Kilka pytań o separację

Refleksje, dzielenie się swoimi przeżyciami...

Moderator: Moderatorzy

renta11
Posty: 842
Rejestracja: 05 lut 2017, 19:20
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: renta11 » 03 maja 2021, 15:02

Ruto

Ty cały czas tańczysz, dobrze opisała to Ewuryca.
Widzę stale, jak wszystko analizujesz, rozbierasz na czynniki pierwsze, dorabiasz ideologie do zachowań męża, lepiej od niego wiesz, co on czuje i myśli. I dlaczego.
A może spróbuj tak uprościć?
Nie ważne, co mąż czuje i co myśli. Jest chory i jego myślenie, czucie jest również chore. Nie zrozumiesz, nie nadążysz. Ważne, co mąż robi i tylko na tym się koncentruj. Reszta jest poza Tobą. I koncentruj się na zachowaniach Twojego męża tylko tych, które dadzą odpowiedź na pytanie: dać mu się spotkać z dzieckiem, czy nie?
Bo reszta nie jest Twoją sprawą.
Spróbuj kontrolować swoje posty tak, aby o mężu nic nie było, albo tylko informacja: dałam się mu spotkać z synem, czy nie, bo był naćpany. Koncentruj się na swoim życiu i na synu. Co robisz, jak sobie radzisz, co się zdarzyło. Możesz założyć sobie gumkę na rękę i strzelaj za każdym razem, kiedy pomyślisz o mężu, kiedy go znowu analizujesz. To przywróci Cię do tu i teraz.
Bo wydaje mi się, że nie jesteś na etapie, abyś mogła w zdrowy sposób myśleć o mężu. Jeszcze nie teraz. Może kiedyś.
Bo teraz kręcisz się w kołowrotku współuzależnienia i w centrum jest Twój mąż. A co gorsze uczysz swoje dziecko, aby postępowało tak jak Ty. Twoje dziecko będzie w przyszłości DDA. I także znajdzie sobie kogoś, dookoła kogo będzie tak tańczyć, jak Ty wobec męża. Chcesz tego dla swojego dziecka?
A przykład z moją koleżanką miał Ci pokazać, że nawet w tak traumatycznej sytuacji, jaką jest utrata dziecka (gorsza od utraty męża), można zaufać Bogu i oddać ten problem. Nie syna, czy męża, ale uwiązanie do syna, czy męża.
Widzisz więc, że nie umiesz odczytać tego, co ja Tobie piszę. Więc może lepiej nie bawić się w odczytywanie tego, co autor miał na myśli, a zapytać autora? Może tak samo źle odczytujesz męża. Przypisujesz mu uczucia, myśli, których on nie ma?
Masz tendencję do ustawiania ludzi jak figury na szachownicy. Po co Ci to? Dlaczego tak ludzi analizujesz?
Skup się na zachowaniach bez wnikania w intencje, czy zamiary. Może Twojemu mężowi trudno było z tym wiecznym analizowaniem?
Mój mąż mi zarzucał, że dosyć ma mówienia mu, co ma myśleć i czuć (też byłam współuzależniona i ustawiałam cały świat). Myślałam, że radzę sobie ze współuzależnieniem. Ale dopiero po odejściu męża zrozumiałam, że dopiero się tego uczę. Dzisiaj praca jest dla mnie ważna (kiedyś nie była), dzieci (kiedyś ważniejsze było co między mną i mężem). To przyszło z czasem, zrozumienie i przekierowanie uwagi. Tyle rzeczy mnie omijało.
Jeśli Twój mentor w grupie mówił Ci (jak pisałaś), że jesteś mocno współuzależniona, tutaj także piszą Ci ludzie podobnie, to może przyjmij to na wiarę? Zaufaj temu, co mówią Ci w Al-Anonie, tam wszyscy początkowo tacy są. Zostaw męża-mężowi, oddaj go Bogu do naprawy, i skup się na sobie i na dziecku. Bo Wy także potrzebujecie wyzdrowieć. Mąż jest dorosły, ale Twoje dziecko nie. I od Ciebie zależy, czy skopiuje Twój los, czy będzie żyło inaczej, zdrowiej.
Między Tobą a Twoim mężem jest nadal więż, chora więż. Nie służy ani Tobie, ani Twojemu dziecku, ani mężowi. Żadne z Was nie idzie do przodu, a może.
św. Augustyn
"W zasadach jedność, w szczegółach wolność, we wszystkim miłosierdzie".

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta » 03 maja 2021, 15:36

Ewuryca pisze:
03 maja 2021, 8:48
Ruto twoje aktualne posty odnośnie męża są całkowitą przeciwnością postów które pisałaś jeszcze niedawno zachwycając się mężem. Z tego co kojarzę wówczas tez nie wywiązywał się z alimentów a jednak powiedziałaś mu ze sprawy karnej nie będziesz zakładać. Myśle wiec ze twoje aktualne poczucie niesprawiedliwości i braków finansowych jest związane z tym że nie masz męża obok siebie i nie masz się czym karmić. Mam wrażenie ze obecność męża, te jego ukradkowe spojrzenia o których pisałaś, jego bycie u ciebie w domu, to wszystko jest dla ciebie ważniejsze i zapominasz wtedy o wszystkim co tu teraz przytaczasz. Kiedy mąż znika z pola widzenia to myśle ze po prostu cierpisz nie mogąc go widywać i wchodzisz w tryb kiedy przypominasz sobie o wszystkich złych rzeczach, chcesz go wtedy karać za to co powinien zrobić a nie robi. Marylka pisała ze alkoholik tańczy wokół choroby a jego rodzina wokół alkoholika i mam wrażenie ze ty to właśnie robisz. Uzależniasz swoje decyzje i jak widać również samopoczucie od tego czy mąż jest czy go nie ma. Mąż wyjdzie z ciągu, przyjdzie do ciebie ładny, ogolony, powie ci miłe słowa i znów zaczniesz myśleć ze nie jest taki zły bo przecież straszy dziecko raz na pol roku a nie codziennie, ze ta cześć alimentów to lepiej niż żadne itd. Myśle tez ze boisz się pociągnąć sprawy dalej bo może to oznaczać wojenną ścieżkę z mężem, mógłby się obrazić, przestać przychodzić, myśle ze ty po prostu boisz się go stracić. Ja tak samo kiedyś się bałam, godziłam się na manipulacje męża myśląc ze uda się kogoś zatrzymać, ale właśnie o to chodzi w miłości w wolności, żeby ktoś był z nami bo chce a nie dlatego ze mu się to bardziej opłaca czy nawet bo go przymuszamy w jeden czy drugi sposób.
Ewuryco, przemyślałam co napisałaś. Ten etap o którym piszesz już za mną. Ja w zasadzie nadal jestem zachwycona mężem. Rzecz w tym, że przestałam się oszukiwać: nie jestem zachwycona jego postępowaniem. I wszystkie jego wspaniałe cechy nie robią już na mnie wrażenia na tyle, bym ignorowała jego postępowanie. Pokątne uśmiechy również. Otwarta wrogość także nie. To wszystko maniuplacje. Bardzo długo do tego dochodziłam, by to zrozumieć.
Powiedziałam mężowi, że nie będę zakładać sprawy karnej. Po pierwsze przestraszyłam się jego reakcji. Po drugie uwierzyłam jego deklaracjom. Dostałam i kij i marchewkę. Które nie zadziałałyby, gdyby nie to na jakim etapie byłam - obawiałam się powrotu przemocy, dopiero co zrobiło się spokojniej. Oraz byłam zamęczona przekonywaniem sądu do zmiany decyzji. Na myśl o kolejnej sprawie coś mi się wywracało - w głowie, żołądku, w sercu. Więc byłam podatna i na kija i na marchewkę.

Kiedy mój mąz znika z pola widzenia nie cierpię. Ponieważ to zniknięcie oznacza powrót do ciagu, kiedyś martwiłam się o męża i żyłam w panice, ale teraz już tak nie mam. Może mieć wypadek samochodowy i jeszcze mnóstwo rzeczy może mu się przytrafić. Na trzeźwo też. Oznaczało to również, że będą awantury i terroryzowanie mnie i dziecka. Tego też już nie ma. Umiem już wybierać numer na policję i nie martwię się już co pomyślą sąsiedzi, że jest u nas patrol znowu. Pewnie nic gorszego, niż to co myśleli, gdy nie wzywałam patrolu a mój mąż wyzywał mnie na cały głos. Teraz gdy znika mam ulgę. To chwile pełnego spokoju w moim życiu.

Natomiast dojście do tego kosztowało mnie dużo. Puściłam to sobie wszystko jeszcze raz, tylko na pełnej głośności. Koszmarne przeżycie. Oddałam to wszystko Bogu. I naprawdę to przeciął. Bo ja naprawdę to oddałam. Na pełnej głośności już ni emogłam z tym wytrzymać. Mój mąż właśnie próbuje zakończyć ciąg. Był już raz w odwiedzinach u syna. Trzeźwy, ale jeszcze mocno zmarnowany. Krył się po kątach. Czyli tak naprawdę nietrzeźwy. To nie jest trzeźwość. Syn zdecydował, że chce spędzić czas z tatą w okolicy domu. I okej. Trochę ruchu na powietrzu nie zaszkodzi ani synowi ani mężowi. Jak tata zrobił się ciężki, syn go pożegnał i wrócił do domu. Mąż albo popłynie dalej, albo zacznie się zbierać. Zobaczymy. Syn zdecydował, że na razie jeśli tata będzie trzeźwy chce nadal go widywać. Ma do tego prawo. Choć z cyklu na cykl mówi o tym, że ta huśtawka go męczy i coraz częściej myśli, że wolałby na jakiś czas wogóle nie widywać taty. Ma prawo przejść swój proces decyzyjny. Ma wsparcie w terapii. Ma wsparcie we mnie. Przykre, gdy dziecko w tym wieku mierzy się z tak poważnym problemem. Ale lepiej gdy mierzy się zachowując sprawczość. Syn wie też, że jeśli poczuje, że nie chce decydować, może przekazać decyzje mi. I ufa mi już na tyle, że wie że wszystkie podejmę konsultując się z nim, słuchając jego potrzeb. Ale na razie czuje się lepiej decydując sam.

Napisałam mężowi sms z informacją, że nie przestrzega ustaleń w sprawie alimentów wobec czego wracamy do poprzedniej sytuacji. Tym razem bez dodatkowego terminu. Wyjaśniłam, że w każdej chwili sprawa może zostać wycofana, gdy zacznie się z alimentów wywiązywać. Zresztą prokuratura także taką szansę daje. Napisałam mu też, że jeśli zareaguje przemocą lub zastraszaniem mnie lub dziecka będzie miał nie jedną, ale dwie sprawy w prokuraturze. To był mój ostatni sms w tej sprawie. Nie zamierzam szczegółowo spowowiadać się z każdego dalszego kroku, a wcześniej tak robiłam. Chciałam być w porządku, ale to tylko niepotrzebnie potęgowało napięcie. Przyjdzie czas, mąż dostanie pismo z prokuratury.

Nie chcę alimentów z zemsty. Potrzebuję, by mój mąż zaczął płacić alimenty. Do tej pory mogłam sobie lawirować odpuszczać i zbierać i kije i marchewki. A teraz po prostu nie bardzo mam przestrzeń na takie zabawy. Doszłam do ściany swoich możliwości. Jeszcze nie do końca wyszłam z długów, które zostawił mi wielkodusznie mąż. Kosztowało mnie to ogrom pracy. Nie zamierzam wpadac w kolejne.

Od dawna nie myślę o tym, by zatrzymać męża. Jego powrót do nas byłby powrotem do życia z meżczyzną w czynnym nałogu. To nie jest czas na odbudowywanie więzi małżeńskich - tylko czas na izlolację. Na tyle, na ile pozwala na to postanowienie sądu o kontaktach.

Z uwagi na te kontakty nadal muszę pracować w czasie rzeczywistym nad wzmacnianiem dziecka i siebie. Z uwagi na to, że mąż może przyjść odurzony każdego dnia, w takim stanie w którym się nie kontroluje, musimy być też oboje gotowi do obrony siebie. Więc w zasadzie niezaleznie od postanowienia sądu i tak musimy byc gotowi: do wezwania pomocy, do zdecydowanej reakcji. Odurzeni ojcowie robią czasem swoim dzieciom krzywdę, a odurzeni męzowie robią czasem krzywdę swoim żonom. Pracujemy nad tym w terapii. Ta praca obejmuje też w jakimś sensie pracę nad relacją. Mój spokój i okazywanie mężowi szacunku gdy jest trzeźwy są bardzo pomocne. Natomiast gdy jest nietrzeźwy - mogę się tylko bronić. Z szacunkiem. Stanowczo. To także jest pomocne. Celem podstawowym nie jest tu naprawa relacji, ale obrona siebie. I dziecka. Niewielkie zmiany w naszej relacji - na korzyść i ku zdrowiu - są efektem ubocznym. Który mnie cieszy.

W pełni się zgadzam z tobą, że obawiam się dalszych kroków, bo oznaczają one wojenną ścieżkę. Ale nie dlatego, że stracę męża. Tracę go każdego dnia, gdy kontynuuje niszczenie siebie narkotykami. Obawiam się jego agresji. Ale mniej niż kiedyś.

Natomiast nie mam obaw czy mój mąż chce ze mną być. Chce - ale na swoich warunkach. Gdy ja dalej będę tolerowac jego nałóg. Gdy będę udawać, że to co wyrabia na głodzie, odurzony i na swoich zejściach jest normalne. Gdy będę tolerować jego ciągi alkoholowe, tłuczacząc, że biedy ma stres, amfetaminowe - udając, że ich nie widzę, tylko jest przepracowany i zestresowany. I pornograficzne - biorąc na siebie winę za brak bliskości między nami. Każdą jaką akurat mi będzie wmawiał. Gdy zamiast chronić dziecko, będę go usprawiedliwiać. Gdybym znów była gotowa spłacać jego długi, kupować nowe samochody w zamian za te rozbite. Chronić jego dobre imię przed wszytkimi. Łazić z nim na imprezy i go ogarniać, żeby znów znajomi go zapraszali. Bo bez ogarniającej żony jakoś nie chcą. Sami nie mają ochoty się tak bawić. Gdybym wyraziła na to wszystko zgodę, mój mąż byłby w domu w czasie, potrzebnym na dojazd z tego miejsca w którym by go ta wspaniała wieść zastała. Bo on już jest zmęczony. I trudno, musi męczyć się dalej. Bo ja już do tego wszystkiego nie wrócę.

Masz też rację pisząc, że podczas gdy alkoholik kręci się wokół butelki rodzina kręci się wokół alkoholika. Albo narkomana. Jednak nie oznacza to, że rodzina kręci się, bo tak chce i że może w dowolnej chwili to kręcenie się przerwać.
Dokąd mój mąż funkcjonuje w cyklach, dotąd ja i syn także w tych jego cyklach będziemy funkcjonować. Wiele osób mówi - rozwiedź się, to was uwolni. W ramach swoich terapi, grup wsparcia i tego rodzaju relacji poznałam wiele historii. Rozwody nie przerywają tego funkcjonowania. Po rozwodach wszyscy nadal funkcjonują w cyklach. Czasem przerywa to na jakiś czas pójście pana do więzenia, do szpitala, na odwyk.
To co naprawdę i trwale przerywa kręcenie się, to śmierć lub udrowienie osoby uzależnionej. Natomiast dopóki nie nastąpi jedno lub drugie, cykle trwają. Osoby bliskie uzależnionej osoby mogą tylko w tych cyklach lepiej lub gorzej sobie z tym radzić, lepiej lub gorzej stawiac granice, lepiej lub gorzej się chronić i lepiej lub gorzej radzić sobie ze stresem i napięciem, jaki to wszystko powoduje.

W idealnych warunkach kręcenie się przerywałaby także izolacja. Ale uzależnieni mają tak, że wcale nie chcą się izolować. A sądy mają widać tak, że nie widzą powodu, by izolować uzależnionych od ich rodzin. Wśród wszystkich kobiet z podobnym do mojego problemem, które poznałam, tylko w jednym przypadku uzalezniony czynnie ojciec nie ma prawa do kontaktów. Dwóch za to ma opiekę naprzemienną. Mimo opinii biegłych o czynnym nałogu. Co jest interesujące, w świetle tego, że wielu nieuzależnionych i całkiem dobrze funkcjonujących ojców ma problem z uzyskaniem w sądach częstszych kontaktów...

Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Caliope » 03 maja 2021, 17:14

Znów to napiszę, mąż jest bardzo chory i trzeba go zostawić, przestać analizować, zająć się ważniejszym teraz sprawami. Jakoś widzę, że poczucie krzywdy, oczekiwania rosną bardzo w siłę zamiast się stopniowo wyciszyć, mąż dalej w centrum uwagi i wcale nie biedny, bo sam sobie robi krzywdę. Uzależniony nie odczuwa nic tak samo jak zdrowy, naprawdę, na tą chwilę wszystko to kolejna zakładana maska na twarz i nie można myśleć, że są jakieś postępy. On jedynie lecząc się może coś zmienić ale sam, żadna inna osoba nie da rady tego zrobić, naprawdę. W tym kierunku powinna być nadzieja, że dojdzie do ściany, ale trzeba go zostawić, nie żyć jego życiem, przestać myśleć o tym co było i żyć. Ja bym zrobiła wszystko by mój syn nie musiał czuć strachu, czuć się gorszy bo nie ma pieniędzy, martwić się o mamę.

sajmon123
Posty: 865
Rejestracja: 16 lis 2020, 22:57
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: sajmon123 » 03 maja 2021, 19:17

Zgadzam się, że Ruta trochę zmiennie opisuje sytuację w zależności od stanu męża. Czy jednak robi źle? Może z punktu widzenia osoby współuzależnionej tak. Jednak każdy z nas jest inny. Ja jestem przekonany, że Ruta tak tylko pisze, wylewa siebie tutaj, ale na żywo zachowuje się spójnie. Czy mam rację Ruto?

Co do Uregulowania alimentów to zgadzam się, że muszą być uregulowane. Nie ma co się bać. To jak w wątku Bławatka. Muszą być jakieś konsekwencje, aby małżonek zrozumiał, że nie jest ok. Teraz mu odpowiada tak jak jest. Nie płaci w ogóle, albo jakieś grosze, nikt mu nie truje nad głową, że ma być zawsze trzeźwy. Taka pełna wolność i brak odpowiedzialności.

Renta11 ta strata dziecka przez matkę, jest w dzisiejszych czasach coraz częstsza. Dzieje się tak, gdyż ojcowie są bardziej świadomi roli w wychowaniu dzieci. Samotne mamy próbują być i mamą i tatą, a to nigdy nie wychodzi. Dzieciaki są w tych czasach trochę szybciej dorosłe, a tak im się zwyczajnie wydaje. Wszystko za sprawą internetu, social media, ale też bajki są inne niż kiedyś. Mama chce mieć pod kloszem, a ojciec bardziej "daje żyć", pozwala popełniać błędy. Ojcowie już nie stosują kar cielesnych, a potrafią rozmawiać z dzieciakami bardziej konkretnie niż mama. My mówimy jaki jest problem, rozwiązanie, konsekwencje wprost. Typowo męskie logiczne myślenie. To bardziej dociera do tych bardziej dorosłych dzieci. Też nastolatki mają obcykane swoje prawa, wiedzą, że w wieku 13 lat sąd może wziąść ich opinię na poważnie. Zjawisko to ma tendencję wzrostową (źródło inne fora o tematyce rodzicielstwa). Nie powiem, że dla mnie jako ojca jest to coś złe. Nam sądy nie przyznają dzieci pod opiekę i musimy się z tym pogodzić, dzieci nie mają na to wpływu. Jednak potrafię sobie wyobrazić jaki ból czuje matka, gdy dziecko już w pełni świadomie odchodzi od niej, mimo, że ona oddała dziecku wszystko.

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta » 04 maja 2021, 1:24

renta11 pisze:
03 maja 2021, 15:02
Ruto

Ty cały czas tańczysz, dobrze opisała to Ewuryca.
Widzę stale, jak wszystko analizujesz, rozbierasz na czynniki pierwsze, dorabiasz ideologie do zachowań męża, lepiej od niego wiesz, co on czuje i myśli. I dlaczego.
A może spróbuj tak uprościć?
Nie ważne, co mąż czuje i co myśli. Jest chory i jego myślenie, czucie jest również chore. Nie zrozumiesz, nie nadążysz. Ważne, co mąż robi i tylko na tym się koncentruj. Reszta jest poza Tobą. I koncentruj się na zachowaniach Twojego męża tylko tych, które dadzą odpowiedź na pytanie: dać mu się spotkać z dzieckiem, czy nie?
Bo reszta nie jest Twoją sprawą.
Spróbuj kontrolować swoje posty tak, aby o mężu nic nie było, albo tylko informacja: dałam się mu spotkać z synem, czy nie, bo był naćpany. Koncentruj się na swoim życiu i na synu. Co robisz, jak sobie radzisz, co się zdarzyło. Możesz założyć sobie gumkę na rękę i strzelaj za każdym razem, kiedy pomyślisz o mężu, kiedy go znowu analizujesz. To przywróci Cię do tu i teraz.
Bo wydaje mi się, że nie jesteś na etapie, abyś mogła w zdrowy sposób myśleć o mężu. Jeszcze nie teraz. Może kiedyś.
Bo teraz kręcisz się w kołowrotku współuzależnienia i w centrum jest Twój mąż. A co gorsze uczysz swoje dziecko, aby postępowało tak jak Ty. Twoje dziecko będzie w przyszłości DDA. I także znajdzie sobie kogoś, dookoła kogo będzie tak tańczyć, jak Ty wobec męża. Chcesz tego dla swojego dziecka?
A przykład z moją koleżanką miał Ci pokazać, że nawet w tak traumatycznej sytuacji, jaką jest utrata dziecka (gorsza od utraty męża), można zaufać Bogu i oddać ten problem. Nie syna, czy męża, ale uwiązanie do syna, czy męża.
Widzisz więc, że nie umiesz odczytać tego, co ja Tobie piszę. Więc może lepiej nie bawić się w odczytywanie tego, co autor miał na myśli, a zapytać autora? Może tak samo źle odczytujesz męża. Przypisujesz mu uczucia, myśli, których on nie ma?
Masz tendencję do ustawiania ludzi jak figury na szachownicy. Po co Ci to? Dlaczego tak ludzi analizujesz?
Skup się na zachowaniach bez wnikania w intencje, czy zamiary. Może Twojemu mężowi trudno było z tym wiecznym analizowaniem?
Mój mąż mi zarzucał, że dosyć ma mówienia mu, co ma myśleć i czuć (też byłam współuzależniona i ustawiałam cały świat). Myślałam, że radzę sobie ze współuzależnieniem. Ale dopiero po odejściu męża zrozumiałam, że dopiero się tego uczę. Dzisiaj praca jest dla mnie ważna (kiedyś nie była), dzieci (kiedyś ważniejsze było co między mną i mężem). To przyszło z czasem, zrozumienie i przekierowanie uwagi. Tyle rzeczy mnie omijało.
Jeśli Twój mentor w grupie mówił Ci (jak pisałaś), że jesteś mocno współuzależniona, tutaj także piszą Ci ludzie podobnie, to może przyjmij to na wiarę? Zaufaj temu, co mówią Ci w Al-Anonie, tam wszyscy początkowo tacy są. Zostaw męża-mężowi, oddaj go Bogu do naprawy, i skup się na sobie i na dziecku. Bo Wy także potrzebujecie wyzdrowieć. Mąż jest dorosły, ale Twoje dziecko nie. I od Ciebie zależy, czy skopiuje Twój los, czy będzie żyło inaczej, zdrowiej.
Między Tobą a Twoim mężem jest nadal więż, chora więż. Nie służy ani Tobie, ani Twojemu dziecku, ani mężowi. Żadne z Was nie idzie do przodu, a może.
Ewuryco,
jestem zdecydowanie osobą współuzależnioną - a raczej wychodzącą ze współuzależnienia. I na pewno wiele pracy przede mną. Wiem o tym. Natomiast analizowanie wszystkiego jest po prostu sposobem w jaki przyjmuję świat. To nie jest przejaw współuzależnienia. Ani chęci zarządzania kimkolwiek. Tak mam od zawsze. Analizuję. Kwestionuję. Rozważam we wszystkich aspektach. Teraz w terapii jest to dla mnie bardzo pomocne. Bo ja zwykle wiem co robię i co robiłam - to samo co większość współuzależnionych. Wypieram, zamrażam emocje, funkcjonuję w stanie przewlekłego stresu nic z tym stresem nie robiąc, czasem do stanu całkowitego wyczerpania, zaniedbuję swoje potrzeby, uciekam od swoich emocji, grożę w poczuciu bezradności konsekwencjami, których nie jestem w stanie przeprowadzić, zamartwiam się, czuję się odpowiedzialna za bezpieczeństwo innych i wchodzę wtedy w nadkontrolę, borykam się z niskim poczuciem własnej wartości. W sumie większośc tych zachowań mogę zapisac w czasie przeszłym. Moim sposobem na radzenie sobie z tym, jest analiza tych zachowań, obserwacja ich. To pomaga mi je zmieniać. Początkowo udawało mi się zmieniać tylko zewnętrzne zachowania, ale powstrzymywanie się od nich bardzo dużo mnie kosztowało. Ale nauczyłam się. Teraz pracuję nad zmianą mechanizmów, które we mnie działają. I moich schematów myślenia i reagowania emocjonalnego. I wiele z nich już także rozbroiłam.

Nie zawsze te moje analizy są trafne, wiele swoich przemyśleń z czasem weryfikuję. Po to też mam grupę, prowadzącą grupę na nowym etapie i swoją indywidualną terapeutkę. Natomiast to samo dotyczy osób, które działają nie analitycznie, ale intuicyjnie lub w jeszcze inny sposób. Nie ma metod niezawodnych, w których oceny i wnioski są zawsze są trafne.

Natomiast nadal jest dla mnie ważne co czuje i myśli mój mąż. Bo mój mąż jest dla mnie ważny. Wyjście ze współuzależnienia nie polega na tym, by osoba uzalezniona przestała być ważna, ale na tym by w relacji z osobą uzależnioną zacząć reagować w adekwatny i konstruktywny sposób. Czasem adekwatną reakcją jest izolacja. A czasem nie. Izolacja jest zawsze właściwą reakcją na agresję, przemoc, także w sytuacji gdy ktoś jest odurzony. Ale nie oznacza to, że jest właściwa zawsze. Zmiana zachowania osoby współuzaleznionej czasem wpływa na zmianę zachowania osoby uzaleznionej. A czasem nie. Nie to jest celem.
Celem jest skuteczna ochrona siebie i osób zależnych, dzieci przed destrukcją związaną z zachowaniami osoby uzaleznionej i powrót do zdrowego funkcjonowania. Nauka ochrony przed przemocą. A także porzucenie nadkontroli i opiekuńczości wobec osoby uzależnionej. Nauka dbania o swoje potrzeby, pokochanie siebie.

Nie zgadzam się też z tym, że powinnam zredukować swoją relację z mężem wyłącznie do spraw dziecka i do tego, czy mój mąż może się spotkać z dzieckiem czy nie. Wychodzenie ze współuzależnienia nie polega na redukcji relacji, ale na tym by stawiać zdrowe granice. Sobie. Moje granice obejmują nie interesowanie się tym, co robi mąż poza czasem który spędza w domu i zaprzestanie prób wpływania na to, by przestał się odurzać, zaprzestanie wspierania męża w czynnym uzaleznieniu oraz izolowanie mnie i dziecka w czasie gdy mąż jest na głodzie, odurzony lub na zejściu oraz niezgodę na jakąkolwiek przemoc. Obecnie jeszcze dochodzi moja niezgoda na to, bym niemal wyłącznie ja ponosiła koszty utrzymania naszego syna. W związku z tym, że nie chcę żyć w trójkącie moją granicą jest także bliskość, a raczej moja niezgoda na bliskość do czasu, aż mąż zakończy inne relacje. Nie wyklucza to relacji w innych obszarach. Małżeństwo to przecież nie tylko bliskość intymna.
W czasie gdy mój mąż jest odurzony nie ma mowy o żadnej relacji. Praca nad relacją polega wtedy na stanowczym oporze, z wzywaniem policji włącznie. Natomiast gdy mąż ma trzeźwy okres i jest zainteresowany życiem rodzinnym, mamy relację. I poczyniliśmy w niej niewielkie postępy - jak na przykład okazywanie sobie szacunku. Na razie postęp jest głownie po mojej stronie - ale wpływa na zmianę także po stronie męża. Po raz pierwszy w kryzysie udało mi się zidentyfikowac potrzebę mojego męza tak trafnie i zacząc na nią odpowiadać. I sprawiło mi to radość, bo widziałam, że mój mąż poczuł się w moim towarzystwie dobrze.

Czy mojemu mężowi było trudno z tym moim analizowaniem? Raczej nie. Mój mąż również jest analityczny, lubi myśleć o przyczynach, ludzkich zachowaniach i o różnych odjechanych sprawach, kocha paradoksy i zagłębianie się w nie, choć u niego to się dzieje zupełnie w inny sposób niż u mnie - bo myśli bardzo syntetycznie. U niego synteza trwa chwilę. U mnie analiza to proces. Myślę, że raczej było mu trudno z moją nadkontrolą, z tym, że miałam wybuchy emocji, z jego punktu widzenia zupełnie niezrozumiałe, bo nie widział związku między moim stanem emocjonalnym, a tym co robił. Wkurzało go też moje zamartwaianie się nim - bo czuł się przez to winny. I o tym wszystkim mówił. Ale z wieloma rzeczami było mu wygodnie. Z nadopiekuńczością, z wyręczaniem go, ze stałym wspieraniem, zdejmowaniem z niego konsekwencji. Mój mąż nie opuścił mnie z powodu tego, że jestem analityczna, bo między innymi z tego powodu mnie wybrał, to nie jest cecha, która można ukryć. Mój mąż zostawił mnie, gdy przestałam mu zapewniać komfort brania. Gdy zaczęłam stawiać granice. Dla czynnej osoby w uzależnieniu współuzależniona żona to skarb, nawet jak krzyczy, dostaje histerii albo odnajduje ukryte narkotyki. Wszystkich i tak nie znajdzie. Żona wychodząca ze współuzależnienia to jest dopiero jędza.

Natomiast mój mąż nie jest już w centrum mojego życia. Zawsze poza mężem miałam różne obszary życia, które były dla mnie ważne. Natomiast mąż stale regulował mój nastrój - i był on całkowicie zalezny od tego, co się z nim działo. I mąż był wytyczną i punktem odniesienia do wszystkiego. Teraz mąż krąży po obrzeżach. W centrum jest Bóg. Kontakt z męzem mam bardzo okazjonalny. Z BOgiem codzienny. Zwłaszcza, że mąż przestał przychodzić gdy bierze w ciągu - co bardzo doceniam. Analizuję sobie męża jak wszytsko. Tak dla siebie. Natomiast dla celów zmiany analizuję to co w moim zachowaniu, zmianach jakie wprowadzam jest skuteczne - na przykład co wpływa na to, że mąż uznaje postawione przeze mnie granice. Pozwala mi to korygować moje zachowanie. I jest to skuteczne. Od dawna nie doszło do wybuchu agresji. Kiedys osiągałam to kosztem siebie - nie stawiając żadnych granic, tylko zgadzając się na wszystko i chodząc na palcach. Wtedy też był spokój, ale to działo sie kosztem mnie i naszego dziecka. Oraz mojej równowagi emocjonalnej. Musiałam tłumić w sobie niemal wszystko, by tak funkcjonować. A jak się tłumi to czasem jednak wszystko wybucha. Często w sposób bardzo randomowy. Stawianie granic jest lepsze. Gdy stawiam je nieagresywnie i z szacunkiem poziom emocji i napięcia spada. I agresji mojego męża także.

Natomiast czasem postawienie granicy jednak wiąże się z agresją. I z dużym prawdopodobieństwem z taką zetknę się na powrót już wkrótce. Gdy tylko mąz sobie uświadomi, że prokuratura staje się realna. Co będzie dalej, jak to udźwigę - nie wiem. Nie wiem nawet, czy jestem na to gotowa. Zobaczymy. I nie chodzi mi o to, by męzem manipulować. To raczej normalne, by egzekwować aliementy. To nie manipulacja, ani zemsta. Współuzależnione było to co robiłam dotąd - nie egzekwując ich przez trzy kolejne lata, spłacając samodzielnie długi. Czy w tym obszarze poradzę sobie z postawieniem granic - czas pokaże.

Co do przykładu z koleżanką - faktycznie nie zrozumiałam intencji z jaką zamieściłaś przykład. Męża oddałam Bogu. Ostatnio oddałam też to, co nazywałam więzią emocjonalną. Bóg to przeciął. Jest mi teraz o wiele lżej. Czy między mną a mężem jest nadal chora więź? Tak, nasza więź małżeńska - bo taka nas łączy - choruje. I będzie chorować do czasu, aż my nie wyzdrowiejemy. Gdy ja zdrowieję, więź także zdrowieje. Jak już napisałam ważnym elementem tego zdrowienia jest zaprzestanie po mojej stronie współuzależnionych zachowań, zamartwiania się , nadkontroli, wybuchów emocjonalnych, pomaga też zmniejszanie poziomu napięcia w relacji, okazywanie sobie szacunku - co w sytuacji rozwodu w toku wcale nie jest proste. Natomiast dokąd mąż będzie w czynnym nałogu dotąd więź nie ma szansy na pełne uzdrowienie. Ale ma szansę być zdrowsza.

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta » 04 maja 2021, 2:57

Caliope pisze:
03 maja 2021, 17:14
Znów to napiszę, mąż jest bardzo chory i trzeba go zostawić, przestać analizować, zająć się ważniejszym teraz sprawami. Jakoś widzę, że poczucie krzywdy, oczekiwania rosną bardzo w siłę zamiast się stopniowo wyciszyć, mąż dalej w centrum uwagi i wcale nie biedny, bo sam sobie robi krzywdę. Uzależniony nie odczuwa nic tak samo jak zdrowy, naprawdę, na tą chwilę wszystko to kolejna zakładana maska na twarz i nie można myśleć, że są jakieś postępy. On jedynie lecząc się może coś zmienić ale sam, żadna inna osoba nie da rady tego zrobić, naprawdę. W tym kierunku powinna być nadzieja, że dojdzie do ściany, ale trzeba go zostawić, nie żyć jego życiem, przestać myśleć o tym co było i żyć. Ja bym zrobiła wszystko by mój syn nie musiał czuć strachu, czuć się gorszy bo nie ma pieniędzy, martwić się o mamę.
Caliope, masz rację, że życie życiem męza nie bardzo ma sens w kryzysie. To już dawno udało mi się puścić. Nie mam pojęcia, co robi mój mąż, gdy go nie ma. Czyli przez 99,9 procent czasu. Nie miałam innego wyjścia jak zacząć żyć swoim.

Czy mi poczucie krzywdy rośnie? Raczej nie. Natomiast jestem coraz bardziej wewnętrznie niezadowolona z sytuacji z alimentami. Po prostu za ciężkie staje się dla mnie utrzymywanie dziecka w pojedynkę, z jakimś tam raz na jakiś czas kieszonkowym od męża. I tą sytuacją i owszem czuję się skrzywdzona. Ale ja się do niej wybitnie przysłużyłam. Wczesniej nie oczekiwałam że mąż będzie płacił alimenty. To znaczy łudziłam się, że jednak zacznie to robić sam z siebie. Co z tego wyjdzie - zobaczymy. Nadal się boję. Ale nie chcę dalej by było jak jak jest, bo z roku na rok jest mi coraz trudniej. Ogólna sytuacja do tego sie bardzo przyczyniła. Bo dopóki wszystko działało dawałam sobie dobrze radę, co tez przyczyniło się do zasądzenia niskich alimentów, że ja miałam dobrą sytuację zawodową.

Na razie nie jest tak źle, syn nie czuje, że nie mamy pieniędzy. Oszczędzam na sobie. Ale jest mi coraz trudniej, bo nie mam już z czego rezygnować. Własnie jak piszesz - ponieważ ta sytucja zaczyna wpływac na syna - to motywuje mnie do działania. Mimo ryzyka.

Co do emocji - wiem, że one nie są u uzaleznionych osób działające tak samo, jak u osób zdrowych. Natomiast nam na terapii mówili, że uzależnieni odczuwają emocje, nawet silne, tylko sobie z tym komlpetnie nie radzą. I że w jakimś sensie ta choroba polega właśnie na nałogowym regulowaniu emocji. Natomiast, że następuje u nich z czasem zanik uczuć wyższych: empatii, zdolności kochania, moralności, uczuć i doznań intelektualnych. Rozwija się też anhedonia - zanik zdolności do odczuwania przyjemności i radości. I z czasem ten proces prowadzi do dalszego zubażania życia emocjonalno-uczuciowego, aż do etapu, gdy dwa podstawowe uczucia jakie dominują to lęk i złość. Zwykle wtedy następuje też już mocne zużycie hamulców społecznych i zanik zdolności kontroli zachowania - wtedy dochodzi do ataków agresji, popełniania przestępstw.

Natomiast generalnie powiedziano nam też, że przebieg tego procesu zależy częsciowo od zasobów z jakimi ktoś wchodzi w uzaleznienie, ale też od takich prostych mechanizmów jak funkcjonowanie wątroby - im bardziej zatruty organizm, tym więcej emocji negatywnych w reakcji na zatrucie właśnie. I że wyjście ze stanu zatrucia, okres abstynencji pozwala obesrować relany postęp choroby w sferze uczuć i emocji. Widzę z roku na rok ten proces u męża. Ale nie jest tak źle. Choć zdarza się, że mąż gdy jest dłużej trzeźwy skarży się, że nie ma już marzeń, że jest taki odrętwiały, zobojętniały. Miewa takie refleksje najczęsciej gdy podczas rozmowy przychodzą jakieś miłe wspomnienia.

Natomiast gdy mąz jest odurzony to działa w nim niemal tylko agresja i złość i ma bardzo słabe hamulce. Dlatego tak często i ja i dziecko czujemy wtedy lęk, bo mąz wtedy jest nieprzewidywalny. Dlatego tak bardzo ważna jest dla mnie izolacja w takich okresach.

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta » 04 maja 2021, 3:29

sajmon123 pisze:
03 maja 2021, 19:17
Zgadzam się, że Ruta trochę zmiennie opisuje sytuację w zależności od stanu męża. Czy jednak robi źle? Może z punktu widzenia osoby współuzależnionej tak. Jednak każdy z nas jest inny. Ja jestem przekonany, że Ruta tak tylko pisze, wylewa siebie tutaj, ale na żywo zachowuje się spójnie. Czy mam rację Ruto?

Co do Uregulowania alimentów to zgadzam się, że muszą być uregulowane. Nie ma co się bać. To jak w wątku Bławatka. Muszą być jakieś konsekwencje, aby małżonek zrozumiał, że nie jest ok. Teraz mu odpowiada tak jak jest. Nie płaci w ogóle, albo jakieś grosze, nikt mu nie truje nad głową, że ma być zawsze trzeźwy. Taka pełna wolność i brak odpowiedzialności.

Renta11 ta strata dziecka przez matkę, jest w dzisiejszych czasach coraz częstsza. Dzieje się tak, gdyż ojcowie są bardziej świadomi roli w wychowaniu dzieci. Samotne mamy próbują być i mamą i tatą, a to nigdy nie wychodzi. Dzieciaki są w tych czasach trochę szybciej dorosłe, a tak im się zwyczajnie wydaje. Wszystko za sprawą internetu, social media, ale też bajki są inne niż kiedyś. Mama chce mieć pod kloszem, a ojciec bardziej "daje żyć", pozwala popełniać błędy. Ojcowie już nie stosują kar cielesnych, a potrafią rozmawiać z dzieciakami bardziej konkretnie niż mama. My mówimy jaki jest problem, rozwiązanie, konsekwencje wprost. Typowo męskie logiczne myślenie. To bardziej dociera do tych bardziej dorosłych dzieci. Też nastolatki mają obcykane swoje prawa, wiedzą, że w wieku 13 lat sąd może wziąść ich opinię na poważnie. Zjawisko to ma tendencję wzrostową (źródło inne fora o tematyce rodzicielstwa). Nie powiem, że dla mnie jako ojca jest to coś złe. Nam sądy nie przyznają dzieci pod opiekę i musimy się z tym pogodzić, dzieci nie mają na to wpływu. Jednak potrafię sobie wyobrazić jaki ból czuje matka, gdy dziecko już w pełni świadomie odchodzi od niej, mimo, że ona oddała dziecku wszystko.
Nocny dyżur :(

Myślę, że opisuję inaczej sytuację w zalezności od stanu męża, bo ona po prostu jest inna w zalezności od stanu męża :) Jak mąz jest trzeźwy, bywa całkiem dobrze. Nie ma zagrożenia przemocą. Mój mąż na trzeźwo to miły, ciepły, sympatyczny chłopak. Zawsze był bardzo lubianym człowiekiem. Ma w sobie coś takiego ujmującego. Ostatni okres trzeźwości męża był pod tym względem wyjątkowy. Mąz dużo czasu spędził z synem bardzo konstruktywnie sie nim zajmując. I nie było w nim takiego napięcia i cięzkości. Wobec mnie równiez mąz był uprzejmy, więc i atmosfera była miła. Choć nie spędziliśmy za wiele czasu razem, ale nawet jeśli rozmawiamy chwilę, by przekazac sobie informacje, to lepiej, gdy przebiega to w miłej atmosferze.
Natomiast gdy mąż jest w ciagu jest okropnie. I sytuacja też jest trudna. Głównie ze względu na agresję.

Z tymi alimentami - nie bardzo mam wyjście, złożę zawiadomienie. Będę się dużo modlić. Bo lęku mam w sobie sporo. I pewnie jeszcze nie raz zanim złożę pismo, będę się bić ze sobą. Nie wiem czy skapituluję, czy nie. Pewnie będę obserwowac reakcje męża. To sobie uświadomiłam: że ja męża o różnych rzeczach informuję z wyprzedzeniem, by zobaczyc jego reakcję. I jak idzie w agresję, to się wycofuję. Nie byłam tego wcześniej świadoma. Sądziłam, że chcę być w porządku i nie działać za plecami męża. A to są takie moje probierze.

Co do tracenia dziecka - rozumiem, że emocje są trudne dla tego rodzica, który ma nie mieszkać z dzieckiem. Zwłaszcza gdy jest bliska codzienna więź. Natomiast nie jest to przecież utrata dziecka. Choć oczywiście jest trudniej, jest więcej tęskonty, wiele rzyczy umyka. I sądzę podobnie jak ty sajmon, że starszym dzieciom raczej na dobre wychodzi mieszkanie z ojcem, nie z mamą, jeśli nie ma możliwości by dziecko mieszkało z rodzicami. Oczywiście zakładając, że ojciec jest w stanie ogranąć codzienność plus wychowanie. Ale takich ojców jest coraz więcej.

Ja na przykład martwię się, bo syn będzie nastolatkiem niedługo. Na szczęście w sąsiedniej parafii jest bardzo dobra formacja ministrantów, i są bardzo dojrzali księża, ze zintegrowaną męskością. Syn marzy o tym, by być ministrantem. Natomiast moja rodzina jest mocno porozsiewana, nie mam na codzień bliskiego mężczyzny z rodziny, który mógłby być wzorem osobowym dla syna, czy poświęcić mu czas, wprowadzać go w męski świat.

Rozmawiałam z księdzem o tym, jak sądzi - jak postępować jako samotna mama chłopca. Czy próbowac zastępować ojca. I usłyszałam że i tak nie zastąpię i wtedy dziecko będzie pozbawione na codzień taty, a do tego zamiast mamy będzie mieć dziwny twór. I syn nie za wiele sie dowie wtedy o kobietach, uzyska zafałszowany obraz. Z drugiej strony mały ma silny charakter. Myślę, że mimo wszystko może z czasem wymagać twardego prowadzenia. Boję się też, że szukając męskiego wzoru, trafi na kogoś nieodpowiedniego. A ja jestem do tego raczej miękką i ciepłą mamą. Nie jestem nadopiekuńcza, zawsze wszystkim dzieciakom dawałam i daję dużo przestrzeni. Zwykle za dużo właśnie. Jak nie ma na codzień taty, to może być problem. Ksiądz kazał się mi modlić do Świętego Józefa i prosić o rozwój we mnie tych cech, które będą pomocne w wychowywaniu chłopca. Zresztą dzięki temu się ze Świętym Józefem zaczęłam zaprzyjaźniać. Ale tak naprawdę przydałby się po prostu zdrowy tata. I głównie o to proszę Józefa.

renta11
Posty: 842
Rejestracja: 05 lut 2017, 19:20
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: renta11 » 04 maja 2021, 7:37

Ruto

To co należałoby przyjąć do wiadomości to fakt, że największym swoim wrogiem jesteś Ty sama. Twoja choroba współuzależnienia, Twoja potrzeba nadmiernego analizowania. A nie Twój mąż i jego choroba.
Znam to z autopsji.
A w tej sytuacji najlepsze, co możesz zrobić to włączyć Obserwatora, a raczej samoobserwatora. I mozolnie zmieniać swoje nawyki, a szczególnie te w głowie. Zmiana myślenia, pozbywanie się nawyku ciągłego analizowania, jest bardzo trudna. Robiłaś to, bo było to związane z mieszkaniem i życiem z osobą uzależnioną. Ale już z osobą uzależnioną nie mieszkasz i nie żyjesz. Więc to nadmierne analizowanie nie jest Ci już potrzebne, w to miejsce pojawia się po czasie czucie i po prostu życie. Ty nie musisz już żyć w ciągu męża, w tych amplitudach wahań. Po prostu:
1. przychodzi nawalony - nie ma wizyty, nie wpuszczasz do domu
2. przychodzi trzeźwy - wpuszczasz, traktujesz jak sąsiada
Można to do tego tylko ograniczyć, bez tych historii: jaki przyjdzie, co zrobi, co ja, co on, co dziecko, co .....
TO NIE JEST TWOJA SPRAWA, TO NIE JEST TWÓJ PROBLEM

To jedna z pierwszych rzeczy, których nauczyłam się w Al-Anonie. I pamiętam, jak stałam na schodach i pierwszy raz powiedziałam
"To nie jest mój problem". I potem uczyłam się rozróżniania, co jest moją sprawą, a co nie jest.
Wiem, jak trudno człowiekowi głęboko wierzącemu to przyjąć. Bo serce się wyrywa, bo to .... mój mąż. Wiem i piszę, że w tym zdrowieniu głęboka wiara jest trochę przeszkodą. Ale innej drogi nie ma. Tutaj jest kilkadziesiąt lat doświadczenia z metodą 12-kroków, AA i Al-Anon. Warto zaufać temu, bo Twoje uczucia wiodą Ciebie na manowce.
Dobra nowina jest taka, że wiara nie pozwoli Ci wylać dziecka z kąpielą. Więc nadal możesz kochać męża głęboką miłością. Ale zachowywać się zgodnie z jego postępowaniem stosując "twardą miłość". Koszty uzależnionego muszą być tak duże, aby nie opłacało mu się dalej odurzać. Lepiej nie być obecnym, kiedy on osiągnie swoje dno, aby mu tego nie spieprzyć chorą miłością.
On nie przez Ciebie się zaczął odurzać i nie dla Ciebie przestanie. Ani nie dla dziecka.
Z modlitwą
św. Augustyn
"W zasadach jedność, w szczegółach wolność, we wszystkim miłosierdzie".

Pavel
Posty: 5131
Rejestracja: 03 sty 2017, 21:13
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Mężczyzna

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Pavel » 04 maja 2021, 23:06

Nie ma chyba lepszej metody na impuls do zmian niż konsekwencje i twarde lądowanie.
Sam bez takowego bym się zapewne nie ocknął z trybu zombie. Dotyczy to zwłaszcza mężczyzn - skoro jakoś jeszcze coś działa, może poczekać ze zmianą/naprawą.

Czyny twego męża świadczą o nim jednak nieco inaczej niż twój opis, ty zaś wchodząc w nadodpowiedzialność regularnie podkładasz mu poduszkę co by się przypadkiem nie potłukł.
Skoro ma na nowe ubrania (I obnosi się z tym) i używki, a samochód kupuje na osobę trzecią - jasno pokazuje ci co jest dla niego istotne, nie jest to ani syn, ani twoje trudności.

Oczywiście możesz w tym trwać, strach przed twardymi granicami również rozumiem (bo sam się bałem), możesz racjonalizować i nawet logicznie to opakować.
Ale i wtedy wyraźnie widać, że coś tu „nie trybi”.

Zgadzam się z powyższymi postami, zwłaszcza trafia do mnie to co pisze renta i również uważam, że warto wreszcie puścić kierownicę, faktycznie oddać męża Bogu, zredukować analizowanie.
I polecam, zamiast mi odpisywać, pochodzić z tym jakiś czas przynajmniej.
Nawet nie z moim postem a tymi renty.

I tak, wiem, wychodzenie ze wspóluzależnienia to proces który trwa tyle ile trwać potrzebuje.
Możesz jednak sobie albo przeszkadzać albo pomagać.

Na razie, mimo ogromu wykonanej pracy, którą widać, mam nieodparte wrażenie, że „lubujesz się” w rzucaniu sobie kłód pod nogi czy nazywając inaczej, dokładania sobie dodatkowych obciążeń.
"Bóg nie działa poza wolą człowieka i poza jego wysiłkiem.(...) Założenie, że jeśli się pomodlimy, to będzie dobrze, jest już wiarą w magię." ks. dr. Grzegorz Strzelczyk

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta » 05 maja 2021, 3:37

Rento,

Dużym nakładem sił udało mi się doprowadzić do sytuacji, w której ani ja ani syn nie doświadczamy bezpośredniej przemocy, agresji, rozwalania rzeczy, wyzwisk, wrzasków, szantaży emocjonalnych. Nawet w sytuacji, gdy odmawiam mężowi możliwości zobaczenia się z synem z powodu tego, że jest odurzony. Doprowadziłam też do sytuacji w której syn generalnie nie przebywa pod opieką ojca, gdy ojciec jest w ciągu i obejmuje to także stan głodu, jak i zejścia.

Piszę generalnie - bo jednak zdarzyło się na początku obecnego ciągu męża, że zwyczajnie przegapiłam jego stan i przekazałam mu syna pod opiekę. Alkohol daje dość wyraźne efekty. Aby ustalić, czy ktoś jest pod wpływem narkotyku potrzeba więcej czasu, obserwacji zachowania. Na początku ciągu, na etapie pojedynczych incydentów, nie jest to wcale oczywiste. Nie ma tu więc takiego prostego: wpuszczam, nie wpuszczam, jak można zastosować przy osobie uzależnionej od alkoholu. Czasem wpuszczam - i dopiero po parunastu minutach okazuje się, że jestem w mieszkaniu jeden na jeden odurzonym i wściekłym mężem. Jest tylko dziesięcioletni syn.

Póki co muszę się pogodzić z tym, że takie sytuacje, gdy przegapię stan męża, gdy z okresu abstynencji będzie wchodził w ciąg, mogą się w przyszłości powtarzać. Może się też zdarzyć, i tak też bywało, że mąż odurzy się już w czasie sprawowania opieki. Nie na wszystko mam wpływ. Natomiast jest to dla mnie źródłem stresu. Nikt zdrowy nie chce, by jego dziecko przebywało pod opieką odurzonej osoby. Ani nie chce stać na przeciw dużego odurzonego mężczyzny by mu na przykład powiedzieć, że musi opuścić mieszkanie. Sięgnięcie po telefon by wybrać numer policji nie jest wtedy możliwe - skończy się wyrwaniem i zniszczeniem telefonu.

Ten stres, który czuję motywuje mnie do szukania rozwiązań, które pomogą zapobiec również takim sytuacjom. Gdy nie czułam emocji i żyłam w stałym napięciu, moje sygnały alarmowe nie działały - i syn często przebywał pod opieką odurzonego lub pijanego a nawet odurzonego i pijanego taty. Na razie mam umowę z synem, że jeśli zorientuje się, że tata jest odurzony, zawiadomi mnie dyskretnie i poda gdzie są i ja wtedy go odbiorę wcześniej.

Inną sytuacją, która wymaga zmiany jest kwestia alimentów. Robiłam już kilka podejść i się wycofywałam. Mój mąż nie grozi wtedy mi, ale że może zrobić coś synowi. Na trzeźwo takie słowa nigdy nie przeszłyby mu przez usta. Gdy jest w ciągu, być może byłby zdolny do spełnienia gróźb. Nie chciałabym tego sprawdzać. Mój mąż zwykle nie pamięta nic z końca ciągu. Zdarzały mu się ataki bezpośredniej agresji wobec ludzi, pobicia. Gdy trzeźwiał nie pamiętał nic. To budzi mój lęk i poczucie zagrożenia.

Kolejne podejście do sprawy alimentów oznacza dla mnie dużo emocji, mierzenia się z lękiem, ze stresem. Ja już ten swój stan znam. Towarzyszył mi zawsze, gdy decydowałam się na postawienie nowej granicy. Wracam za każdym razem do swoich poprzednich wpisów, gdy podejmowałam kolejny krok. Stawianie granic wobec uzależnionego mężczyzny, skłonnego do stosowania przemocy jest trudnym zadaniem. I wiąże się z ryzykiem, jeśli popełnię błąd. Nie tylko dla mnie, ale też dla naszego syna. Parę razy taki błąd popełniłam. Raz skończyło się tym, że przez miesiąc nie mogliśmy z synem mieszkać w domu, bo mąż w amfetaminowej psychozie na nas polował.

Znów: emocje związane z taką sytuacją, gdy podejmuję kolejny krok, stawiam kolejną granicę, są naturalne i uzasadnione. Weryfikuję to na bieżąco w terapii. Nienaturalne byłoby, gdybym nic w tej sytuacji nie czuła. Ja już nie zamrażam emocji. Czuję. Stres także jest dość zrozumiały. Także to weryfikuję. Natomiast jest pewien poziom stresu, powyżej którego jeszcze nie potrafię go udźwignąć, na bieżąco rozładować. To płynie z lęku. Wpadam wtedy w taki stan napięcia, znużenia, poczucia bezsiły, zaburzeń snu. Możliwe, że to właśnie we mnie obecnie wyczuwasz. Nad tym pracuję. Umiem już nazwać ten stan i powoli go rozbroić, wrócić do równowagi, nie uciekać od emocji. Ale często dopiero, gdy już wykonam kolejny krok. Wcześniej jestem w stanie alertu.

Natomiast analiza tego, co robiłam dotąd, co czuję, co czułam, pozwala mi wszystko zweryfikować i wprowadzić zmiany na każdym kolejnym kroku, szczególnie, gdy jest to kolejne podejście. Ale też jest moim sposobem na rozładowanie napięcia. Tym razem dzięki temu nie zrobię wielu rzeczy, które poprzednio w sprawie alimentów bardzo zwiększyły napięcie między mną a mężem, choć miały na celu je załagodzić. Bezcelowa analiza, która tylko potęguje stres nie jest konstruktywna. I to nie jest nawet analiza. To jest na przykład siedzenie i odtwarzanie w kółko różnych scenariuszy, co się stanie. Albo zamartwianie się. Robiłam tak - wiem jak to działa.

Nie jest więc tak, że ponieważ nie mieszkam z mężem, to zakończył się problem przemocy. Ja się wciąż z tym mierzę. Gdy reagowałam w sposób współuzależniony - nie mierzyłam się, bo nie wiedziałam, że jest taka potrzeba. Nie czułam emocji. I mimo stałego napięcia i przewlekłego stresu, nawet go nie zauważałam. Podobnie było z alimentami i po części nadal jest - wolałam brać wszystko na siebie, byleby był spokój i byle się nie mierzyć z trudnymi emocjami.

Nawet silne emocje, strach, stres - gdy są związane z konkretną realną sytuacją i są adekwatne, gdy umiem je przyjąć, zrozumieć co mi mówią i nie pozwolić, by przejęły nade mną kontrolę, gdy są motywacją do wprowadzania konstruktywnych zmian, nawet gdy nie zawsze kończy się to powodzeniem - nie są objawem współuzależnienia, ale zdrowienia. Boli, ale to ból rozwojowy.

Rento, rozwinę niektóre skróty myślowe. One są poprawne i zgadzam się z tym, co napisałaś, ale mogą być mylące dla osób nieznających problemu współuzaleznienia.

Współuzależnienie nie jest chorobą. To sposób przystosowania się, przy pomocy mechanizmów, które stosują także osoby zdrowe, między innymi racjonalizacji, wyparcia, tłumienia, do życia z uzależnioną osobą. Z czasem mechanizmy te rozrastają się i przejmują kontrolę na życiem współuzaleznionej osoby, a osoba ta coraz bardziej koncentruje się wokół uzależnionego i jego choroby, nawet gdy nie jest jej świadoma (wyparcie), kosztem siebie i swoich potrzeb. To jedna z wielu definicji. Mój prowadzący mówił, że współuzależnienie płynie z miłości. Nie da się zostać współuzależnionym w relacji z osobą, wobec której nie czujemy miłości, troski.

To nie wiara jest przeszkodą w wychodzeniu ze współuzależnienia, ale jej imitacja. Wiara może być ogromną pomocą. Natomiast postawa "to mój mąż" jako uzasadnienie dla kontrolowania uzależnionego, wspierania go, odwlekania decyzji o izolacji, znoszenia krzywdy - nie płynie z wiary, tylko ze współuzależnienia.

Jest tak, jak piszesz, że koszty muszą być dla współuzależnionego takie, by nie opłacało mu sie dalej odurzać. Ale osoby współuzależnione często źle to rozumieją i wpadają w myślenie o tym, czy moje zachowanie sprawi, że uzalezniona osoba przestanie. To jej problem. Moje działania mają chronić mnie, a nie sprawiać, by uzależniony ponosił jakieś koszty. Jeśli przy okazji podbiję mu dno, dobrze. Ale jeśli zrobię coś, co mu się nie spodoba i on się odurzy - też dobrze. Gdyby nie ja, to znalazłby sobie inny powód.

Czy lepiej nie być przy uzależnionym gdy osiągnie dno? To sprawa losowa. Nie mamy na nią wpływu. Wielu uzależnionych osiągnęło dno, gdy nie było przy nich nikogo. Nie żyją. Znam też parę osób, które ktoś na czas miłosiernie dostarczył do szpitala, albo chociaż wezwał karetkę. Rzecz raczej w tym, by jak piszesz, nie zepsuć niczego chorą miłością. Po to jest terapia i uzdrawianie tej miłości. By zareagować w sposób zdrowy i konstruktywny. Nie żyć w panice, że to dno nadejdzie w tej najbardziej destrukcyjnej formie. Nie biegać za uzaleznionym, by go pilnować, żeby nie umarł albo sam siebie nie skrzywdził. I nie winić się, jeśli nie będzie się przy tym dnie obecnym, a uzależniony umrze. To śmiertelna choroba. I czasem kończy sie śmiercią.

Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Caliope » 05 maja 2021, 8:51

Ruto, za bardzo znów wchodzisz w osobę która by chciała uzdrowić męża i jeszcze całą rzeszę uzależnionych osób. Zejdź z nich, im nie da się pomóc jak nie chcą, w tym mężowi. Współuzależnienie jest bardziej ze strachu i braku pewności siebie i swoich decyzji niz z miłości. Nie znam osób które by zdrowo kochały w przemocy psychicznej i fizycznej. Tutaj w terapii może pojawić się właśnie miłość jako postawa, poradzenia sobie z mechanizmami współuzależnienia. Piszesz, że się boisz, że mąż coś zrobi synowi jak mu się postawisz, dawno trzeba było już coś z tym zrobić. Nie bój się jak moja matka, kowalski z którym była miał sprawę karną i zamiast dostać więzienie za krzywdy które poniosłam dostał tylko zawiasy.

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta » 05 maja 2021, 10:53

Caliope pisze:
05 maja 2021, 8:51
Ruto, za bardzo znów wchodzisz w osobę która by chciała uzdrowić męża i jeszcze całą rzeszę uzależnionych osób. Zejdź z nich, im nie da się pomóc jak nie chcą, w tym mężowi. Współuzależnienie jest bardziej ze strachu i braku pewności siebie i swoich decyzji niz z miłości. Nie znam osób które by zdrowo kochały w przemocy psychicznej i fizycznej. Tutaj w terapii może pojawić się właśnie miłość jako postawa, poradzenia sobie z mechanizmami współuzależnienia. Piszesz, że się boisz, że mąż coś zrobi synowi jak mu się postawisz, dawno trzeba było już coś z tym zrobić. Nie bój się jak moja matka, kowalski z którym była miał sprawę karną i zamiast dostać więzienie za krzywdy które poniosłam dostał tylko zawiasy.
Caliope, nie chcę uzdrawiać nikogo poza sobą, mogę także wspierać zdrowienie syna. Męża próbowałam uzdrawiać przez wiele lat, nakłaniać go do terapii i stawiać mu granice, z myślą, by poszedł się leczyć. Poźno ale wyciągnęłam wnioski, że skoro sie nie udaje raz za razem, to może po prostu dlatego, że tak się nie da. A nie dlatego, że ja za mało się staram i coś robię źle.

Samo współuzależnienie rozumiane jako rozwijanie się i rozrastanie tych wszystkich mechanizmów, jako rozwijanie się zależności, współzależności, stopniowe rozrastanie się postaci uzależnionego, skupianie na nim, kosztem siebie - to tak. To jest, tak jak piszesz, efekt deficytów współuzależnionej osoby: braku poczucia pewności siebie, silnego lęku przed porzuceniem, nadmiernego poczucia odpowiedzialności za innych, braków w komunikacji, nieumiejętności sięgania po pomoc, nieumiejętności stawiania granic lub wręcz braku wiedzy, że sią jakieś granice ma i gdzie one przebiegają, pychy, niedostatków życia duchowego, zaniżonego poczucia warości. Tego rodzaju zestaw ma się w sobie na długo przed spotkaniem z osobą uzależnioną. Zwykle od dzieciństwa. Wiem o tym i nad tym pracuję.

Natomiast słowa naszego prowadzącego o tym, że we współuzależnienie wchodzimy z miłości były dla mnie bardzo leczące. Bo gdy sobie uświadomiłam, jak to współuzależnienie w moim życiu pracowało, jak się rozwijało, kiedy się pojawiło i ile czasu moich sił pochłonęło, w sposób destrukcyjny dla mnie i dla moich bliskich, czułam ogromne poczucie winy. Żal do siebie. I wtedy prowadzący zdjął z nas to wszysto, tymi prostymi słowami - mówiąc, że to wszystko stało się, bo kochaliśmy - naszych synów, córki, rodziców, mężów. I faktycznie w życiu spotkałam wielu uzależnionych, ale w relację współuzależnienia weszłam tylko z moim mężem. Ale jego kochałam. Ta miłość szybko zaczyna chorować, gdy jest się osobą niedojrzałą, poranioną, z niedojrzałą, nieukształtowaną wiarą i duchowością. I zaczęła. Bo taka właśnie byłam. Co nie jest moją winą, jest faktem o mnie, o mojej histrorii i etapie życia i rozwoju na którym wtedy byłam.

Dziękuję, pomagasz mi porządkować sprawy, układać na miejscach. Dziękuję też za twoje słowa o strachu - bo mnie wzmacniają. Staram się z tym moim strachem coś zrobić. Gdy poprzednio się wycofałam, nie zdezerterowałam. Zaczęłam pracować nad tym strachem w ramach terapii rodzinnej mojej i syna. Uczymy się jak reagować na zagrożenie, jak siebie chronić. Jak nie zamierać. Na poziomie ćwiczenia konkretnych sytuacji, zmian reakcji ciała. Czuję się mocniejsza, ale czy wzmocniłam się na tyle, by dać radę i utrzymać postawę konsekwentnego spokojnego oporu - nie wiem. Ale próbę podejmuję. Lepiej znoszę stres i trudne emocje - to zwiększa moje szanse. Bo gdy je zamrażałam - to zaraz potem okazywało się, że w sumie nie mam powodu, by coś robić.

Teraz rozumiem jak bardzo emocje są potrzebne. Jeśli mnie nie parzy i boli - a ja tego nie czuję - mogę sobie spalić rękę w ogniu. Gdy parzy - boli, ale wiem, że powinnam zareagować. Ja taka znieczulona byłam przez wiele lat w relacji z mężem. Ale już nie jestem.

renta11
Posty: 842
Rejestracja: 05 lut 2017, 19:20
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: renta11 » 05 maja 2021, 11:10

Ruto

Ja to wiem, znam, rozumiem.
Nie masz wpływu na innych ludzi, ale masz na siebie. I tylko na siebie.
Więc sobą (i synem) się zajmuj, nikim innym.
Zajmij się swoją głową, jej chorym myśleniem, nadmiernym analizowaniem. To możesz. Pomysł z gumką nie jest mój, ale jest bardzo skuteczny. Możesz też spróbować z modlitwą. Za każdym razem, jak złapię się na myśleniu o mężu, o czymkolwiek z nim to ... 5 razy 10-ka różańca. To przywróci Cię do tu i teraz, do uważności.

A jeśli chodzi o sprawy zewnętrzne.
Zamiast 1000 razy analizować, czy wystąpić do Prokuratury czy nie, zrób zadanie:
1. dzisiaj robię pismo do Prokuratury, wysyłam najpóźniej jutro. Jeśli będą jakieś braki to potem mnie wezwą i uzupełnię (wpisz jego pesel, adres, mail, nr telefonu i swoje również).
2. Nic nikomu nie mówię, piszę, nie tłumaczę, a w szczególności mężowi. Dowie się dopiero jak Prokurator zajmie się sprawą i do niego napisze. Spokój masz na dłuższy czas.
3. A że czekanie jest trudne? Ano jest, ale Ty i tak stale czekasz na kolejny ruch męża.
Efekt?
Już nic nie musisz analizować: napisać, czy nie, co zrobi mąż, czy zje, czy zaśnie, czy....
Przecież Ty jego wszystkie zachowania przerabiałaś po 100 razy, z ogromną agresją włącznie, więc nic nowego to nie będzie. Już wiesz, co zrobić, jak on podejmie jakieś kroki. Spakuj torbę z Waszymi rzeczami, albo u kogoś przechowuj. I w razie czego: noga!!!
W ten sposób zaoszczędzisz sobie wiele dzisiejszego stresu z podejmowaniem decyzji.
W końcu Ty zacznij rządzić sobą, a nie tylko reagować na jego ruchy.

Problem w tym, że Ty tego nie chcesz zrobić, bo być może to jest Twój ostatni kij na niego ( i taki chory taniec z nim). No i jak skorzystasz z tego kija, to co będzie Ciebie z nim łączyć? I to jest to chore w Twojej głowie, z czym musisz sobie poradzić. Im wcześniej, tym lepiej.Kto jak nie Ty?
św. Augustyn
"W zasadach jedność, w szczegółach wolność, we wszystkim miłosierdzie".

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: Ruta » 05 maja 2021, 12:52

renta11 pisze:
05 maja 2021, 11:10
Ruto

Ja to wiem, znam, rozumiem.
Nie masz wpływu na innych ludzi, ale masz na siebie. I tylko na siebie.
Więc sobą (i synem) się zajmuj, nikim innym.
Zajmij się swoją głową, jej chorym myśleniem, nadmiernym analizowaniem. To możesz. Pomysł z gumką nie jest mój, ale jest bardzo skuteczny. Możesz też spróbować z modlitwą. Za każdym razem, jak złapię się na myśleniu o mężu, o czymkolwiek z nim to ... 5 razy 10-ka różańca. To przywróci Cię do tu i teraz, do uważności.

A jeśli chodzi o sprawy zewnętrzne.
Zamiast 1000 razy analizować, czy wystąpić do Prokuratury czy nie, zrób zadanie:
1. dzisiaj robię pismo do Prokuratury, wysyłam najpóźniej jutro. Jeśli będą jakieś braki to potem mnie wezwą i uzupełnię (wpisz jego pesel, adres, mail, nr telefonu i swoje również).
2. Nic nikomu nie mówię, piszę, nie tłumaczę, a w szczególności mężowi. Dowie się dopiero jak Prokurator zajmie się sprawą i do niego napisze. Spokój masz na dłuższy czas.
3. A że czekanie jest trudne? Ano jest, ale Ty i tak stale czekasz na kolejny ruch męża.
Efekt?
Już nic nie musisz analizować: napisać, czy nie, co zrobi mąż, czy zje, czy zaśnie, czy....
Przecież Ty jego wszystkie zachowania przerabiałaś po 100 razy, z ogromną agresją włącznie, więc nic nowego to nie będzie. Już wiesz, co zrobić, jak on podejmie jakieś kroki. Spakuj torbę z Waszymi rzeczami, albo u kogoś przechowuj. I w razie czego: noga!!!
W ten sposób zaoszczędzisz sobie wiele dzisiejszego stresu z podejmowaniem decyzji.
W końcu Ty zacznij rządzić sobą, a nie tylko reagować na jego ruchy.

Problem w tym, że Ty tego nie chcesz zrobić, bo być może to jest Twój ostatni kij na niego ( i taki chory taniec z nim). No i jak skorzystasz z tego kija, to co będzie Ciebie z nim łączyć? I to jest to chore w Twojej głowie, z czym musisz sobie poradzić. Im wcześniej, tym lepiej.Kto jak nie Ty?
Rento, dziękuję.
Mój plan jest podobny to tego, który napisałaś, ale nie dałam sobie ramy czasowej. A to ważne. Dodałam więc terminy. Piątek. Ten.

Myślę, że mój opór wewnętrzny wynikał z różnych rzeczy. Najmniej jest w tym tego tańca o którym piszesz. W mojej rodzinie nikt nigdy nie korzystał z alimentów, nawet gdy była taka potrzeba. Panowało przekonanie, że trzeba zachowywać się godnie. Moja mama także nigdy nie korzystała z alimentów. Nawet gdy było jej ciężko i działo się to kosztem moim i rodzeństwa, naszego niedostatku. Teraz także mnie zniechęcała, mówiąc bym sobie dała radę, zamiast się poniżać. W rodzinie męża już sam fakt wystąpienia o alimenty oznacza, że kobieta jest zepsuta. Nie mówiąc już o wzywaniu komornika czy prokuratora "na własnego męża". Bo wtedy jednak mój mąż nagle jest moim mężem, chociaż mam sobie wbić do głowy, że nim nie jest i się od niego odczepić i dać mu już spokój.

Długo to przepracowywałam w sobie. Bardzo pomogły mi dyskusje na forum z osobami prezentującymi podobne poglądy do tych, które są w rodzinie mojej i mojego męża - że alimenty to samo zło i wyraz mściwej i destrukcyjnej natury kobiety.

Łykam też łzy, bo żal mi spokoju, który udało mi się osiągnąć. Ale to jeszcze nie jest ten spokój, do którego dążę. Ale taka pokusa, by nacieszyć się ładną łączką i na powrót zejść do doliny, zamiast odpocząć i iść na szczyt jest.

Co do kijów mam ich nadal cały zapas. Mam też szable, halabardy i pociski rakietowe, nie wiem nawet czy głowic nuklearnych tam nie ma. No ale rozbrajam to z Bożą pomocą. Niestety więc alimenty nie są ostatnią sprawą, która mnie z mężem wiąże i zaprasza do tego tańca. Mam plan rozbrojenia i realizuję go konsekwentnie, choć czasem na czymś, jak na tych alimentach chociażby, się zawieszam. Wiem też jaki będzie kolejny krok po alimentach - rozdzielność majątkowa. Mąż mimo moich propozycji za nic się nie zgadza. A mi zaczyna to być potrzebne, bo mam różne plany, które chciałabym zacząć na własny rachunek.

Gdy robiłam pierwszy krok w sferze bezpieczeństwa syna także bardzo się bałam powiedzenia mężowi, że nie przekażę mu syna z uwagi na jego stan. Konsekwencje tego były dla mnie destrukcyjne. To był ciężki proces. Ale teraz stało się to normą w naszym funkcjonowaniu i odmowa w takich okolicznościach nie ma dla mnie ani dla dziecka żadnych konsekwencji. Mąż wychodzi i znika na parę tygodni, aż się ogarnie. I już.

renta11
Posty: 842
Rejestracja: 05 lut 2017, 19:20
Płeć: Kobieta

Re: Kilka pytań o separację

Post autor: renta11 » 05 maja 2021, 19:16

Ruto

Cały czas jesteś na polu minowym. A tymczasowy spokój to tylko iluzja. W każdej chwili z powodu jakiegokolwiek ruchu męża to się zmieni. On jest uzależniony i nie można z nim niczego uzgadniać i na nim polegać. To niemożliwe.
Liczy się tylko to, jakie TY granice postawisz i jak będziesz je egzekwować.
Ty nie jesteś uzależniona i tylko Ty możesz to zrobić. Na Tobie można polegać, a Twoją siłą jest Twój syn. Matka dla swojego dziecka może góry przenosić.
Co do rodziny. nie jesteś swoją matką, ani teściową. Sama widzisz, jak ich zdanie się zmienia. Raz masz męża, a raz nie. To jak przechodzenie murzyna po pasach. Pojawia się i znika. :D
W sumie to Tobie brakuje takiej zdrowej złości. Dlaczego nie umiesz się złościć, wkurzyć?
Złość dodaje energii do działania.
Masz trudną sytuację, bardzo trudną. Bo osoba uzależniona jest nieprzewidywalna i niemożliwa do ogarnięcia i kontrolowania. Tutaj nie ma wyjścia, tutaj można tylko puścić.
Nie wiem, jak statystycznie wygląda zagrożenie w przypadku osób uzależnionych. Zawsze jest to ryzyko, że możesz drogo za to zapłacić.
Ale alternatywą jest pozostanie na tej samej pozycji, czyli w sumie ruch do tyłu. Dotychczas Twoje stanowcze, konsekwentne działania jakoś ustawiły męża. Pamiętasz, jak się wtedy bałaś? Czy było warto? Jesteś wielka, zrobiłaś już tak dużo.

Mnie wyprowadzka męża uwolniła od zawieszenia i bierności. W pól roku zmieniłam miejsce zamieszkania, potem był czas odpoczynku. A potem dowiedziałam się o wieloletniej zdradzie, perfidii. Strasznie to przeżyłam, to był wstrząs, ale jednocześnie pojawiła się ogromna złość. I pamiętam jak poprosiłam Boga: "Boże, jest mi potrzebna jakaś zmiana. Nie wiem, jaka. Ty wiesz lepiej ode mnie, co jest mi potrzebne. więc mi to daj". Po 3 tygodniach otrzymałam propozycję nowej pracy, to zmieniło moje życie do dzisiaj. To już jest życie udane, a nie udawane. Odejście męża spowodowało, że postawiłam siebie i dzieci na pierwszym miejscu. A złość napędzała mnie do działania. Praca, zajęcie z pasją zajęło mnie bardzo. Było trudno, nawet bardzo trudno i stresująco. Codziennie wstawałam i mówiłam "Tato, idę z siłą, którą mam". I wlokłam się, i codziennie przesuwałam się trochę dalej. Złość daje siłę i energię do działania. A działanie zmienia życie i popycha je do przodu.

Dlaczego u Ciebie nie ma złości, gdy mąż przechwala się nowymi rzeczami, samochodem, garażem, a Ty i dziecko prawie głodujecie? I jeszcze jesteś miła. Spróbuj dopuścić do siebie tą złość. Przecież to naturalne uczucie w takiej sytuacji. A potem powiedz Bogu, żeby dał Ci to, czego potrzebujesz.
św. Augustyn
"W zasadach jedność, w szczegółach wolność, we wszystkim miłosierdzie".

ODPOWIEDZ

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 26 gości