Forum tudzież wątki w nim zawarte czytam niemal od roku czasu. Piszę o tym dlatego, że poniekąd jestem szczerego podziwu dla osób, które „czekają nie czekając”, zachowując przy tym szacunek dla samej/samego siebie, dochowując przysięgi małżeńskiej. Tyle tytułem wstępu.
Teraz pozwólcie, że trochę opowiem o swoim małżeństwie.
Z moim mężem małżeństwem sakramentalnym jesteśmy od 10 lat, wcześniej ok. 8 lat jako para/narzeczeństwo (pochodzę z rodziny wierzącej, mąż bardziej ateistycznej). Obydwoje jesteśmy przed 40-stką, aktywni zawodowo. Nasze małżeństwo przeżywało różne momenty...zarówno te szczęśliwe, jak i nacechowane trudnymi chwilami. Wiele było między mami raniących słów...na dzień dzisiejszy stwierdzam, że aż nadto. Od roku czasu jesteśmy w bardzo poważnym kryzysie małżeńskim. Mój mąż nie chce być już ze mną, mówi, że mnie nie kocha. Powód jaki mi przedstawił to brak wspólnych zainteresowań, znajomych, odmienny system wartości (przeszkadza mu moja wiara), brak odpowiedzialności?, działania...Oznajmił mi, że zrobi wszystko, byleby tylko nie być ze mną. I tak oto od roku czasu mąż się do mnie wcale nie odzywa (dosłownie,...no chyba, że ja dwukrotnie podjęłam próbę rozmowy, podczas których dowiedziałam się o w/w sprawach), prowadzimy oddzielne kuchnie (każdy sobie sam organizuje posiłki), śpimy w jednym łóżku (a raczej na jednym łóżku), bez jakichkolwiek gestów czułości, intymności, itp. Mąż chce, bym się wyprowadziła z domu. Dzieci nie mamy (wiem, że jak o tym nie napiszę, to i tak sprawa będzie poruszona). Dlaczego? Najpierw, z początku małżeństwa z mojej winy, gdyż bardzo bałam się porodu, a przede wszystkim tak naprawdę czułam, iż nie będą miała wsparcia męża. W dalszym okresie, pomimo strachu, pragnienie dziecka kiełkowało w moim sercu, lecz tym razem to mąż stwierdził (i podtrzymuje swoje stanowisko), że jest już za stary na wychowywanie potomstwa, a tak naprawdę to nie chce mieć dziecka ze mną, gdyż nie chce by było wychowywane w wierze.
Kilka lat temu, (ok. 4-5) również mieliśmy mały kryzys małżeński. Wówczas to ja stanęłam w bolesnej prawdzie przed samą sobą, przyjrzałem się swojemu postępowaniu, zachowaniu, pragnieniach..., a przede wszystkim gorąco zaczęłam się nawracać, i prowadzić życie sakramentalne. Przeprosiłam męża za wszystkie słowa, krzywdy, sama wybaczając. Czy mi mąż wybaczył? Z tego wynika, że nie. Od początków nawrócenia moje zachowanie się zmieniło. Baczyłam na słowa, które wypowiadam, dałam mężowi więcej przestrzeni, chciałam by wszystko czynił w wolności, a nie pod moim wymuszeniem, wspierałam w trudnych momentach zawodowych...starałam się być dobrą żoną. Oczywiście również doszło do mnie, że mamy poważne problemy w komunikacji. Podejmowałam próby rozmowy...o pragnieniach, oczekiwaniach. Odpowiedz była jedna: „nic nie oczekuje” lub „przestań marudzić”.
Warte podkreślenia jest to, że pochodzimy z „trudnych” rodzin. Ja wychowałam się w pełnej, wierzącej rodzinie, lecz okazywanie wzajemnej miłości i wsparcia przez moich rodziców było na poziomie -10. Mąż z kolei jest z niesakramentalnego, rozbitego związku, gdzie jego rodzice mają już któryś partnerów.
I tak oto doszliśmy do obecnego położenia.
Staram się być blisko Pana Boga i Maryi, modlić się, słuchać konferencji, karmić się Waszymi doświadczeniami, stosować listę Zerty. Ale po roku czasu już nie mam siły...siły żyć nadzieją, złudnym myślami... Emocjonalnie jestem już wyczerpana, i pragnę, by coś się w końcu zmieniło. Bardzo poważnie, i coraz częściej myślę o złożeniu do sądu wniosku o separację. Czytając wątki na niniejszym forum dochodzę do wniosku (co jest zresztą podkreślane), że jedynym rozsądnym wyjściem jest skupić się tylko na sobie. Do tworzenia relacji, więzi, związku potrzeba dwóch osób, natomiast do jego rozpadu wystarczy jedna. I właśnie w większości forumowicze znajdują się właśnie w takim położeniu. „Świeżaki” próbują wszystkiego, by mąż/żona nie odszedł lub wrócił, a starsi stażem (po rozwodzie/separacji co najmniej kilka lat) przekonują by „czekać nie czekając”, innymi słowy - i tak nie wpłyniesz na zachowanie drugiej osoby, musisz się z tym pogodzić i nauczyć żyć w nowej rzeczywistości do końca życia. Po roku stwierdzam, że słusznie
...ileż można się łudzić? po co przedłużać cierpienie?, tym bardziej, że osób, których małżeństwo wyszło z kryzysu tudzież powrócili do siebie można policzyć na palcach jednej ręki. Ufam, że Pan Bóg ma dla mnie plan, który naprawdę mnie zaskoczy, i będę szczęśliwa
P.S. Nie zdawałam sobie wcześniej sprawy, że post będzie aż tak długi...miały być 3-4 zdania
Życzę Wam oraz sobie prawdziwego szczęścia i radości w sercu
