Wywrócone wszystko jak kajak, z którego wypadliśmy kiedyś, ale ja stanąłem na gruncie i Ją przytrzymałem.
Ale teraz Ona odpływa.
To są liczne problemy. Naprawdę liczne, z których wielu nie widziałem.
Ona z katolickiej rodziny i ja też.
Niestety, ja egoista, ona egocentryczna (w pewnym zakresie). Mieszkanie z mamą. Ja pośrodku. Niby coraz bardziej świadomy wszystkiego. Co z tego.
Walka o zakup domu, ja jeszcze nie poukładany z decyzjami, bo dom wymaga remontu, mama ponad 80-letnia potrzebuje opieki. Nie mamy dzieci.
No i pewnego dnia, żona chce porozmawiać. Tak nagle, jak nigdy, że odchodzi i tyle.
Ale pośród tego było tyle dobrych rzeczy między nami. Zawsze miała swobodę i moje wsparcie, co sama podkreśla teraz.
Wszystko co robiłem, robiłem z miłości a nie jakiegoś tam obowiązku małżeńskiego.
Pranie, prasowanie, gotowanie jak trzeba, sprzątanie. Codzienne życie. Może nie zawsze, sama miała i ma mnóstwo pracy, a ja nie zawsze jej mogłem, czasem nie chciałem pomóc. Ale ona do domu jak do hotelu. Widziałem to, ale nie miałem możliwości zmiany tego. Za mało pieniędzy na wszystko. Za bardzo wkręcony w codzienne sprawy. Zawsze jednak pamiętałem.
Praca trzymała mnie poza domem przez większość tygodnia. Ale od roku już nie. Już na miejscu.
Rozkwitają marzenia, o domu, walczymy o kredyty, ja tracę pracę, ale z mozołem udaje się wszystko zdobyć.
Dom stary, do remontu. Za długo tłukłem się z decyzją o przeprowadzce.
Zdałem sobie sprawę, że całą ją akceptuję i kocham ponad własne życie, mimo wad. Późno to przyszło. Choć wcześniej to czułem, gdy chorowała, kiedy miałem możliwość jej pomóc, być przy niej i tą miłość okazać. Całkiem niedawno.
Od początku, od wybuchu kryzysu walczę ze sobą, jestem po trzech spowiedziach, oczyszczenie postępuje. Poprosiłem ją o przebaczenie. Sam przebaczam. Ja już przestudiowałem wszystko, przerabiam i naprawiam co moje.
Niedawno żona przesłała mi sms o treści mniej więcej "Przepraszam, podziękujmy sobie za wspólne lata, to się nie uda, rozpocznijmy nowy rozdział w życiu...".
Wczoraj okazało się, że takie zdania podpowiedział jej kolega gej, od którego odszedł partner i żona z tej pomocy skorzystała.
Tak czułem, że ma niedobrych doradców. Nie wszystkich. Ale nie mogę nic na to poradzić, choć podsuwałem jej m.in. artykuły z sychara.
Nie wiem, czy poszła do spowiedzi, polecałem jej księdza, do którego sam chodzę.
Ja już wszystko powiedziałem, o uczuciach, o naszym sakramencie, o wszystkim.
Już raz oddaliła myśli o rozwodzie, już nawet u prawnika była.
Teraz pytała się, czy dam jej rozwód. Ja wiem, że go dać nie mogę. To życie trwa krótko, może się szybko skończyć i potem cała wieczność. Mam tego świadomość od dłuższego czasu.
Może jest jeszcze szansa, może potrzeba więcej czasu, by mogła dojść do siebie. Bo może odkryje w sobie jakąś nić nas łączącą,jak powiedziała. Jasne,tu trzeba dwojga. Czekam najbliższe dwa tygodnie. Bo to już za długo. Nie wyrabiam już.
Miotam się, choć ulgę przynosi mi komunia święta i modlitwa. No i pomoc bliskich. Choć czasem mówią "rzuć ją, nie jest ciebie warta". Ja mam jej obraz w sercu i nie wypalę go sobie. Jest warta wszystkiego.
Byłem ślepy na to, co sam robiłem, co mi ją przysłaniało, z drugiej strony byłem wypalony łataniem stosunków w domu.
Ona dla mnie najważniejsza, tak, a teraz mówi, że nie mogła się rozwinąć. Oczywiście, teściowa. To jest dla wielu osób blokada nie do obejścia, ale tego nie rozumiałem. Tak do końca. Choć mama nie wtrącała się w nasze życie, to każde słowo i obecność były dla żony właśnie takie. Moja żona nie przyjmuje uwag. Z radami też bywa różnie. Zawsze musiałem być czasem naprawdę skrajnie dyplomatyczny. Mógłbym chyba narody godzić ze sobą
Ale od początku nie mieliśmy gdzie pójść. Bo to mój dom. Teraz mamy swój, ale już mnie tam nie chce.
Ja przed poznaniem jej nie miałem żadnych związków. Żyłem hermetycznie dość, poświęcony pracy. Ale moje modlitwy Bóg wysłuchał i w swoim czasie ona się znalazła. Znamy się kilkanaście lat, od 8 jesteśmy małżeństwem.
Ona miała kilka znajomości, platonicznych. OK, bardziej doświadczona w uczuciowych sprawach. Ja nie.
Teraz mogę tylko sobą pokazać, że mam wolę naprawy. Ona to wie, ale może mnie zostawić jak nastolatki między sobą to załatwiają, przysyłając sms, bo tak jest łatwiej.
Tyle, że to związek przed Bogiem i z nim razem utworzony. Wiem, jako facet szaleję, ona przez pewien czas trawiła tą decyzję.
Jeszcze w lipcu mnie kochała, kiedy przysłała mi fotkę książki, w której odkryła moją urodzinową dedykacje, a teraz już nie czuje tego. Niby obwinia nas po równo. Mamy nie, ale sytuację, w której tkwiliśmy.
To jest jakieś szaleństwo, niby teraz wszyscy wokół mówią, że widzieli, że coś jest nie tak, że coś się dzieje, ale nikt nie reagował.
Nasi najbliżsi.
Mam już polecone, żeby moją kochaną Żonę otaczać modlitwą. Nic sam więcej nie mogę zrobić, chyba tylko dystans pozwoli do czegoś dojść.
Nie spodziewałem się tego, ostatnie dwa lata były trudne dla mnie i dla nas, zmiany pracy, chwilowe, ale jednak bezrobocie, problemy ze zdrowiem... patrzę na jej fotografię i nie mogę tego ogarnąć. Serce eksploduje.
Zostaje mi już tylko i aż szczera modlitwa i oddanie woli Bożej. Znam jej siłę. Mam swoje doświadczenia.
Ale martwię się, że ona nie ma tej perspektywy. W kościele trzymaliśmy się za ręce, czułem, że to nas łączy gdzieś głębiej, wspólne uczestnictwo we mszy świętej.
Bóg dał nam szansę, przez ten kryzys, do naprawy wszystkiego, ja to tak pojmuję. Ona wolałaby się zmyć. Bo czegoś jej brakowało i nie czuła się spełniona. Dobra. Ma swoje potrzeby jako kobieta, ja to rozumiem, staram się przynajmniej, ja też swoje mam, ale jestem już w stanie wszystko poświęcić. Powinniśmy wcześniej coś zrobić z pragnieniem posiadania dzieci, ale co teraz, odejdzie i założy nową rodzinę? Czuję się jak kaleka trochę. Taki nieudany reproduktor. Teraz można mnie odstawić i wymienić na inny model. Nie chcę tak myśleć. Nie chcę o niej myśleć źle, ale to się samo czasem nasuwa i wiem, że to nie pochodzi od Boga, który tego nie chce.
Tak się wyrzuciłem, chaotycznie pewnie, pierwszy raz tutaj, nie ostatni pewnie w ogóle.
Nie jest jej łatwo, ale jest lżej, wiem, ale ja już ledwo funkcjonuję, wiem, mam być mężny i cierpliwy, ale to jest chwilami nie osiągnięcia. Powiedziałem jednak moje słowa przysięgając wtedy. Nie wymiksuję się z tego.
Pozdrawiam wszystkich, polecam się i moją żonę w modlitwie, oddaję wszystko Bogu.
Adiks
Już w trakcie gadania przychodzi zrozumienie, a czasami w trakcie odsłuchiwania.