Firekeeper pisze: ↑03 wrz 2022, 10:38
Caliope tak mi się kojarzy to co piszesz z tym co mnie wczoraj spotkało. Wczoraj wyszłam z domu do rodziny i przy okazji dostałam trzy uwagi. Jedna do mojego męża, że czegoś nie zrobił tak jak powinien. Druga, że powiedziałam coś szczerze, a powinnam ukrywać prawdę. A trzecia, że nie zwracam uwagi mojemu synowi, a powinnam na niego nakrzyczeć. I tak mnie to wieczorem zdołowało. Niby nic, bo nie czułam żebym zrobiła coś złego ale miałam takie poczucie, że wyszłam z domu i odezwałam się i od razu wszyscy mają pretensje. I tak wczoraj właśnie myślałam, że już lepiej siedzieć w tym domu i się do nikogo nie odzywać, bo zaraz ktoś coś będzie do mnie miał. I stwierdziłam, że tak nie będzie. Szukałam na YouTube czegoś co mi pomoże radzić sobie z uwagami innych. I trafiłam na wykład o osobach miłych. Mniej więcej chodziło o to, że w dzieciństwie żeby zasłużyć na uwagę pozytywną, rodziców musiałam coś zrobić. I jak zrobiłam to co akurat u mnie matka chciała to miałam z tego określone profity, ja np. pochwałę. Mnie matka właśnie zawsze uczyła, że mam być miła i uczynna i pomagać wszystkim. Nie można odmawiać pomocy, bo komuś będzie przykro. I jak tak robiłam. Zawsze byłam odpowiedzialna za młodsze rodzeństwo i jak zawiodłam to na mnie rodzice krzyczeli. Ja zawsze sprzątałam w domu i czekałam aż mama wróci z pracy i będzie zadowolona. Byłam w najlepszej szkole i nie radziłam sobie z nauką. Ale moja matka chciała żebym była najlepsza więc robiłam co mogłam aby ją zadowolić kosztem siebie. Już jako nastolatka miałam nerwicę i brałam proszki uspakajające. Całe dnie i noce uczyłam się. Nie wychodziłam z domu i nie spotykałam się z rówieśnikami. Jak ktoś mi coś zrobił zawsze mi tłumaczyła, że mam odpuścić. Jak tata pił moja matka w tym okresie bardzo skupiła się na wierze. Więc ja jeździłam z nią na wszystkie msze, różańce. Kupowałam miłujcie się i na tym polu chciałam żeby była ze mnie dumna. Zawsze starałam się jej przypodobać i zasłużyć na uwagę. Dostać choć jeden komplement. Teraz już rozumiem dlaczego w pewnym okresie mojego życia pojawił się bunt na wszystko i wszystkich. Za długo starałam się być dla wszystkich miła, robić wszystko co chcą ale kosztem siebie samej. Myślałam, że im więcej dam tym bardziej mnie ktoś doceni. A było inaczej dawałam się wykorzystywać i ten bunt tłumiony rósł i rósł aż w końcu wyszedł na powierzchnię.
Firekeeper, ile ja się namęczyłam by robić tak samo, ale mnie nigdy nikt nie pochwalił, wszystkie profity dostawali bracia.Zona młodszego brata od razu spodobała się tak matce, że nic nie musiała robić,byle by była. Druga bratowa mniej,ale na spółkę z córką koleżanki, ale nie ja. Dzięki nim wiem, że na miłość matki nie trzeba zasłużyć, jej po prostu nie ma i tyle.
Firekeeper pisze: ↑03 wrz 2022, 10:38
A i co ciekawe ta Pani stwierdziła, że takie osoby jak ja często używają słowa ,,muszę" zamiast chcę. No to tak idealnie wpasowuje się we mnie, bo właśnie miałam napisać, że muszę w końcu ten temat ogarnąć. Chcę ten temat ogarnąć, żeby właśnie nie czuć tej presji i zależności i nauczyć się odmawiać. I nie mogę być dla wszystkich miła, uśmiechać się, próbować przypodobać i wpływać na ich nastroje. Bo nie daj ktoś przeze mnie będzie smutny i zły, a ja nie mogę przecież nikogo zasmucać. Jeszcze niedawno mój mąż na terapii ćwiczył asertywność, a widać to ja leżę w tym temacie. I to też zauważyłam tłumaczy to co robię w domu. Zaczęłam gotować mężowi ulubione potrawy i podawać do stołu i ogólnie być miła i spokojna i zastanawiam się czy faktycznie dlatego, żeby mu okazywać miłość w jego języku, czy bardziej wychodzi moje dziecko które czeka na komplement od męża i chce zasłużyć na miłość?
Nauczyłam się dopiero niedawno odmawiać, stawiać granice, czerpać z zasobów które zdobyłam na wcześniejszej terapii. Stwierdzam, że jeśli nie każdy mnie lubi, to ja też mam prawo nie lubić różnych ludzi i nie być dla nich miła. Mam prawo żyć jak chcę, mieć sporo rzeczy w poważaniu i czegoś nie chcieć. To jest w tym najfajniejsze, mogę lub nie chce mi się czegoś zrobić i tego nie robię i to moja sprawa. Przykładem jest ulubiona synowa mojej matki, ona nigdy mnie nie polubiła, nie raz przez nią płakałam, bo nie rozumiałam dlaczego to robi, jeśli żadnej krzywdy jej nie wyrządziłam. Teraz wiem, ze ona prawo mnie nie lubić nawet za kolor włosów i ja jej też nie muszę nawet tolerować, choć moja matka mnie do tego namawiała. Od niedawna sobie wszystko odpuściłam, nie muszę nikogo kochać, lubić, tolerować, ja mogę coś zrobić w rozsądku jak odczuję że mam ochotę. Na dzień dzisiejszy nie odczuwam tej ochoty.
Być może ty też tak masz, że to nie jest już to dziecko czekające na komplement,a okazywanie miłości bez oczekiwań.
