Czy jest nadzieja?

Powrót to dopiero początek trudnej drogi...

Moderator: Moderatorzy

Mont Blanc
Posty: 33
Rejestracja: 22 kwie 2018, 8:12
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Czy jest nadzieja?

Post autor: Mont Blanc »

Dziękuję Ci Pijawko za odpowiedź. To w takim razie się spytam: jak znaleźć mądrego przewodnika duchowego? W Polsce nie miałabym z tym problemu, tutaj nie wiem, do kogo się z tym zwrócić
GosiaH
Posty: 1062
Rejestracja: 12 gru 2016, 20:35
Płeć: Kobieta

Re: Czy jest nadzieja?

Post autor: GosiaH »

MB, a net nic nie podpowiada ?
Ja mieszkałam 6 lat za granicą, znalazłam mądrego księdza (Polaka) właśnie przez sieć - na stronie konkretnego kościoła znalazłam informację o polskim księdzu i po prostu do niego napisałam maila ...
"Nie mów ludziom o Bogu kiedy nie pytają, żyj tak, by pytać zaczęli" św. Jan Vianney
s zona
Posty: 3079
Rejestracja: 31 sty 2017, 16:36
Płeć: Kobieta

Re: Czy jest nadzieja?

Post autor: s zona »

MB ,
probowalas na stronie Polskiej Misji Katolickiej w Waszym kraju ?
Jesli rozmawiasz swobodnie w danym jezyku ,mozesz sprobowac z osobami zakonnymi . Sama przez kilkanascie lat korzystalam z takiego prowadzenia u zakonnika , ktory juz byl na emeryturze .. wiec czasowo tez byl dyspozycyjny :)
Mont Blanc
Posty: 33
Rejestracja: 22 kwie 2018, 8:12
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Czy jest nadzieja?

Post autor: Mont Blanc »

Dziękuję Wam bardzo za rady. Przychodzę czasami na mszę do lokalnego polskiego Kościoła, ale nie znam nikogo osobiście. W parafii w naszej dzielnicy tez nie znam za bardzo ksiezy. A wolałabym nie iść do przypadkowej osoby. Poszukam w każdym razie w internecie.

Ale nurtuje mnie jedna sprawa. Pewnie stwierdzicie, że jestem zdesperowana i zafiksowana i najprawdopodobniej będziecie mieć rację, ale tak czy siak spróbuję.
Jak juz wcześniej pisałam, modlę się, żeby Bóg dał mi jakiś znak, jakie to się wszystko zakończy i czy będzie dobrze. Po jednej z takich modlitw śniła mi się namietna noc z moim mężem, był to mega realistyczny sen. Powiecie ze to moje pragnienia a nie znaki od Boga i nie śmiem temu zaprzeczyć. Ale parę dni temu, po kolejnej desperackiej trochę modlitwie śniło mi się, że była wiosna, wszystko - drzewa, kwiaty, rosliny - rozkwitalo w zastraszającym tempie, jak na przyspieszonym filmie. Byl to obraz bardzo dajacy nadzieje. W trakcie tego snu spadła nocna lampka i obudzilam sie, i chyba tylko dlatego go zapamiętałam.
Czytałam trochę na ten temat, ojciec Szustak tez nagrał filmik na temat snów. I nie mam zamiaru interpetowac ich wg jakiegoś sennika czy innego klucza, w stylu śni się wypadający ząb to ktoś umrze, bo to zabobony. Ale czy będzie herezja myślenie, że to mógł być znak od Boga?
Awatar użytkownika
Pijawka
Posty: 272
Rejestracja: 12 wrz 2018, 15:01
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Czy jest nadzieja?

Post autor: Pijawka »

Mont Blanc pisze: 22 lut 2019, 11:48 Dziękuję Wam bardzo za rady. Przychodzę czasami na mszę do lokalnego polskiego Kościoła, ale nie znam nikogo osobiście. W parafii w naszej dzielnicy tez nie znam za bardzo ksiezy. A wolałabym nie iść do przypadkowej osoby. Poszukam w każdym razie w internecie.

Ale nurtuje mnie jedna sprawa. Pewnie stwierdzicie, że jestem zdesperowana i zafiksowana i najprawdopodobniej będziecie mieć rację, ale tak czy siak spróbuję.
Jak juz wcześniej pisałam, modlę się, żeby Bóg dał mi jakiś znak, jakie to się wszystko zakończy i czy będzie dobrze. Po jednej z takich modlitw śniła mi się namietna noc z moim mężem, był to mega realistyczny sen. Powiecie ze to moje pragnienia a nie znaki od Boga i nie śmiem temu zaprzeczyć. Ale parę dni temu, po kolejnej desperackiej trochę modlitwie śniło mi się, że była wiosna, wszystko - drzewa, kwiaty, rosliny - rozkwitalo w zastraszającym tempie, jak na przyspieszonym filmie. Byl to obraz bardzo dajacy nadzieje. W trakcie tego snu spadła nocna lampka i obudzilam sie, i chyba tylko dlatego go zapamiętałam.
Czytałam trochę na ten temat, ojciec Szustak tez nagrał filmik na temat snów. I nie mam zamiaru interpetowac ich wg jakiegoś sennika czy innego klucza, w stylu śni się wypadający ząb to ktoś umrze, bo to zabobony. Ale czy będzie herezja myślenie, że to mógł być znak od Boga?
Czy to herezja czy nie- to musiałaby ocenić jakaś osoba duchowna, świeccy nie zawsze mają właściwe rozeznanie ;-)
Mi niedawno śnił się mój mąż, widziałam jego uśmiechnięte, kochające, dobre oczy...pełne miłości spojrzenie na mnie i nic więcej, zero słów, czegokolwiek. Takiego spojrzenia nie widziałam w nim od lat i byłam absolutnie pewna, że go nawet już nie pamiętam (!) We śnie to spojrzenie jednak pojawiło się bardzo realistycznie.. chociaż na jawie ani go nie wspominałam, ani za nim nie tęskniłam- po prostu aby za nim nie tęsknić WYKASOWAŁAM JE Z PAMIĘCI kiedy tylko przestało się pojawiać jakieś 2 lata temu. Dodam, że ja akurat nie modliłam się i nie prosiłam Boga o żaden znak. Ot poprostu- sen. I coś z tego faktu wynika? Moim zdaniem nic. Tamtej nocy kiedy mi się to śniło, mój mąż był w ciepłych krajach na romantycznym wyjeździe z kowalską i to z nią spędzał tamtą noc...
Osobiście "nie wierzę" w sny, chociaż wiele razy mogłabym mieć podstawy, aby myśleć inaczej. Przez ostrożność jednak odrzucam interpertowanie i rozmyślanie co by mogło to oznaczać, co mi się przyśniło wtedy itd..Tak mam, może u Ciebie jest inaczej.
Mont Blanc
Posty: 33
Rejestracja: 22 kwie 2018, 8:12
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Czy jest nadzieja?

Post autor: Mont Blanc »

Słuchajcie, ja znów z wątpliwościami i pytaniem... z mężem sytuacja bez zmian, czyli jest życzliwość, wzajemna pomoc i jego zachowania świadczące o tym, że nie jestem mu zupełnie obojętna. Wydaje mi się, że jego troska wykracza poza standardowe podejście do "byłej żony".
Z drugiej strony, mąż jednoznacznie twierdzi, że nie chce i nie zamierza wrócić. Ostatnio mi powiedział, że dobrze mu samemu, że nie zamierza się już z nikim wiązać, że teraz ma spokój i czas na swoje pasje. Ze być może nigdy nie powinien był zakładać rodziny. I niestety, znając go na tyle dobrze, chyba musze się z tym zgodzić.
I teraz zupełnie nie wiem, co robic. Wiem, cały czas mam się sobą zajmować, pracować nad sobą, na męża nie mam wpływu. .. ale obawiam się, że takie podejście jest gorsze niż "amok z kowalska", bo to czysta chłodna kalkulacja bez emocji, kierowanie się wygodą. Amok zazwyczaj mija, a takie podejście chyba raczej nie?
nałóg
Posty: 3318
Rejestracja: 30 sty 2017, 10:30
Jestem: szczęśliwym mężem
Płeć: Mężczyzna

Re: Czy jest nadzieja?

Post autor: nałóg »

Mont Blanc pisze: 25 kwie 2019, 22:39 z mężem sytuacja bez zmian, czyli jest życzliwość, wzajemna pomoc i jego zachowania świadczące o tym, że nie jestem mu zupełnie obojętna. Wydaje mi się, że jego troska wykracza poza standardowe podejście do "byłej żony".
Co robić? a co możesz zrobić? masz wpływ na męża?
Wydaje się że za życzliwość i wszelka pomoc dziękować ....... ewentualnie prosić o więcej-licząc się z możliwą odmową- doceniać i chwalić ......i czekać nie czekając
PD
Mont Blanc
Posty: 33
Rejestracja: 22 kwie 2018, 8:12
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Czy jest nadzieja?

Post autor: Mont Blanc »

Witajcie po długiej przerwie. U mnie trochę się zmieniło, nie na lepsze, niestety. Mąż nadal stanowczo deklaruje, że nie ma najmniejszego zamiaru do mnie wrócić, coraz trudniej jest nam rozmawiać, coraz więcej oskarżeń i złości. Dzieci, choć pod opieką psychologa, są w coraz gorszej kondycji psychicznej, łącznie z tendencjami depresyjnymi stwierdzonymi przez psychologa. Mąż twierdzi, że manipuluję dziećmi i dlatego nie chcą się z nim spotykać, choć psycholog jasno twierdzi, że to on nie zadbał o dobre stosunki z nimi.
Ja, po długiej wewnętrznej walce, postanowiłam sądownie postarać się o możliwość powrotu z dziećmi do ojczyzny. Wiem, że nie będzie to łatwe, bo sąd niezbyt często się do tego przychyla, i mam świadomość, że to chyba raz na zawsze uniemożliwi nasz powrót do siebie, oraz oznacza długą i wyczerpującą walkę w sądzie. Jednak na ten moment nie widzę innego rozwiązania, a moje dzieci i ich zdrowie psychiczne są teraz dla mnie najważniejsze.
Jednocześnie podjęcie tej decyzji zbiegło się niemal co do dnia z informacją, że mój mąż z kimś się spotyka. Wiem, nie ja pierwsza i nie ostatnia, szczególnie tutaj na forum, ale bardzo, bardzo to boli. Tak więc, ciężki czas za mną, i chyba jeszcze gorszy przede mną. Pomódlcie się, proszę, za nas.
Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Czy jest nadzieja?

Post autor: Ruta »

Mont Blanc pisze: 02 gru 2019, 9:24 Dzieci, choć pod opieką psychologa, są w coraz gorszej kondycji psychicznej, łącznie z tendencjami depresyjnymi stwierdzonymi przez psychologa.
Mąż twierdzi, że manipuluję dziećmi i dlatego nie chcą się z nim spotykać, choć psycholog jasno twierdzi, że to on nie zadbał o dobre stosunki z nimi.
Ja, po długiej wewnętrznej walce, postanowiłam sądownie postarać się o możliwość powrotu z dziećmi do ojczyzny.
Jednocześnie podjęcie tej decyzji zbiegło się niemal co do dnia z informacją, że mój mąż z kimś się spotyka. Wiem, nie ja pierwsza i nie ostatnia, szczególnie tutaj na forum, ale bardzo, bardzo to boli. Tak więc, ciężki czas za mną, i chyba jeszcze gorszy przede mną. Pomódlcie się, proszę, za nas.
Przeczytałam twój wątek. Od początku zaniepokoiło mnie to, co pisałaś o reakcji dzieci. Dzieci, nawet małe, są racjonalnymi istotkami. Wiem, że często ich "nie" traktujemy nie jako poważną deklarację, która ma racjonalny powód, tylko np. jako lęk na nową sytuację, wyraz trudnych emocji. Zwykle się mylimy. Dzieci często mówią nie, bo mają racjonalny powód żeby mówić nie.
Gdyby miało chodzić o przyzwyczajenie się do taty, to opór już dawno powinien zniknąć. Z dużym prawdopodobieństwem dzieje się coś niedobrego i ojciec waszych dzieci w jakiś sposób je krzywdzi.

Zaczynając międzynarodową sprawę o dzieci musisz być bardzo ostrożna, bo możesz bardzo łatwo stracić dzieci. Twój mąż oskarżając cię o to, że to z twojej winy dzieci mają zły stosunek do niego, wie co robi. Do tego, gdy teraz się z kimś spotyka dojdzie oskarżenie, że robisz tak, bo się mścisz. Nie ma znaczenia, jak jest naprawdę. Dzieci mają zły stosunek do ojca, ojciec jest w porządku, czyli winna jest matka bo nastawia dzieci. Jeśli nie uda się wykazać, że robi to czynnie, to zawsze można oskarżyć, że winne jest jej nastawienie psychiczne i dzieci przejmują jej wrogie emocje. Nie żartuję, na podstawie tak dziwacznych oskarżeń zapadają wyroki odbierające dzieci matkom. I zostawiające je przy krzywdzących je ojcach. Stąpasz po polu minowym.
Pierwszą i najważniejszą rzeczą jest dowiedzieć się, co tak naprawdę się dzieje, gdy dzieci są u taty. Nie możesz dzieci o to pytać, ani nawet zaprowadzić ich do psychologa z tym problemem. Potem w sądzie często padają oskarżenia, że dzieci zostały zasugerowane pytaniami. Nie tylko musisz dowiedzieć się co się dzieje, ale jeszcze to udokumentować.
Najprostszy sposób to ukryte kamerki na czas spotkań dzieci z ich ojcem. Dobrze ukryte kamerki.
Nie wystarczy jedno nagranie, nawet jeśli będzie na nim coś drastycznego. Trzy spotkania to minimum które trzeba nagrać. I jest to ogromny ból dla matki. To oznacza, że teraz oddajesz dzieci uspokajając się, że wszystko jest okej. A gdy się dowiesz będziesz oddawać dzieci wiedząc, że nie jest okej a nawet że jest bardzo źle.
Dopiero gdy pozyskasz twarde dowody, możesz zgłaszać zawiadomienie na policję jeśli okaże się konieczne i możliwe. Nie w każdym kraju wszystkie kategorie przestępstw wobec dzieci są karalne. A czasem są, ale nikt z tym nic nie robi nawet gdy są dowody. Zwłaszcza gdy pan jest nasz a mama zagraniczna. Więc czasem lepiej nie uruchamiać sprawy karnej. Na tym etapie musisz też mieć zabezpieczony odwrót. To znaczy przygotowane miejsce w Polsce, zabezpieczony byt, dobrego adwokata z gotowym plikiem papierów. Miejsce to nie powinien być pokój u rodziców, wtedy z kolei sąd może odebrać dzieci bo nie masz takich warunków jak ojciec. Wszystko w tajemnicy przed mężem i dziećmi, bo mogą się łatwo wygadać. Po prostu któregoś dnia zabierasz je na spacer i lecicie do Polski.
Co i kto może być supportem? Na pewno warto poszukać innych kobiet, które mają za sobą takie historie i te z happy endem i te w których straciły dzieci. Lepiej w takich wypadkach uczyć się na cudzych błędach, nie swoich. Na pewno sprawny adwokat z doświadczeniem w podobnych sprawach. Na pewno wsparcie posła, dyplomaty, organizacji krajowej, rzecznika praw dziecka z kraju pochodzenia i zamieszkania. I żelazne nerwy. Walczysz o dzieci i ich bezpieczeństwo. Ale jeśli będziesz działać w emocjach, szybko przegrasz. To musi być jak partia szachów. Przyda się też psycholog specjalista od przemocy wobec dzieci z którym będziesz współpracować i który stanie po twojej stronie. Nie będzie mógł spotykać się z dziećmi, z uwagi na przyszłą sprawę, ale może cię pokierować, obiektywnie ocenić sytuację i potem stanąć po twojej stronie w sądzie.
Pamiętaj też, że jeśli mąż lub ktoś z jego domowników krzywdzi dzieci, ma wiele do stracenia. Po pierwsze krzywdziciele dzieci nie chcą stracić dostępu do dzieci, po drugie im bardziej ich postępowanie jest nieakceptowalne i niemoralne, tym bardziej będą walczyć żeby nie wyszło to na jaw. Grozi im utrata wszystkiego: szacunku, więzi z innymi, czasem grozi więzienie. Będą walczyć ze wszystkich sił. Najczęściej próbując wyeliminować matkę. Bo jest zagrożeniem.
Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Czy jest nadzieja?

Post autor: Ruta »

Moja przyjaciółka straciła dwie córki. Walczy, teraz już z Polski żeby je odzyskać. Ich ojciec je molestuje. Gdy do niej doszło, co się dzieje, zaczęła działać w panice. I to ją zgubiło. Nie może nawet widywać dzieci, a kraju gdzie są dziewczynki ona jest przestępczynią i ma zakaz zbliżania się do dzieci. Podając ten przykład nie sugeruję, że ojciec twoich dzieci je molestuje. Może krzywdzić je na różne sposoby, może to być ktoś z jego domowników. Przemoc psychiczna, sadystyczne kary nie zostawiają śladów na ciałach dzieci, ale ryją głębokie rany w ich sercach.
Dzieci w takich sytuacjach często reagują depresją. Bo z jednej strony są krzywdzone, z drugiej ich sprzeciw nie jest przyjmowany. Mają poczucie, że tak musi być, skoro wszyscy się na to godza. Nie do końca rozumieją, że drugi rodzic nie wie co się dzieje, nawet jeśli mają zakaz mówienia o tym co się dzieje. Często z różnych powodów nie mogą powiedzieć co się dzieje. Osoby krzywdzące często stosują wobec nich mieszankę strachu, manipulacji, miłości. Potrafią nakłonić dzieci do składania określonych zeznań, także przeciwko matce, np. grożąc że jak tego nie zrobią, mama umrze. Czasem w jeszcze bardziej perfidny sposób.

Sprawę komplikuje to, że matki w jakimś sensie wiedzą, tylko mocno to wypierają. Trudno im uwierzyć, że ojciec krzywdzi dzieci. Jest też wstyd. Są też tak samo manipulowane jak dzieci. Z początku większość energii wkładają w to, aby pan się nimi zainteresował, żeby kochał, mają poczucie że sobie nie poradzą bez niego. Nie bardzo też wiedzą co się z nimi dzieje. Nie rozumieją dlaczego w związku reagują agresją, czemu czują stałe napięcie, skąd ich wybuchy, myślą że to z nimi coś nie tak. A tymczasem już są manipulowane. Ale ciężko to wszystko przerwać, bo dochodzi jeszcze poczucie winy, że wiedziałam wcześniej i nie reagowałam nie chronilam moich dzieci.
Przeanalizowałam z przyjaciółką wiele takich przypadków, rozmawiałam z kobietami, które przeszły piekło i ich dzieci też. Często powtarza się jeden schemat: związek przebiega tak, że kobieta jest pozbawiona wsparcia rodziny, bliskich. Albo jest to osiągane przez terror psychiczny, albo właśnie przeprowadzkę żony do kraju męża. Kobieta w takiej sytuacji jest znacznie bardziej zależna i jej ocena tego co się dzieje jest zaburzona. Druga rzecz która się powtarza, to moment w którym mężczyzna odchodzi - zwykle wtedy gdy kobieta jest zbyt blisko odkrycia tego co mąż robi dzieciom. Nie wprost ale stawia opór, np. unikając sytuacji w których do krzywdzenia dzieci dochodzi, nagle sama zaczyna dzieci kąpać, albo wyszukuje pretekstów by nie szły do dziadków, przestaje pracować na noce, nagle wchodzi do pokoju, podejmuje próby przyłapania ojca. Gdy on wtedy odchodzi cała jej uwaga skupia się na zranionych uczuciach, na obwinianiu się, na tym jak poradzić sobie tak życiowo no i na problemach dzieci. Matki mówią potem, że z dnia na dzień zapomniały o swoich podejrzeniach. Pan odszedł więc myślały że jest po problemie. I gdy odkrywają że dzieci są nadal krzywdzone, to jest to jakby od nowa.
Jedna z kobiet które poznała moja przyjaciółka, miała córkę. Od razu napiszę dziewczynka jest już bezpieczna, ma dobrą rodzinę zastępczą. Mama nie ma do niej praw. Ojciec już też nie. Ojciec nagrywał z córką mile i zabawne filmy o księżniczce i tatusiu. Takich serii na youtubie jest pełno. Ale jej mama czuła że coś jest nie tak. W końcu została oddalona. Walczyła w sądzie o opiekę, przegrała. Oceniono, że jest zazdrosna o więź ojca z córką, nie akceptuje starzenia się (tak wpisano w wyroku!) i jej postawa jest destrukcyjna. Dlaczego sąd nie uznał że postawa ojca który robi szoł z życia małej dziewczynki jest destrukcyjna? Gdy mała przestała już być mała ojciec się od niej odsunął. Miała materialnie zapewnione wszystko, odzież, jedzenie zajęcia dodatkowe i nic więcej. A gdy zaczęła dojrzewać, jej ojciec ją zgwałcił. Tu pomogła instytucja dobrej wróżki, to sposób w jaki starają się mieć pieczę nad dziećmi matki, które straciły kontakt z dziećmi i mają zakazy sądowe. Szukają osoby w otoczeniu dzieci, która się do nich zbliży i której będą ufać, by jeśli dorosną na tyle by zrozumieć że są krzywdzone mieć do kogo się udać. Czasem to ktoś z rodziny ojca dziecka, sąsiadka, nauczycielka, lekarka. Wrozka wysyła też mamie zdjęcia, pisze co u dzieci się dzieje. Gdy dziecko szuka pomocy wróżka może też opowiedzieć dziecku o mamie. Wcześniej nie. Dzieci zwykle słyszą o matkach albo że nie żyją, albo same okropne rzeczy.
Napisałam Ci o tym wszystkim, bo zobaczyłam wiele stycznych między tymi historiami, które poznałam i tym co przeżywa moja przyjaciółka, a tym co napisałaś. Mam szczerą nadzieję, że się mylę i ze względu na ciebie i twoje dzieci.
Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Czy jest nadzieja?

Post autor: Ruta »

Bardzo ważna rzecz. Dzieci nie mogą nic wiedzieć o kamerkach, ani nawet słyszeć jak o nich rozmawiasz. Za duża szansa że się wygadają.
I jeszcze jedno chcę ci napisać, bo bardzo mnie twoja historia poruszyła. Sama mam małe dziecko. Wychowywałam je wspólnie z mężem. Mąż miał i nadal ma problem z uzależnieniami. Ale jakoś sobie radziliśmy. Głupia byłam, wiele nie dostrzegałam, wybaczyłam, łudziłam się. Mąż bardzo pokochał nasze dziecko i był zaangażowanym ojcem. Był też dobrym wartościowym człowiekiem. Ale potem nałogi zaczęły go już jawnie zjadać. Była walka, próba terapii, nic się nie powiodło. Szarpalismy się tak dwa lata. Aż w końcu to on odszedł ode mnie. Ale z dzieckiem chce mieć kontakt. Tylko nie zawsze do opieki nad dzieckiem się nadaje. Kiedy wiem, że tak jest nie zgadzam się. Ale nie zawsze wiem. Obawiam się o bezpieczeństwo malca. Boję się że mąż z znowu weźmie dziecko samochodem gdy będzie odurzony. Ale boję się też takich zwykłych codziennych ran. Czasem widzę jak moje dziecko wikła się w to, kłamie że wszystko było okej, bo martwi się że jak powie prawdę, to przestanie widywać tatę. A ciągle ma w pamięci tego wspaniałego tatę i ciągle ma nadzieję że on wróci. Próbuję to jakoś rozwikłać i na razie wiem coraz mniej. Modlę się. Jakakolwiek sugestia z mojej strony że podejmę kroki sądowe ściąga na mnie gromy, że chcę się zemścić, że chcę pieniędzy, że chcę za karę odciąć ojca od dziecka. Boję się że tak mnie potraktuje sąd. Nie potrafię też ocenić, co jest dobre dla dziecka. Nie rozumiałam co to znaczy być matką która zamyka oczy, gdy dziecku dzieje się krzywda. A dopuściłam do tego że parokrotnie mąż jeździł z naszym dzieckiem samochodem będąc po ciężkich narkotykach. Mąż za to odpowiada, ale ja też. Są też przy mnie osoby, które nie mają wątpliwości że to co się dzieje jest złe. I że dziecko potrzebuje ojca, ale trzeźwego. A na to czy jest trzeźwy nie mam wpływu. Ale mam wpływ na to by dziecko nie miało nietrzeźwego ojca. Więc pewnie też czekają mnie sprawy w sądzie. Czuję się przestraszona. Miotam się. Dlatego doceniam bardzo twoją postawę, to że jesteś zdecydowana zawalczyć o dzieci.
Mont Blanc
Posty: 33
Rejestracja: 22 kwie 2018, 8:12
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Czy jest nadzieja?

Post autor: Mont Blanc »

Ruto, dziękuję Ci bardzo za obszerną wypowiedź. Wydaje mi się, choć oczywiście pewności mieć nie mogę, że ze strony męża nie ma przemocy fizycznej czy molestowania, ale na pewno jest głębokie niezrozumienie potrzeb emocjonalnych dzieci. Mąż patrzy na świat zero-jedynkowo, w żaden sposób nie potrafi się dostosować do innych, jest nieustępliwy w swoich zasadach. Ja działam zupełnie inaczej, i dzieci to wyczuwają, tym bardziej, że obydwoje są dziećmi wysoce wrażliwymi, wymagającymi specjalnego podejścia. Mąż tego nie rozumie, i w żaden sposób nie stara się im ułatwić tej trudnej sytuacji. Mam wrażenie, że zamiast skupiać się na tym, żeby dzieciom było z nim dobrze, całą energię koncentruje na oskarżaniu mnie. Są to jednak na tyle delikatne i trudne do zmierzenia zagadnienia, że obawiam się, że sąd nie weźmie ich pod uwagę. Wiem, że dzieci będą badane przez psychologów sądowych, ale słyszałam na ich temat różne opinie, również negatywne.
Niestety, nie mam absolutnie żadnej możliwości zainstalowania kamerek, poza tym wydaje mi się, że nic by nie wykazały. Przemoc psychiczną, szczególnie tak wysublimowaną ze strony mojego męża, ciężko udowodnić. Bo przecież podstawowe potrzeby (jedzenie, spanie itd.) dzieci u ojca mają zaspokojone. A jak wykazać, że dzieci nie mają więzi z tatą, bo tata tej więzi nie buduje?
Mam tutaj dobrego adwokata, doświadczonego w sprawach międzynarodowych. Ale on też podkreśla, że ciężko będzie wygrać tę sprawę.
Mont Blanc
Posty: 33
Rejestracja: 22 kwie 2018, 8:12
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Czy jest nadzieja?

Post autor: Mont Blanc »

Witajcie ponownie. Wiem, że mój wątek nie cieszy się zbyt dużym powodzeniem, ale mam kolejne przemyślenia i może skłonią one kogoś do odpowiedzi.
Nie myślałam, że kiedykolwiek to pomyślę i napiszę, ale po różnych etapach po odejściu męża (etapach żałoby?) doszłam do wniosku, że na ten moment nie chciałabym jego powrotu. Modliłam się o to przez cały czas, pracowałam nad sobą (i pracuję nadal), czytam literaturę, jednak z tyłu głowy gdzieś zaczęło rodzić się pytanie, czy ja mogłabym być znów szczęśliwa z osobą, przez którą ja, ale przede wszystkim nasze dzieci, tak bardzo cierpią? Już pomijam fakt, że mąż nie ma najmniejszego zamiaru teraz wrócić, ale nie jestem w stanie wzbudzić w sobie miłości do niego, modlić się za niego i "czekać nie czekając" widząc, jak bardzo poranione są przez niego nasze dzieci. Tak, wiem, nie jesteśmy małżeństwem sakramentalnym, ale takie... niechrześcijańskie mi się to wydaje? Miłość to decyzja, ale nawet na poziomie "racjonalnym" ciężko kochać osobę, w której wzbudzam tak bardzo negatywne uczucia, która obwinia mnie o całe zło i która nie ma najmniejszego zamiaru pracować nad sobą. Mam wrażenie, że pogrzebałam teraz resztki tego, co mogło być do uratowania, ale z drugiej strony jestem spokojniejsza, bez nieustannego poczucia winy, że "znów coś źle zrobiłam". Wierzę, że narodzi się z tego coś dobrego, może niekoniecznie tak, jak ja sobie to wyobrażałam, ale Bóg wie, co robi. Jednak źle mi z tym, mam wrażenie, że "zawaliłam" coś bardzo ważnego, szczególnie ze względu na dzieci, które najprawdopodobniej już nigdy nie będą miały "normalnego" domu. No cóż, dużo różnych emocji we mnie, nie do końca sobie z nimi radzę. Chciałoby się zapytać, jak żyć, drogie bravo? ;)
JolantaElżbieta
Posty: 748
Rejestracja: 14 wrz 2017, 8:03
Płeć: Kobieta

Re: Czy jest nadzieja?

Post autor: JolantaElżbieta »

Mont Blanc pisze: 21 sty 2020, 12:25 Witajcie ponownie. Wiem, że mój wątek nie cieszy się zbyt dużym powodzeniem, ale mam kolejne przemyślenia i może skłonią one kogoś do odpowiedzi.
Nie myślałam, że kiedykolwiek to pomyślę i napiszę, ale po różnych etapach po odejściu męża (etapach żałoby?) doszłam do wniosku, że na ten moment nie chciałabym jego powrotu. Modliłam się o to przez cały czas, pracowałam nad sobą (i pracuję nadal), czytam literaturę, jednak z tyłu głowy gdzieś zaczęło rodzić się pytanie, czy ja mogłabym być znów szczęśliwa z osobą, przez którą ja, ale przede wszystkim nasze dzieci, tak bardzo cierpią? Już pomijam fakt, że mąż nie ma najmniejszego zamiaru teraz wrócić, ale nie jestem w stanie wzbudzić w sobie miłości do niego, modlić się za niego i "czekać nie czekając" widząc, jak bardzo poranione są przez niego nasze dzieci. Tak, wiem, nie jesteśmy małżeństwem sakramentalnym, ale takie... niechrześcijańskie mi się to wydaje? Miłość to decyzja, ale nawet na poziomie "racjonalnym" ciężko kochać osobę, w której wzbudzam tak bardzo negatywne uczucia, która obwinia mnie o całe zło i która nie ma najmniejszego zamiaru pracować nad sobą. Mam wrażenie, że pogrzebałam teraz resztki tego, co mogło być do uratowania, ale z drugiej strony jestem spokojniejsza, bez nieustannego poczucia winy, że "znów coś źle zrobiłam". Wierzę, że narodzi się z tego coś dobrego, może niekoniecznie tak, jak ja sobie to wyobrażałam, ale Bóg wie, co robi. Jednak źle mi z tym, mam wrażenie, że "zawaliłam" coś bardzo ważnego, szczególnie ze względu na dzieci, które najprawdopodobniej już nigdy nie będą miały "normalnego" domu. No cóż, dużo różnych emocji we mnie, nie do końca sobie z nimi radzę. Chciałoby się zapytać, jak żyć, drogie bravo? ;)
A po co się w ogóle zastanawiać nad takimi rzeczami? Tego nie ma, tak jak przeszłości - która jedynie zostawiła skutki na teraz i trzeba sie tym zająć, a nie jałowym pisaniem scenariuszy. Jak mówi moja przyjaciółka "co bydzie, to bydzie" :-)
Elka
Posty: 8
Rejestracja: 03 sty 2020, 17:53
Płeć: Kobieta

Re: Czy jest nadzieja?

Post autor: Elka »

Tak czy siak to by się odbiło na dzieciach. Niestety dzieci są ofiarami takich sytuacji, które by patrzyły i słuchały jak się nieskończenie o to kłócicie. Przeszłam przez to samo co moja mama i jej też nie udało się uratować małżeństwa, byłam wtedy w okresie nastoletnim jak to obserwowałam. Z perspektywy czasu wolałbym, aby odrazu się rozstali, bo bardzo się to odbiło na mnie i moim rodzeństwie. Dodam jeszcze, że dzieci
kiedy będą dorosłe też zrozumią jak było, tak jak ja. Uwierz mi, po czasie mam tylko pretensje do mamy, że walcząc tak długo unieszcześliwiała się sama.
ODPOWIEDZ