Od czego zacząć

Refleksje, dzielenie się swoimi przeżyciami...

Moderator: Moderatorzy

Abigail

Re: Od czego zacząć

Post autor: Abigail »

Wczoraj wieczorem byłam hitlerem. Faszyści robią wszystko aby małe dzieci poszły spać przed 22 i wyspały się do szkoły/przedszkola. Mąż uważa że moje hitlerowskie zasady że dzieci mają zasypiać przed 22 sa nie do przyjęcia. Syn się chronicznie nie wysypia a później ma problemy z koncentracją w szkole, zapomina różnych rzeczy a mąż go krytykuje zamiast pomóc. Wczoraj pomagał mu w lekcjach. Zadanie - wypisz swoje zalety. A tatuś wylicza syna zalety - zdolności do kręcenia, udawania kłamania, bazgrania w zeszycie itp. a syn siedzi i słucha nie odzywa się na pewno jest mu miło, weszłam do pokoju, dokończyliśmy zadanie razem, podsunęłam mu kilka jego zalet - faktycznych, rozchmurzył się. Mnie wyzywa od hitlerów i faszystów bo wyłączam TV, bo zabraniam siedzenia do 23 na telefonie bo już od 20 zaczynam szykować dzieci do spania a on akurat wtedy tak świetnie się z nimi bawi a ja jak zwykle przerywam tą świetną zabawę! Gdybym taka nie była faszystka to wszystko byłoby przecież dobrze, normalnie- dzieci chodziłyby spać o której chciały słodycze by jadły ile i kiedy chciały TV i kom bez ograniczeń, po co lekcje, nakłamie się coś się wciśnie pani. Tak to z wredną babą nie da się żyć. No i to że dzieci chorują to moja wina bo źle się nimi zajmuję a najpewniej specjalnie je zarażam żeby mieć pretekst do siedzenia w domu! Boże ratuj.
Abigail

Re: Od czego zacząć

Post autor: Abigail »

Kontakt z tym człowiekiem wykańcza mnie. Kiedy wyjeżdża dziękuję Bogu. Każde spotkanie to rana każde wspomnienie to blizna. Modle się o jego nawrócenie ale sama w to nie wierze. Słowo katolicki działa na niego jak płachta na byka. Swoją drogą ostatnio oskarżył mnie o to, że romansuję na "katolickich portalach randkowych" cokolwiek to znaczy ;) Kilka dni temu zapomniał o kom i na chwile zostawił w pokoju dzieci a ja tam sprzątałam. Odkryłam na jego messengerze że w dalszym ciągu wdzięczy się do swojej "przyjacółki" z miejsca zamieszkania, słodzą sobie: "piękna dziewczyno" "zabieram Cię na kolację" po prostu cudownie. To się ciągnie od zawsze on twierdzi że to tylko "przyjaciółka" ale taka którą ja nigdy nie chciałam być. Tylko ona go rozumie łączy ich nienawiść do wiary katolickiej i wiele innych poglądów. Ona ma męża i dzieci ale co tam, na skok w bok w dekadenckim środowisku zawsze można przymknąć oko. A ja pi pi pi katolka lepiej żeby rozpłynęła się w powietrzu przepadła w niebyt. Za rok syn ma Komunię Świętą a jak on jest w domu to nie ma szans żeby dzieci poszły ze mną do kościoła - chodzę sama. Nie wiem co będzie z moimi dziećmi i nie wiem jak zrobić żeby syn do tej Komunii poszedł jednak. Kontakt z nim to koszmar, naprawdę zaczynam marzyć żeby się w tym powietrzu rozpłynąć :cry: :cry: :cry:
Abigail

Re: Od czego zacząć

Post autor: Abigail »

Nie nie mam siły pracować nad sobą. Patrzę rano w lustro i widzę zombie trupa bladego z podkrążonymi oczami. Żaden krem nie pomoże. Wstałam z łóżka to już sukces, piszę sama do siebie to żałosne. Pogadam z kotem będzie mniej żałosne. W głowie mam mnóstwo planów co ja ze sobą nie zrobię jak ja się nie wylaszczę nie wyćwiczę co tam sobie nie porobię a mąż jak mnie ujrzy to padnie zakocha się od nowa zostawi przyjaciółkę jak starą lalkę. Pfff... a tymczasem trup, zombie patrzy na mnie z lustra a on z przyjaciółką (właśnie do niej pojechał) idzie na kolację. Ona ma pewnie te wszystkie kosmetyczki elektrokoagulacje i inne tam bajery bo to dama z wyższych sfer dzieci odchowane nie to co ja kuchta od garów z szorstkimi obdartymi dłońmi robola.

Wyznaczyłam sobie cele żeby nie było że nic ze sobą nie robię:

Zadanie nr jeden - skupić się i udźwignąć samotność przynajmniej co 5 min na 5 min.
Zadanie nr 2 - nie straszyć dzieci trupim wyglądem.
Zadanie nr 3 - nie tarzać się po ziemi w rozpaczy (zwłaszcza przy dzieciach).
Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Od czego zacząć

Post autor: Caliope »

Coś odpowiedziałaś mezowi na te zarzuty? czy wzięłaś jak zawsze wszystko na klatę, choć jego monologi są absurdalne? Ja miałam podobnie, mąż wracał z pracy i bawił się z synem po 23, dawał mu słodycze i co źle się stało to moja wina. A mały wtedy pokazywał mi różki i był bardzo nieprzyjemny. Teraz jest inaczej, bo jestem stanowcza, nie słucham monologów i stawiam granice których mąż już mi nie przekracza.
JolantaElżbieta
Posty: 748
Rejestracja: 14 wrz 2017, 8:03
Płeć: Kobieta

Re: Od czego zacząć

Post autor: JolantaElżbieta »

Abigail pisze: 26 paź 2021, 10:33 Nie nie mam siły pracować nad sobą. Patrzę rano w lustro i widzę zombie trupa bladego z podkrążonymi oczami. Żaden krem nie pomoże. Wstałam z łóżka to już sukces, piszę sama do siebie to żałosne. Pogadam z kotem będzie mniej żałosne. W głowie mam mnóstwo planów co ja ze sobą nie zrobię jak ja się nie wylaszczę nie wyćwiczę co tam sobie nie porobię a mąż jak mnie ujrzy to padnie zakocha się od nowa zostawi przyjaciółkę jak starą lalkę. Pfff... a tymczasem trup, zombie patrzy na mnie z lustra a on z przyjaciółką (właśnie do niej pojechał) idzie na kolację. Ona ma pewnie te wszystkie kosmetyczki elektrokoagulacje i inne tam bajery bo to dama z wyższych sfer dzieci odchowane nie to co ja kuchta od garów z szorstkimi obdartymi dłońmi robola.

Wyznaczyłam sobie cele żeby nie było że nic ze sobą nie robię:

Zadanie nr jeden - skupić się i udźwignąć samotność przynajmniej co 5 min na 5 min.
Zadanie nr 2 - nie straszyć dzieci trupim wyglądem.
Zadanie nr 3 - nie tarzać się po ziemi w rozpaczy (zwłaszcza przy dzieciach).
Abigail. Jest jak jest - a nie jak ma być - postaraj się w tym uwielbić Pana Boga - ja polecam słuchanie pieśni uwielbieniowych - śpiewam i tańczę podczas gotowania, sprzątania - wtedy smutek odchodzi - modlitwa do Świętego Michała Archanioła jako wzmocnienie: nie daj się zniszczyć złemu; niech Cię Pan Bóg chroni i pomaga.


Abigail — imię żeńskie pochodzenia biblijnego. Wywodzi się od hebrajskiego imienia אביגיל Awigajil znaczącego „mój ojciec się uradował”.
Bławatek
Posty: 1625
Rejestracja: 09 maja 2020, 13:08
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Od czego zacząć

Post autor: Bławatek »

Abigail pisze: 26 paź 2021, 10:33
Wyznaczyłam sobie cele żeby nie było że nic ze sobą nie robię:

Zadanie nr jeden - skupić się i udźwignąć samotność przynajmniej co 5 min na 5 min.
Zadanie nr 2 - nie straszyć dzieci trupim wyglądem.
Zadanie nr 3 - nie tarzać się po ziemi w rozpaczy (zwłaszcza przy dzieciach).
Abigail dobre cele na początek wyjścia z tego stanu w którym jesteś, tak trzymać 👍. Pamiętam w jakim stanie byłam po odejściu męża i wysłuchania jego krzywdzących zarzutów. Tutaj ktoś mi radził, abym uwierzyła w siebie, zadbała o siebie. Pamiętam jaką radość sprawiły mi zakupy nowych sukienek, ubranie się ładniej do pracy, kościoła. Też nie lubiłam wtedy swojego zapłakanego oblicza.

Przyjaciółka męża zadbana - to ty też zadbaj bardziej i siebie, kto Ci broni wyjść ładnie ubraną gdzieś w czasie gdy mąż "świetnie" się bawi z dziećmi w domu. Po co masz się denerwować jego zachowaniem, wyjdź wtedy z domu.

A może do tej listy dodać punkt - nie brać do siebie wszystkich słów męża. Bo on tak ma lub teraz tak ma, a to co mówi wcale nie jest prawdą. Bo słowa ranią i niszczą a wystarczy ich nie słuchać lub nie brać do serca, głowy.

Przykro mi się dziś czytało Twoje wcześniejsze posty, bardzo Ci współczuję sytuacji i takiego traktowania. Najgorsze, że dotyka to też dzieci. Ale dzieci są mądre i same sobie wyrobią opinię o ojcu.
Abigail

Re: Od czego zacząć

Post autor: Abigail »

JolantaElżbieta pisze: 26 paź 2021, 11:01
Abigail pisze: 26 paź 2021, 10:33 Nie nie mam siły pracować nad sobą. Patrzę rano w lustro i widzę zombie trupa bladego z podkrążonymi oczami. Żaden krem nie pomoże. Wstałam z łóżka to już sukces, piszę sama do siebie to żałosne. Pogadam z kotem będzie mniej żałosne. W głowie mam mnóstwo planów co ja ze sobą nie zrobię jak ja się nie wylaszczę nie wyćwiczę co tam sobie nie porobię a mąż jak mnie ujrzy to padnie zakocha się od nowa zostawi przyjaciółkę jak starą lalkę. Pfff... a tymczasem trup, zombie patrzy na mnie z lustra a on z przyjaciółką (właśnie do niej pojechał) idzie na kolację. Ona ma pewnie te wszystkie kosmetyczki elektrokoagulacje i inne tam bajery bo to dama z wyższych sfer dzieci odchowane nie to co ja kuchta od garów z szorstkimi obdartymi dłońmi robola.

Wyznaczyłam sobie cele żeby nie było że nic ze sobą nie robię:

Zadanie nr jeden - skupić się i udźwignąć samotność przynajmniej co 5 min na 5 min.
Zadanie nr 2 - nie straszyć dzieci trupim wyglądem.
Zadanie nr 3 - nie tarzać się po ziemi w rozpaczy (zwłaszcza przy dzieciach).
Abigail. Jest jak jest - a nie jak ma być - postaraj się w tym uwielbić Pana Boga - ja polecam słuchanie pieśni uwielbieniowych - śpiewam i tańczę podczas gotowania, sprzątania - wtedy smutek odchodzi - modlitwa do Świętego Michała Archanioła jako wzmocnienie: nie daj się zniszczyć złemu; niech Cię Pan Bóg chroni i pomaga.


Abigail — imię żeńskie pochodzenia biblijnego. Wywodzi się od hebrajskiego imienia אביגיל Awigajil znaczącego „mój ojciec się uradował”.
JolantaElżbieta, modlę się ale już sama nie wiem o co i po co. Teraz to chyba żeby nie zwariować uczepić się tego różańca jak ostatniej deski ratunku. Kiedy maż jest w domu modlitwę do Świętego Michała Archanioła odmawiam w myślach w ciągu dnia i bardzo się starałam żeby nie stracić opanowania ale są sytuacje z mężem takie głównie dotyczące dzieci i godziny pójścia spać jedzenia zabawy itp. że mi witki opadają. Nie wiem czy całkiem się usunąć i "róbta co chceta" kiedy jest tata. Te kilka dni w miesiącu z nim wykańczaja mnie zupełnie. Kiedy go nie ma jakotako funkcjonuje bez fajerwerków może ale chociaż nieroztelepana a jak przyjeżdża to się staram trzymać ale bardziej funkcjonuje rak robot - przynieś podaj pozamiataj. Te kikla dni wystarczy mu żeby ze mnie zrobić kotlet mielony w sensie mentalnym bo przecież mnie nie bije - gentelman :cry:
Abigail

Re: Od czego zacząć

Post autor: Abigail »

Bławatek pisze: 26 paź 2021, 11:21
Abigail pisze: 26 paź 2021, 10:33
Wyznaczyłam sobie cele żeby nie było że nic ze sobą nie robię:

Zadanie nr jeden - skupić się i udźwignąć samotność przynajmniej co 5 min na 5 min.
Zadanie nr 2 - nie straszyć dzieci trupim wyglądem.
Zadanie nr 3 - nie tarzać się po ziemi w rozpaczy (zwłaszcza przy dzieciach).
Abigail dobre cele na początek wyjścia z tego stanu w którym jesteś, tak trzymać 👍. Pamiętam w jakim stanie byłam po odejściu męża i wysłuchania jego krzywdzących zarzutów. Tutaj ktoś mi radził, abym uwierzyła w siebie, zadbała o siebie. Pamiętam jaką radość sprawiły mi zakupy nowych sukienek, ubranie się ładniej do pracy, kościoła. Też nie lubiłam wtedy swojego zapłakanego oblicza.

Przyjaciółka męża zadbana - to ty też zadbaj bardziej i siebie, kto Ci broni wyjść ładnie ubraną gdzieś w czasie gdy mąż "świetnie" się bawi z dziećmi w domu. Po co masz się denerwować jego zachowaniem, wyjdź wtedy z domu.

A może do tej listy dodać punkt - nie brać do siebie wszystkich słów męża. Bo on tak ma lub teraz tak ma, a to co mówi wcale nie jest prawdą. Bo słowa ranią i niszczą a wystarczy ich nie słuchać lub nie brać do serca, głowy.

Przykro mi się dziś czytało Twoje wcześniejsze posty, bardzo Ci współczuję sytuacji i takiego traktowania. Najgorsze, że dotyka to też dzieci. Ale dzieci są mądre i same sobie wyrobią opinię o ojcu.
Bławatku, ja czuję że już tu zostanę, zdziwaczała odklejona od tego świata, nienadążająca za modą za realiami. Po co mi się ładnie ubierać dla kogo skoro dla męża jestem powietrzem dla innych tym bardziej i komu ja się mam podobać... Zresztą pracuję zdalnie z domu a muszę dużo żeby na wszystko wystarczyło, więc głównie siedzę przed laptopem. Na zakupy do sklepu się stroić ech, on i tak tego nie zauważy bo gapi się w messengera tam ciekawsze rzeczy. Mam kilka lepszych rzeczy ale zawsze je chowam na dnie szafy i chodzę w tych swoich starych szaro czarnych wydartych bluzkach - tak jakoś bezpieczniej mi przemykać w tych szarych ciuchach. A jak mi jakieś pieniądze zostaną to i tak nie wydam dla siebie tylko na dzieci - muszą mieć ubrania i buty. Zresztą choćbym nie wiem jak się starała przyjaciółki nie dogonię - nie ta liczba zer.

Sama je później przeczytałam i głupio mi było ale komu to powiedzieć głupio przyznać ale nie mam już komu. Zresztą nie chcę rodzicom bo po co a koleżankom też po co. Coś tam wiedzą ale bez szczegółów. Czy ja naprawdę jestem wredna i złośliwa do tego stopnia że nikt nie jest w stanie ze mną wytrzymać i moje posty są wredne a na starość to będę jednym wrednym kłębkiem pewnie nawet mój kot mnie zostawi :cry: :cry: :cry: Tylko bym ryczała jestem żałosna, odwodnię się, dostanę zmarszczek, osiwieję moje dzieci mnie nie poznają własny pies mnie oszczeka. Biedolić potrafię i ryczeć tymczasem małżonek na kolacji z piękną przyjaciółką. Już go widzę jak się puszy. Najgorsze określenia mi na niego przychodzą a taka mądra byłam jak go nie było dwa tygodnie już myślałam że jestem taka silna że nic mnie nie ruszy. On udaje że nic się nie dzieje zakłamany pi pi pi. :shock:
JolantaElżbieta
Posty: 748
Rejestracja: 14 wrz 2017, 8:03
Płeć: Kobieta

Re: Od czego zacząć

Post autor: JolantaElżbieta »

Abigail pisze: 26 paź 2021, 16:42
JolantaElżbieta, modlę się ale już sama nie wiem o co i po co. Teraz to chyba żeby nie zwariować uczepić się tego różańca jak ostatniej deski ratunku. Kiedy maż jest w domu modlitwę do Świętego Michała Archanioła odmawiam w myślach w ciągu dnia i bardzo się starałam żeby nie stracić opanowania ale są sytuacje z mężem takie głównie dotyczące dzieci i godziny pójścia spać jedzenia zabawy itp. że mi witki opadają. Nie wiem czy całkiem się usunąć i "róbta co chceta" kiedy jest tata. Te kilka dni w miesiącu z nim wykańczaja mnie zupełnie. Kiedy go nie ma jakotako funkcjonuje bez fajerwerków może ale chociaż nieroztelepana a jak przyjeżdża to się staram trzymać ale bardziej funkcjonuje rak robot - przynieś podaj pozamiataj. Te kikla dni wystarczy mu żeby ze mnie zrobić kotlet mielony w sensie mentalnym bo przecież mnie nie bije - gentelman :cry:
Modląc się zbliżamy się do Pana Boga i wyganiamy złego, który, jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć - jak ostrzega nas święty Piotr.
I choćby po to, żeby nie zwariować. Powierz rodzinę Panu Bogu i dbaj o siebie i dzieci. I szukaj sposobu jak uodpornić się na działania męża.

I to Ty rób swoje, bo masz rację - ja też byłam "żandarmem", ale dzięki temu mam mądre i silne dzieci :-) Tatuś koncentrował się głownie na telewizorze i mamusi:-(
Abigail

Re: Od czego zacząć

Post autor: Abigail »

Caliope pisze: 26 paź 2021, 10:59 Coś odpowiedziałaś mezowi na te zarzuty? czy wzięłaś jak zawsze wszystko na klatę, choć jego monologi są absurdalne? Ja miałam podobnie, mąż wracał z pracy i bawił się z synem po 23, dawał mu słodycze i co źle się stało to moja wina. A mały wtedy pokazywał mi różki i był bardzo nieprzyjemny. Teraz jest inaczej, bo jestem stanowcza, nie słucham monologów i stawiam granice których mąż już mi nie przekracza.
Caliope, z nim rozmowa jest ciężka szczególnie przy dzieciach bo potrafi przy dzieciach rzucać mięsem więc muszę ostrożnie, zresztą trudno powstrzymać emocje kiedy się zaczynają te inwektywy. Pewnie coś o tym wiesz bo też masz swoje przejścia. Moje dzieci właśnie też zaczynają mnie atakować np mój syn jak wchodzę do pokoju potrafi spojrzeć na mnie drwiąco (kiedy jest z nim tata) i powiedzieć "znowu przylazła" albo "znów się zaczyna" ale ja nie mam mu za złe to tylko dziecko i wiem że kiedy tata pojedzie mój syn znowu będzie moim kochanym chłopakiem bo mamy ze sobą dobry kontakt i na co dzień nie mam z dziećmi większych problemów. Piszesz że jesteś stanowcza i że stawiasz granice tzn co robisz w takiej konkretnej sytuacji kiedy jest po 23 a tata czyta synowi z telefonu różne ciekawostki ze świata motoryzacji bawią się świetnie a wiesz że syn powinien już iść spać. Bo ja np próbowałam być stanowcza i powiedziałam meżowi że ma przestać wyłączyć tel i mają iść spac na co usłyszłam inwektyw i prawie doszło do kłótni...
Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Od czego zacząć

Post autor: Caliope »

Nigdy mąż by nie przestał gdybym mu kazała. W ostrym kryzysie potrafił mi też powiedzieć przykre słowo. Mówienie do człowieka który w tym momencie nie ma do mnie szacunku z jego znanego powodu nie da nic oprócz wybuchu kłótni. Ja zawsze mówiłam, że dziecko teraz idzie się myć i spać i zabierałam do łazienki, mówiąc dziecku, że jest czas spania i taka jest ustalona zasada o tej porze .Dziecko też się buntowało, ale jakoś udawało się je zachęcić w formie zabawy lub nagrody. Krótka informacja obok i odwrót z pomieszczenia.
Abigail

Re: Od czego zacząć

Post autor: Abigail »

Caliope pisze: 26 paź 2021, 18:04 Nigdy mąż by nie przestał gdybym mu kazała. W ostrym kryzysie potrafił mi też powiedzieć przykre słowo. Mówienie do człowieka który w tym momencie nie ma do mnie szacunku z jego znanego powodu nie da nic oprócz wybuchu kłótni. Ja zawsze mówiłam, że dziecko teraz idzie się myć i spać i zabierałam do łazienki, mówiąc dziecku, że jest czas spania i taka jest ustalona zasada o tej porze .Dziecko też się buntowało, ale jakoś udawało się je zachęcić w formie zabawy lub nagrody. Krótka informacja obok i odwrót z pomieszczenia.
Caliope znam te hasło o granicach, czytam książkę o granicach ale naprawdę chyba tego nie rozumiem. Postaram się następnym razem zrobić tak jak Ty czyli nie do niego ale z dzieckiem ustalić chociaż to bardzo trudne bo kiedy on jest w domu to dzieci jakby mnie nie znały - to strasznie przykre jest - a ja jakbym nie poznawała moich dzieci. Na co dzień mamy plan (razem go ułożyliśmy) wisi na lodówce, dzieci się trasznie cieszyły z tego że mamy ten plan i bardzo go pilnowały - same! Boże Boże nie wiem co się dzieje jak ja sobie z tym wszystkim poradzę. Boję się że zabierze je na ten woodstock a ja nie będe mogła nic zrobić, jeszcze je gdzieś tam zgubi w tym błocie :shock: Może tam jechać za nimi i tych dzieci pilnować ale ja się wykończę tam z nim i z jego pomysłami. Albo jechac za nim i zabrać dzieci i z powrotem do domu ale one ze mną nie pojadą na pewno.
Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Od czego zacząć

Post autor: Caliope »

Woodstock jest latem, nie wiem w jakim wieku masz dzieci, ale powinny być bardzo ogarnięte. Moi bratankowie byli, mają już powyżej 10 lat i dali sobie radę. Trzeba gdzieś poszukać swoje granice, pomyśl co czujesz i co możesz powiedzieć mężowi. Ja bym tak zrobiła i powiedziała co czuję, a jeśli tak bardzo chce, jeśli dzieci są duże, to powinien zabrać jeszcze jedną dorosłą osobę.
Bławatek
Posty: 1625
Rejestracja: 09 maja 2020, 13:08
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Od czego zacząć

Post autor: Bławatek »

Abigail pisze: 26 paź 2021, 16:57
Bławatek pisze: 26 paź 2021, 11:21
Abigail pisze: 26 paź 2021, 10:33
Wyznaczyłam sobie cele żeby nie było że nic ze sobą nie robię:

Zadanie nr jeden - skupić się i udźwignąć samotność przynajmniej co 5 min na 5 min.
Zadanie nr 2 - nie straszyć dzieci trupim wyglądem.
Zadanie nr 3 - nie tarzać się po ziemi w rozpaczy (zwłaszcza przy dzieciach).
Abigail dobre cele na początek wyjścia z tego stanu w którym jesteś, tak trzymać 👍. Pamiętam w jakim stanie byłam po odejściu męża i wysłuchania jego krzywdzących zarzutów. Tutaj ktoś mi radził, abym uwierzyła w siebie, zadbała o siebie. Pamiętam jaką radość sprawiły mi zakupy nowych sukienek, ubranie się ładniej do pracy, kościoła. Też nie lubiłam wtedy swojego zapłakanego oblicza.

Przyjaciółka męża zadbana - to ty też zadbaj bardziej i siebie, kto Ci broni wyjść ładnie ubraną gdzieś w czasie gdy mąż "świetnie" się bawi z dziećmi w domu. Po co masz się denerwować jego zachowaniem, wyjdź wtedy z domu.

A może do tej listy dodać punkt - nie brać do siebie wszystkich słów męża. Bo on tak ma lub teraz tak ma, a to co mówi wcale nie jest prawdą. Bo słowa ranią i niszczą a wystarczy ich nie słuchać lub nie brać do serca, głowy.

Przykro mi się dziś czytało Twoje wcześniejsze posty, bardzo Ci współczuję sytuacji i takiego traktowania. Najgorsze, że dotyka to też dzieci. Ale dzieci są mądre i same sobie wyrobią opinię o ojcu.
Bławatku, ja czuję że już tu zostanę, zdziwaczała odklejona od tego świata, nienadążająca za modą za realiami. Po co mi się ładnie ubierać dla kogo skoro dla męża jestem powietrzem dla innych tym bardziej i komu ja się mam podobać... Zresztą pracuję zdalnie z domu a muszę dużo żeby na wszystko wystarczyło, więc głównie siedzę przed laptopem. Na zakupy do sklepu się stroić ech, on i tak tego nie zauważy bo gapi się w messengera tam ciekawsze rzeczy. Mam kilka lepszych rzeczy ale zawsze je chowam na dnie szafy i chodzę w tych swoich starych szaro czarnych wydartych bluzkach - tak jakoś bezpieczniej mi przemykać w tych szarych ciuchach. A jak mi jakieś pieniądze zostaną to i tak nie wydam dla siebie tylko na dzieci - muszą mieć ubrania i buty. Zresztą choćbym nie wiem jak się starała przyjaciółki nie dogonię - nie ta liczba zer.

Sama je później przeczytałam i głupio mi było ale komu to powiedzieć głupio przyznać ale nie mam już komu. Zresztą nie chcę rodzicom bo po co a koleżankom też po co. Coś tam wiedzą ale bez szczegółów. Czy ja naprawdę jestem wredna i złośliwa do tego stopnia że nikt nie jest w stanie ze mną wytrzymać i moje posty są wredne a na starość to będę jednym wrednym kłębkiem pewnie nawet mój kot mnie zostawi :cry: :cry: :cry: Tylko bym ryczała jestem żałosna, odwodnię się, dostanę zmarszczek, osiwieję moje dzieci mnie nie poznają własny pies mnie oszczeka. Biedolić potrafię i ryczeć tymczasem małżonek na kolacji z piękną przyjaciółką. Już go widzę jak się puszy. Najgorsze określenia mi na niego przychodzą a taka mądra byłam jak go nie było dwa tygodnie już myślałam że jestem taka silna że nic mnie nie ruszy. On udaje że nic się nie dzieje zakłamany pi pi pi. :shock:
Kochana, masz pięknie wyglądać dla:
- siebie
- dzieci
- Boga
- innych ludzi
Itd.

Gdyby wszyscy przestali dbać o ubiór i chodzili byle jak, w czerni, szarościach to świat byłby nudny, ponury i nijaki. Dlatego warto zadbać o siebie. Ja podobnie jak Ty - lepsze ciuchy wisiały w szafie na lepsze okazje a ja pomykalalam wszędzie w tym co było pod ręką, a przecież pamiętam jak się czasami wstydziłam swojej mamy, bo nigdy nie mieliśmy więcej pieniędzy i moja mama wolała zawsze coś kupić nam, dzieciom, niż sobie. Dlatego ja nie chciałam aby mój syn się mnie wstydził. A poza tym nawet jedna nowa kolorowa rzecz - np. szalik, torebka, bluzka potrafi zdziałać cuda. Wcale nie trzeba kupować w markowych, drogich sklepach by ładnie wyglądać. Wygląd bierze się z wnętrza i z głowy, więc gdy źle o sobie myślisz, mówisz, to też się tak czujesz i wyglądasz.

Zdaję sobie sprawę, że jesteś wykończona i nic Ci się nie chce, ale to od Ciebie zależy jaką będziesz osobą - radosną i szczęśliwą czy ponurą i zgorzkniałą ( jak to malowniczo w poście napisałaś).

Co do rozbrykania dzieci przy mężu to mój syn też tak czasami ma. Przy mnie jest inny a przy mężu inny - popisuje się, często mi odpyskuje - ja to od razu ucinam i nie przejmuję się mężem, bo on potem znika a ja mam problem. Jeśli chodzi o późne chodzenie spać to w piątki i soboty syn może siedzieć dłużej, choć ja czasami padam wcześniej. W pozostałe dni syn sam pilnuje chodzenia spać, bo na szczęście woli się wyspać.
Pavel
Posty: 5131
Rejestracja: 03 sty 2017, 21:13
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Od czego zacząć

Post autor: Pavel »

Mi się wydaje, po tym co odczytuję, że warto poprawić komunikację z własnej strony.
Czyli:
Po pierwsze nie rozmawiać o takich sprawach przy dzieciach.
Po drugie przestać „kazać” mężowi, bo to powoduje stawanie okoniem na zasadzie „nie będzie mi rozkazywać”. Może warto spokojnie, w sprzyjających okolicznościach porozmawiać z mężem, wyjaśnić swe obawy i ustalić wspólne zasady?
Po trzecie, zmienić sposób komunikowania się. Warto przeczytać „Porozumienie bez przemocy” Rosenberga czy „Jak mowić aby dzieci nas słuchały. Jak słuchać by dzieci do nas mówiły”(czy jakoś tak, autorów nie pamiętam, ale wpisując to w wyszukiwarkę znajdziesz. Książka dostępna na rynku a zawarte w niej metody komunikacji przydadzą się i z dorosłymi).

A przy okazji.
Jak było przed kryzysem z tym kładzeniem się spać dzieci?

No i może mężowi zaproponuj, że skoro pozwala dzieciom wbrew tobie siedziec tak długo w rezultacie czego są niewyspane/trudniejsze w ogarnianiu rano, by poniósł tego konsekwencje i on się zajął nimi przed szkołą? Może to
Mu pomoże poukładać sobie to ;)

Aby była jasność, ja również nie lubię zbytniej sztywności w tych kwestiach. Dzieci wieczorem mają więcej ochoty na rozmowy, bardziej się otwierają i mówią więcej niż „wszystko dobrze”.
O ile nierzadko sam mam dość, tak jak żona, staram się z tego jakoś korzystać budując w ten sposób głębszą relację z nimi.
Ale finalnie, jako, że to żona z rana ma je na głowie, staram się respektować jej uwagi ;)

Na pewno jednak lepiej znaleźć konsensus, sposób rozwiązania problemu niż generować konflikt.
"Bóg nie działa poza wolą człowieka i poza jego wysiłkiem.(...) Założenie, że jeśli się pomodlimy, to będzie dobrze, jest już wiarą w magię." ks. dr. Grzegorz Strzelczyk
ODPOWIEDZ