Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Refleksje, dzielenie się swoimi przeżyciami...

Moderator: Moderatorzy

Awatar użytkownika
Nirwanna
Posty: 13300
Rejestracja: 11 gru 2016, 22:54
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Post autor: Nirwanna » 31 mar 2021, 7:30

Zwyklaosoba pisze:
30 mar 2021, 12:01
niezależnosc kobiety nie oznacza że jest karierowiczką i feministką,oznacza tyle że jest niezależna , ze może przejść przez ewentualne piekło rozwodu nieco lżej ,może mieć dobrego prawnika , psychologa , może pojechać na wakacje i żyć bez łaski niewiernego
Można tę niezależność określić też (może nawet lepiej, precyzyjniej) wewnętrzną wolnością i emocjonalnym odwieszeniem. Taką warto budować niekoniecznie w obliczu rozwodu, tylko zawsze.
Wewnętrzna wolność to zdolność i chęć bycia w relacji, budowania zdrowej zależności, bez zawieszania się na kimkolwiek (mąż, dziecko, rodzic, kowalski) - w poczuciu zdrowej wartości opartej na godności dziecka Bożego i w poczuciu bezpieczeństwa, którego gwarantem jest Bóg, a nie człowiek jakikolwiek.
Niezależność może być słowem, które inaczej nazywa powyższe, ale częściej jest postawą zamknięcia na bliskie relacje, bo fundamentem takiej niezależności jest lęk przed zranieniem, zaś gwarantem poczucia bezpieczeństwa i poczucia własnej wartości są bardziej pieniądze, stanowisko, czy człowiek traktowany przedmiotowo, niż Stwórca i poczucie bycia kochanym dzieckiem Bożym.
Nie żyje się, nie kocha się, nie umiera się - na próbę
Jan Paweł II

Bławatek
Posty: 1611
Rejestracja: 09 maja 2020, 13:08
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Post autor: Bławatek » 31 mar 2021, 11:21

Tak, Bóg jest najważniejszy.
Tylko czasami życie powoduje, że o tym zapominamy. Ja przed małżeństwem miałam wiele czasu na różne formy modlitwy, niestety z powodu natłoku zajęć w małżeństwie Bóg schodził na coraz dalsze miejsce. A mój mąż to wogole o Nim zapomniał - brak modlitwy, spowiedzi, komunii, więc co mi da tłumaczenie mu, że rozwód jest nieakceptowalny. Teraz na nowo buduję więź z Bogiem, i nawet okazuje się że czasu na modlitwę jednak w ciągu dnia nie brakuje 🙂

Astro
Posty: 1193
Rejestracja: 17 mar 2018, 15:41
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Post autor: Astro » 01 kwie 2021, 14:04

Bławatek pisze:
30 mar 2021, 9:25
Astro, nie wiem czy da się wszystkie kobiety wrzucić do jednego worka, ale po obserwacji różnych kobiet wiem, że każde kolejne 10 lat zmienia podejście kobiet jeśli chodzi o małżeństwo i rodzinę.

Ja jeszcze jestem z tego pokolenia gdzie żona miała siedzieć w domu przez pierwsze lata życia dzieci, a mąż jako głowa rodziny miał zarabiać na utrzymanie rodziny. Takiego modelu rodziny zawsze chciałam, chciałam gromadki dzieci i dobrego męża bez nałogów, z którym bym się zestarzała. I takie też były moje modlitwy. Nigdy nie marzyłam o robieniu kariery, choć studia dzienne skończyłam. Ostatnio przeglądałam zdjęcia sprzed wielu lat - zawsze byłam najlepszą kuzynką i ciocią, bo zawsze dużo czasu spędzałam z dziećmi młodszymi - np. na urodzinach czy innych spotkaniach rodzinnych. Jak już pracowałam, to nieraz poświęcałam swój czas i zabierałam dzieci kuzynostwa do zoo, kina, albo na dłuższe spacery. Zawsze chciałam być mamą. Przed ślubem z mężem o tych sprawach rozmawialiśmy - mieliśmy mieć gromadkę dzieci, najlepiej mały domek z dużymi garażami na potrzeby hobby męża. Niestety życie, brak pracy u męża, choroby syna zweryfikowały nasze (a może tylko moje???) plany. Po 6m-cach od porodu musiałam wrócić do pracy. Mąż potem znalazł pracę, ale mało zarabiał, więc ja nie mogłam pomyśleć o wychowawczym bezpłatnym, z naszych planów mieszkaniowych też nic nie wyszło. Okazało się, że nawet tą sprawę mój mąż scedował na mnie. Byliśmy kiedyś pytać o kredyt, ale zbyt biedni byliśmy - tzn. dostalibyśmy, ale jak wyliczyłam nasze wydatki plus raty to na życie by nam nie zostało wiele. Wtedy po raz kolejny mój mąż mnie rozczarował - usłyszałam, że on jednak nie zamierza iść do drugiej pracy (przed ślubem mówił co innego) więc mam zacząć oszczędzać to może nas będzie stać. Nie palę, nie piję, skromna jestem i ja naprawdę nie miałam z czego zrezygnować aby zaoszczędzić, no chyba, że z jedzenia. Jako żona zawsze gdy coś planowałam, brałam najpierw pod uwagę plany męża i jego zdanie. Fakt, nie robiłam mężowi śniadań, ale ja jeździłam do pracy przed nim i zawsze komunikacją miejską, więc zazwyczaj rano byłam zabiegana, bo nie raz mąż prosił o skompletowanie ubioru do pracy, lub mu się o czymś przypomniało. Mogłam wcześniej wstawać, ale przez problemy zdrowotne syna rzadko udało mi się spać w nocy tak aby się wyspać. Znów się rozpisuję ale tak wyszło - moje plany małżeńskie i rodzicielskie się nie ziściły.

Nie będę się za wiele rozpisywać, ale nieraz mówiłam mężowi, że jakaś kuzynka, moja koleżanka jest może bardziej zorganizowana, bo jest już kilka lat z dziećmi w domu, nie pracuje więc w ciągu każdego dnia na spokojnie robi to wszystko co ja chciałam robić - zajmować się dziećmi i domem, gotować wymyślne obiady, upiec ciasto do popołudniowej kawy, zrobić pranie, wyprasować itd. Mi ze względu na codzienną pracę brakowało ciągle czasu i nie raz cały weekend był przeznaczony na gruntowne porządki, wielkie pranie, a potem prasowanie, w między czasie czas z rodziną, jak syn poszedł do szkoły to jeszcze nauka dochodziła. Ciągle w biegu i niedoczasie. Nigdy takiego życia nie chciałam. Super jak kobieta pracuje bo może i chce a nie jak musi.

Ja nie chciałam zabierać "spodni" mężowi - sam je ciągle mi oddawał. A ja żeby "nam" się lepiej żyło to ciągle na wiele się zgadzałam. Tak sobie myślę, że nigdy nie było mnie - byliśmy my, dla nas - tak funkcjonowałam i myślałam. Dlatego widzę, że to było złe i "Mężczyzna 2.0" mnie w tym utwierdził. Tylko, że mój mąż nie umie i nie chce być mężczyzną, mężem, ojcem.
Kropka
Zwyklaosoba pisze:
30 mar 2021, 12:01
Astro pisze:
29 mar 2021, 23:10
Bławatek pisze:
29 mar 2021, 10:21
Pragnę podziękować s zonie, za polecenie Mężczyzna 2.0 - przesłuchałam, mężowi nie miałam okazji przekazać, ale gdyby znów pytał jakim mężem miałby być to już mam. Szkoda, że podobnego produktu nie ma o kobietach i dla kobiet (zresztą mężczyznom też by nie zaszkodziło dowiedzieć się jak funkcjonują kobiety i jak widzą swoje role w dzisiejszym świecie).
A jak w dzisiejszym swiecie widza swoją role kobiety?
Warto słuchać i wczytywać sie w to co pisze s zona. Co młodsze dziewczyny tu na forum mało zwracają uwagę na jej wpisy. A warto!!! Coż.
Są takie na ile rzeczywistość i my same sobie pozwalamy,ja zawsze chciałam być w pełni niezależna finansowo, tak i to osiągnęłam, nie był to problem dla mnie ,że dużo zarabiam ,nigdy też nie unosilam się przed mężem , traktowałam wszystko jako dobro wspólne, mąż też dużo zarabiał, realizowaliśmy się oboje ,ustaliliśmy wszystko po kolei, pełna stabilizacja i co ? Krach - głupi romans i po chłopie ,dziś zgorzkniały i dziecinny poszukujący szczęścia w rozwodzie, a ja sobie dziękuję za każdy dzień kiedy nie przekreślał siebie , zrobiłam wszystko na wyczuci i intuicję , nie byłam nigdy automatem , kariera karierą ale mąż na pewno był przed karierą, traktowałam pracę jako dodatek na nasze lepsze życie, dziś dzięki temu że dbałam o niezależnosc mogę sobie powiedzieć , mam sposobność by żyć godnie , nie unoszę się tym,ale czuje się lepiej ,że chociaż tu mam stabilizacje, bo mężowie czy żony odchodzą,są niedojrzali, zdziecinniali, mój mąż cofnął się o jakieś 10 lat, zachowuje się jak student, alkohol i tylko alkohol , z imprezy na imprezę, ledwo płaci część naszych zobowiązań i wypomina za każdym razem, może nawet odnoszę wrażenie,zelatwiej było mu mnie zostawić widząc ,że sobie poradzę , ale wciąż to nie byłby dojrzały związek jeśli zostałby z litości ,że będę biedna i sama ,zresztą widać na forum ile kobiet właśnie zostaje w niedostatku i jakoś serca ich mężczyzn nie topnieją z powodu biedy porzuconych żon, mamy wpływ tylko na siebie, powtarzajcie to waszym córeczkom i synkom młode mamy , niezależnosc kobiety nie oznacza że jest karierowiczką i feministką,oznacza tyle że jest niezależna , ze może przejść przez ewentualne piekło rozwodu nieco lżej ,może mieć dobrego prawnika , psychologa , może pojechać na wakacje i żyć bez łaski niewiernego

Te dwie odpowiedzi to już dla mnie dobry materiał , pokazujący co przezywalyscie , czego oczekiwalyscie , wasze doswiadczenia . Odniose się do tego . Tylko pozwólcie dziewczyny , że przyswoje materiał i uaktualnie oprogramowanie :D :D
" Każdy z was , młodzi przyjaciele , znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte.Jakis wymiar zadań , które musi podjąć i wypełnić ... Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można zdezerterować. " Ojciec Święty Jan Paweł II

Bławatek
Posty: 1611
Rejestracja: 09 maja 2020, 13:08
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Post autor: Bławatek » 01 kwie 2021, 15:39

Astro pisze:
01 kwie 2021, 14:04
Te dwie odpowiedzi to już dla mnie dobry materiał , pokazujący co przezywalyscie , czego oczekiwalyscie , wasze doswiadczenia . Odniose się do tego . Tylko pozwólcie dziewczyny , że przyswoje materiał i uaktualnie oprogramowanie :D :D
Astro, tylko łagodnie do nas napisz (może być krytyka) bo jednak kobietami jesteśmy (ja może trochę za męska - ale z tym walczę).

Zwyklaosoba
Posty: 475
Rejestracja: 22 gru 2020, 11:47
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Post autor: Zwyklaosoba » 01 kwie 2021, 16:37

Bławatek pisze:
01 kwie 2021, 15:39
Astro pisze:
01 kwie 2021, 14:04
Te dwie odpowiedzi to już dla mnie dobry materiał , pokazujący co przezywalyscie , czego oczekiwalyscie , wasze doswiadczenia . Odniose się do tego . Tylko pozwólcie dziewczyny , że przyswoje materiał i uaktualnie oprogramowanie :D :D
Astro, tylko łagodnie do nas napisz (może być krytyka) bo jednak kobietami jesteśmy (ja może trochę za męska - ale z tym walczę).
:D ciekawie to zestawiłeś, rzeczywiście mamy jakby dwa modele, fajnie ,że jesteśmy różne , różni :)

Zwyklaosoba
Posty: 475
Rejestracja: 22 gru 2020, 11:47
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Post autor: Zwyklaosoba » 25 kwie 2021, 20:24

Bławatek, jak u Ciebie sprawy wyglądają ? Sprawa jest zawieszona ?

Bławatek
Posty: 1611
Rejestracja: 09 maja 2020, 13:08
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Post autor: Bławatek » 25 kwie 2021, 22:34

Zwyklaosoba pisze:
25 kwie 2021, 20:24
Bławatek, jak u Ciebie sprawy wyglądają ? Sprawa jest zawieszona ?
Nie wiem. Mąż ostatnio milczący. Pewnie w nieodpowiednim czasie dostanę znów po głowie jakąś wiadomością z sądu. Ja nie pytam. Żyję dniem dzisiejszym. Zresztą wszystko na mojej głowie więc nawet nie mam czasu o tym wszystkim myśleć.

Bławatek
Posty: 1611
Rejestracja: 09 maja 2020, 13:08
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Post autor: Bławatek » 30 kwie 2021, 9:59

Miałam okazję zapytać męża - odwiesił sprawę w sądzie więc pewnie za niedługo przyjdzie informacja o rozprawie.

Mój mąż już sprawę zamknął z nami. Wg niego wszystko jest OK. I teraz jest moim najlepszym przyjacielem. W głowie mi się to nie mieści. Nie znam człowieka za którego wyszłam.

Zwyklaosoba
Posty: 475
Rejestracja: 22 gru 2020, 11:47
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Post autor: Zwyklaosoba » 30 kwie 2021, 10:41

Bławatek pisze:
30 kwie 2021, 9:59
Miałam okazję zapytać męża - odwiesił sprawę w sądzie więc pewnie za niedługo przyjdzie informacja o rozprawie.

Mój mąż już sprawę zamknął z nami. Wg niego wszystko jest OK. I teraz jest moim najlepszym przyjacielem. W głowie mi się to nie mieści. Nie znam człowieka za którego wyszłam.
A Ty Bławatku czujesz się przyjaciółką?

Bławatek
Posty: 1611
Rejestracja: 09 maja 2020, 13:08
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Post autor: Bławatek » 30 kwie 2021, 11:08

Nie.

A nie chcę przy dziecku traktować go obojętnie, tym bardziej teraz przed I Komunią i robić przykrości naszemu dziecku. Ale chyba trzeba znów z szacunkiem ale z dystansem zacząć męża traktować. A tak nam się dobrze ostatnio rozmawiało.

Załamana
Posty: 240
Rejestracja: 03 kwie 2020, 12:55
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Post autor: Załamana » 30 kwie 2021, 11:16

Bławatek pisze:
30 kwie 2021, 9:59
Miałam okazję zapytać męża - odwiesił sprawę w sądzie więc pewnie za niedługo przyjdzie informacja o rozprawie.

Mój mąż już sprawę zamknął z nami. Wg niego wszystko jest OK. I teraz jest moim najlepszym przyjacielem. W głowie mi się to nie mieści. Nie znam człowieka za którego wyszłam.
Oj Bławatku przykro mi znowu... Takie mysli które masz, ja mam parę razy w ciągu dnia. Czy znam go czy przez te 15 w sumie 25 lat był prawdziwy czy teraz to jest on...? Co sie stało z tym człowiekiem? A ta przyjaźń to chyba tez klasyka bo moj by też tak chciał. Pozdrawiam Cię serdecznie trzymaj się

Nowiutka

Re: Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Post autor: Nowiutka » 30 kwie 2021, 11:17

Mój odwala to samo. Podkreślam mu w sms potem że mogę być coraz lepszą żoną a nie koleżanką

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Post autor: Ruta » 30 kwie 2021, 12:18

Ja się cieszę, gdy mąż ma fazę przyjacielską. Wiem, że to zapewne jego kolejna strategia. Ale biorę to za dobrą monetę. Chwilę oddechu od tego, gdy mąż ma fazę - wróg wroga, gdy tylko na mnie warczy. Jest uprzejmy - ja jestem uprzejma. Chce porozmawiać - rozmawiam. Robi obiad i częstuje - przyjmuję zaproszenie. Chce mi opowiedzieć coś - słucham. Lubię spędzać czas z moim mężem.

Dla mnie z początku konieczne było pokonanie w sobie jakiejś takiej służalczej postawy, w której biegałam za patykami, które rzucał mi mąż. Teraz cały czas pilnuję w tym wszystkim swoich granic. Tu pomaga mi zwracanie uwagi na swoje uczucia - gdy tylko czuję, że czuję się niekomfortowo, robi mi się smutno, cokolwiek - wychodzę. Nie jem obiadu, nie rozmawiam, nie słucham. Siebie łamać nie muszę. Pozostaję uprzejma.

W ramach pilnowania granic pomaga mi też jasne i jednoznaczne komunikowanie mojej postawy, tego co czuję. Głownie sobie, ale męzowi też. Ale bez nadmiernego tłumaczenia się. Był na przykład czas, że syn obawiał się kontaktu z tatą i prosił o moją obecność na pierwszych kilku ponownych spotkaniach. Wychodziliśmy do parku. Mąż z niezrozumiałych dla mnie przyczyn zaczął mnie uwodzić, zaczepiać, rozśmieszać mnie, zachowywać się, jakbyśmy nigdy się nie rozstali. Moje nie reagowanie nie zniechęcało męża. Poczułam, że mnie to rani - odczekałam, aż syna nie będzie w pobliżu i powiedziałam, że jestem na tych spotkaniach ze względu na syna, nie na męża. I wobec tego będę czuła się lepiej, jeśli mąż skupi się na relacji z synem. I zwiększyłam dystans - przestrzennie. Park jest duży. Poszłam sobie kawałek dalej czytać książkę. Było to dla mnie trudne, bo wiedziałam, że mąż poczuje się odrzucony. Oraz, że tym samym rezygnuję z paru miłych chwil. Ale ja nie zasługuję na takie ochłapy. Najważniejsze to nie dać się wciągnąc w myślenie, że takim postawieniem granicy zaprzepaszcza się szansę na odbudowę relacji. W naszym przypadku na razie byłby to trójkąt. Nie dziękuję.

Przed komunią syna nie było potrzeby rozmawiać, po prostu z obu stron podjęliśmy dobrowolną współpracę. Było trudno, bo po obu stronach była ogromna nieufność. Pamiętam, jak po wyjściu z kościoła po rozmowie z proboszczem, gdzie ustaliśmy datę staliśmy naprzeciwko siebie mierząc się wzrokiem. I nie były to przyjazne spojrzenia. Teraz dopiero mogę to jakoś zinterpretować. Myślę, że nawet nie czytaliśmy swoich spojrzeń nawzajem. Każde demonstrowało swoją siłę. I nieugiętość. Potem się rozeszliśmy każde w swoją stronę. Ale jakoś całe napięcie spadło - zapadła niepisana i niewypowiedziana umowa, że przy okazji komunii skupiamy się na komunii i żadne z nas nie złatwia swoich brudnych spraw, nie manipuluje. I w tym duchu współpracowaliśmy i było miło na jakiś czas zostawić ten bagaż, i być po prostu rodzicami, cieszyć się komunią, zająć organizacją. Darowałam sobie myśli - jak on mnie traktuje itp. Gdyby nie niepisane porozumienie - mniej więcej to bym powiedziała mężowi - że proponuję zawieszenie broni i współpracę w tej jednej sprawie. Zrozumieliśmy się bez słów, nie zawsze trzeba gadać. Czasem wystarczy szczere wrogie spojrzenie. Spadło dużo napięcia. Jak zawsze, gdy podejmujemy z mężem współpracę, nagle było miło, zaczęła działać Opatrzność, weszliśmy w taki nasz dobry radosny tor. Postanowiłam po prostu się tym nacieszyć. Potem bolało bardzo mocno - ale nie tylko mnie. Mąż uciekł w swój ciąg, bo on tak radzi sobie z emocjami z którymi sobie nie radzi. Ja też musiałam się pozbierać. Ale cieszę się i tak, że udało się nam współpracować przy komunii syna.

Triste
Posty: 445
Rejestracja: 11 kwie 2019, 9:14
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Post autor: Triste » 30 kwie 2021, 12:29

Bławatek pisze:
30 kwie 2021, 9:59
Miałam okazję zapytać męża - odwiesił sprawę w sądzie więc pewnie za niedługo przyjdzie informacja o rozprawie.

Mój mąż już sprawę zamknął z nami. Wg niego wszystko jest OK. I teraz jest moim najlepszym przyjacielem. W głowie mi się to nie mieści. Nie znam człowieka za którego wyszłam.
Wiesz Bławatku, przeczytałam Twój wątek i widzę wiele podobieństw.
Nasi mężowie mieli w głowie plan odejścia i realizowali go po cichutku małymi kroczkami.
U mnie było tak samo.
Uderzające jest jak wiele my, podczas całego tego okresu z siebie dajemy, jak przeżywamy, jak się staramy, jak się umacniamy, ulepszamy, walczymy o nową, lepszą wersję siebie a oni ..... no właśnie, oni nic.
Żyją sobie z dnia na dzień jakby nigdy nic i jeszcze utwierdzają się w poczuciu krzywdy.

Ale ja nie żałuję moich starań dzisiaj. Z perspektywy czasu bardzo się zmieniłam, bardzo się umocniłam. Dla siebie, nie dla męża i to było najlepsze co mnie w tej historii naszego małżeństwa spotkało.
Czasem ktoś mnie słucha z szeroko otwartymi oczami i niedowierza, pada wielokrotnie zdanie - jaka Ty jesteś mądra życiowo.
A to po prostu znamię tych przeżyć, nic ponadto.

elena
Posty: 427
Rejestracja: 14 kwie 2020, 19:09
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Mąż odszedł - nie wiem jak go traktować, co robić

Post autor: elena » 30 kwie 2021, 12:48

Załamana pisze:
30 kwie 2021, 11:16
Bławatek pisze:
30 kwie 2021, 9:59
Miałam okazję zapytać męża - odwiesił sprawę w sądzie więc pewnie za niedługo przyjdzie informacja o rozprawie.

Mój mąż już sprawę zamknął z nami. Wg niego wszystko jest OK. I teraz jest moim najlepszym przyjacielem. W głowie mi się to nie mieści. Nie znam człowieka za którego wyszłam.
Oj Bławatku przykro mi znowu... Takie mysli które masz, ja mam parę razy w ciągu dnia. Czy znam go czy przez te 15 w sumie 25 lat był prawdziwy czy teraz to jest on...? Co sie stało z tym człowiekiem? A ta przyjaźń to chyba tez klasyka bo moj by też tak chciał. Pozdrawiam Cię serdecznie trzymaj się
Załamana to wy znacie się z mężem od 25 lat? To szmat czasu! Mozliwe, ze już nie pamiętasz nawet swojego życia przed poznaniem męża. Ja znam męża prawie 8 lat, to bez porównania, doskonale pamietam swoje życie zanim byliśmy parą, radziłam sobie wtedy całkiem dobrze, dlatego teraz nie jest mi aż tak ciężko.

Blawatku, mi również przykro, myslalam, ze Twój mąż pojdzie po rozum do głowy.

I mam tak samo jak wy dziewczyny, nie chce być dobrą koleżanką własnego męża, wiec zachowuje dystans, modlę się, jest w moim sercu i tyle.
„Kocha się nie za cokolwiek, ale pomimo wszystko, kocha się za nic”. Ks. Jan Twardowski

ODPOWIEDZ

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 18 gości