Kilka pytań o separację

Refleksje, dzielenie się swoimi przeżyciami...

Moderator: Moderatorzy

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta »

renta11 pisze: 17 maja 2023, 9:26 Ruto
W Twoich wypowiedziach widzę ciągle wiele troski o dobre samopoczucie Twojego męża, uprawiasz wręcz taniec na linie, aby utrzymywać czy wskrzeszać relacje. Czy to nie zahacza nadal o współuzależnienie?
Nawet oddałaś swoje dziecko uzależnionemu mężowi na wychowanie. Liczyłaś na to, że czynnie uzależniony mąż stanie się w cudowny sposób zdrowym, dobrze funkcjonującym ojcem?
Jak to się skończyło?
Jaką cenę zapłaciło za to Twoje dziecko?
Czy było warto?
Zmotywowałaś mnie do głębszej refleksji nad tym, czy było warto. Spojrzałam sobie w swoje wspomnienia, we wpisy. I zauważyłam jeszcze jedną rzecz. Zanim mąż objął opiekę nad synem, byłam wyczerpana. Sama prosiłam Boga o to, by coś się zmieniło, bo nie miałam już siły na kolejne dni.

Jeszcze jednym dobrym owocem czasu, który nasz syn spędził z ojcem, był mój odpoczynek i czas, jaki mogłam po wielu latach poświęcić w całości sobie. Z początku miałam wyrzuty sumienia nawet wtedy, gdy szłam na rower. Mierzyłam się też z lękiem, że gdy nie ma mnie przy synu, coś może mu się stać. Przez to, że mnie przy nim nie ma. Za karę za to, że robię coś dla siebie. Ten lęk wyniosłam jeszcze z dzieciństwa, gdy kazano mi być cały czas przy siostrze, także innych dzieciach, a każde zdarzenie, od zdartego kolana, po słabszy stopień było "moją winą".

W czasie, gdy byłam sama, mogłam to przepracować. Doświadczyć, że synowi nie dzieje się nic złego, gdy pójdę do kina, wyjadę, zadbam o siebie. Że nie ma za to kary. Ani krzywdy dla moich bliskich. Bardzo mi te doświadczenia pomogły. Czerpię z nich też teraz, gdy młody znów mieszka ze mną.

Odpoczęłam. Zebrałam siły. Wyciszyłam się. Było mi to potrzebne. Było warto.
Ostatnio zmieniony 18 maja 2023, 20:51 przez Niepozorny, łącznie zmieniany 1 raz.
Powód: poprawiono cytowanie
Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta »

Sarah pisze: 18 maja 2023, 12:32 Czyli gdzieś od połowy stycznia syn mieszka znowu z tobą? Mąż dalej bierze? I jednak nie "wyszedł z relacji" z kochanką, która pewnie się wkurzyła, że przez jakiś czas nie mieszkał z nią (chyba) i więcej niż zwykle poświęcał czasu dziecku? W dodatku wziął nowego prawnika rozwodowego, który ma opinię skutecznego?
.
Sarah pisze: 18 maja 2023, 12:32 Czyli gdzieś od połowy stycznia syn mieszka znowu z tobą? Mąż dalej bierze? I jednak nie "wyszedł z relacji" z kochanką, która pewnie się wkurzyła, że przez jakiś czas nie mieszkał z nią (chyba) i więcej niż zwykle poświęcał czasu dziecku? W dodatku wziął nowego prawnika rozwodowego, który ma opinię skutecznego?
Tak, syn zdecydował się zostać ze mną.

Jeśli chodzi o trzeźwość, mąż przez czas, gdy mieszkał z synem był trzeźwy. Nadal kontaktuje się z synem na trzeźwo. Ze mną także. Czy ma incydenty nietrzeźwości, nie wiem. Widujemy się na tyle rzadko, że może mieć nawet całe ciągi. A może być trzeźwy. Nie mam już potrzeby kontrolowania jego stanu. I mi z tym dobrze.

Nie wypytuję męża ani znajomych o jego życie. Ale zważywszy, że w ostatnich tygodniach opieki mąż zostawiał syna na coraz dłuższe okresy i jeździł do kochanki, renesans relacji jest oczywisty. Zaczął z tego powodu zawalać, wiele wskazuje że parę razy także abstynencję, choć nie w obecności dziecka. No i stąd decyzja syna o powrocie do mnie. Tata nie wywiązał się z tego, co obiecał. Dziadkowie w podeszłym wieku nie byli mu w stanie zapewnić odpowiedniej opieki pod nieobecność taty, choć się starali. No i młody chciał taty, nie dziadków.

Czy kochankę mojego męża wkurzało to, że mój mąż z nią nie mieszkał i zajmował się synem, tego nie wiem. Ale tak, mąż z nią nie mieszkał i zajmował się synem. Dokąd nie przestał. W sumie nie trwało to długo.

Trzymam się tego kursu, co dotąd. Kochanka męża niech pozostanie kochanką męża, a nie kochanką moją, dzieci i całej rodziny.

Prawnika się nie boję. To już chyba czwarty. Niech się denerwują inni. Ja nie muszę. Oddałam tą sprawę Panu Bogu dawno temu.
Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: W trakcie rozwodu 17 lat małżeństwa

Post autor: Ruta »

renta11 pisze: 18 maja 2023, 7:31 Ruto

Moja wypowiedż polegała na skrócie myślowym (nie lubię się rozpisywać).
Oczywiście podpisuję się w ogólności pod Twoją wypowiedzią.
Ale przychodzi moment, w którym należy się opowiedzieć-wybrać jedno dobro ponad drugie.
Ja wybieram dobro dziecka ponieważ dziecko nie potrafi się obronić. Dorosły odpowiada za siebie, za swoje dobro, za swój rozwój. A także za swój brak rozwoju. A dziecko nie odpowiada. Dziecko jest na etapie, na którym dorosły-rodzic powinien to robić. I jako rodzic ja mam obowiązek dziecko chronić także przed złem/krzywdą dokonywaną także przez drugiego rodzica. Nawet w kontrze przeciwko temu rodzicowi, nawet w odseparowywaniu tego drugiego rodzica od dziecka w sytuacji kiedy taki dystans fizyczny jest nieodzowny.
W taki sposób stawiam dziecko na pierwszym miejscu. Bo odpowiedzialność rodzicielską stawiam ponad chęć pomocy współmałżonkowi.
Zresztą czy moja-Twoja pomoc współmałżonkowi jest rzeczywiście dla niego dobrem? Kto daje mi/Tobie prawo stawiać się ponad drugim dorosłym człowiekiem i dyktować mu jak ma żyć? I jeszcze pisząc brutalnie wpieprzać się w jego życie, wybory, działania. A jeśli on mnie o pomoc nie prosi, to dlaczego mam się wcinać w jego wybory? Wtedy uważam jest to współuzależnienie.
Obrona przed krzywdą, separacja od krzywdziciela jest dla dobra wszystkich, także dla dobra krzywdziciela. Nie ma tu wyboru między dobrem męża, a dobrem dziecka.

Pomocą dla krzywdziciela jest twarda miłość, granice, gdy trzeba separacja. Miłość. "Pomagałam" mężowi latami. Obecnie pomagam. Miłością. Twardą.

Myślę, że mnie nie zrozumiałaś. Ochrona i wsparcie więzi rodzicielskiej, to nie to samo, co współuzależniona "pomoc".

Taka ochrona to m.in. nie wylewanie pomyj na uzależnionego rodzica w obecności dziecka, nie dopuszczanie, by ktoś inny z pogardą się o nim wyrażał. Nie chodzi o udawanie, że jest dobrze. Kłamstwo nie chroni. Szacunek tak.

To też niezgoda, by dziecko widywało nietrzeźwego rodzica. By było wplątywane w jego kryzys, pijaństwa, romanse. To zadbanie, by dziecko rozumiało chorobę rodzica, otrzymało odpowiednie do wieku informacje. Jasne stawianie granic. Obniżanie napięć w rodzinie, nie eskalowanie konfliktów.

To nie jest postawienie dziecka nad rodzica. Bo chroni to wszystkich. Rodzica także. Choć gdy jest w kryzysie, zapewne nie wszystko mu się z tego podoba.

Mój mąż jest dorosły, ale nie uważam, że oznacza to, że może robić co chce. To antyteza dorosłości. Gdy chodzi o życie moje i dzieci, mam pełne prawo zabierać głos. A mąż jest z nami związany i to, co robi oddziaływuje także i na nas.

Na dziś mój mąż zdrowy rozsądek w wielu sprawach stracił. To także daje mi prawo, by w ważnych sprawach kierować się rozsądkiem, a nie tym czego chce mój mąż. Swojego czasu zdaniem męża mieliśmy się ekspresowo rozwieść i stworzyć radosny patchwork z jego kochanką. "Ograniczyłam mu wolność" i się nie zgodziłam.

Jestem przeciwniczką formuły "niech robi co chce, bo jest dorosły". Kocham, więc wymagam. Jestem żoną i jestem matką dla naszych dzieci. To daje mi dużo praw.
renta11
Posty: 842
Rejestracja: 05 lut 2017, 19:20
Płeć: Kobieta

Re: W trakcie rozwodu 17 lat małżeństwa

Post autor: renta11 »

Ruta pisze: 19 maja 2023, 3:23
Obrona przed krzywdą, separacja od krzywdziciela jest dla dobra wszystkich, także dla dobra krzywdziciela. Nie ma tu wyboru między dobrem męża, a dobrem dziecka.

Pomocą dla krzywdziciela jest twarda miłość, granice, gdy trzeba separacja. Miłość. "Pomagałam" mężowi latami. Obecnie pomagam. Miłością. Twardą.

Myślę, że mnie nie zrozumiałaś. Ochrona i wsparcie więzi rodzicielskiej, to nie to samo, co współuzależniona "pomoc".

...
To też niezgoda, by dziecko widywało nietrzeźwego rodzica. By było wplątywane w jego kryzys, pijaństwa, romanse. To zadbanie, by dziecko rozumiało chorobę rodzica, otrzymało odpowiednie do wieku informacje. Jasne stawianie granic. Obniżanie napięć w rodzinie, nie eskalowanie konfliktów.

To nie jest postawienie dziecka nad rodzica. Bo chroni to wszystkich. Rodzica także. Choć gdy jest w kryzysie, zapewne nie wszystko mu się z tego podoba.

Mój mąż jest dorosły, ale nie uważam, że oznacza to, że może robić co chce. To antyteza dorosłości. Gdy chodzi o życie moje i dzieci, mam pełne prawo zabierać głos. A mąż jest z nami związany i to, co robi oddziaływuje także i na nas.

Na dziś mój mąż zdrowy rozsądek w wielu sprawach stracił. To także daje mi prawo, by w ważnych sprawach kierować się rozsądkiem, a nie tym czego chce mój mąż. Swojego czasu zdaniem męża mieliśmy się ekspresowo rozwieść i stworzyć radosny patchwork z jego kochanką. "Ograniczyłam mu wolność" i się nie zgodziłam.

Jestem przeciwniczką formuły "niech robi co chce, bo jest dorosły". Kocham, więc wymagam. Jestem żoną i jestem matką dla naszych dzieci. To daje mi dużo praw.
No cóż, w tym ostatnim (zdecydowanie nie ostatnim) eksperymencie nie kierowałaś się dobrem dziecka, a jedynie dobrem męża. A raczej znowu manipulacją mężem. Gdzie w oddaniu dziecka czynnemu nałogowo mężowi było dobro dziecka? Gdzie w tym Twoja twarda miłość? Gdzie niezgoda, by dziecko nie widywało męża w czynnym nałogu? Na dziś Twój mąż stracił zdrowy rozsądek? Ja myślę, że on go stracił jeszcze przed waszym ślubem i nadal go nie odzyskał. Bo jak czynny w nałogu człowiek ma się kierować zdrowym rozsądkiem? To niemożliwe. Ty także nie kierowałaś się zdrowym rozsądkiem oddając 12 letnie dziecko do czynnego narkomana.
A Twoja niezgoda na rozwód nie zmieniła niczego w życiu męża, poza jego ślubem cywilnym z kochanką. Bo on nadal ma kochankę, nadal jest czynnie uzależnionym od narkotyków (i pewnie od alkoholu) człowiekiem, nadal ma chory styl życia i myślenia. Nadal także grzeszy. Nie wiem, czy większym jest grzechem życie i obcowanie z kochanką, czy życie i obcowanie z kochanką po ślubie cywilnym.
W tym Twoim wpisie, dla mnie oczywiście, jest sama nieprawda. Piszesz, że robisz coś, kiedy z faktów wynika, że robisz coś przeciwnego. Wniosek jest taki, że papier (wirtualny) jest cierpliwy i wszystko przyjmie. A Ty jesteś w stanie wytłumaczyć (przede wszystkim sobie, ale niestety także ludziom na forum), że wszystko jest ok i usprawiedliwić każde swoje działanie.Wykazać, że wszystko jest ok. Podczas kiedy nic nie jest ok.
To nadal tylko taniec na linie przy czynnym uzależnieniu męża. Życie jego życiem, wpływanie i manipulacja mężem, nawet za pomocą 12-letniego dziecka. I kosztem tego dziecka.
św. Augustyn
"W zasadach jedność, w szczegółach wolność, we wszystkim miłosierdzie".
renta11
Posty: 842
Rejestracja: 05 lut 2017, 19:20
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: renta11 »

Ruto

Napisałam do Ciebie kilka postów, ale Wielka Rada widać obraduje, czy je puścić (o inne posty się pokazują). Mogą się one trochę dublować z treścią. Uważam, że nie naruszają one zasad Sycharu. Ale zawierają krytykę oddawania 12-letniego syna pod opiekę czynnego narkomana. Widać Wielka Rada uważa, że powinno się tak postępować. Ciekawe.
św. Augustyn
"W zasadach jedność, w szczegółach wolność, we wszystkim miłosierdzie".
Lawendowa
Posty: 7662
Rejestracja: 30 sty 2017, 17:44
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Lawendowa »

renta11 pisze: 19 maja 2023, 14:34 Ruto

Napisałam do Ciebie kilka postów, ale Wielka Rada widać obraduje, czy je puścić (o inne posty się pokazują). Mogą się one trochę dublować z treścią. Uważam, że nie naruszają one zasad Sycharu. Ale zawierają krytykę oddawania 12-letniego syna pod opiekę czynnego narkomana. Widać Wielka Rada uważa, że powinno się tak postępować. Ciekawe.
Co innego sprawia, że "debatujemy" (np. że tyle tych postów jest, że nie potrafimy się zdecydować, który bardziej nadaje się do puszczenia ;) ) I jako, że treściowo się faktycznie dublowały to potrwało to nieco dłużej.
Akurat tutaj forma była przyczyną dłuższego namysłu, bo jednak jest na bardzo mocnym pograniczu zasad Sycharu (zasada - nie diagnozujemy).
"Ty tylko mnie poprowadź, Tobie powierzam mą drogę..."
renta11
Posty: 842
Rejestracja: 05 lut 2017, 19:20
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: renta11 »

Lawendowa pisze: 19 maja 2023, 20:33
renta11 pisze: 19 maja 2023, 14:34 Ruto

Napisałam do Ciebie kilka postów, ale Wielka Rada widać obraduje, czy je puścić (o inne posty się pokazują). Mogą się one trochę dublować z treścią. Uważam, że nie naruszają one zasad Sycharu. Ale zawierają krytykę oddawania 12-letniego syna pod opiekę czynnego narkomana. Widać Wielka Rada uważa, że powinno się tak postępować. Ciekawe.
Co innego sprawia, że "debatujemy" (np. że tyle tych postów jest, że nie potrafimy się zdecydować, który bardziej nadaje się do puszczenia ;) ) I jako, że treściowo się faktycznie dublowały to potrwało to nieco dłużej.
Akurat tutaj forma była przyczyną dłuższego namysłu, bo jednak jest na bardzo mocnym pograniczu zasad Sycharu (zasada - nie diagnozujemy).
Posty się dublują, bo nie wiedziałam, czy Wielka Rada obraduje, czy po prostu zaginęły w eterze i które posty. ;)
Na przyszłość proszę Wielką Radę, aby informowała mnie w wiadomościach, że Rada debatuje i nad którym postem. Wtedy poczekam na rezultat. Tak będzie i ładnie i efektywnie.
Skoro nie ma tutaj swobody wypowiedzi, to staram się pisać tak, aby wyrazić to, co chcę wyrazić nie naruszając zasad forum. Co jak wiadomo jest sztuką. Ale ćwiczenie czyni mistrzem ;) więc i Radzie trudno będzie się przyczepić. Nawet jeśli nie wszystkie posty się ukażą, to z powodu dublowania treści jednak oddadzą w większości to, co chciałam przekazać.
św. Augustyn
"W zasadach jedność, w szczegółach wolność, we wszystkim miłosierdzie".
Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta »

renta11 pisze: 19 maja 2023, 22:38 Ruto

Napisałam do Ciebie kilka postów, ale Wielka Rada widać obraduje, czy je puścić (o inne posty się pokazują). Mogą się one trochę dublować z treścią. Uważam, że nie naruszają one zasad Sycharu. Ale zawierają krytykę oddawania 12-letniego syna pod opiekę czynnego narkomana. Widać Wielka Rada uważa, że powinno się tak postępować. Ciekawe.


Posty się dublują, bo nie wiedziałam, czy Wielka Rada obraduje, czy po prostu zaginęły w eterze i które posty. ;)
Na przyszłość proszę Wielką Radę, aby informowała mnie w wiadomościach, że Rada debatuje i nad którym postem. Wtedy poczekam na rezultat. Tak będzie i ładnie i efektywnie.
Skoro nie ma tutaj swobody wypowiedzi, to staram się pisać tak, aby wyrazić to, co chcę wyrazić nie naruszając zasad forum. Co jak wiadomo jest sztuką. Ale ćwiczenie czyni mistrzem ;) więc i Radzie trudno będzie się przyczepić. Nawet jeśli nie wszystkie posty się ukażą, to z powodu dublowania treści jednak oddadzą w większości to, co chciałam przekazać.
Rento,
Przeczytałam twój post. Ten i pozostałe, które się ukazały.

Przyjmuję, że uważasz, że jestem wciąż głęboko współuzależniona. Przyjmuję także, że uważasz, że podejmując decyzje w sprawie syna nie kieruję się jego dobrem, że mu szkodzę. Poza przyjęciem do wiadomości, za wiele z twoimi ocenami zrobić nie mogę.

Natomiast pragnę sprostować kilka twoich sugestii. Mój syn nie zajmował się nietrzeźwym ojcem. Nie wciągam syna w sprawy dorosłych. Nie biegam za mężem, nie nadskakuję mu, ani się nie naprzykrzam.

Tak. Kocham mojego męża. Takim, jakim jest. Nie da się kochać człowieka jakim nie jest. Wtedy kochałabym iluzję o mężu, nie mojego męża. A mój mąż, choć się pogubił, jest wartościowym czlowiekiem, którego nie tylko kocham, ale także szanuję. Tak, jest też człowiekiem od lat zmagającym się z uzależnieniami. Ale nie czyni to z niego potwora. To w Sycharze zaczęłam trudną dla mnie naukę oddzielania człowieka od nałogu. Kontynuwałam ją na terapii, w Al-Anon i nadal kontynuuję. I daje to dobre owoce. Człowiek nie jest tym, w co wdepnie.

Współpracuję z mężem w sprawach dzieci. Nie jest to proste w kryzysie małżeńskim. Ale nie jest niemożliwe. Całkiem dobrze nam idzie, jeśli za miernik przyjąć ogólny stan dzieci, ich relacje, dobrostan.

Taką drogę wybrałam. I taką idę.

Nie twierdzę natomiast, że jestem nieomylna, że podejmuję same dobre decyzje, że moje współuzależnienie jest całkowicie w odwrocie. Wręcz przeciwnie. Zdrowieję. Ale upadam, grzeszę, popełniam błędy. Niemniej jednak zdrowieję. I moja rodzina także.

Otwarcie się swoją drogą dzielę. Błędami także. Mogłabym prowadzić wątek, pisząc tylko o sukcesach. Ale nie czuję potrzeby budowania idealnego obrazu siebie. Parę razy wyraziłaś oburzenie, że taka osoba jak ja, z tyloma trudnościami "udziela rad". Nie udzielam. Jak wszyscy tutaj dzielę się, czasem wyrażam swoje zdanie, opinię.
renta11
Posty: 842
Rejestracja: 05 lut 2017, 19:20
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: renta11 »

Ruto

Posty (mało ich, ale dobrze, że się w ogóle ukazały) pokazały się po dwóch dniach przysypane kolejną stroną, więc pozostaną prawie niezauważalne. Ale pewnie taki był cel Wielkiej Rady. ;)

Napisałaś wiele, ale nadal nie mam odpowiedzi na pytania:

1. Jaki był koszt Twojego syna, jak on przeżywał mieszkanie z ojcem, kto nadzorował fizycznie tą opiekę, co działo się z synem, gdy ojca nie było (a nie było go coraz więcej)? Jak syn sobie poradził w tak trudnej sytuacji z zamianą ról? W Twoich wypowiedziach wcale syna nie ma, jesteś tylko Ty i mąż.

W przeszłości było tak, że pisałaś bardzo skrajnie/tendencyjne albo na tak, albo na nie. Mało było wypośrodkowanych wypowiedzi. I wszystko w tych wypowiedziach się spinało do czasu kiedy wchodziłaś w przeciwstawną perspektywę i retorykę np. znowu w nie. Takie widzenie świata w czarno-białej tonacji jest dla mnie niepokojące. Więc jeśli o czymś nie piszesz mogę domniemywać, że nie jest to w tonie na tak. Sprawa oddania 12-letniego syna pod opiekę człowieka z czynnym uzależnieniem jest przynajmniej kontrowersyjna. Nie pisałaś wcześniej, co Tobą kierowało przy podejmowaniu takiej decyzji. A musiały to być ważne powody, skoro ryzykowałaś swoim dzieckiem. Samo zawieszenie pisania na blogu już mnie zaniepokoiło (z powodów wskazanych wyżej), o czym pisałam Tobie. A znowu zaczęłaś pisać kiedy syn do Ciebie wrócił. I oczywiście znowu piszesz wybiórczo w tendencji na tak. Ale z faktów wynika, że jednak eksperyment się nie udał.

2. Czy pozostałe Wasze/Twoje dzieci (piszesz dzieci więc to przynajmniej dwoje) mają problemy z uzależnieniami? Pamiętam, że dostałaś zakaz pisania o nich, więc napisz proszę: tak-mają problem albo nie – nie mają problemu. Tyle wystarczy.

W Twoich wypowiedziach nie ma wiele opisów faktów, są długie opisy Twoich przemyśleń na temat faktów, czy męża. A przecież to opis faktów jest najważniejszy, bo to jest coś, co miało miejsce i trudno z tym dyskutować. Nie jest ważne, co ktoś pisze/mówi ale to, co robi. Bo działania albo ich brak przynoszą konkretne konsekwencje czy owoce.
św. Augustyn
"W zasadach jedność, w szczegółach wolność, we wszystkim miłosierdzie".
Lawendowa
Posty: 7662
Rejestracja: 30 sty 2017, 17:44
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Lawendowa »

Rento11,
renta11 pisze: 19 maja 2023, 22:38 Posty się dublują, bo nie wiedziałam, czy Wielka Rada obraduje, czy po prostu zaginęły w eterze i które posty. ;)
Na przyszłość proszę Wielką Radę, aby informowała mnie w wiadomościach, że Rada debatuje i nad którym postem. Wtedy poczekam na rezultat. Tak będzie i ładnie i efektywnie.
zaakceptowałaś regulamin, w którym są m.in. takie punkty:
Nirwanna pisze: 19 lut 2020, 20:53 1. Praca moderatorów i administratorów na forum jest służbą. Forum jest dostępne 24 /dobę i 7 dni w tygodniu, jednak moderatorzy pracują i sypiają, wiec posty nie są akceptowane "od ręki" . Czasem trzeba poczekać, aby ukazały się na forum. Uprasza się o okazanie cierpliwości i zrozumienia.
Administratorzy i moderatorzy forum pomocy http://www.kryzys.org moderują (sprawdzają przed opublikowaniem) wszystkie zamieszczane na forum wpisy, dlatego treści niezgodne z regulaminem nie będą publikowane. Decyzja każdego moderatora jest wiążąca. Twoja własna interpretacja regulaminu nie uprawnia Ciebie do łamania tej decyzji.
2. Za bezpośrednie egzekwowanie i interpretacje regulaminu na forum odpowiedzialni są moderatorzy forum. Uwagi/pytania do nich należy umieszczać w dziale technicznym lub kierować bezpośrednio na PW.
Jeśli zauważyłaś, że jakiś Twój post się nie pojawił, to łatwiej (a również szybciej i skuteczniej) jest napisać do moderacji (najlepiej w dziale technicznym, bo wtedy Twoje pytanie będzie widoczne dla wszystkich moderatorów) niż pisać kolejny post na nowo.
Poza tym jeśli będziesz w postach dodawać uwagi dotyczące moderacji (zwanej przez Ciebie Wielką Radą ;) ), to powinnaś się liczyć z tym, że będziemy się zastanawiać nie tylko nad postami pierwszymi, postami kolejnymi, ale i nad tym czy te uwagi powinny być puszczone. A to znów zajmuje czas...
renta11 pisze: 19 maja 2023, 22:38 Skoro nie ma tutaj swobody wypowiedzi, to staram się pisać tak, aby wyrazić to, co chcę wyrazić nie naruszając zasad forum. Co jak wiadomo jest sztuką. Ale ćwiczenie czyni mistrzem ;) więc i Radzie trudno będzie się przyczepić. Nawet jeśli nie wszystkie posty się ukażą, to z powodu dublowania treści jednak oddadzą w większości to, co chciałam przekazać.
Tak, forum jest moderowane i tak, nie można pisać wszystkiego. My podpisujemy się pod stwierdzeniem, że ćwiczenie czyni mistrza - w komunikacji i w cierpliwości 8-)
renta11 pisze: 20 maja 2023, 13:20 Posty (mało ich, ale dobrze, że się w ogóle ukazały) pokazały się po dwóch dniach przysypane kolejną stroną, więc pozostaną prawie niezauważalne. Ale pewnie taki był cel Wielkiej Rady. ;)
Adresatka, czyli Ruta od razu zauważyła, więc chyba Twój cel został osiągnięty.

Ten post kończy dyskusję o sposobach moderacji.
"Ty tylko mnie poprowadź, Tobie powierzam mą drogę..."
Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta »

renta11 pisze: 20 maja 2023, 13:20 Ruto

Posty (mało ich, ale dobrze, że się w ogóle ukazały) pokazały się po dwóch dniach przysypane kolejną stroną, więc pozostaną prawie niezauważalne. Ale pewnie taki był cel Wielkiej Rady. ;)

Napisałaś wiele, ale nadal nie mam odpowiedzi na pytania:

1. Jaki był koszt Twojego syna, jak on przeżywał mieszkanie z ojcem, kto nadzorował fizycznie tą opiekę, co działo się z synem, gdy ojca nie było (a nie było go coraz więcej)? Jak syn sobie poradził w tak trudnej sytuacji z zamianą ról? W Twoich wypowiedziach wcale syna nie ma, jesteś tylko Ty i mąż.

W przeszłości było tak, że pisałaś bardzo skrajnie/tendencyjne albo na tak, albo na nie. Mało było wypośrodkowanych wypowiedzi. I wszystko w tych wypowiedziach się spinało do czasu kiedy wchodziłaś w przeciwstawną perspektywę i retorykę np. znowu w nie. Takie widzenie świata w czarno-białej tonacji jest dla mnie niepokojące. Więc jeśli o czymś nie piszesz mogę domniemywać, że nie jest to w tonie na tak. Sprawa oddania 12-letniego syna pod opiekę człowieka z czynnym uzależnieniem jest przynajmniej kontrowersyjna. Nie pisałaś wcześniej, co Tobą kierowało przy podejmowaniu takiej decyzji. A musiały to być ważne powody, skoro ryzykowałaś swoim dzieckiem. Samo zawieszenie pisania na blogu już mnie zaniepokoiło (z powodów wskazanych wyżej), o czym pisałam Tobie. A znowu zaczęłaś pisać kiedy syn do Ciebie wrócił. I oczywiście znowu piszesz wybiórczo w tendencji na tak. Ale z faktów wynika, że jednak eksperyment się nie udał.

2. Czy pozostałe Wasze/Twoje dzieci (piszesz dzieci więc to przynajmniej dwoje) mają problemy z uzależnieniami? Pamiętam, że dostałaś zakaz pisania o nich, więc napisz proszę: tak-mają problem albo nie – nie mają problemu. Tyle wystarczy.

W Twoich wypowiedziach nie ma wiele opisów faktów, są długie opisy Twoich przemyśleń na temat faktów, czy męża. A przecież to opis faktów jest najważniejszy, bo to jest coś, co miało miejsce i trudno z tym dyskutować. Nie jest ważne, co ktoś pisze/mówi ale to, co robi. Bo działania albo ich brak przynoszą konkretne konsekwencje czy owoce.
Rento, przeczytałam twoje posty. Ten także. Odpowiedziałam na twoje pytania. Rzecz w tym, że nie przyjmujesz moich odpowiedzi.

W twoim przekonaniu "przeprowadziłam eksperyment", który miał na celu "zmanipulowanie męża" i który "nie uwzględniał dobra dziecka". I który naszemu synowi "zaszkodził", i nasz syn "zajmował się nietrzeźwym ojcem", ewentualnie pozostawał bez opieki. Jest też twoja druga teoria, że syn nie chciał mieszkać ze mną z "niepokojących" przyczyn, które zatajam. Teorie te są ze sobą sprzeczne, czego zdaje się nie dostrzegasz. Podobnie jak tego, że są to twoje teorie. Nie fakty.

Twoje scenariusze i teorie, odczuwany przez ciebie niepokój, który w związku z przedstawianymi przez ciebie scenariuszami relacjonujesz i ponawiane pytania, odbieram jako nieco obsesyjne. W moim odczuciu nadmiernie też chcesz wejść w moją prywatność. Jak każdy tutaj, swoją prywatność chronię, także poprzez pozostanie na pewnym poziomie ogólności. Nie zamierzam podawać tak szczegółowych informacji o sobie i o mojej rodzinie, o moich bliskich, jakich się ode mnie domagasz.

Nie ma tu jednak żadnych tajemnic, ani ciemnych sprawek, jak wciąż sugerujesz. Syn zdecydował się zamieszkać z tatą, gdy sytuacja osobista taty i nasza rodzino-mieszkaniowa sytuacja się zmieniła. Młody był do tego pomysłu zapalony. Mąż, zanim złożył propozycję, pracował systematycznie na zaufanie syna, moje także. Opiekę podjął i sprawował trzeźwy. W szerszym, psychologicznym rozumieniu - trzeźwiejący. Tak czy inaczej, bez używek. Nie wykluczam incydentów pod koniec tej opieki, ale o ile w ogóle się zdarzyły, to nie w obecności syna. Opieka została zorganizowana tak, by syn był bezpieczny. Syn nie opiekował się też nietrzeźwym ojcem. Nie było też żadnej "zamiany ról". Nie porzuciłam też, ani nie "oddałam" syna. Zamieszkanie syna z tatą nie oznacza, że wyłączyłam się z bycia mamą. Nie mam też żadnego "zakazu pisania" o jakimkolwiek członku mojej rodziny.

O motywach wyrażenia przeze mnie zgody na zamieszkanie syna z tatą też już pisałam. Dla mnie to była sytuacja nowa, nie wiedziałam jak postąpić, odczuwałam wiele obaw. Naszą ówczesną sytuację omówiłam z osobami, do których mam zaufanie. Także z kobietami, które jako mamy przeszły podobne sytuacje. To ogromna zaleta naszej Wspólnoty, że dzięki otwartości, otwartemu dzieleniu się mamy dostęp do doświadczeń innych rodzin, małżeństw, osób. Okazało się, że taki etap kryzysu związany z opieką przechodzi wiele rodzin. Mój wniosek z rozmów był taki, że nie ma sensu bronić synowi zamieszkania z tatą, bo opór niesie najtrudniejsze i najbardziej długoterminowe konsekwencje dla dzieci. Więc się zgodziłam. W Sycharze nauczyłam się ufności, współpracy ze świętymi, oddawania tego co ważne Bogu, trwania w łasce uświęcającej. W tamtym czasie to była moja podstawa, by nową sytuację ogarnąć i nie wejść w konflikt z mężem.

Zwykle dziecko, gdy skonfrontuje obietnice taty w kryzysie i swoje wyobrażenia z rzeczywistością, samo decyduje się wrócić pod opiekę mamy. Także i ojcowie pozostający w kryzysie konfrontują swoje wyobrażenia o urokach samotnego rodzicielstwa z rzeczywistością. Mimo dobrych chęci, sporo zwalają. U nas stało się dokładnie tak, jak przewidziały doświadczone sycharki. Syn sam zadecydował o powrocie pod moją opiekę, przy pełnej akceptacji i współpracy mojego męża.

Domagasz się, bym opisała ci traumy jakich doświadczył syn w związku z przebywaniem przez kilka miesięcy pod opieką taty i ponownym przejściem pod moją opiekę. Nie mogę tego zrobić, bo takich traum nie ma. Mimo kryzysu i trudności w relacji między mną a mężem, udało się nam współpracować w sprawach dzieci we wszystkich zmianach, jakie miały miejsce w ostatnim okresie i elastycznie wypracowywać adekwatne rozwiązania. Relacja syna z tatą się pogłębiła, mają teraz codzienny kontakt. Wzmocniło to poczucie wartości u młodego, ustabilizowało go także emocjonalnie. Owoce tych decyzji są dobre. Oczywiście dwukrotna przeprowadzka w dość krótkim czasie i dwukrotna zmiana warunków edukacji i otoczenia są obciążające. Ale jak się okazuje, jeśli rodzice są stabilni, nie tworzą atmosfery napięcia i konfliktu, to i dziecko się odnajduje.

Jest jeszcze jeden bonus. Syn ma specjalne potrzeby z powodu wcześniactwa i zdarzeń okołoporodowych. Wymaga tzw. wsparcia w rozwoju, zajęć kompensacyjnych, rehabilitacji. Jednak przekaz na ten temat, jaki otrzymywał od czasu odejścia męża był niespójny. Rodzina męża kwestionuje od zawsze specjalne potrzeby syna. Mąż po odejściu także taką postawę przyjął. Młody nie rozumiał, że nie chodzi tu o niego i jego dobro i zaczął się na obciążające go zajęcia buntować. Pod opieką taty i jego rodziny miał okazję przekonać się, jak funkcjonuje bez "niepotrzebnego" wsparcia zarówno w edukacji, jak i fizycznie. Mąż także mógł zobaczyć, co dzieje się z synem, gdy się te sprawy zaniedba. Syn przekonał się też, że osoby, które go buntowały i twierdziły, że nic mu nie jest, tylko mama jest stuknięta, w czasie, gdy jego funkcjonowanie się pogarszało, zaczęły go źle traktować. A to niezdara, a to "jak kaleka", a to niezdolny, a to "nie musi kończyć szkoły", jak się nie umie "normalnie" nauczyć. To trudna lekcja. Syn tym osobom ufał. I nie było wcale łatwo pomóc mu w odbudowie dobrego obrazu siebie, mimo ograniczeń jakie ma. Ale w jej efekcie w młodym zbudowała się akceptacja dla swoich ograniczeń i własna wewnętrzna motywacja do rehabilitacji i zajęć kompensacyjnych.
***

Jeśli chodzi o czas, w którym syn był pod opieką ojca, relacjonowałam sytuację na bieżąco, od stanu syna, mojego, moje trudności w porozumiewaniu się z mężem, tęsknotę, ból związany z samotnością, refleksje. Nie jest więc prawdą, że "zaczęłam pisać dopiero, gdy syn do mnie wrócił". Wręcz przeciwnie, zawiesiłam pisanie 11 stycznia. Czyli na chwilę przed powrotem syna pod moją opiekę. O tym, że syn taką możliwość rozważa też zresztą pisałam.

Twoja teza, że działo się źle, i dlatego nie pisałam świetnie potwierdza napisany przez ciebie scenariusz mojego życia. Rzecz w tym, że jest to teza w poprzek rzeczywistości, co łatwo sprawdzić. Podobnie jak motywację, dla której na parę miesięcy zawiesiłam pisanie osobistych postów. Potrzebowałam się wewnętrznie ułożyć z moimi nowymi doświadczeniami. W czasie gdy mieszkałam sama odpoczęłam, ale też wiele przepracowałam. Takich rzeczy, których mając przy sobie dzieci nie miałabym żadnej szansy przepracować.
Nie pierwszy raz zawiesiłam osobiste pisanie, gdy potrzebowałam ułożyć coś mocnego w sobie, udać się na pustynię.
***

Piszesz też od grudnia raz po raz, że obraz mojego męża jest niespójny. I to prawda. Ale jest to obraz prawdziwy. Mój mąż jest osobą uzależnioną. W czasie nietrzeźwości obejmującej pełny cykl od fazy głodu alkoholowego po kaca, mąż funkcjonuje fatalnie, rani, zawala, niszczy, bywa agresywny. Często nie pamięta co robił. Gdy jest w abstynencji, poza głównym kołowrotkiem tych faz, jest całkiem sympatycznym i stabilnym mężczyzną. Mój mąż nie jest narcyzem, nie ma radykalnych zaburzeń, nie jest przemocowcem, nie ma głębokich deficytów. Wręcz przeciwnie ma kompetencje jako rodzic, jest systematyczny, ma wiele zdolności, lubi ludzi, potrafi być otwarty, pomocny, ciepły w taki budujący, męski sposób. Choroba męża od zawsze przebiegała przez przeplatające się okresy stabilności i niestabilności, ściśle związane z okresami abstynencji i czynnego odurzania się.

Był czas gdy mąż stosował przemoc. W tamtym czasie byłam przekonana, że to kolejny etap rozwoju choroby alkoholowej. I w zasadzie tak było, tylko źle zidentyfikowałam etap. Chodziło o romans. Są mężczyźni, którzy gdy mają romans są wyjątkowo mili dla żon, kupują prezenty, zabierają na wycieczki. Są i tacy, którzy wchodzą w przemoc. Mój mąż należy do tych drugich. Gdy nauczyłam się stawiać granice, mąż pogodził się, że nie wymusi rozwodu, a i amok zelżał, przemoc ustała.

Mój mąż jest od jakiegoś czasu w kursie abstynencji i trzeźwienia. Nie jest to jego pierwsza próba życia w trzeźwości. W żadnej nie utrzymał się dotąd na stałe, nawet przy wsparciu terapią. Co nie znaczy, że są to porażki. Każda taka walka to doświadczenie budujące pomost do osiągnięcia długoterminowej trzeźwości. O chorobie męża i jej przebiegu wiem już dużo. Między innymi to, że u osób z multiuzależnieniami takich prób jest czasem nawet i osiem i dziesięć, zanim dojdzie się do etapu stabilnego trzeźwienia. Nie wszyscy tego etapu zdrowienia dożywają. Czasem choroba zabiera ich szybciej. Ale ja też trzeźwieję ze współuzależnienia. Więc choroba męża nie spędza mi snu z powiek. Akceptuję, że mąż jest wobec swojej choroby bezsilny. I ja też.
renta11
Posty: 842
Rejestracja: 05 lut 2017, 19:20
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: renta11 »

Ruto

Dziękuję za wyczerpujące wyjaśnienia. To zmienia mój ogląd sytuacji.
Cieszę się, że to ja się pomyliłam. Ale również mocno zafiksowałam.
Przemyślę też tą sprawę z obsesją. Przepraszam za to.

Z Bogiem
św. Augustyn
"W zasadach jedność, w szczegółach wolność, we wszystkim miłosierdzie".
Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta »

Kilka miesięcy nie widziałam swojego męża. Mieliśmy kontakt pisano-telefoniczny, ograniczony do niezbędnych ustaleń w sprawach rodzicielskich. Czasem tęskniłam za naszymi rozmowami, za spędzanym razem czasem, za tym, by się z mężem zobaczyć. Czułam czasem niepokój, czy tęsknota nie jest współuzależniona, czy nie wkrada się we mnie lęk, czy nie wchodzę w poczucie odrzucenia.

Wczoraj widzieliśmy się z mężem. Nie było to zaplanowane. Sądziłam, że nie będzie nikogo w domu, ogarnę się po podróży i pójdę na spacer, do czasu aż mąż pojedzie. A zastałam chłopców w domu. Nie spędziliśmy dużo czasu razem. Gdy przyszłam, mąż zbierał się już powoli do odjazdu. W pierwszej chwili poczułam się niepewnie. Lubię, kiedy mąż widzi mnie ładną. A byłam po nieprzespanej nocy, wymęczona podróżą, nieco wymięta. Ale teraz, kiedy czuję się ze sobą lepiej, kiedy akceptuję siebie, umiem czuć się ze sobą dobrze także w takim stanie. Wyjaśniłam spokojnie sytuację. Widziałam, że męża to uspokoiło, też mi wyjaśnił, że są już w domu, bo się zbiera do wyjazdu. Oboje się odprężyliśmy. Zapadła obustronna decyzja o odłożeniu broni.

Fajnie nam już wychodzi taka szybka deeskalacja. Z zewnątrz tego nawet nie widać, ale to się dzieje. Rozpoznanie terytorium wroga, ocena zagrożeń, negocjacje, szacowanie potencjalnych strat, negocjacje, tymczasowy układ pokojowy. Wszystko bez słów. Mam dla nas w tym dużo czułości. Dla tego, jak teraz sobie radzimy z kryzysem, z napięciem, które przecież cały czas są.

Potem już w sumie miło się nam rozmawiało, neutralnie, bez napięcia, bez pośpiechu. Miło mi było posłuchać co robili, jak spędzili czas. Lubię jak mój mąż opowiada.

Ta sytuacja uświadomiła mi ogrom zmian, jakie we mnie zaszły.

1. Nie zareagowałam złością na nieporządek. Nie musiałam jej hamować. Nie pojawiła się. Kiedyś się na takie rzeczy odpalałam. Nie potrafiłam już wtedy skupić się, musiałam od razu posprzątać, przygadując przy tym wszystkim i mówiąc jacy są beznadziejni, jak mnie nie szanują. W zasadzie nawet tak nie uważałam. Maskowałam tym swoje inne emocje, uciekłam w znany mi bezpieczny schemat. Teraz mogłam zareagować w zgodzie ze sobą. Usiąść, odpocząć, zapytać "co u was".

2. Nie zareagowałam na widok męża z pozycji emocjonalnego głodu. Zdałam sobie sprawę, jak nakarmioną wewnętrznie osobą się w ostatnich latach stałam. Ile daje mi to wolności, gdy nie potrzebuję zabiegać o uwagę, o potwierdzenie. Gdy nie boję się już odrzucenia. Nie muszę już zjadać męża, ani napadać go, by wymusić oznaki miłości, akceptacji, domagać się karmienia. Karmi mnie Jezus, nie tylko sobą, ale też przez relacje, które mi daje. I w których też jest obecny. Takie relacje też karmią.

3. Nie zareagowałam na widok męża lękiem. Czuję się ze sobą dobrze. Wiem, że potrafię o siebie zadbać. Nie muszę już wysuwać kolców na zapas.

4. Nie zareagowałam odrzuceniem i zawstydzeniem sama na siebie. To, że nie czułam się ze sobą dobrze, jako kobieta, ze swoim ciałem sprawiało, że robiłam różne głupoty, kuliłam się wewnętrznie, starałam się dobrze wypaść, udowodnić swoją wartość, której nie czułam, wchodziłam też w rywalizację. Byłam świadoma każdego moje dodatkowego kilograma, czułam ogromny wstyd. Byle co w jednej chwili zmiatało moją pewność siebie. I nie było tak naprawdę chwili, w której czułam się ze sobą pewnie, swobodnie, dobrze. Nawet wtedy, gdy byłam wyspana, gdy ładnie i kobieco wyglądałam, gdy miałam ładną figurę. Wczoraj, taka wymięta, niedospana, potargana, poczułam się bardziej księżniczką, niż kiedykolwiek wcześniej. Bez wpadania w idealizowanie siebie. Czułam się księżniczką wymiętą, potarganą i z podkrążonymi oczami :)

5. Nie zareagowałam paniką i mobilizacją. Że tu i teraz mam oto jedyną szansę, by coś mężowi pokazać, by zrobić coś dla naszej relacji. Że sytuacja wzywa mnie do działania. Przypadkowe niezaplanowane spotkanie małżonków w kryzysie. Nie ma co szaleć :) Można usiąść na kanapie i spokojnie dać się mężowi zebrać do wyjazdu, ciesząc się ta chwilą, która jest, rozmową, obecnością. Fajnie wyjść z nadaktywności, przymusu działania, nadmiernych oczekiwań.

Lubię tą nową siebie. Lubię też te momenty, gdy po wykonanej nad sobą pracy cieszę się jej owocami. Wiem, że to tylko przerwa, a przede mną mnóstwo pracy, z której ogromu sobie jeszcze nie zdaję sprawy. Na razie jednak mam piknik. Gdy się podniosę z kocyka, ujdę ze dwa kroki, odsłoni mi się nowy widok, nowe nieznane ziemie, przełęcze, doliny, szczyty. Nie boję się już ich przemierzać. Prowadzi mnie Jezus. Nie martwię się już też o męża, jest kochany tak samo jak ja.
Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta »

Dalej jestem na pikniku. Dawno już nie miałam takiego czasu, w którym nie pracowałam nad niczym, nie grzebałam w sobie, nie zagłębiałam się. Dobrze tak się zatrzymać, nacieszyć.

Ładnych parę lat temu, w czasie przed wyprowadzką męża, a więc gdy było trudno i dużo napięcia, widziałam w szkole syna taką scenkę, że do szkoły weszła mama. I widziałam jej dzieci jak się rozjaśniły na jej widok. Tyle w tej scence było ciepła, radości. I mama była taka ładna, spokojna, uśmiechnięta. I pomyślałam wtedy, że ja też chciałbym, by dzieci tak szczerze cieszyły się na mój widok. Zdałam sobie wtedy sprawę, jak jestem spięta i ile napięcia wprowadzam wokół siebie.

Dziś spędziłam dobry radosny dzień mamy. I dostałam miłość, radość, wspólny czas. Lubię być mamą, a teraz kiedy napięcia mam w sobie o wiele mniej, jest to jeszcze przyjemniejsze.

Jestem w modlitwie w intencji naszego małżeństwa. Sama zaczęła tak jakby ze mnie płynąć. Nie jest to modlitwa pokutna ani błagalna jak dotąd. Nazwałabym ją modlitwą ufności. W zasadzie trwa ona cały czas we mnie. W tym co robię. W pracach jakie wykonuję. Nie tylko w czasie modlitwy. I jest to modlitwa nie moja indywidualna, ale małżeńska, wspólna. Płynie z mojej radości, ufności, miłości. Jest przyjemna. Nigdy jeszcze nie trwałam w modlitwie, która robiła się we mnie sama, była taka lekka, swobodna.
Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta »

Odebrałam pismo.

W zakresie alimentów jest ono żenujące. Żenująca jest argumentacja usprawiedliwiająca niepłacenie ich przez męża. Żenująca jest argumentacja z której wynika, że Sąd powinien zrewidować wyrok i zasądzić alimenty jeszcze niższe, niż te zasądzone w I instancji. Swoją drogą proceduralnie takie żądanie nie jest dopuszczalne w odpowiedzi na apelację, jeśli strona sama apelacji nie składała. Więc jestem ciekawa, czy Sąd będzie kwestię obniżenia alimentów procedował.

Zważywszy, że w I instancji Sąd działał tak, jakby procedury nie znał, w zasadzie spodziewać się mogę wszystkiego. Także procedowania wniosku mimo braku apelacji w tym zakresie. Z ostrożności procesowej więc do tej kwestii się odniosę. Podniosę niedopuszczalność roszczenia, ale też odniosę się do niego, gdyby Sąd jednak uznał roszczenie za dopuszczalne.

Dalej jest trudniej. Mąż zmienił stanowisko, wskazując na moją winę. Tłumaczy, też dlaczego wnosił o swoją winę (bo chciał "przyspieszyć sprawę"). Powstaje kolejne pytanie. Czy na etapie apelacji dopuszczalna jest całkowita zmiana stanowiska powoda. I tu odpowiedź nie jest tak prosta i oczywista, jak w przypadku alimentów. Z ostrożności procesowej pozostaje mi odpisać tak jak w kwestii alimentacji: podnosząc niedopuszczalność zmiany stanowiska na tym etapie, ale z założeniem, że sąd uzna, że mąż ma prawo zmienić stanowisko na etapie apelacji. Tym samym potrzebuję odpowiedzieć na zarzuty.

Po raz pierwszy w procesie pojawiły się formalne zarzuty wobec mnie. Są dwa. Wypominałam mężowi swoje wyższe zarobki. Wypominałam też, że mam od niego wyższe wykształcenie. W I instancji był tylko nieformalny zarzut mojej rozrzutności. Sąd wskazał, że zarzut mojej rozrzutności się nie potwierdził, wręcz przeciwnie dobrze gospodaruję pieniędzmi. Taka laurka :)

Tu punkt dla Pani mecenas. O ile zarzut niegospodarności jest prosty do obalenia, o tyle zarzut "wypominania" trudny. Dobra fikcja powinna też być prawdopodobna, a w przypadku żony mającej wyższe zarobki i wykształcenie prawdopodobieństwo wypominania mężowi "wyższości" wydaje się wysokie. Sama uważam, że dobra, spójna i prawdopodobna narracja jest w procesie podstawą. Insynuacja, jakoby upokarzany mąż się rozpił i wpadł w najróżniejsze nałogi zdaje się narracją prawdopodobną.

Pozostaje mi napisać prawdę. Mimo, że jest ona mniej prawdopodobna. Na różne sposoby męża w czasie małżeństwa zraniłam, ale wypominanie mniejszego wykształcenia czy zarobków jest tak samo nie w moim stylu, jak rozrzutność. (Wygląda na to, że mąż ma dość trudne życie z lepiej wykształconą i więcej zarabiającą kochanką - to moja osobista refleksja z lektury. Nie jest mi go szkoda).

Jest też argument, że wszystkie podnoszone przeze mnie kwestie wiary i światopoglądu należy odrzucić, gdyż obowiązuje rozdział Kościoła od państwa i nie mogą być one brane pod uwagę. Tu mam prosto. Pani mecenas jest niedouczona i dokładnie to zamierzam napisać, wskazując stosowne orzeczenia Sądu Najwyższego.

Czuję się niekomfortowo z tym, że przed sądem II instancji strona powodowa zaczęła działać tak jakby był to sąd I instancji. Nie mam jednak pewności, że sąd to utnie. Sama więc też zacznę się zachowywać jak przed sądem I instancji, odpowiadając na zarzuty i zgłaszając kontr dowody. Znowu cyrk. Nie lubię niechlujnego procedowania prawa. Mam cichą nadzieję, że skład apelacyjny także.

Mam też dużą pokusę, by odejść od mojej dotychczasowej linii, wściec się i na dobre zawiązać spór z mężem, ale tego nie zrobię.

W odniesieniu do samego pisma, emocje trzymam na wodzy. Cieszę się, że już to potrafię. To zupełnie co innego, niż ich wypieranie.
Po lekturze pisma mam zdecydowanie bogatą paletę emocji. Daję im przez siebie przepływać, ale nie daję się im opanować. Widzę też w sobie to, o czym mówił ksiądz Grzywocz, pozytywne mobilizujące działanie agresji (czyli w ujęciu ks. Grzywocza szerokiego spektrum emocji ze skali gniewnych).

Plan mam taki. Odpiszę. I potem zadbam o to, by każdą z tych swoich emocji dobrze obejrzeć i każdą zwentylować. Raczej nie metodą na Noego. Rozwód to jednak nie Potop :) Choć pomysł, by się po odpisaniu zbetonić jak szacowny patriarcha mi się przemknął. Co mówi mi o tym, że sam rower i spacery tym razem nie wystarczą. Oraz o tym, że nadal w dużej mierze moja głowa jest wypełniona sieczką pełną klisz kulturowych. I o tym, że mam w sobie pokusę by od swoich skumulowanych i splątanych emocji zwiać. I o tym, że nie mam jeszcze wypracowanych strategii odreagowania takiego rodzaju stresu. Ale skoro znalazłam swoje sposoby wentylowania różnych stanów, to i tu zapewne z Bożą pomocą dam radę.

Nie mierzę się natomiast z nawrotem palenia, ani z pokusami z tego obszaru. Nie mam też nawrotu bezsenności. Spałam dziś snem sprawiedliwego :) Nie załączyło się mi też takie skoncentrowanie na rozwiązaniu problemu, by zaniedbać wszystko inne. Byłam na spacerze, zjadłam śniadanie. Czuję stres, czuję wiele trudnych emocji, ale umiem z nimi żyć i funkcjonować. Nie mam poczucia, że niebo wali mi się na głowę. Ani tego, że świat nagle zrobił się niemiły, wrogi. Widzę jaki jest śliczny :) Nie mam też dawnego poczucia żalu i skrzywdzenia, że oto ja niewinna, odpisuję na pisma, tracąc czas, zdrowie i zasoby, podczas gdy ludzie sobie żyją, cieszą się swoimi zajęciami w wolności :)))) Mam pełną świadomość, że mogę zdecydować, by na pismo nic nie odpisywać. I jeśli odpisuję to dlatego, że tak chcę i tak wybieram. Dobrze mieć sprawczość i nie być ofiarą.

Nauczyłam się też patrzeć w swoje ciało, gdzie w nim pojawia się stres. Tym razem mam go w płucach. Trudno mi dobrze porządnie zaczerpnąć powietrza. Trochę jakbym miała obręcz w ich połowie. To nie jest pierwsza moja taka reakcja. Widywałam ją już w sobie, tylko mniej wyrazistą. Wiem, że to mi coś mówi. Ale nie wiem jeszcze co. Pierwszym moim pomysłem było odezwać się do terapeutki. Ale mam inny pomysł, pójdę na Adorację. Kiedyś, gdy mierzyłam się z lękiem o męża rozkręciłam go w sobie na maksa. I to też zamierzam zrobić. Jak już ogarnę formalności zamiast uciekać dam pokrętło na maksa i zobaczę co wyjdzie. W najbezpieczniejszych warunkach jakie znam. Poprzednio zrobiłam tak w domu i na ostatkach sił dobrnęłam na Mszę Świętą, gdzie swoją drogą zostałam z lęku uzdrowiona. W domu tego nie róbcie ;) Tamten lęk zaciskał mi żołądek i odzywał się kulą w gardle, plątał mi myśli, aż do obsesji. Ten jest inny, żre mnie mocno, ale cicho.

Właśnie zauważyłam, że mam za sobą pierwszy etap wentylacji. Jest mi lepiej, gdy się wypisałam :) Trochę mi się ułożyło. Dziękuję, że jesteście :) Proszę o wspomnienie w modlitwie za mną, o światło Ducha Świętego przy pisaniu odpowiedzi na odpowiedź :)
ODPOWIEDZ