę WWO
Kolejną pozycją wartą uwagi, jest książka autorstwa Elaine Aron pt. „Wysoko wrażliwi”. Jest to bardziej opracowanie naukowe, ale dla dociekliwych w sam raz.
Z kolei Christel Petitcollin przekazuje ciekawe informacje „Jak mniej myśleć” i „Jak lepiej myśleć”.
Dla tych co książek nie lubią polecam internet a konkretnie blog ,,dajsobiespokoj.pl”.
Zapewne jest więcej takich blogów, ale ja raczej jestem tradycjonalistką i wolę wersje papierowe, więc stron internetowych nie eksplorowałam za bardzo. Skupiłam się na sobie i własnych przeżyciach przy pomocy literatury. Rok czasu to trwało zanim do mnie dotarło, że jestem WWO. Bo że jestem, mówiło mi wcześniej sporo osób, ale ja musiałam do tego dotrzeć sama.
Jak już się domyślacie, będzie to raczej autoanaliza. Zachęcam jednak do przeczytania, bo a nuż któreś zdanie wywoła u Was zdumienie typu „ja też tak mam”, „identycznie się tak zachowuję”, „to samo czułam” itp. Ja właśnie w taki sposób dotarłam do siebie czytając nie o „nich” a o „nas” a konkretnie o „sobie”. Bo osobiste przeżycia łatwiej przyswoić aniżeli naukowe teorie.
A zatem, moja przygoda z WWO zaczęła się gdy już dogłębnie odczułam swoją inność o której wspomniałam w ostatnim artykule „Etykietowani”. Bo WWO też mają etykietę. Bo są inni, bo odstają od reszty społeczeństwa, bo są przewrażliwieni, bo jest całe mnóstwo „bo”, o których tu będzie sporo.
Ja się czułam inna od dzieciństwa.
Inna, czyli jaka? Ano taka niezrozumiana, odrzucana, pomijana, lekceważona, ignorowana, niedopasowana i dużo by wymieniać… Po prostu czułam jakbym nie pasowała do tego świata. Przy czym należy wiedzieć, że każda wysoko wrażliwa osoba jest inna od pozostałych, nawet jeśli łączy je wspólna cecha.
Odkąd pamiętam, żyłam jakby w dwóch światach. W tym rzeczywistym, gdzie ciało mieszkało i w tym równoległym, gdzie była dusza. Dlatego też często sprawiałam wrażenie (sprawiam nadal) osoby oderwanej od rzeczywistości, której towarzyszyły zwroty takie jak: „halo, tu Ziemia”, „byś się też uśmiechnęła”, „coś się tak zawiesiła?”. Kiedy reagowałam na te i inne aluzje w moją stronę, słyszałam że jestem przewrażliwiona, że ze mnie takie „uraźliwe gówienko”, że zajmuję się pierdołami, że za dużo myślę, że wciąż jestem zabuczała, że za dużo roztrząsam i analizuję, że jestem odludkiem itp. itd.
Wszystkie te słowa mi nie pomagały. Wywoływały jeszcze większą ucieczkę w świat równoległy, wyimaginowany, w którym nikt nie dokuczał, nie dogryzał, nie krytykował. Świat rzeczywisty sprawiał ból i cierpienie. Wyraźnie dawał do zrozumienia, że tu nie pasuję. Coraz większe wycofanie miało skutki w życiu osobistym i rodzinnym. Jako dziecko uciekałam w świat książek. Czułam się nielubiana, wyśmiewana, pomijana. Nie miałam przyjaciółki, ani nawet koleżanek. Zakochiwałam się platonicznie i wszystkie moje kontakty z ludźmi odbywały się raczej w świecie wyimaginowanym, bo w rzeczywistym zderzałam się z odrzuceniem i niezrozumieniem. Chyba odpychałam innych swoją wycofaną osobowością. Nie byłam otwarta jak rówieśnicy. Właściwie to nawet nie lgnęłam za bardzo do towarzystwa. Wolałam ciszę i spokój, ale pragnęłam też kontaktów. Samotność i inność bardzo to utrudniały.
Jako nastolatka miałam też problemy z dopasowaniem się, ale już w trzeciej klasie liceum to się zmieniło. Zaprzyjaźniłam się z ekstrawertyczką. Mój introwertyczny świat nabrał kolorów. Wagary, papierosy, alkohol, dyskoteki… Poczułam się lubiana, chciana, zauważana. To nic, że nie było to zgodne z moimi zasadami. Wtedy tego tak nie odczuwałam. Liczyło się, że zaistniałam.
Dzięki takiemu życiu poznałam swego męża. Też ekstrawertyka. Będąc na ,,ekstrawertycznym haju”, wyszłam za mąż, cały czas ten stan euforii podtrzymując. Bo dla introwertyka (a jestem nim w 100%), ekstrawersja to jakiś rodzaj podekscytowania, pobudzenia. Ale też i przebodźcowania. A dla osoby wysoko wrażliwej to najgorszy stan, który tworzy całą gamę uczuć ambiwalentnych opartych na przekonaniach: „nie jestem dość dobry/a” a „zasługuję na to”.
Małżeństwo i macierzyństwo to kolejna próba dopasowania się do tego świata. Przecież wszyscy tak robią. Tworzą rodziny, żyją szczęśliwie albo i nie. Należałam do grupy „albo i nie”. Niewierność męża, manipulacja, ale też i nieświadomość tego kim jestem, zaprowadziły mnie w meandry alkoholu i depresji. Nietrudno było zbłądzić, gdy wszystkie moje podejrzenia i wątpliwości były poddawane krytyce, że sobie coś ubzdurałam, że przesadzam, że się czepiam, że jestem przewrażliwiona…
A ja miałam intuicję i pewność. Tyle, że nigdy nie potrafiłam się konfrontować. Kiedy już to zrobiłam, runął cały mój kruchy świat. Bo wysoko wrażliwi stąpają całe życie po kruchym lodzie. Do czasu, gdy przyjdzie świadomość. Do mnie szła 7 lat, bo zanim odkryłam, że jestem WWO, roztrząsałam problem alkoholizmu, depresji, kochania za bardzo, DDA i introwersji. Wszystkie te tematy przepracowałam dogłębnie i analitycznie jak przystało na WWO ale wciąż czułam niedosyt, wciąż nie rozumiałam siebie i swoich zachowań, wciąż czułam się inna.
Dopiero sugestie osób z wysoką wrażliwością zaczęły do mnie powoli docierać, chociaż i tak mnie uwierały, bo znowu ktoś mi mówił o mojej nadwrażliwości. Tyle, że przekazywał mi to w zupełnie inny sposób. Z empatią i cierpliwością a nie z pretensjami. Bo WWO kwitnie czując wsparcie i ciepło. W atmosferze krytyki, zawstydzania i wytykania porażek więdnie.
Jak już wspomniałam, rok zajęło mi dopuszczenie do siebie że jestem WWO, ale zaledwie miesiąc, by przejść przyspieszony kurs samopoznania z pomocą literatury którą wyżej wymieniłam. I tym razem nie ciepłe słowa a prowokacja kogoś, że nie znam siebie, doprowadziły mnie do świata wewnątrz naszego świata. Do świata, w którym się sama z sobą skonfrontowałam i zrozumiałam kim jestem. Odnalazłam się wśród tych, którzy szukają na zewnątrz potwierdzenia swojej wartości, tych, którzy nie wsłuchują się w swoje potrzeby, ale doskonale wczuwają się w potrzeby innych, nie umieją przyjmować pomocy, dają się zadręczać w toksycznych relacjach, bez przerwy siebie oczerniają i krytykują. Ten wewnętrzny krytyk nie opuszcza ich na krok, wciąż prowadzą wewnętrzny dialog, zadają sobie od rana do wieczora pytania o różne sprawy, które tak przytłaczają, że czasami ma się ochotę krzyczeć, wyłączyć, uciec. Ale jak uciec od samego siebie? Szybko wpadają w uzależnienia, nie dlatego że w tamtej chwili nie mieli wyboru, ale dlatego że ucieczka od bólu w nawyk przynosiła natychmiastową ulgę. Tyle że nawyk stawał się potem nałogiem…
Im więcej czytałam, tym bardziej identyfikowałam się z WWO. Tak jak oni nie lubię zaskoczeń, nieprzewidzianych sytuacji, mam potrzebę domknięcia poznawczego, czyli doprowadzenia spraw do końca, źle znoszę pytania w zawieszeniu lub bez odpowiedzi, ranią mnie wszelkie upomnienia, denerwuję się kiedy w krótkim czasie muszę zrobić wiele rzeczy, są dni gdy czuję się tak wyczerpana, że muszę zostać w łóżku, albo chociaż sam na sam z sobą, nie lubię zatłoczonych miejsc, hucznych imprez, uwielbiam naturę, pociąga mnie wszystko co ma wymiar „duchowy”, szukam harmonii, jestem nieufna, podejrzliwa, lubię ciszę i samotność, wyczuwam zmianę nastrojów u innych, wyłapuję ich ukradkowe spojrzenia, jestem nadmiernie czujna, wszędzie widzę zagrożenie. Gdy ktoś wywiera na mnie presję, ogarnia mnie niepokój, w kłótni pozwalam innym podnosić głos, wycofuję się gdyż nie potrafię odnaleźć właściwych słów. Oczywiście one przyjdą ale dopiero po czasie.
No i inteligencja. Podobno jestem a nie dopuszczam tego do siebie. Podobno mam jakiś dar pisania, który oczywiście neguję. Podobno jestem dobrym człowiekiem, ale ja widzę swoje złe cechy, wszędzie piszę czarne scenariusze, zakładając, że lepiej być przygotowaną niż się rozczarować…
Sporo tego, prawda? A to zaledwie część tego co chciałam przekazać. Tego co mnie dotarło. Bo dotarło jeszcze, że dopiero świadomość tych wszystkich cech może poprawić nam komfort życia. Innym też nie jest łatwo przebywać w naszym otoczeniu, rozumieć nasze nastroje i skrajne emocje. To już nasz problem, który problemem być przestaje, gdy zaczynamy siebie dostrzegać, rozumieć, kochać.
Warto wiedzieć, że WWO to nie jest cecha charakteru ani osobowości, nie można się ani jej nauczyć, ani pozbyć. Z tym człowiek się rodzi i albo jest wrażliwy na piękno i ma bogaty świat wewnętrzny, albo nie ma.
Nasza emocjonalność (dużo bardziej rozwinięta w stosunku do średniej) często wprowadza nas w stan nieustannego stresu wywołującego zmęczenie, depresję i frustrację, ale też i cierpienie.
Zrozumienie, że wszystko przechodzi u nas najpierw przez serce a potem przez mózg przynosi ulgę. Nasz umysł niestety nie potrafi zbyt długo przebywać w teraźniejszości. Jest albo w przeszłości albo w przyszłości. Może i ten świat, w którym żyjemy nie jest dla nas przyjazny, ale w świetle nowej świadomości wszystko nabiera sensu. Da się w nim całkiem dobrze funkcjonować. Wystarczy ustawić sobie życie pod kątem swojej wrażliwości, zatroszczyć się o siebie, docenić za to, że się jest a nie za to co się robi. Warto też postarać się nie porównywać z innymi, chwalić siebie za podejmowanie ryzyka i poznawanie nowych rzeczy a nie za odnoszone sukcesy.
Ja zaczęłam od akceptacji siebie i znajdowania czasu dla siebie. Nie przeładowuję już swojego dnia rozmaitymi zajęciami. Mam czas na myślenie (to akurat jest nieodłączne) i marzenia, zmieniłam oczekiwania na realne. Medytacje i muzyka relaksacyjna są dla mnie kołem ratunkowym, ale też i ogromną przyjemnością. Dbam o regularny tryb życia, odpowiednią ilość snu, unikam środków pobudzających, ludzi toksycznych i narcystycznych, choć to dopiero udaje mi się od niedawna, gdy dowiedziałam się (ale też i odczułam), że jestem idealną ofiarą manipulatorów, czego oczywiście nie dopuszczałam do siebie, tłumacząc ich a siebie krytykując i obwiniając. Ale to już osobny temat, który dopiero zaczynam zgłębiać i którego naprawdę się boję, bo odsłania zbyt wiele niewygodnej prawdy.
Ale ja prawdę lubię. Wolę najgorszą prawdę od najmniejszego kłamstwa. I tą prawdą się z wami podzielę przy najbliższej podróży, bo ta dobiega końca.
Mam jednak nadzieję, że się udała, że odkryliście (tak jak i ja) skarby, które posiadacie wewnątrz własnego „Ja”. Bo wszystkie te „przewrażliwione” zachowania to skarby. To nic, że są inne, odbiegające od normy. Inność to tajemniczość. A skarby przecież zawsze są okryte tajemnicą.
Inna
"Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia"
(Flp 3,14)
Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Coś dla (nad)wrażliwych

Post autor: Caliope »

Opisujesz moje życie Inna, ale ja jestem zdania, że z WWO można sobie poradzić. Miałam tak ciężkie życie w dzieciństwie, że z takimi cechami sama bym skończyła ze sobą, a żyję i daję radę.
Niepoprawny83
Posty: 270
Rejestracja: 07 wrz 2021, 22:43
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Coś dla (nad)wrażliwych

Post autor: Niepoprawny83 »

Inna, napisałaś bardzo ciekawą charakterystykę osób nadwrażliwych, jednak ciekaw jestem, czy takie osoby są w stanie ranić innych, w tym osoby sobie najbliższe, nawet o tym nie zdając sobie z tego sprawy? Pytam, bo sam mam pełno cech o których piszesz, ale mimo to długie lata raniłem bardzo moją żonę i nawet nie widziałem zła które czynię, napiszę więcej, uważałem, że to ja jestem krzywdzony....

Ps. Luxtorpeda ma w dorobku fajny kawałek o "nadwrażliwcach", pozwolę sobie zamieścić linka bo fajnie moim zdaniem opisali ten "problem":
https://www.youtube.com/watch?v=0sTlpFTipjA
Zaufaliśmy miłości.
Inna
Posty: 332
Rejestracja: 23 lip 2017, 21:47
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Coś dla (nad)wrażliwych

Post autor: Inna »

Niepoprawny83 pisze: 30 paź 2021, 20:57 Inna, napisałaś bardzo ciekawą charakterystykę osób nadwrażliwych, jednak ciekaw jestem, czy takie osoby są w stanie ranić innych, w tym osoby sobie najbliższe, nawet o tym nie zdając sobie z tego sprawy?
Tak. Zraniony rani.
Zranienia wynikają z grzechów naszych ale też i innych. Świadomość własnych zranień nie pozwala już ranić ( to wyniosłam z rekolekcji o zranieniach)
"Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia"
(Flp 3,14)
Inna
Posty: 332
Rejestracja: 23 lip 2017, 21:47
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Coś dla (nad)wrażliwych

Post autor: Inna »

Caliope pisze: 28 paź 2021, 18:25 Opisujesz moje życie Inna, ale ja jestem zdania, że z WWO można sobie poradzić.
Ależ ja też tak myślę 😊
Przecież napisałam : "Może i ten świat, w którym żyjemy nie jest dla nas przyjazny, ale w świetle nowej świadomości wszystko nabiera sensu. Da się w nim całkiem dobrze funkcjonować. Wystarczy ustawić sobie życie pod kątem swojej wrażliwości, zatroszczyć się o siebie, docenić za to, że się jest a nie za to co się robi. "
"Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia"
(Flp 3,14)
Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Coś dla (nad)wrażliwych

Post autor: Caliope »

Inna pisze: 31 paź 2021, 0:23
Caliope pisze: 28 paź 2021, 18:25 Opisujesz moje życie Inna, ale ja jestem zdania, że z WWO można sobie poradzić.
Ależ ja też tak myślę 😊
Przecież napisałam : "Może i ten świat, w którym żyjemy nie jest dla nas przyjazny, ale w świetle nowej świadomości wszystko nabiera sensu. Da się w nim całkiem dobrze funkcjonować. Wystarczy ustawić sobie życie pod kątem swojej wrażliwości, zatroszczyć się o siebie, docenić za to, że się jest a nie za to co się robi. "
Ja akurat nie ustawiam życia pod tym kątem, a zapominam o mojej wrażliwości stając się twarda. Nie raz mogłam już odejść z tego świata, a jestem, silniejsza i coraz mniej wrażliwa, bo życie uczy. Nie wiem czy moje wpadnięciem w nałóg nie jest też z tym związane, nie radzilam sobie ze sobą, a to był jedyny dostępny dla mnie regulator uczuć, wrażliwości.
Inna
Posty: 332
Rejestracja: 23 lip 2017, 21:47
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Coś dla (nad)wrażliwych

Post autor: Inna »

Caliope pisze: 31 paź 2021, 10:23 (...) zapominam o mojej wrażliwości stając się twarda. Nie raz mogłam już odejść z tego świata, a jestem, silniejsza i coraz mniej wrażliwa, bo życie uczy.
"Bądźcie pozdrowieni nadwrażliwi, za waszą czułość w nieczułości świata, za niepewność wśród jego pewności..."
Kazimierz Dąbrowski - "Posłanie do nadwrażliwych"

Zachowaj swoją wrażliwość. Coraz mniej jej na tym świecie.
"Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia"
(Flp 3,14)
ODPOWIEDZ