Smutek pisze:
3 Has
Jak stanę z boku i popatrzę to generalnie nie jest źle, a nawet lepiej niż było. Wychodzi z inicjatywą (wyjazd na giełdę, grill, spacer z psem- to wszystko on, ja łaskawie się zgadzam), pomaga (zakupy, naprawa nieszczęsnego mojego gracika, podwiezienie do psychologa). Normalnie róg obfitości. Oczywiście motywem zapewne jest strach, a nie miłość i taki nagły zryw człowieczeństwa też nie potrwa długo, ale co tam. Jest dobrze to korzystaj kobieto, co się gryziesz, tak sobie mówię, gdy patrzę na sytuację, chwilowo bez emocji. Właśnie, chwilowo....
Rozumiem, ale nie o to mi chodziło.
Stanięcie obok oznacza przyglądanie się sytuacji niejako z pozycji obserwatora. Obserwator nie jest uczestnikiem i siłą rzeczy nie targają nim aż takie emocje. Nie chodzi o to by spojrzeć tak, jak Ty spojrzałaś, czyli nie jest źle, bo coś tam. Jak jest źle - też można spojrzeć z boku.
Ja patrząc z boku widzę, że główny dramat rozgrywa się w Twojej głowie. Winowajca powoduje u Ciebie takie spustoszenie wyłącznie dlatego, że ma na Ciebie taki wpływ. To oczywiście normalne, ludzkie - więc ja się nie dziwię. Sam byłem w podobnej sytuacji, a nawet gorszej, bo wszystko się odbijało na dzieciach.
W pewnym momencie zadałem sobie pytanie - a co by było, gdyby zachowanie mojej żony po prostu przestało mnie denerwować? Powiedzmy że jestem cyborgiem, który nie ma uczuć, emocji ani potrzeb - tylko zadanie, które brzmi: postępować właściwie. Czyli jak? A to jest pytanie na które należy najpierw znaleźć odpowiedź a potem po prostu zacząć to robić.
Kiedy zacząłem analizować wszystko w ten sposób - odkryłem że wszystko wtedy inaczej wygląda. Oczywiście nic się nie zmieniło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdźki - ale zacząłem być spokojniejszy. Oczywiście zdarzały się - i zdarzają nadal -chwile doła, ale coraz rzadsze. Przyjąłem że żona nie chce niczego zrozumieć ani pracować nad sobą - bo tak jest. Kłopot polega na tym, że ta sytuacja być może - a nawet to jest bardzo prawdopodobne, zdziwiłbym się gdyby było inaczej - nigdy się nie zmieni.
I co wtedy? Wtedy za 20 lat stanę przed moimi dorosłymi dziećmi które najprawdopodobniej już będą miały schrzanione życie, albo co najmniej będą ciągnąć za sobą kulę u nogi, kiedy ich znajomi będą radośnie skakać. Do tego sam będę miał schrzanione życie, lata pogrążania się w bólu. A wszystko przez jedną osobę, której doskonale i wygodnie jest być mentalnie kompletnie nieodpowiedzialnym dzieckiem, której wszystko bimba, która niczego nie rozumie, i nie ma najmniejszego zamiaru, nie przyjmuje niczego do siebie i żyje tak, jak jej wygodnie, kompletnie nie przejmując się innymi.
Warte to tego? Nie, powiedziałem sobie, nie ma mowy. Nie pozowolę mojej żonie zchrzanić mojego życia, a już na pewno życia moich dzieci. Nie mam zamiaru, by jej postępowanie szarpało mi tak nerwy jak dotąd. Nie pozwolę dłużej odbierać sobie ochoty do życia.
Ponieważ moja żona, tak jak Twój mąż, tez od czasu do czasu ma "dobre chwile", kiedy "chce wszystko naprawić" i "już taka nie będzie" - i inne tego typu banialuki - parę jeszcze razy nabrałem się na "powroty". Ale teraz powiedziałem sobie - że nie ma mowy. To znaczy ja nie wykluczam rozmowy, dialogu, itp - ja po prostu postanowiłem się więcej nie dać nabrać. I traktować jej słowa jak słowa małego dziecka, które powie wszystko co rodzic chce usłyszeć, byle tylko dostać cukierka. A jak dostanie - dalej robi swoje.
Smutek pisze:
Za moment się wkurzam na to wszystko, mam ochotę go wywalić żegnając kopniakiem w tyłek, kiedy widzę co robi
To wielka pokusa - zwłaszcza jak widzisz kiedy ktoś sobie ewidentnie bimba. Faktycznie - ileż razy miałem to samo - przychodzi ochota, aby powiedzieć małżonce, żeby ... no nie powiem, bo tego żadna moderacja nie przepuści, a cóż dopiero sycharowa
Ale nie wolno bo dzieci. Sakrament także itp, acz uczciwie mówiąc - mogłoby być tak, i tu się przyznaję do słabości, małej wiary, itp - że sakrament nie byłby wystarczającym argumentem. I tu Smutek mam nadzieję, że Ty jesteś lepsza - a nawet pewność że jesteś, skoro Bóg Cię postawił przed takim zadaniem.
A co zrobi mąż - jego problem, jego sprawa, on się będzie tłumaczył.
Proste?
Cholernie trudne, tak, że wydaje się niemożliwe. Ale jest możliwe.
A wolności, którą poczujesz, choćby na chwilę - nie da się z niczym porównać. Bywały chwile że nie zamieniłbym swojego chorego, patologicznego związku na żaden inny - bo ta wolność to było takie doznanie. Jak nie zamieniłbym znoju wspinania się w Alpach czy Kaukazie na leżenie na plaży - bo tylko w górach wchodzi się na szczyt i czuje się coś, czego na plaży nie poczuje się nigdy.
a tak serio to dostrzegam coraz wyraźniej swoje "złe" postawy, zachowania, wypowiedzi, uwarunkowane zdarzeniami z przeszłości. Dopiero teraz dowiaduję się jaka jestem i mam wolny wybór, aby zdecydować jaka chcę się stać. Myślę o12 krokach... na razie myślę. Wybieram się na pielgrzymkę pieszą w lipcu do Częstochowy, nigdy nie byłam, w sensie, nie byłam pieszo. Odbyłam spowiedź z 10 ostatnich lat, też planowałam już dawno i wreszcie dojrzałam. Przyszło mi też do głowy, aby zająć się czymś pożytecznym, pomaganiem. Potrzebujących nie brakuje. I wszystko super, zająć czas, pracować nad sobą, tego chcę. Mam tylko problem z tym wiszeniem, które mam wrażenie istnieje kiedy mój mąż wychodzi z jakąś inicjatywą. Niby się tym nie podniecam, ale przypisuję temu chyba zbyt duże znaczenie.
