Czytam forum od kilku tygodni... Wiele postów jest bardzo poruszających i smutnych
w moim małżeństwie niestety też coś zaczyna zgrzytac, bardzo chciała bym wiele poprawić, wiele zbudować na nowo. Niestety mój mąż zupełnie nie widzi takiej potrzeby. A ja czuję się coraz bardziej niezrozumiana, samotna... Widzę, że on też nie jest w pełni szczęśliwy... Nasza komunikacja od początku nie była na najwyższym poziomie, a teraz to już w ogóle kuleje... Jesteśmy w sakramentalnym związku od ponad 5 lat. Przed ślubem byliśmy parą 7 lat. Mamy 2 letnia córeczkę i czekamy na drugiego dzidziusia, który będzie z nami w połowie przyszłego roku:)
Co mnie niepokoi?
* to, że mąż nie ma mocnego fundamentu moralnego, gdyż jest "niedzielnym" katolikiem, właściwie tylko minimum z minimum... Kościół tylko w niedzielę i święta, spowiedź raz w roku. Twierdzi, że wierzy w Boga, a nie w księży... Nie potrafię zmienić jego nastawienia. Jedyna iskierka jest taka, że dał namówić się na wspólną modlitwę wieczorna wraz z dzieckiem.
* boje się, że on nie rozumie czym jest sakrament który nas łączy... Troche w tym i mojej winy... Np. na kurs przedmalzenski chodziłam sama, bo on mając jakieś 18 lat już go "odbebnił" przy okazji kiedy chodziła jego siostra. Nie stanęłam na wysokości zadania, żeby go namówić na uczestnictwo, pomimo, że kiedy się pobieralismy miał 28 lat. A dzień naszego ślubu... Najważniejsze dla niego było to, żeby goście byli zadowoleni. A największą tragedią fakt, że "balonowa" niespodzianka dla gosci nie wypaliła... A o czym myślał w kościele? Być może o tym, czy nie zabraknie alkoholu...
* to, że cała swoją miłość przelewa na dziecko. Nie chodzi o to, że jestem zazdrosna o jego relacje z córką, ale ja sama wiele starań włożyłam w to, żeby po pojawieniu się dziecka nie "odstawić" męża na drugi plan, a to teraz ja jestem na drugim planie (a może i na trzecim, bo jest jeszcze kwestia jego mamy)
* to, że on nie widzi nic złego w tym:
-że kłamstwo przychodzi mu niemal bez mrugnięcia okiem (nawet mnie okłamuje)
- że od czasu do czasu "zobaczy" film poro;
- że "z nudów" w pracy wchodzi czasem na portal z czatem erotycznym;
-że czasem popisze żartobliwie, dwuznaczne smski z koleżanką z pracy
A ja wiem, że to balansowanie nad przepaścią...
Czego chcę? Przede wszystkim poprawy komunikacji... Ale jak to zrobić? Każda moja próba jakiejś rozmowy kończy się jego stwierdzeniem, żebym już dała spokój etc. Nie dzieli się ze mną niczym co go spotkalo w ciągu dnia, o wielu rzeczach dowiaduje się dopiero kiedy komuś coś opowiada. Nie interesuje się tym co u mnie, jak się czuję, jak minął dzień...
Próbowałam namówić Go na rekolekcje dla małżeństw, ale kategorycznie odmówił. Jako alternatywę zaproponowalam słuchanie rekolekcji, konferencji itp. ale tego też nie chce... Wręcz denerwuje się kiedy widzi, że ja czegoś słucham.
Terapie "nie kościelne" u psychologa, dla poprawy naszego związku, też nie wchodzą w grę, bo to zbędne, żadnych problemów nie widzi.
Czasem kiedy jest między nami ostrzejsza wymiana zdań (czyt. kłótnia) słyszę od niego wiele przykrych słów, np. że niczego ode mnie nie chce, nie oczekuje, że jestem męcząca, że nie chce nic zmieniać w naszych relacjach, że jest dobrze jak jest itp. A przecież widzę, że on też nie jest szczęśliwy.
Czuję się, że nie jestem już dla niego towarzyszka życia, ale opiekunką dla pierwszego dziecka i tymczasowym inkubatorem dla drugiego (może ktoraś z dziewczyn tu obecnych rozumie o co mi chodzi...)
Mąż zachowuje się jakby mu nie zależało na mnie. W prezencie na 5 rocznicę ślubu otrzymał ode mnie "5 języków miłości" cieniutka książeczka, nie przeczytał z niej nawet zdania mimo że minęło już prawie pół roku (miałam nadzieję, że ta lektura da mu trochę do myślenia) A kiedy zaproponowałam mu, że może z okazji naszej rocznicy gdzieś wyskoczymy na miasto, na obiad lub kawę, to powiedział, żebym dała spokój, przecież nie mamy po 16 lat.
Ja staram się być jak najlepszą żoną, dbać o męża, o dom, o dziecko. Mam też swoje wady, wiem o tym. Nie zawsze jestem taka jaką chcialby widzieć mnie mąż. Ale kiedy z jego strony widzę totalną olewkę na moje potrzeby, to samej mi się odniechciewa wszystkich starań.
Podsumowując to może trochę za bardzo się Wam wyżaliłam, ale czuję że muszę coś zrobić, bo widmo kryzysu wisi w powietrzu. Czuję, że muszę działać, nie tak jak to wyglądało przed ślubem, kiedy mogłam być bardziej wymagająca.
A z racji mojego stanu, z każdym dniem będzie coraz trudniej cokolwiek zmienić w naszych relacjach, choćby z faktu ograniczonej mobilności.
Czy ktoś ma jakieś pomysły jak zachęcić męża do zadbania o nasze relacje i nasze małżeństwo?
Modlę się codziennie o poprawę... Ale cały w tym ambaras, żeby dwoje chciało na raz
