Powrót do świata żywych

Refleksje, dzielenie się swoimi przeżyciami...

Moderator: Moderatorzy

Foox
Posty: 37
Rejestracja: 28 wrz 2017, 16:13
Płeć: Kobieta

Re: Powrót do świata żywych

Post autor: Foox »

Jacku ale ja żyje :) całkiem dobrze ... nawet powiem inaczej, nigdy tak dobrze nie żyłam :)

może sobie minąć 10 20 30 50 lat ja wiem dalej, że życie jest fajne i jest mi dobrze i nie chcę oglądać swojego męża-nie męża, najgorsze jest to, że jestem skazana na niego :( a moim jedynym życzeniem na ten moment jest nigdy więcej go nie zobaczyć ;(
Foox
Posty: 37
Rejestracja: 28 wrz 2017, 16:13
Płeć: Kobieta

Re: Powrót do świata żywych

Post autor: Foox »

Jacek
żyjemy dalej...
trzymam się tego koła strasznie mocno, ale jakoś mi z rąk "wylata"

u mnie taki paradoks, ja nie chcę męża z powrotem.... ale chce żyć po Bożemu... i nic mi się nie składa :((((
Awatar użytkownika
Nirwanna
Posty: 13320
Rejestracja: 11 gru 2016, 22:54
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Powrót do świata żywych

Post autor: Nirwanna »

Foox pisze: 18 lis 2017, 22:34
u mnie taki paradoks, ja nie chcę męża z powrotem.... ale chce żyć po Bożemu... i nic mi się nie składa :((((
Foox, a może zgódź się, że na dziś nie chcesz męża z powrotem. A reszta, jutro, pojutrze, za lat 10, 20 - to już Boże jest Twoja sprawa. A Ty, Foox się przyjrzysz temu, jutro, pojutrze, za lat 10, 20 - czy wtedy też nie będziesz chciała, przecież za 20 też możesz nie chcieć, prawda?

Może to będzie życie, postawa po Bożemu? Taka zgoda na to, że dziś tak masz, a reszta w ręku Boga?
Nie żyje się, nie kocha się, nie umiera się - na próbę
Jan Paweł II
lilu
Posty: 13
Rejestracja: 28 cze 2017, 19:18
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Powrót do świata żywych

Post autor: lilu »

Foox pisze: 18 lis 2017, 18:33 Zazdroszczę Wam :( ja się nie modlę o powrót męża, bo wiem, po ludzku oczywiście, że mimo moich chęci, nie jestem w stanie wybaczyć.
Foox, ja się wcale nie modlę o powrót męża. Dawniej się modliłam, ale to czas przeszły. Być może Bóg wysłucha tych moich modlitw z wielu miesięcy w tył, może tak przecież być. W końcu wiemy przecież, że Pan Bóg i owszem, wysłuchuje modlitw, jeśli są zgodne z Jego wolą, ale...niekoniecznie w czasie przez nas zamówionym ;)

Dlatego też pisałam, że nie wiem co bym zrobiła, gdyby to właśnie teraz Bóg "zwócił" mi męża. Albo za 10 lat. Napewno z czasem byłoby mi coraz trudniej go przyjąć, bo nauczyłam się już żyć bez niego. Wciąż go kocham i będę kochać, ale umiem bez niego żyć, a nawet zaryzykuję stwierdzenie, że żyć w pełni. Tak więc nie potrzebuję męża do szczęścia, znacznie bardziej to ja chciałabym mu to szczęście dać, pokazać, że "potrafię". Ale on wybrał inaczej, z czym muszę się pogodzić.

Teraz moje modlitwy związane są z długim procesem wybaczania, nie tylko mężowi, ale również, a może przede wszystkim, sobie. A także osobom które miały swój udział w rozpadzie naszego małżeństwa.

Najważniejsza z modlitw została już wysłuchana! Prosiłam Boga o to, że jeśli mąż już nigdy ma do mnie nie wrócić, to żeby nauczył mnie i pomógł mi żyć bez niego. Po ludzku bym tego nie udźwignęła, dlatego fakt, że żyję i mam się tak dobrze oceniam w kategorii łaski.

Foxx, jeśli mogę Ci cokolwiek poradzić, to podpisuję się pod słowami wypowiedzianymi przez innych - nie zakładaj niczego, nie zamykaj się chociażby na malutką możliwość, że jednak i w Tobie i w mężu nastąpią takie zmiany, że na nowo ujrzycie możliwość wspólnego życia. Jeśli Pan Bóg tego zechce, to tak się stanie. Napewno nie każe Ci siłą wrócić do tego wszystkiego, czego nienawidziłaś i co Cię przytłaczało...Przecież Bóg nie zostawi Was w procesie zmiany na zasadzie "to teraz Was spiknąłem i dalej radźcie se sami" ;)
Magnolia

Re: Powrót do świata żywych

Post autor: Magnolia »

Mądrze prawisz Lilu :)
lilu
Posty: 13
Rejestracja: 28 cze 2017, 19:18
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Powrót do świata żywych

Post autor: lilu »

Marzy mi się naprawdę Boży świat, w którym, zranione, obrażone i egoistyczne serca dają się wreszcie skruszyć prawdziwej miłości. Tej jedynej prawdziwej, która nie pamięta złego. Która sieje, dogląda i ochrania swoje plony.

Czasami przypominają mi się momenty prawdziwej bliskości z moim mężem. Momenty, w których patrzyłam w jego oczy, które wciąż pamiętam. Teraz myślę sobie, co on wtedy widział w moich oczach? Czy to możliwe, że wtedy kochał, skoro potem porzucił?
A jednak czuję tamtą bliskość, to, że była prawdziwa.

Gdy wracam do momentów, w których mogłam mu powiedzieć, jak bardzo kocham te jego oczy, a nie robiłam tego z niezrozumiałych dla mnie powodów...Bardzo boli...

Najciężej na świecie jest wybaczyć samemu sobie
Czarek
Posty: 1385
Rejestracja: 30 sty 2017, 8:33
Płeć: Mężczyzna

Re: Powrót do świata żywych

Post autor: Czarek »

lilu pisze: 01 gru 2017, 20:51 Najciężej na świecie jest wybaczyć samemu sobie
Lilu takie jest też i moje doświadczenie.
Ale warto się tej umiejętności nauczyć. Mnie bardzo się przydaje i pozwala dużo szybciej wybaczać tym, którzy mnie ranią :)
Mnie osobiście pomogło skonfrontowanie się z faktem, że brak wybaczenia sobie w momencie gdy pojednuję się z Bogiem jest z mojej strony ... pychą :oops:
Simon

Re: Powrót do świata żywych

Post autor: Simon »

lilu pisze: 01 gru 2017, 20:51 Marzy mi się naprawdę Boży świat, w którym, zranione, obrażone i egoistyczne serca dają się wreszcie skruszyć prawdziwej miłości. Tej jedynej prawdziwej, która nie pamięta złego. Która sieje, dogląda i ochrania swoje plony.
Jest taki świat :) Ale dotrzemy do niego dopiero po śmierci...

Lilu, nie rozpamiętuj i nie rozdrapuj swoich ran. Ja również wpadam w tę pułapkę. Gdy zaczynam myśleć, jak kiedyś patrzyła na mnie moja żona, a jak teraz pewnie patrzy na kowalskiego. Niestety, najbardziej doceniamy, gdy tracimy...i też nie mogę się pogodzić z tym, że taka jest nasza ułomna ludzka natura.
lilu
Posty: 13
Rejestracja: 28 cze 2017, 19:18
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Powrót do świata żywych

Post autor: lilu »

Czarek pisze: 01 gru 2017, 20:57 Mnie osobiście pomogło skonfrontowanie się z faktem, że brak wybaczenia sobie w momencie gdy pojednuję się z Bogiem jest z mojej strony ... pychą :oops:
Dlaczego pychą?
Czarek
Posty: 1385
Rejestracja: 30 sty 2017, 8:33
Płeć: Mężczyzna

Re: Powrót do świata żywych

Post autor: Czarek »

lilu pisze: 05 gru 2017, 20:07 Czarek pisze: ↑01 gru 2017, 20:57
Mnie osobiście pomogło skonfrontowanie się z faktem, że brak wybaczenia sobie w momencie gdy pojednuję się z Bogiem jest z mojej strony ... pychą
Dlaczego pychą?
Bóg mnie wybacza, a ja nie wybaczając samemu sobie stawiam siebie ponad Nim. W rzeczywistości odrzucam Jego wybaczenie. Dla mnie to jest pycha.
lilu
Posty: 13
Rejestracja: 28 cze 2017, 19:18
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Powrót do świata żywych

Post autor: lilu »

Tylko pytanie - czy Ty świadomie stawiasz się ponad Nim? Wtedy to byłaby pycha.
Mi jest trudno wybaczyć samej sobie, mimo że wiem, że Bóg już mi wybaczył. Ja właściwie codziennie na nowo muszę to robić, często przy okazji różnych zdarzeń okazuje się, że jeszcze siebie potępiam, jeszcze sobie coś wytykam, mimo iz przecież juz świadomie "wybaczyłam" - tzn. na pewno miałam głębokie pragnienie i postanowienie, że sobie wybaczam. Więc to moje szamotanie się, te ciągłe "wpadki"...to również pycha?
Pycha kojarzy mi się właśnie z jakimś świaodmym działaniem. Może ktoś jeszcze miałby jaką myśl w temacie?
Awatar użytkownika
ozeasz
Posty: 4368
Rejestracja: 29 sty 2017, 19:41
Jestem: w separacji
Płeć: Mężczyzna

Re: Powrót do świata żywych

Post autor: ozeasz »

Mi jest trudno wybaczyć samej sobie, mimo że wiem, że Bóg już mi wybaczył.

Zgadzam się z Czarkiem ,sam przeszedłem taki proces ,nie stawiam się tu wyżej niż Bóg , ale biorę poważnie to co mówi przez Słowo Boże i Krzyż .
Miłości bez Krzyża nie znajdziecie , a Krzyża bez Miłości nie uniesiecie . Jan Paweł II
Simon

Re: Powrót do świata żywych

Post autor: Simon »

lilu pisze: 06 gru 2017, 17:28 Tylko pytanie - czy Ty świadomie stawiasz się ponad Nim? Wtedy to byłaby pycha.
Mi jest trudno wybaczyć samej sobie, mimo że wiem, że Bóg już mi wybaczył. Ja właściwie codziennie na nowo muszę to robić, często przy okazji różnych zdarzeń okazuje się, że jeszcze siebie potępiam, jeszcze sobie coś wytykam, mimo iz przecież juz świadomie "wybaczyłam" - tzn. na pewno miałam głębokie pragnienie i postanowienie, że sobie wybaczam. Więc to moje szamotanie się, te ciągłe "wpadki"...to również pycha?
Pycha kojarzy mi się właśnie z jakimś świaodmym działaniem. Może ktoś jeszcze miałby jaką myśl w temacie?
Ciężko jest tak po prostu pożegnać się z uczuciem winy, które przez wiele miesięcy czy lat nam towarzyszy. Znalazłem ostatnio taki artykuł: https://www.deon.pl/inteligentne-zycie/ ... sobie.html - szczególnie wartościowe według mnie są punkty na koniec, m.in:

"Kiedy za młodu popełniałeś liczne pomyłki, spełniały one bardzo ważne zadanie. To, co teraz robisz prawidłowo, zawdzięczasz wyciągniętej z nich nauce. Właściwie mechanizm ten dotyczy nie tylko młodości, ale rozciąga się na całe życie."

Ja więc myślę o tym tak: wszystkie błędy, wszystkie pomyłki, były WAŻNE. Musiały się zadziać, żebyś teraz była tu, gdzie jesteś. Być może dla Ciebie nie było innej drogi.

Rzeczywiście życie nie dzieli wszystkich doświadczeń po równo między ludzi, jedni doświadczają więcej, inni mniej. Ale myślenie "dlaczego to przytrafia się właśnie mnie?" stawia nas w pozycji ofiary, uniemożliwia nam pójście do przodu, bo jesteśmy zbyt "zajęci" rozgrzebywaniem bólu i niesprawiedliwości. Zamiast tego popatrzyłbym tak: to, że tyle przeszłaś, daje Ci ogromną moc - możesz wykorzystać swoje doświadczenia, by pomóc innym ludziom. Dać im nadzieję, że od każdego dna da się odbić. :)
ODPOWIEDZ