Kilka pytań o separację

Refleksje, dzielenie się swoimi przeżyciami...

Moderator: Moderatorzy

nałóg
Posty: 3291
Rejestracja: 30 sty 2017, 10:30
Jestem: szczęśliwym mężem
Płeć: Mężczyzna

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: nałóg » 15 sty 2022, 23:11

Ruta, jakaś niespójność w Twoim przekazie lub ja nie doczytałem : czy wyrok rozwodowy jest prawomocny? Czy wyrok ustalający kontakty ojca z synem jest prawomocny?czy wyrok o ograniczeniu praw rodzicielskich mężowi jest prawomocny? Czy może sąd nadał wyrokowi klazulę natychmiastowej wykonalności?
Wg mnie pewną naiwnością jest oczekiwanie sprawiedliwości w potocznym słowa tego znaczeniu . Na sali sądowej jest sprawiedliwość sądowa, a opiera się na ocenie i interpretacji dowodów przez sędziego.
Kilka ostatnich , głośnych wyroków kasty sędziowskiej tylko potwierdza.Mimo wszytko jeśli wyrok nie jest prawomocny to tak jakby go nie było.

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta » 16 sty 2022, 7:49

Avys pisze:
15 sty 2022, 12:11
Ruta,
Co do Twojego opisu wybierania męża i spotkania dwóch traum rodzinnych…
Dzieje się to w wyniku początkowo nie miłości a zakochania. Do mnie najbardziej przemawia opis procesu „zakochania” polegający na zakochaniu się w swoich własnych dysfunkcjach i zaniedbaniach. Chcemy niejako podziwiać siebie w drugim człowieku. Podziwiając coś u kogoś mamy poczucie, że sami mamy w tym udział.Zakochanie czyli fascynacja uzależnia nas od drugiego człowieka. Miłość czyni wolnym.
Ruta, czy dotknięcie tego dna, o którym piszesz spowodowało urzeczywistnienie w Tobie samej tego wszystkiego co jest przedmiotem fascynacji w Twoim mężu? Czy Twoje podejście do bycia zakochaną w Nim zmieniło się?


I druga rzecz to czytałam też „bohater rodzinny” wybiera partnera który jest wewnętrznie słaby. I ten bohater jest tak zafascynowany własną umiejętnością niesienia pomocy, że pociąga go właśnie słabość drugiego człowieka. Ta słabość daje bohaterowi poczucie siły.
To mi się skojarzyło z tym co pisałaś o Twojej ciągłej gotowości niesienia pomocy mężowi i o tej linie i o tym, że teraz masz już do tego zupełnie inne podejście -nie boisz się się tak o męża i już nie musisz go ciągle ratować. To jest bardzo dużo.
Myślę dużo o tym co napisałaś... Coś się tam we mnie przebija, przewala właśnie w tych obszarach, ale jeszcze nie umiem tego złapać, nazwać, na razie to puszczam, wygląda na solidne oberwanie, jakby zaraz miała pójść lawina.
Gdy pytam Jezusa, tak w modlitwie, o mój obraz męża, to mimo tej nadchodzącej lawiny, pierwszych zwalonych skał, czuję pokój w sercu i to trudne do opisania... i jak nie napiszę tak będzie i tak nieadekwatnie... czułość i uśmiech Boga. Ja jeszcze nie wiem co to znaczy. Zobaczymy co się tam wyłoni po lawinie, jak już pył opadnie :)

Na pewno mocno pracuje we mnie słowo "słaby" w odniesieniu do mojego męża. Analizuję to. Coś we mnie porusza. Nigdy w taki sposób o mężu nie myślałam, ani tak go nie postrzegalam. I przymierzam je teraz. Sprawdzam.

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta » 16 sty 2022, 22:41

nałóg pisze:
15 sty 2022, 23:11
Ruta, jakaś niespójność w Twoim przekazie lub ja nie doczytałem : czy wyrok rozwodowy jest prawomocny? Czy wyrok ustalający kontakty ojca z synem jest prawomocny?czy wyrok o ograniczeniu praw rodzicielskich mężowi jest prawomocny? Czy może sąd nadał wyrokowi klazulę natychmiastowej wykonalności?
Wg mnie pewną naiwnością jest oczekiwanie sprawiedliwości w potocznym słowa tego znaczeniu . Na sali sądowej jest sprawiedliwość sądowa, a opiera się na ocenie i interpretacji dowodów przez sędziego.
Kilka ostatnich , głośnych wyroków kasty sędziowskiej tylko potwierdza.Mimo wszytko jeśli wyrok nie jest prawomocny to tak jakby go nie było.
Wyrok nie jest prawomocny, wniosek o uzasadnienie wstrzymuje uprawomocnienie wyroku. I wyrok nie stanie się prawomocny do czasu rozpatrzenia odwołania. W życie wchodzi tylko rozstrzygnięcie dotyczące kontaktów i alimentów. Alimenty z mocy prawa obowiązują od razu.

Nałogu, zdaję sobie sprawę z realiów sądowych. Zależy mi jednak na tym, by te rozstrzygnięcia, które dotyczą syna nie były przynajmniej szkodliwe. Trzy lata się z takimi mierzę. I jest trudno. Nie wiem, czy się uda. Ale sądzę, że spróbować warto.

Jeśli chodzi o sam rozwód, to decyzja sądu, nie moja. Natomiast w sytuacji, gdy sąd złamał w istotny sposób moje prawa jako strony i naruszył przepisy na moją niekorzyść, mam prawo podnieść takie naruszenie w apelacji. Mój mąż wyraził zrozumienie dla mojej decyzji o odwołaniu się, widział co działo się w sądzie, sam stawał w mojej obronie. Ja w męża obronie też...

***
Przeszły przez mnie burze wszelakie. Dziękuję za wasze wsparcie, pytania, sugestie, uwagi. Bardzo pomagały mi "wychodzić z pudełka", dostrzec więcej, inaczej.

Zmiany wynikłe z orzeczenia zdecydowanie wywołały kryzys, nawrót i u mnie i męża i połamały nasze nowe schematy. I dobrze. Zapewne już był na to czas. Oddaję to wszystko Bogu, ufam, że to co się dzieje, jest za Jego wolą, a jeśli rozrabiamy i Jego Woli nadal przeszkadzamy, to i z tego co napsujemy, Bóg wyprowadzi dobro. Wiem, że jest z nami. Ufam.

Na dziś mam w sobie pełny pokój, gdy myślę o tym, by na razie nie kontaktować się z mężem i by na razie kontakty osobiste męża z naszym synem się nie odbywały. Nie określam jak długo. Nie wiem. Dokąd będzie potrzeba. Wcześniej tak nie czułam.

Nie potrafię wielu rzeczy nazwać. Nie jest to związane z orzeczonym rozwodem. Czuję głębszą zmianę. I potrzebę przestrzeni. I moją i męża. I syna także. Wcale nie destrukcyjną dla naszych relacji. W ostatnich trzech latach przestaliśmy się panicznie bać izolacji. Mogliśmy się przekonać, że nie zrywa ona więzi. Za to zapobiega krzywdzie.

Czuję, że mąż sam nie będzie naciskać na kontakty i widywanie się z nami czy z samym synem, dopóki się nie uporządkuje. Czuję spokój, miłość, ufność, gdy myślę o mężu i gdy się za niego modlę.

Czy się mylę w tym wszystkim lub w niektórych sprawach? Nie wiem, czas pokaże. Nie ma decyzji idealnych, a błędne można korygować. Chyba właśnie przestałam wymagać od siebie rozwiązań idealnych, przewidzenia wszystkiego co się da, i aż tak bardzo obawiać się swojego błędu. Więcej też ufam temu co czuję, bez analizy rozumowej. No i zrobiłam wielkie odkrycie: mogę się pomylić.

EL.
Posty: 6860
Rejestracja: 29 sty 2017, 21:46
Jestem: już po kryzysie
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: EL. » 17 sty 2022, 9:37

Ruta….z wielkim zainteresowaniem słucham Ciebie !! Jest w tym dla mnie wiele nowego i wiele nauki .
Nie miałam takich doświadczeń w życiu ale….włos jeży się na głowie , kiedy opowiadasz o przeżyciach w Sądzie i jego decyzjach.
Podziwiam Twoją siłę i postawę wobec małżeństwa, wobec Miłości- Boga , wobec wiary , podziwiam Twoją wielką nadzieję . El.
"Nasza miłość do ludzi jest miarą naszej miłości do Boga " - Edyta Stein

"Miłości bez krzyża nie znajdziecie, a krzyża bez miłości nie uniesiecie " - Jan Paweł II

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta » 18 sty 2022, 17:10

EL. pisze:
17 sty 2022, 9:37
Ruta….z wielkim zainteresowaniem słucham Ciebie !! Jest w tym dla mnie wiele nowego i wiele nauki .
Nie miałam takich doświadczeń w życiu ale….włos jeży się na głowie , kiedy opowiadasz o przeżyciach w Sądzie i jego decyzjach.
Podziwiam Twoją siłę i postawę wobec małżeństwa, wobec Miłości- Boga , wobec wiary , podziwiam Twoją wielką nadzieję . El.
El. dziękuję :)

Co do Sądu - myślę, że teraz dla odmiany naszą sprawę najmocniej przeżywa Sąd, zastanawiając się, jak uzasadnić wydany przez siebie wyrok :shock:

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta » 25 sty 2022, 3:52

Chorujemy kolejny tydzień z jedną krótką parodniową poprawą. Nie jest źle, ale jestem już ciut zmęczona. Tęsknię za zdrowiem. Doświadczam dużej bezsilności, pracuję w ograniczonym zakresie. Śpię w dziwnych porach i nie śpię w jeszcze dziwniejszych. Trochę martwię się, że przy takiej częstości chorowania znowu będzie konieczne izolowanie syna i nauczanie domowe. Z drugiej strony i tak uczymy się znów w domu, tylko, że gdy jesteśmy chorzy, bo ja od syna także łapię wszystkie infekcje, wszystko idzie trudniej i nie ma rehabilitacji, bo nie dajemy rady.

Myślę nad tym jak zredukować stres związany z nasza sytuacją, zdaje mi się, że ma on znaczny wpływ na to nasze chorowanie.

Z mężem nie mam kontaktu i nie zabiegam o ten kontakt, poinformowałam go tylko o zaleceniach lekarza. Nie odpisał. Ale też nie spodziewałam się, że odpisze. Mimo to ma prawo wiedzieć o takich rzeczach, jak choroba syna. Czy się odezwie do syna, zaproponuje pomoc, rozmowę to już jego sprawa. Zwykle w takich sytuacjach pisałam do męża, przekonywałam, podpowiadałam, co może zrobić, co napisać, co podrzucić synowi, a syna przekonywałam, by odzywał się do taty. Teraz tego nie robię. Nie chcę. Syn jest starszy, może czas by mąż zaczął brać odpowiedzialność. Puściłam to, ale wyrzuty sumienia mam. I nie do końca pewność, że robię dobrze. Ale przekroczyłam swój próg odporności, nie mam siły tego dźwigać, dalej zabiegać, starać się. To nie daje trwałych zmian ani efektów. Tylko ja i syn jesteśmy coraz bardziej zmęczeni.

Synowi mąż dwa razy napisał sms, raz zadzwonił. Mały płakał po rozmowie z dziadkami, bo powiedzieli mu, że oszukuje i nie chce pisać do taty i dlatego tata go unika. Był zły na tatę, bo w jego odbierze tata "nagadał" na niego dziadkom. Ale i tak młody zadzwonił złożyć dziadkom życzenia z okazji ich święta i sam raz napisał do taty. Tata nie odpisał. Rozumiem syna, czuje się raniony, ale z drugiej strony potrzebuje kontaktu, bliskości. Przykro mi, że jest tak traktowany przez tatę i przez męża rodzinę. Staram się być blisko syna i go wspierać w takich trudnych doświadczeniach.

Doświadczam opieki i wsparcia ze strony wielu osób, to miłe. Przez chorobę trudno mi idzie modlitwa, brakuje mi też spowiedzi i Komunii Świętej. Dużo mi się rzeczy wewnętrznie przewala od nowa, a już miałam tak ładnie poukładane. Czułam się wewnętrznie ułożona, taka "ku górze", a tu widzę, że to wszystko nic, bo mało kocham. No mało. I mało jest we mnie posłuszeństwa i pokory. Mało.

Myślę też o tym, że w sumie długo byłam posłuszną żoną. Tylko na złych podstawach. I jak bardzo ważne są intencje. Posłuszeństwo takie o jakim pisze święty Paweł, ze względu na Boga i akceptację swojego miejsca, na to, że ono jest po coś i pochodzi od Boga, to nie to samo, co posłuszeństwo motywowane chęcią przypodobania się drugiemu człowiekowi, bycia z nim. Po części chodziło mi wtedy o źle pojmowaną przysięgę małżeńską, ale po części także o to, by mąż mnie porzucił. Chodziło w tym o mnie, o męża, ale o Boga nie. Przykro mi. Smutno.

Myślę o tym jak bardzo moja postawa była różna od postawy mojej babci i tych naszych babć, które trwały przy mężach właśnie ze względu na pokorę, na miłość do Boga, na Jego przykazania. To zupełnie co innego. Nie uważam, że potrzeba nam powrotu do tego, wiele kobiet i dzieci doznawało krzywdy, niepotrzebnie. Ale widzę w tej postawie wartość. Mimo, że moja babcia mówi, że teraz wiedząc to wszystko co wie, robiłaby zupełnie inaczej i lepiej chroniła siebie i dzieci. Kocham moją babcię, a czuję, że już powoli odchodzi. Trudne. Smutne. I jeszcze dzieli nas taka odległość i ta moja choroba, nie mogę do niej pojechać, przytulić się. Jak kruchy jest człowiek, i jak w obliczu tej kruchości można sobie uświadomić, że szkoda każdej chwili, która nie jest wypełniona miłością. I że zawsze jest jej za mało, że chciałoby się dać jej bliskim więcej i więcej. I nic innego tak naprawdę nie ma sensu.

Nie jestem "anielska", anielska duchowość jest mi nieznana, ale proszę mojego Anioła Stróża, by pofrunął i uściskał moją babcię serdecznie ode mnie i ucałował. W końcu to moja babcia nauczyła mnie modlitwy do Anioła Stróża. I wielu innych. Jestem przy mojej babci w tych modlitwach, najprostszych, takich jak moja babcia, spokojnych, pełnych oddania, miłości.

Julit
Posty: 141
Rejestracja: 08 wrz 2021, 21:41
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Julit » 25 sty 2022, 10:36

Ruta pisze:
25 sty 2022, 3:52
Chorujemy kolejny tydzień z jedną krótką parodniową poprawą. Nie jest źle, ale jestem już ciut zmęczona. Tęsknię za zdrowiem. Doświadczam dużej bezsilności, pracuję w ograniczonym zakresie. Śpię w dziwnych porach i nie śpię w jeszcze dziwniejszych. Trochę martwię się, że przy takiej częstości chorowania znowu będzie konieczne izolowanie syna i nauczanie domowe. Z drugiej strony i tak uczymy się znów w domu, tylko, że gdy jesteśmy chorzy, bo ja od syna także łapię wszystkie infekcje, wszystko idzie trudniej i nie ma rehabilitacji, bo nie dajemy rady.

Myślę nad tym jak zredukować stres związany z nasza sytuacją, zdaje mi się, że ma on znaczny wpływ na to nasze chorowanie.

Z mężem nie mam kontaktu i nie zabiegam o ten kontakt, poinformowałam go tylko o zaleceniach lekarza. Nie odpisał. Ale też nie spodziewałam się, że odpisze. Mimo to ma prawo wiedzieć o takich rzeczach, jak choroba syna. Czy się odezwie do syna, zaproponuje pomoc, rozmowę to już jego sprawa. Zwykle w takich sytuacjach pisałam do męża, przekonywałam, podpowiadałam, co może zrobić, co napisać, co podrzucić synowi, a syna przekonywałam, by odzywał się do taty. Teraz tego nie robię. Nie chcę. Syn jest starszy, może czas by mąż zaczął brać odpowiedzialność. Puściłam to, ale wyrzuty sumienia mam. I nie do końca pewność, że robię dobrze. Ale przekroczyłam swój próg odporności, nie mam siły tego dźwigać, dalej zabiegać, starać się. To nie daje trwałych zmian ani efektów. Tylko ja i syn jesteśmy coraz bardziej zmęczeni.

Synowi mąż dwa razy napisał sms, raz zadzwonił. Mały płakał po rozmowie z dziadkami, bo powiedzieli mu, że oszukuje i nie chce pisać do taty i dlatego tata go unika. Był zły na tatę, bo w jego odbierze tata "nagadał" na niego dziadkom. Ale i tak młody zadzwonił złożyć dziadkom życzenia z okazji ich święta i sam raz napisał do taty. Tata nie odpisał. Rozumiem syna, czuje się raniony, ale z drugiej strony potrzebuje kontaktu, bliskości. Przykro mi, że jest tak traktowany przez tatę i przez męża rodzinę. Staram się być blisko syna i go wspierać w takich trudnych doświadczeniach.

Doświadczam opieki i wsparcia ze strony wielu osób, to miłe. Przez chorobę trudno mi idzie modlitwa, brakuje mi też spowiedzi i Komunii Świętej. Dużo mi się rzeczy wewnętrznie przewala od nowa, a już miałam tak ładnie poukładane. Czułam się wewnętrznie ułożona, taka "ku górze", a tu widzę, że to wszystko nic, bo mało kocham. No mało. I mało jest we mnie posłuszeństwa i pokory. Mało.

Myślę też o tym, że w sumie długo byłam posłuszną żoną. Tylko na złych podstawach. I jak bardzo ważne są intencje. Posłuszeństwo takie o jakim pisze święty Paweł, ze względu na Boga i akceptację swojego miejsca, na to, że ono jest po coś i pochodzi od Boga, to nie to samo, co posłuszeństwo motywowane chęcią przypodobania się drugiemu człowiekowi, bycia z nim. Po części chodziło mi wtedy o źle pojmowaną przysięgę małżeńską, ale po części także o to, by mąż mnie porzucił. Chodziło w tym o mnie, o męża, ale o Boga nie. Przykro mi. Smutno.
Myślę o tym jak bardzo moja postawa była różna od postawy mojej babci i tych naszych babć, które trwały przy mężach właśnie ze względu na pokorę, na miłość do Boga, na Jego przykazania. To zupełnie co innego. Nie uważam, że potrzeba nam powrotu do tego, wiele kobiet i dzieci doznawało krzywdy, niepotrzebnie. Ale widzę w tej postawie wartość. Mimo, że moja babcia mówi, że teraz wiedząc to wszystko co wie, robiłaby zupełnie inaczej i lepiej chroniła siebie i dzieci. Kocham moją babcię, a czuję, że już powoli odchodzi. Trudne. Smutne. I jeszcze dzieli nas taka odległość i ta moja choroba, nie mogę do niej pojechać, przytulić się. Jak kruchy jest człowiek, i jak w obliczu tej kruchości można sobie uświadomić, że szkoda każdej chwili, która nie jest wypełniona miłością. I że zawsze jest jej za mało, że chciałoby się dać jej bliskim więcej i więcej. I nic innego tak naprawdę nie ma sensu.
Nie jestem "anielska", anielska duchowość jest mi nieznana, ale proszę mojego Anioła Stróża, by pofrunął i uściskał moją babcię serdecznie ode mnie i ucałował. W końcu to moja babcia nauczyła mnie modlitwy do Anioła Stróża. I wielu innych. Jestem przy mojej babci w tych modlitwach, najprostszych, takich jak moja babcia, spokojnych, pełnych oddania, miłości.
Wiesz co Ruta, ja też ostatnio myślę często o mojej babci. Wychowała mnie i była najważniejszą osobą w moim życiu. Żyła na wsi, dwójka dzieci, mąż alkoholik. Dziadek był bardzo pracowity. Pił, jak to na wsi, to co było pod ręką, był okres że i denaturat. Nie było jednak w domu babci awantur, cichych dni. Dziadek wracał z pracy 'wypity', robił 'oprzęt' i szedł spać. Pamiętam, że babcia była zawsze uśmiechnięta, radosna. Ale wkurzała się na dziadka. Milcząco. Wkurzenie miała za to wypisane na twarzy. Sądzę, że postawa naszych babć nie wynikała tylko z pokory i zgody. I nie była bardziej wartościowa niż nasza - żon żyjących w realiach kryzysu małżeństwa, z którego mąż odchodzi. Kobiet wciąż czekających, trwających w małżeństwach, których właściwie nie ma. Myślę, że nie miały wyjścia. Przynajmniej moja. Nie pracowała zawodowo, zajmowała się domem. Dokąd miała pójść? Rozwód? Na wsi? Bo mąż pije? Z czego żyć i utrzymać dzieci, choćby dwójkę? Przylgnięcie do Boga i akceptacja realiów to wszystko, co mogły zrobić. To je ratowało. My mamy różne możliwości. Czytamy te mądre książki, korzystamy z terapii, grup pomocowych, pracujemy zarobkowo. Rzeczywiście z nadmiaru tych mądrości można się załamać... Twoja babcia mówi, że gdyby wiedziała to wszystko co teraz postąpiła by inaczej. Moja mówiła, że świat jest piękny i żebym zawsze o tym pamiętała. I żebym zawsze o siebie dbała, i żebym była dla siebie najważniejsza.
A jak wychodziłam na dyskotekę, to mówiła żebym nie wracała za wcześnie ;) Bardzo za nią tęsknię...

twardy
Posty: 1889
Rejestracja: 11 gru 2016, 17:36
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: twardy » 25 sty 2022, 21:27

Julit pisze:
25 sty 2022, 10:36
A jak wychodziłam na dyskotekę, to mówiła żebym nie wracała za wcześnie
Fajną miałaś babcię. :)

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta » 29 sty 2022, 18:42

Nadal chorujemy...syn ma pozytywny test tym razem, więc czeka mnie jeszcze ponad dwa tygodnie kwarantanny...jestem już bardzo zmęczona i wymarnowana. Ale też doświadczam dużo wsparcia i pomocy, troski. To bardzo budujące. I daje mi dużo siły w tej mojej bezsilności.
Dziś poczułam się troszkę lepiej w końcu.
Ale za wiele na razie nie mogę. Jestem tak fizycznie słaba, jak od dawna nie byłam. Tęsknię mocno za Komunią Świętą.

Sedum
Posty: 1
Rejestracja: 31 sty 2022, 20:40
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Sedum » 01 lut 2022, 17:30

Jeśli jutro uda mi się dotrzeć na poranną Eucharystię zabiorę Twoją tęsknotę przed oblicze Najwyższego. Ostatnio też byłam bardziej przyblokowana, ale paradoksalnie było w tym także błogosławieństwo.


Czytałam regularnie Twój wątek. Moje konto sprzed nastu lat jest już raczej nie do odzyskania, więc się zarejestrowałam.
Niedługo szczęśliwie dożyjemy z mężem 20 lecia kryzysu małżeńskiego, że tak napomknę, tytułem przedstawienia się :lol:

Pantop
Posty: 3157
Rejestracja: 19 lis 2017, 20:50
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Pantop » 01 lut 2022, 20:26

Ruta pisze:Nadal chorujemy...syn ma pozytywny test tym razem, więc czeka mnie jeszcze ponad dwa tygodnie kwarantanny...
Trza rozróżnić pozytywny test od choroby.
Jeśli nie ma objawów to test można włożyć między bajuszki.
Jeśli są, to dobrze kilka dni wcześniej popijać w herbatce witaminkę C. Tania, dostępna i bez recepturki na wyciągnięcie ręki w twoim domku.
Tak serio to można ją pić cały rok bez szkody dla zdrowia, a ze szkodą dla bakcylów i wersusów także tych koronowanych.
Płukanko wodnym roztworem octu jabłkowego (łyżka na szklankę letniej wody) buzi i gardła (jak solą) skutecznie odstraszy przykre dziadostwo.
Połknięcie tabletki węgla aktywnego wiąże produkty przemiany materii wersusów powodując zelżenie dolegliwości objawów.
Picie płynów spłukuje cholerstwa do brzuszka, gdzie z serwetkami pod szyją i ze sztućcami w dłoniach czekają już nań soki żołądkowe by wykonać im ostateczne fatality.

Aha!
Dobrze też mieć popsuty telewizor.
:mrgreen:

Dużo zdrowia i cierpliwości.

mare1966
Posty: 1579
Rejestracja: 04 lut 2017, 14:58
Płeć: Mężczyzna

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: mare1966 » 01 lut 2022, 23:49

Ruta, jak nie Ruta czytam.
Nie zasadnicza a sentymentalna.
Nie walcząca a zmożona.
Niestety podły czas nam nastał.
Wirus to najmniejszy kłopot.
Niepewność i stres nas wykańcza.

Pantop dobrych rad udziela z tymi miksturami.
Telewizor można zachować, ale z umiarem dozować
i cedzić na sicie rozumu.

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta » 02 lut 2022, 0:44

Pantop pisze:
01 lut 2022, 20:26
Ruta pisze:Nadal chorujemy...syn ma pozytywny test tym razem, więc czeka mnie jeszcze ponad dwa tygodnie kwarantanny...
Trza rozróżnić pozytywny test od choroby.
Jeśli nie ma objawów to test można włożyć między bajuszki.
Jeśli są, to dobrze kilka dni wcześniej popijać w herbatce witaminkę C. Tania, dostępna i bez recepturki na wyciągnięcie ręki w twoim domku.
Tak serio to można ją pić cały rok bez szkody dla zdrowia, a ze szkodą dla bakcylów i wersusów także tych koronowanych.
Płukanko wodnym roztworem octu jabłkowego (łyżka na szklankę letniej wody) buzi i gardła (jak solą) skutecznie odstraszy przykre dziadostwo.
Połknięcie tabletki węgla aktywnego wiąże produkty przemiany materii wersusów powodując zelżenie dolegliwości objawów.
Picie płynów spłukuje cholerstwa do brzuszka, gdzie z serwetkami pod szyją i ze sztućcami w dłoniach czekają już nań soki żołądkowe by wykonać im ostateczne fatality.

Aha!
Dobrze też mieć popsuty telewizor.
:mrgreen:

Dużo zdrowia i cierpliwości.
Pantopku dziękuję.
Chorujemy. Młodzież po ostrej fazie startowej umiarkowanie, a ja jestem zombiak... i brudas... Ktoś mi wyniósł łazienkę na Mont Everest, parę razy robiłam podejście, ale trzeba było ewakuować się do bazy, śnieżyce, i takie tam... zaraz za załomem w przedpokoju... Ale dostaję płyny i wszystko co trzeba wprost do łóżka, nie narzekam. Szerpowie sprawują się nienagannie.

Potwierdzam zbawienne działanie węgla. Pomagają mi też takie gotowe elektrolity. Przy gorączkach piłam mało, chociaż młody brał na mnie ostry odwet i stale stał nade mną z gorącymi herbatami twierdząc, że "muszę pić, jak gorączkuję". Dochodzi do mnie bezmiar mojego okrucieństwa. Nawet poduszkę mi poprawia... Jakby mi toczono głowę oderwaną od reszty po kocich łbach... Jak ja mogłam tak brutalnie opiekować się chorymi... :shock: Przyznam, że miałam się wtedy za siostrę miłosierdzia...Mam za swoje...

Gardło zacznę płukać, jak tylko dowlokę się do łazienki. Możliwe, że to jutro. Octu nie mam, ale sól mam. Mam też jutro zamiar sporządzać miksturę czosnkowo, cytrynowo, grejfrutową. Wiele wskazuje, że też dam już radę. Z tą witaminą C coś jest, młodzież żąda cytryn w hurcie od wszystkich, którzy pytają co nam dostarczyć. Zaraz po niezbędnych w takich razach doładowaniach do steamów.

Telewizora nie mam. Ale mam dostęp do filmów. Próbowałam nadrobić Tarkowskiego. Zaczęłam od Rublowa. Niestety przy każdym podejściu zasypiam szybciej niż mój malutki synek zasypiał w Kościele. Więc moje ambicje intelektualne na nic. Zostały mi pojedyncze klatki w głowie. Do tego jakieś złączki mi się rozłączyły. Zapytałam dziś przyjaciółkę, o co z tymi końmi we wstawkach chodziło...i czemu na koniec filmu cztery konie stoją w deszczu...Dopiero jak na głos powiedziałam cztery, coś mi zaświtało. Dlaczego film zaczyna się od lotu balonem nadal nie wiem...obejrzę to jednak, jak mi przestanie śnieżyć w głowie... Po cichu liczę, że część kwarantanny przebędę w lepszej kondycji umysłowej, delektując się całą kolekcją :)

Dostaję za to mnóstwo radości w sercu na modlitwie, mimo trudnych warunków pogodowych wewnętrznych i zewnętrznych. Gdy jestem w miarę przytomna, na ogół czuję się pogodnie rozbawiona. Chyba, że to jednak objawy neurologiczne. Miewam już tez takie miłe chwile, gdy mogę zadzwonić do kogoś, albo odpisać na post, czy mail. I te stany gęstnieją. Czyli idzie ku dobremu...

Bławatek
Posty: 1611
Rejestracja: 09 maja 2020, 13:08
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Bławatek » 02 lut 2022, 7:38

Ruto życzę Wam dużo zdrowia.

Ja też jestem człowiekiem działania, pracy, ruchu i strasznie nie lubię gdy jakaś choroba czy kontuzja mnie unieruchamia. Ale taki czas często mi przypomina, że nie zawsze warto żyć na wysokich obrotach, że trzeba zwolnić. Że nie mamy wpływu na wszystko co się wydarza.

Zdrowia, sił i pomocy bliskich życzę. Bóg czuwa i działa.

Bławatek
Posty: 1611
Rejestracja: 09 maja 2020, 13:08
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Bławatek » 16 lut 2022, 7:28

Ruto już dawno Cię nie było, ani w Twoim wątku ani w innych. Co u Ciebie? Mam nadzieję, że nabierasz sił po chorobie i dlatego Cię tu nie ma.

ODPOWIEDZ

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 17 gości