Czy muszę pójść na terapię?

Powrót to dopiero początek trudnej drogi...

Moderator: Moderatorzy

Niepoprawny83
Posty: 270
Rejestracja: 07 wrz 2021, 22:43
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Czy muszę pójść na terapię?

Post autor: Niepoprawny83 »

sajmon123 pisze: 25 paź 2021, 21:31
Niepoprawny83 pisze: 25 paź 2021, 20:49
Caliope pisze: 24 paź 2021, 18:08
Polecam "Dzikie serce" ,bardzo fajna książka by wejść w siebie i w swoją męskość.
Dziękuję za propozycje lektury, czytanie idzie mi opornie, ale być może i ta pozycja trafi pod moją strzechę.
Nie ważne jak idzie, ważne co z tego wyciągniesz. Chcesz być "facetem" to stan najpierw sam na nogi. Potrzeba kontroli, zazdrość - zazwyczaj wynika z niskiej samooceny. Masz tutaj pole do popisu. Najłatwiej zacząć od wyglądu zewnętrznego. Stan przed lustrem i pomysl co możesz zmienić np gdy się zaniedbałeś, warto poćwiczyć. Dodatkowo wysiłek fizyczny bardzo szybko pozytywnie wpływa na nasz mózg.

Kolejnym etapem jest zmiana myślenia, określenie celów, dążenia do nich. Przytul się do Boga. On Ci pomoże. Nie będziesz sam. Lektury są pomocne, ale bez zmiany mindsetu [sposobu myślenia
- przypis moderacji] szybko wyleci to z głowy.
Faktycznie się zaniedbałem, ale to jeszcze można w miarę szybko ogarnąć, basen plus stres pozwoliły szybko zredukować wagę, zacząłem nawet stosować krem do twarzy (na wyraźne zalecenie żonki) bo praca na powietrzu plus wiek robią swoje. Ale to jeszcze nie wystarczy, choć zaczynam się coraz lepiej dogadywać z małżonką, uczę się sztuki komunikacji (głownie słuchania ze zrozumieniem) to jednak w środku ciągle jestem strasznie niepewny siebie, co niestety znalazło wyraz w dwóch "samozaoraniach" jakich dokonałem na tle zazdrości/nadkontroli. Samozaorania fatalne, bo nieprzemyślane, a wystarczyło dać sobie 5 min i ochłonąć. Postaram się wyciągnąć z tego lekcję.
Zaufaliśmy miłości.
Niepoprawny83
Posty: 270
Rejestracja: 07 wrz 2021, 22:43
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Czy muszę pójść na terapię?

Post autor: Niepoprawny83 »

Pavel pisze: 25 paź 2021, 21:54 Niepoprawny83, zmiana sama się nie dokona.
Bez twego trudu, wysiłku, poświęconego czasu będziesz stał w miejscu lub się cofał.
Bez książek, konferencji nie zmienisz bazy danych.
Może pora ruszyć cztery litery i szukać sposobów zamiast wymówek?
No,
Ale to twoje życie.
Nie bez powodu mam taki cytat pod postami.
Bóg dla nas zrobi wiele, za nas - nic.
Coś tam próbuję w miarę możliwości przyswajać, nie jest tak źle, ale sezonowe choróbska moje, dzieci i żony sprawiły, że od 1,5 tyg. głównie opiekuję się nimi i przynosi mi to sporo radości. Dużo daje lektura wpisów użytkowników forum, czy takie perełki jak choćby Mantra dla obrażonych czy Dezyderata polecanej gdzieś przez Caliope. Mantra wydaje mi się, że od ręki zmieniła sporo w moim życiu, nie tylko rodzinnym, (wszak jestem bardzo ważnym indorem) a to przecież dopiero początek drogi. Maraton nie sprint...
Zaufaliśmy miłości.
Niepoprawny83
Posty: 270
Rejestracja: 07 wrz 2021, 22:43
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Czy muszę pójść na terapię?

Post autor: Niepoprawny83 »

Mam sporą zagwozdkę związaną z tym, że po lekturze wpisu z działu psychologicznego forum i pewnej książki doszedłem do wniosku, że moja żona to niestety sprytna manipulatorka.... Wiem, że to radykalna zmiana mojego postrzegania sytuacji i dlatego mam z tym problem.... Spory.
Dlaczego uważam ją za manipulatorkę pisałem już w wątku o manipulacji, ale powtórzę zdarzenia z naszego życia, które utwierdzają mnie w tym przekonaniu:
-Wypieranie się własnych raniących słów i zmienianie ich sensu (w tym akurat jest tak dobra, że ciągle jestem skołowany czy to ja czegoś źle nie zrozumiałem, idealny przykład mentalnej pułapki)
-Obiecywanie zdarzeń, które nigdy nie są realizowane (mam już parę za sobą i parę przed sobą, teraz mamy obiecanki cacanki długoterminowe, chyba żebym za wcześnie nie wyczuł zwodzenia)
-wskazywanie na swoją wyższość intelektualną, podkreślanie moich błędów i wad, itd.itp.
- delikatne i rzadkie ale jednak uwodzenie, lub chociaż zachęta do czułości (choć tu może działa za bardzo moja wyobraźnia)
-moja żona ma wyraźnie 2 twarze, przyłapana na kłamstwie staje się zimna i okrutna, staje się zupełnie nie do poznania.
- jej matka ma chorobliwie despotyczny charakter (wierzcie mi na słowo, nie przesadzam)
- ja jestem DDA o słabym poczuciu własnej wartości, a tacy podobno przyciągają manipulatorów.

Nie pisałem o tym wcześniej, bo tłumaczyłem to sobie moim zachowaniem. Teraz przypominam sobie różne momenty z naszego wcześniejszego życia i widzę np. że takim podręcznikowym pierwszym zrzuceniem maski przez moją żonę był dzień naszego ślubu, na moje słowa powitania "Pięknie wyglądasz" dostałem konkretny opiernicz, że długo jechałem. Droga z kościoła na salę była ciężka, nieustanne besztanie przez żonę przy kierowcy z mojej rodziny. Czy to robienie z igły wideł? Tak może pomyśleć ktoś kto tam nie był.
Do tego dochodziło ciągłe skonfliktowanie z moją matką (ale tłumaczyłem to sobie zbytnią wcześniejszą kontrolą jej matki)
Obecnie ulubioną zagrywką mojej żony jest rzucenie gdy rozmawiamy jadowitego "zamknij się już" bądź "kretyn z Ciebie" przy naszych dzieciach i brak możliwości obrony przeze mnie, bo nie chcę eskalować konfliktu przy dzieciach.
Wolałbym się mylić w mojej ocenie. Christel Petitcollin twierdzi, że manipulatora nie da się zmienić. My wiemy, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych, niestety momentami upada we mnie serce nikczemnie, nie wiem co robić. Boję się samospełniającego się proroctwa. Już kilka razy od dwóch dni przyłapałem ją na próbie manipulacji, poniżania mnie bądź wpędzania mnie w winę. Chyba jedynym wyjściem z takiej sytuacji będzie silna praca nad sobą plus zawierzenie Bogu, więc w sumie niby nic się nie zmienia w czekającej mnie pracy, ja jednak czuję się zupełnie inaczej...
Zaufaliśmy miłości.
Monti
Posty: 1260
Rejestracja: 21 mar 2018, 18:14
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Czy muszę pójść na terapię?

Post autor: Monti »

Wiele z tych rzeczy, o których piszesz, mógłbym napisać także o swojej żonie i o sobie. Dobrze jest uświadomić sobie te manipulacje, ale na zachowanie żony nie masz wpływu. Możesz pracować nad sobą, swoim poczuciem wartości, przepracować traumę związaną z DDA. Natomiast moje doświadczenie mówi, że niestety tego typu, osoby, jak Twoja (i moja) żona bardzo rzadko się zmieniają (m.in. dlatego, że nie widzą żadnego problemu w sobie).
"Szukaj pokoju, idź za nim" (Ps 34, 15)
Nowiutka

Re: Czy muszę pójść na terapię?

Post autor: Nowiutka »

Niepoprawny83 pisze: 06 lis 2021, 20:47 Mam sporą zagwozdkę związaną z tym, że po lekturze wpisu z działu psychologicznego forum i pewnej książki doszedłem do wniosku, że moja żona to niestety sprytna manipulatorka.... Wiem, że to radykalna zmiana mojego postrzegania sytuacji i dlatego mam z tym problem.... Spory.
Wiesz co, wstrzymałabym się z ocenianiem żony. Kazdy jest manipulatorem, zależy od sytuacji, perspektywy. Dla mnie to wypisz wymaluj mój mąż. I co z tego? Mam wpływ tylko na siebie. Sama go wybrałam. Pewnie też wielokrotnie nim manipulowałam, nawet jesli w dobrej wierze.

Sporadycznie i wyrywkowo czytam wątek. Ale od początku zwraca moja uwagę tytuł: czy muszę pójść na terapię?

Nic nie musisz. Ale skoro tak zadajesz pytanie to uważam, że warto. Bo to pytanie "wymigujace się". Jak mój maż - przecież z nim wszystko jest w porządku...to ja jestem z piekła rodem, a jego kochanka to anioł, a ja jemu zniszcyzłam życie!
Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Czy muszę pójść na terapię?

Post autor: Ruta »

Niepoprawny,
Osobiście jestem przeciwna etykietom. Szczególnie tym, przy których stoi napis: nie do zmiany. Jak się dobrze przyjrzeć to najdalej po piątym roku małżeństwa do żony i męża pasuje większość etykiet, narcyz, idiotka, autystyk, flondra, psychopata, pani zima. A w kryzysie to zjawisko się nasila. I przypomina się wtedy mnóstwo zdarzeń, które potwierdzają trafność diagnozy.

Moje skromne doświadczenie kryzysu plus opowieści zasłyszane potwierdzają, że prawie każdy przechodzi w kryzysie etap diagnozowania i etykietowania małżonka. Choć jestem zagorzałą przeciwniczką etykietowania, wpadłam i ja w tą pułapkę. Po prostu diagnozowałam męża medycznie. Na ile pamiętam miał albo guza mózgu, albo cukrzycę, albo cichą depresję. Wszystkie trzy diagnozy pasowały jak ulał i to mnie otrzeźwiło.

Myślę, że te "diagnozy" pełnią różne funkcje. Czasem to ochrona wizerunku współmałżonka/i. No bo skoro tak ma to nie robi tego co robi świadomie. Jest manipulantką, ma guza mózgu, czyli nie odpowiada do końca za swoją postawę. Inna funkcja to boczna furtka, no jak się nie da psychopaty zmienić, to jedyne wyjście to odejść. Inna jeszcze to takie ciche samousprawiedliwienie, no bo jak zachowanie męża wynika z choroby, a żony z bycia narcyzką czy czymś tam jeszcze, to nie wynika z tego co ja robię, robiłam, zrobię. I tak dalej.

Jest też teoria, że to jeden ze sposobów złego, by zwiększać i dzielić małżonków coraz bardziej. No bo jak się odkryje, że ma się doczynienia z narcyzem, manipulantem, i tak dalej, to jakoś tak w nowym świetle się wiele rzeczy widzi. I dystans jakby rośnie. Co jeszcze wczoraj było przejawem złego nastroju, dziś jest kolejnym objawem potwierdzającym, że mamy do czynienia z przypadkiem beznadziejnym.

Jak już wiesz o manipulantach, to znajdź jeszcze dwie inne diagnozy i sprawdź na ile pasują. Z twojego opisu wynika, że może być rys narcystyczny i żeńska wersja DDDA. Czyli dziadek alkoholik. Najpewniej ze strony mamy. Bardziej medycznie coś z półki zaburzeń nerwicowych. Jak dopasujesz jeszcze dwie diagnozy możesz odpocząć.

Natomiast gdy skończyłam diagnozowanie i przyzwyczaiłam się do myśli, że mój mąż nie jest chory, ani nic mu nie dolega, tylko obecnie wobec mnie nie jest dobrze nastawiony, mogłam powoli przekierować się nie w stronę rozważania, dlaczego mój mąż tak źle mnie traktuje, ale w stronę zastanowienia się co mogę zrobić, by jednak tak mnie nie traktował.

Odkryłam wspaniałą rzecz. Granice. Działają na alkoholików, narkomanów, erotomanów, zdradzających, podejrzanych o guza mózgu, narcyzm i o mnóstwo innych rzeczy.

Widzę jeden plus diagnoz... Pomagają niebywale w uświadomieniu sobie, że ten mąż czy ta żona nie jest świetlistym aniołem. Ma wady. Można z początku odczuć ogromną wściekłość i zawód, ale to też mija. A piedestał jakby niższy.

Niepoprawny, dobrze sobie radzisz. Ja do wniosków takich jak twoje dochodziłam miesiącami. A ty ten maraton to sprintem przelecisz :D Dbasz o swój odpoczynek i wentylowanie emocji?
Niepoprawny83
Posty: 270
Rejestracja: 07 wrz 2021, 22:43
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Czy muszę pójść na terapię?

Post autor: Niepoprawny83 »

Monti pisze: 06 lis 2021, 22:18 Wiele z tych rzeczy, o których piszesz, mógłbym napisać także o swojej żonie i o sobie. Dobrze jest uświadomić sobie te manipulacje, ale na zachowanie żony nie masz wpływu. Możesz pracować nad sobą, swoim poczuciem wartości, przepracować traumę związaną z DDA. Natomiast moje doświadczenie mówi, że niestety tego typu, osoby, jak Twoja (i moja) żona bardzo rzadko się zmieniają (m.in. dlatego, że nie widzą żadnego problemu w sobie).
Dzięki, chciałem się upewnić czy mam paranoję czy jednak coś jest na rzeczy. Jeśli chodzi o moją żonę to nie tyle nie widzi problemu w sobie co nie przejmuje się moimi uczuciami, to po prostu nie jest jej problem.
Zaufaliśmy miłości.
Niepoprawny83
Posty: 270
Rejestracja: 07 wrz 2021, 22:43
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Czy muszę pójść na terapię?

Post autor: Niepoprawny83 »

Nowiutka pisze: 06 lis 2021, 22:23
Niepoprawny83 pisze: 06 lis 2021, 20:47 Mam sporą zagwozdkę związaną z tym, że po lekturze wpisu z działu psychologicznego forum i pewnej książki doszedłem do wniosku, że moja żona to niestety sprytna manipulatorka.... Wiem, że to radykalna zmiana mojego postrzegania sytuacji i dlatego mam z tym problem.... Spory.
Wiesz co, wstrzymałabym się z ocenianiem żony. Kazdy jest manipulatorem, zależy od sytuacji, perspektywy. Dla mnie to wypisz wymaluj mój mąż. I co z tego? Mam wpływ tylko na siebie. Sama go wybrałam. Pewnie też wielokrotnie nim manipulowałam, nawet jesli w dobrej wierze.

Sporadycznie i wyrywkowo czytam wątek. Ale od początku zwraca moja uwagę tytuł: czy muszę pójść na terapię?

Nic nie musisz. Ale skoro tak zadajesz pytanie to uważam, że warto. Bo to pytanie "wymigujace się". Jak mój maż - przecież z nim wszystko jest w porządku...to ja jestem z piekła rodem, a jego kochanka to anioł, a ja jemu zniszcyzłam życie!

Istotnie byłem paskudnym manipulatorem na początku związku (zapewne i w trakcie również, ale nie takim jak na poczatku) i widocznie mam teraz to na co zasłużyłem, jestem świadom, że muszę ponieść konsekwencje dobrowolnego wyboru. Trudno mi tylko pogodzić się z pokutą, ale być może do tego dojrzeję. Nie usprawiedliwiam się, wcześniejsze moje posty to samobiczowanie raczej, chodzi mi tylko o nakreślenie całokształtu naszego związku, który dopiero teraz stał się dla mnie jasny...
Co do tytułu wątku to jego robocza nazwa brzmiała "Czy jestem normalny" ale na stanęło na tej terapii, na którą się jeszcze nie wybieram...
Zaufaliśmy miłości.
Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Czy muszę pójść na terapię?

Post autor: Caliope »

Po to trzeba iść na terapię, DDA jest podatny na manipulacje. Na terapii uczymy się nie ulegać manipulacjom, nauczyć się stawiać sobie granice. Znów to napiszę, że to twój wybór co z tym zrobisz.
Niepoprawny83
Posty: 270
Rejestracja: 07 wrz 2021, 22:43
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Czy muszę pójść na terapię?

Post autor: Niepoprawny83 »

Ruta pisze: 06 lis 2021, 22:37 Niepoprawny,
Osobiście jestem przeciwna etykietom. Szczególnie tym, przy których stoi napis: nie do zmiany. Jak się dobrze przyjrzeć to najdalej po piątym roku małżeństwa do żony i męża pasuje większość etykiet, narcyz, idiotka, autystyk, flondra, psychopata, pani zima. A w kryzysie to zjawisko się nasila. I przypomina się wtedy mnóstwo zdarzeń, które potwierdzają trafność diagnozy.

Moje skromne doświadczenie kryzysu plus opowieści zasłyszane potwierdzają, że prawie każdy przechodzi w kryzysie etap diagnozowania i etykietowania małżonka. Choć jestem zagorzałą przeciwniczką etykietowania, wpadłam i ja w tą pułapkę. Po prostu diagnozowałam męża medycznie. Na ile pamiętam miał albo guza mózgu, albo cukrzycę, albo cichą depresję. Wszystkie trzy diagnozy pasowały jak ulał i to mnie otrzeźwiło.

Myślę, że te "diagnozy" pełnią różne funkcje. Czasem to ochrona wizerunku współmałżonka/i. No bo skoro tak ma to nie robi tego co robi świadomie. Jest manipulantką, ma guza mózgu, czyli nie odpowiada do końca za swoją postawę. Inna funkcja to boczna furtka, no jak się nie da psychopaty zmienić, to jedyne wyjście to odejść. Inna jeszcze to takie ciche samousprawiedliwienie, no bo jak zachowanie męża wynika z choroby, a żony z bycia narcyzką czy czymś tam jeszcze, to nie wynika z tego co ja robię, robiłam, zrobię. I tak dalej.

Jest też teoria, że to jeden ze sposobów złego, by zwiększać i dzielić małżonków coraz bardziej. No bo jak się odkryje, że ma się doczynienia z narcyzem, manipulantem, i tak dalej, to jakoś tak w nowym świetle się wiele rzeczy widzi. I dystans jakby rośnie. Co jeszcze wczoraj było przejawem złego nastroju, dziś jest kolejnym objawem potwierdzającym, że mamy do czynienia z przypadkiem beznadziejnym.

Jak już wiesz o manipulantach, to znajdź jeszcze dwie inne diagnozy i sprawdź na ile pasują. Z twojego opisu wynika, że może być rys narcystyczny i żeńska wersja DDDA. Czyli dziadek alkoholik. Najpewniej ze strony mamy. Bardziej medycznie coś z półki zaburzeń nerwicowych. Jak dopasujesz jeszcze dwie diagnozy możesz odpocząć.

Natomiast gdy skończyłam diagnozowanie i przyzwyczaiłam się do myśli, że mój mąż nie jest chory, ani nic mu nie dolega, tylko obecnie wobec mnie nie jest dobrze nastawiony, mogłam powoli przekierować się nie w stronę rozważania, dlaczego mój mąż tak źle mnie traktuje, ale w stronę zastanowienia się co mogę zrobić, by jednak tak mnie nie traktował.

Odkryłam wspaniałą rzecz. Granice. Działają na alkoholików, narkomanów, erotomanów, zdradzających, podejrzanych o guza mózgu, narcyzm i o mnóstwo innych rzeczy.

Widzę jeden plus diagnoz... Pomagają niebywale w uświadomieniu sobie, że ten mąż czy ta żona nie jest świetlistym aniołem. Ma wady. Można z początku odczuć ogromną wściekłość i zawód, ale to też mija. A piedestał jakby niższy.

Niepoprawny, dobrze sobie radzisz. Ja do wniosków takich jak twoje dochodziłam miesiącami. A ty ten maraton to sprintem przelecisz :D Dbasz o swój odpoczynek i wentylowanie emocji?
Ruta,
Dzięki za wnikliwą analizę, część Twoich wniosków już wcześniej snuło mi się po głowie, chodzi mi o funkcje stawiania diagnoz, zgadzam się z tym bez zastrzeżeń. Każda z tych funkcji była przeze mnie przerabiana, każda służy naszemu samousprawiedliwieniu się, a chyba nie o to chodzi.
Mogę nawet przyznać, że bardzo bliska mi jest teoria o etykietowaniu jako działaniu złego, tak postrzegam teorię przytaczanej przeze mnie autorki, która uparcie twierdzi, ze manipulanta się nie zmieni. Dodatkowo sama chyba stosuje manipulację, bo pisząc do swych nadwydajnych czytelników wielokroć nazywa ich wspaniałymi i pozbawionymi wad, wydaje mi się, że łatwo można się złapać na taki lep i przyłożyć się tym samym do rozpadu związku. Katolikowi to nie grozi, jednak to także działa na moją niekorzyść, żona wie, że się nie rozwiodę i nie musi się martwić, że zabraknie w domu opiekuna do dzieci itd, niestety niczego więcej ode mnie nie potrzebuje.
Przyjrzę się podanym przez Ciebie tropom na pewno. Choć naprawdę sporo wskazuje na manipulantkę, świeże podręcznikowe przykłady można by mnożyć, ale raczej szkoda naszego czasu.
Co do granic to już je stawiam, w piątek przed pracą zamiast pucować pokoje przeczytałem w ciszy i skupieniu połowę wzmiankowanej książki. Co prawda niedzielę spędzę w nie do końca czystym domu ale zrobiłem coś głównie dla siebie i nie wstydzę się tego. Zamówiona dziś zostanie "Miłość wymaga stanowczości", nie wiem do końca, ale podejrzewam, że traktuje ona o tym o czym piszesz. Może ona wskaże mi jaką postawę przyjąć, bo z tym mam największy problem.
Dziękuję również za słowa pochwalające moją dotychczasową pracę, nie ma sensu udawać, że ich nie potrzebuję. Choć też myślę, że całkiem nieźle mi idzie (nawet w pracy ostatnio tryskam humorem i próbuję nawiązywać zaniedbane więzi z kolegami) to jednak potrzebuję zewnętrznego potwierdzenia moich spostrzeżeń. Ciągle szukam sposobu na wyjście ze swojej samotni, potrzebuję zdrowych relacji z innymi myślącymi podobnie jak ja, ale jeszcze nie wiem jak to zrobić. Wspólnota parafialna do której należę zbiera się raz w miesiącu, to za mało aby nawiązać serdeczniejsze znajomości, przynajmniej dla mnie. Nie wiem dokładnie co to wentylowanie emocji, ale jadę dziś na basen, zamieniać ból duchowy na fizyczny, myślę, że to mnie przewietrzy :D
Zaufaliśmy miłości.
Pavel
Posty: 5131
Rejestracja: 03 sty 2017, 21:13
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Czy muszę pójść na terapię?

Post autor: Pavel »

Ruta pisze: 06 lis 2021, 22:37 Niepoprawny,
Osobiście jestem przeciwna etykietom. Szczególnie tym, przy których stoi napis: nie do zmiany. Jak się dobrze przyjrzeć to najdalej po piątym roku małżeństwa do żony i męża pasuje większość etykiet, narcyz, idiotka, autystyk, flondra, psychopata, pani zima. A w kryzysie to zjawisko się nasila. I przypomina się wtedy mnóstwo zdarzeń, które potwierdzają trafność diagnozy.

Moje skromne doświadczenie kryzysu plus opowieści zasłyszane potwierdzają, że prawie każdy przechodzi w kryzysie etap diagnozowania i etykietowania małżonka. Choć jestem zagorzałą przeciwniczką etykietowania, wpadłam i ja w tą pułapkę. Po prostu diagnozowałam męża medycznie. Na ile pamiętam miał albo guza mózgu, albo cukrzycę, albo cichą depresję. Wszystkie trzy diagnozy pasowały jak ulał i to mnie otrzeźwiło.

Myślę, że te "diagnozy" pełnią różne funkcje. Czasem to ochrona wizerunku współmałżonka/i. No bo skoro tak ma to nie robi tego co robi świadomie. Jest manipulantką, ma guza mózgu, czyli nie odpowiada do końca za swoją postawę. Inna funkcja to boczna furtka, no jak się nie da psychopaty zmienić, to jedyne wyjście to odejść. Inna jeszcze to takie ciche samousprawiedliwienie, no bo jak zachowanie męża wynika z choroby, a żony z bycia narcyzką czy czymś tam jeszcze, to nie wynika z tego co ja robię, robiłam, zrobię. I tak dalej.

Jest też teoria, że to jeden ze sposobów złego, by zwiększać i dzielić małżonków coraz bardziej. No bo jak się odkryje, że ma się doczynienia z narcyzem, manipulantem, i tak dalej, to jakoś tak w nowym świetle się wiele rzeczy widzi. I dystans jakby rośnie. Co jeszcze wczoraj było przejawem złego nastroju, dziś jest kolejnym objawem potwierdzającym, że mamy do czynienia z przypadkiem beznadziejnym.

Jak już wiesz o manipulantach, to znajdź jeszcze dwie inne diagnozy i sprawdź na ile pasują. Z twojego opisu wynika, że może być rys narcystyczny i żeńska wersja DDDA. Czyli dziadek alkoholik. Najpewniej ze strony mamy. Bardziej medycznie coś z półki zaburzeń nerwicowych. Jak dopasujesz jeszcze dwie diagnozy możesz odpocząć.

Natomiast gdy skończyłam diagnozowanie i przyzwyczaiłam się do myśli, że mój mąż nie jest chory, ani nic mu nie dolega, tylko obecnie wobec mnie nie jest dobrze nastawiony, mogłam powoli przekierować się nie w stronę rozważania, dlaczego mój mąż tak źle mnie traktuje, ale w stronę zastanowienia się co mogę zrobić, by jednak tak mnie nie traktował.

Odkryłam wspaniałą rzecz. Granice. Działają na alkoholików, narkomanów, erotomanów, zdradzających, podejrzanych o guza mózgu, narcyzm i o mnóstwo innych rzeczy.

Widzę jeden plus diagnoz... Pomagają niebywale w uświadomieniu sobie, że ten mąż czy ta żona nie jest świetlistym aniołem. Ma wady. Można z początku odczuć ogromną wściekłość i zawód, ale to też mija. A piedestał jakby niższy.

Niepoprawny, dobrze sobie radzisz. Ja do wniosków takich jak twoje dochodziłam miesiącami. A ty ten maraton to sprintem przelecisz :D Dbasz o swój odpoczynek i wentylowanie emocji?
Zgadzam się Ruto.
Ja również przypasowałem w trakcie kryzysu przeróżne zaburzenia. Była więc i toksycznym narcyzem, manipulatorką itd.
Na szczęście z czasem zacząłem równie dokładnie (a w sumie dokładniej) analizować siebie i swoje zachowania.
„Nieco” „świętości” i ze mnie uleciało 😂
Ja bym to tak krótko ujął: byłem na maksa pogubiony, choć pozornie nie wyglądało to aż tak źle. Funkcjonowałem więc jak na taką osobę przystało, podobnie pogubioną żonę sobie wybrałem. Zupełnie nieprzypadkowo zresztą.

Co z tym można i warto zrobić? Zacząć solidnie naprawiać siebie i to na co mamy wpływ.

Wymiana bazy danych, poprzez książki, konferencje, forum, terapię, warsztat 12 kroków w Sycharze - to pomogło mi.
Nawrócenie i podążanie na ile potrafię za wskazówkami od Ojca-Stwórcy.
Bo on jako projektant lepiej wie jak mnie się powinno obsługiwać. Dotychczasowa obsługa „intuicyjna” zaprowadziła mnie do życia „jakoś”.
Staram się więc inaczej.
Gdy samemu funkcjonuje się właściwie, posiądzie się wiedzę i wreszcie dojrzeje - wtedy potrafi się toksyczne zachowania swoje i innych zauważać, korygować swoje lub mądrze bronić się przed zachowaniami innych.
Dlatego warto rozpocząć niezwłocznie. Bo roboty nad sobą jest w bród.
"Bóg nie działa poza wolą człowieka i poza jego wysiłkiem.(...) Założenie, że jeśli się pomodlimy, to będzie dobrze, jest już wiarą w magię." ks. dr. Grzegorz Strzelczyk
Monti
Posty: 1260
Rejestracja: 21 mar 2018, 18:14
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Czy muszę pójść na terapię?

Post autor: Monti »

Pavel pisze: 07 lis 2021, 11:29 Gdy samemu funkcjonuje się właściwie, posiądzie się wiedzę i wreszcie dojrzeje - wtedy potrafi się toksyczne zachowania swoje i innych zauważać, korygować swoje lub mądrze bronić się przed zachowaniami innych.
Można też dojść do wniosku, że lepiej żyć samemu, niż "użerać się" na co dzień z kimś, kto nie chce nad sobą pracować. Przynajmniej ja czasem tak myślę.
"Szukaj pokoju, idź za nim" (Ps 34, 15)
Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Czy muszę pójść na terapię?

Post autor: Ruta »

Niepoprawny,
ja z tymi dodatkowymi diagnozami trochę żartowałam. Miałam na myśli to, że zapewne i te inne diagnozy w jakiejś części będą "pasować". One są w taki sposób formułowane. I zgadzam się z tobą, że ich autorzy manipulują swoimi odbiorcami, przedstawiając ich w bardzo korzystnym świetle, i żerują na poczuciu krzywdy, jednocześnie jednak wpychając w rolę ofiary.

Myślę, że taka pop-psychologia jest szkodliwa. Lepiej trzymać się od niej z daleka.

Z tą samotnią mam mieszane uczucia, czasem mimo, że to doskwiera, bywa potrzebne. Za wczesne wyjście do świata w kryzysie może pogłębić kryzys. Więzi pozytywne można trenować na relacjach ze Świętymi.

A wentylowanie emocji to dokładnie to co napisałeś. Chodzi generalnie o takie konstruktywne aktywności, które trochę rozładowują emocje, żeby nie dochodziło do kumulacji i wybuchów.
Niepoprawny83
Posty: 270
Rejestracja: 07 wrz 2021, 22:43
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Czy muszę pójść na terapię?

Post autor: Niepoprawny83 »

Monti pisze: 07 lis 2021, 14:21
Pavel pisze: 07 lis 2021, 11:29 Gdy samemu funkcjonuje się właściwie, posiądzie się wiedzę i wreszcie dojrzeje - wtedy potrafi się toksyczne zachowania swoje i innych zauważać, korygować swoje lub mądrze bronić się przed zachowaniami innych.
Można też dojść do wniosku, że lepiej żyć samemu, niż "użerać się" na co dzień z kimś, kto nie chce nad sobą pracować. Przynajmniej ja czasem tak myślę.
Jeszcze mam zbyt wiele roboty sam ze sobą aby odpuszczać. Nawet jeśli mi kiedyś ręce opadną to chyba nie na tyle by przestać się modlić o cud. Zacząłem czytać Twój wątek, dużo materiału, więc go kartkuje, ale myślę, że to będzie przydatna lektura. Z tym, że odkąd nie mieszkamy z moją mamą żona nie ma do niej żadnych pretensji.
Zaufaliśmy miłości.
Niepoprawny83
Posty: 270
Rejestracja: 07 wrz 2021, 22:43
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Czy muszę pójść na terapię?

Post autor: Niepoprawny83 »

Ruta pisze: 07 lis 2021, 19:45 Niepoprawny,
ja z tymi dodatkowymi diagnozami trochę żartowałam. Miałam na myśli to, że zapewne i te inne diagnozy w jakiejś części będą "pasować". One są w taki sposób formułowane. I zgadzam się z tobą, że ich autorzy manipulują swoimi odbiorcami, przedstawiając ich w bardzo korzystnym świetle, i żerują na poczuciu krzywdy, jednocześnie jednak wpychając w rolę ofiary.

Myślę, że taka pop-psychologia jest szkodliwa. Lepiej trzymać się od niej z daleka.

Z tą samotnią mam mieszane uczucia, czasem mimo, że to doskwiera, bywa potrzebne. Za wczesne wyjście do świata w kryzysie może pogłębić kryzys. Więzi pozytywne można trenować na relacjach ze Świętymi.

A wentylowanie emocji to dokładnie to co napisałeś. Chodzi generalnie o takie konstruktywne aktywności, które trochę rozładowują emocje, żeby nie dochodziło do kumulacji i wybuchów.
Dobrze zrozumiałem Twój tekst o diagnozach, widocznie niejasno to opisałem.
Wolałbym jednak wyjść z samotni, pomysł zrodził się po przeczytaniu "Bądź wolny od lęku" (chyba że to dalej pop-psychologia :oops: :oops: ) gdzie zawiązywanie relacji było podane jako jedno z zabezpieczeń przed przed lękiem. Nie wiem w czym widzisz zagrożenie, jeśli w szukaniu pocieszenia u płci pięknej, to jestem pewny swej postawy tak jak pewny był Piotr, że nie zaprze się Jezusa. Wiem, że brzmi to prowokacyjnie, ale ja już zaparłem się i Jezusa w najciemniejszych latach jak i zaparłem się się miłości małżeńskiej. Nad tym już gorzko zapłakałem, z pewnością jeszcze zapłaczę i nie wierzę, abym mógł zbłądzić jeszcze raz. Jeśli czuć tu pychą to myślę że ktoś z Was mi to uzmysłowi.
Po prostu "sam się z życia nader sprawnie obrobiłem" i chciałbym to zmienić. Łatwiejsze wydaje mi się skorzystanie z możliwości przyrodzonych, (tj ziemskich) jakie dał nam Stwórca niż przeskakiwanie od razu do relacji ze Świętymi, bo jeszcze do tego nie dojrzałem.
Zaufaliśmy miłości.
ODPOWIEDZ