Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Refleksje, dzielenie się swoimi przeżyciami...

Moderator: Moderatorzy

Astro
Posty: 1193
Rejestracja: 17 mar 2018, 15:41
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Post autor: Astro » 30 kwie 2021, 17:16

Akacja pisze:
30 kwie 2021, 9:39
Astro pisze:
29 kwie 2021, 15:36
Akacja pisze:
29 kwie 2021, 13:38

A jaką decyzję podjąłeś? Bo zrozumiałam to tak jakbyś podjął decyzję, że będziesz z kimś innym niż żona...
Na razie podjąłem decyzje , ze nie ratuje małżeństwa i już tego robił nie będę . Jak kolwiek to zrozumiesz . Z moja ........ żona nigdy już nie będę . Nie obchodzą mnie słowa , tak masz teraz , nie wiesz co będzie za jakiś czas. To decyzja ostateczna.
To w sumie tyle .
Co do innych kobiet . Tak spotykam sie , rozmawiamy , pośmiejemy sie . Kawa, spacer, dlaczego nie , cos w tym złego? Ja nie będę unikał kobiet . Mimo tego , ze z kobieta jest tak: kocha, lubi , szanuje . Nie chce , nie zna , otruje :) :)
Nie chce sie zamykać.
Wiesz nie będąc prorokiem już wiem, że przy tym nastawieniu niedługo mocno upadniesz...

Wystarczy poczytać jak skończyli nawet wielcy z Pisma Świętego. Dawid, Salomon itd. za każdym razem powodem ich wielkich upadków były kobiety.
Trzymając się "ja nie będę unikał kobiet" przeczysz świętym mężczyznom, którzy przestrzegali innych mężczyzn by unikać niepotrzebnych spotkań z kobietami albo, że na wojnie zmysłów wygrywają tylko dezerterzy, ci co uciekają...
Zapamiętaj to, jeśli dalej uparcie jeszcze będąc w głębokich ranach będziesz spotykał się z kobietami na pewno źle skończysz.

Lepiej zaprzyjaźnić się z Chrystusem i świętymi już kobietami w Niebie.
Dziękuję Akacji za troskę. Niezależnie jak będę zyl
" Każdy z was , młodzi przyjaciele , znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte.Jakis wymiar zadań , które musi podjąć i wypełnić ... Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można zdezerterować. " Ojciec Święty Jan Paweł II

JolantaElżbieta
Posty: 748
Rejestracja: 14 wrz 2017, 8:03
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Post autor: JolantaElżbieta » 30 kwie 2021, 17:20

Akacja pisze:
30 kwie 2021, 9:39
Astro pisze:
29 kwie 2021, 15:36
Akacja pisze:
29 kwie 2021, 13:38

A jaką decyzję podjąłeś? Bo zrozumiałam to tak jakbyś podjął decyzję, że będziesz z kimś innym niż żona...
Na razie podjąłem decyzje , ze nie ratuje małżeństwa i już tego robił nie będę . Jak kolwiek to zrozumiesz . Z moja ........ żona nigdy już nie będę . Nie obchodzą mnie słowa , tak masz teraz , nie wiesz co będzie za jakiś czas. To decyzja ostateczna.
To w sumie tyle .
Co do innych kobiet . Tak spotykam sie , rozmawiamy , pośmiejemy sie . Kawa, spacer, dlaczego nie , cos w tym złego? Ja nie będę unikał kobiet . Mimo tego , ze z kobieta jest tak: kocha, lubi , szanuje . Nie chce , nie zna , otruje :) :)
Nie chce sie zamykać.
Wiesz nie będąc prorokiem już wiem, że przy tym nastawieniu niedługo mocno upadniesz...

Wystarczy poczytać jak skończyli nawet wielcy z Pisma Świętego. Dawid, Salomon itd. za każdym razem powodem ich wielkich upadków były kobiety.
Trzymając się "ja nie będę unikał kobiet" przeczysz świętym mężczyznom, którzy przestrzegali innych mężczyzn by unikać niepotrzebnych spotkań z kobietami albo, że na wojnie zmysłów wygrywają tylko dezerterzy, ci co uciekają...
Zapamiętaj to, jeśli dalej uparcie jeszcze będąc w głębokich ranach będziesz spotykał się z kobietami na pewno źle skończysz.

Lepiej zaprzyjaźnić się z Chrystusem i świętymi już kobietami w Niebie.

Tak i mnie się wydaje - zawsze powodem odejścia - czy emocjonalnego, czy od swoich zasad czy generalnie od wyznawanych wartości
jest druga osoba i chętka na coś jeszcze w życiu - a wygodnie jest nie mieć wtedy Boga przy sobie - bo razem z Nim się nie da - mój mąż też najpierw odrzucił Boga - a potem okazało się, że bycie z Nim byłoby przeszkodą do grzechu :-(

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Post autor: Ruta » 30 kwie 2021, 20:54

JolantaElżbieta pisze:
30 kwie 2021, 17:20
Tak i mnie się wydaje - zawsze powodem odejścia - czy emocjonalnego, czy od swoich zasad czy generalnie od wyznawanych wartości
jest druga osoba i chętka na coś jeszcze w życiu - a wygodnie jest nie mieć wtedy Boga przy sobie - bo razem z Nim się nie da - mój mąż też najpierw odrzucił Boga - a potem okazało się, że bycie z Nim byłoby przeszkodą do grzechu :-(
Jolu, myślę, że jest to uproszczenie. Tak i ja, w uproszczony sposób, postrzegałam swojego męża i decyzje, które podjął. Teraz coraz częściej myślę, że nie wiemy nigdy, co jest w sercu drugiego człowieka, co się w nim działo i dzieje, dlaczego odchodzi od Boga, dlaczego czuje potrzebę rozpoczęcia innego, nowego życia, złamania przysięgi małżeńskiej. Myślę też, że w wielu przypadkach stoi za tym wiele bolesnych, raniących i poważnych osobistych dramatów, kryzysów. Czasem może próba uwolnienia się od winy, czasem może potrzeba oczyszczenia się, realizowana przez zwodniczy pomysł, że zaczynając od nowa, takie oczyszczenie się osiągnie. Może za tym stać poczucie rozczarowania swoim życiem, poczucie bycia niegodnym, poczucie rozczarowania sobą samym...

Myślę też, że niepotrzebnie wielu porzuconych małżonków, mężów, żon obwinia siebie za decyzje ich współmałżonków. Wielu małżonków trwa w wierności mając znacznie trudniejszych mężów i trudniejsze żony, niż ci, którzy są opuszczani. I że bardzo siebie samych ranimy, rozważając swoją winę, szukając jej, rozdrapując. I gdy z pozycji tej rany, spowodowanej naszym poczuciem winy, myślimy o mężu czy żonie, wtedy właśnie szukamy uproszczenia, narracji, takiego wyjaśnienia, które nas z tej winy zwolnią.

Większość małżonków opuszczających męża czy żonę, opuszcza też Boga. Myślę też, że jest to ich osobisty dramat, że stoją za tym najróżniejsze zmagania i bitwy duchowe. Będęc blisko Boga, nie da się opuścić męża czy żony. Bez Boga nie bardzo da się z mężem czy żoną żyć - prędzej czy później załamujemy się pod ciężarem codziennych trudności, obowiązków, monotonii, codziennych poświęceń dla naszych bliskich, które nagle urastają w naszych oczach do jakiś ogromnych ciężarów. Bez Boga przestajemy dostrzegać radość z bliskości małżeńskiej, z życia rodzinnego, z tego co możemy razem tworzyć. Bez Boga przestajemy odczuwać radość z życia, zaczynamy więc szukać tej radości tam, gdzie jej znaleźć nie możemy. Wpadamy w złudzenia, wymyślamy sobie swoje recepty na szczęście.

W małżeństwie jest nas troje - mąż, żona i Bóg. Przymierze małżonków jest zarazem ich przymierzem z Bogiem. Myślę, że wiele małżeńskich dramatów rozgrywa się wcale nie między mężem a żoną, a między mężem czy żoną - a Bogiem. I wiele kryzysów małżeńskich zaczyna się od kryzysu relacji obojga małżonków lub jednego z nich z Bogiem, lub wręcz od braku tej relacji.

Małżeństwo jest przy tym stałym polem walki duchowej. Jesteśmy więc wystawieni na wiele pokus. Jesteśmy słabi i czasem im ulegamy. Coraz mniej myślę ze złością o tych, którzy łamią przysięgę małżeńską. Coraz rzadziej sądzę, że świetnie się bawią. Coraz więcej mam dla nich współczucia. Niektórzy z nich zamieniają się w tych swoich kryzysach we wściekłe psy, gryzące i raniące. Inni zamieniają się w sople lodu, stają się zimni i bezwględni. Są też tacy, którzy stają się jak czołgi bez wahania przejeżdżające po sercach swoich bliskich, żon, mężów, dzieci. Tak nie zachowują się szczęśliwi ludzie. Coraz bardziej rozumiem, jak bardzo jest im potrzebna modlitwa - która opuszczonym mężom i żonom czasem z takim trudem przychodzi. Z trudem, bo my także jesteśmy słabi, i też popadamy w pokusy, osądu, samooskarżenia, nieprzebaczenia sobie. I dla nas, opuszczonych, też wszystko co się dzieje jest ogromną próbą ufności, że nawet z tak trudnych sytuacji Bóg jest w stanie wyprowadzić dobro, że w jego mocy jest uzdrowić tych naszych poranionych mężów i żony i nas i nasze rany, także te, które zadawaliśmy sobie nawzajem również.

Dziś podczas modlitwy uświadomiłam sobie, że kocham mojego męża i cierpię z powodu odrzucenia. Spojrzałam na Krzyż i pomyślałam sobie, że nikt nie kocha nas bardziej niż Jezus. Jeśli my cierpimy z powodu odrzucenia przez kochanego przez nas człowieka, jak bardzo cierpi Jezus, gdy jest przez nas odrzucany. A przecież każdy nasz grzech jest odrzuceniem Boga, odrzuceniem jego pięknej, głębokiej i bezwarunkowej Miłości. Pomyślałam też, że odrzucanie miłości także bardzo rani. O ile odrzucenie miłości człowieka boli, to jeszcze bardziej boli odrzucenie Miłości Bożej. Gdy ten ból do nas dociera, szukamy wtedy pojednania i przebaczenia. Gdy dociera do nas, że jesteśmy kochani mimo naszego postępowania, często płaczemy, głęboko wzruszeni. To bardzo mocne przemieniające doświadczenia, zarówno w relacji z Bogiem, jak i w relacjach z ludźmi. Zrozumiałam, że wybaczenie jest zawsze aktem miłości. I teraz jeszcze mniej jestem skłonna do uznania, że ktokolwiek postępuje tak dla wygody, lepszego czy wygodniejszego życia.

Bławatek
Posty: 1611
Rejestracja: 09 maja 2020, 13:08
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Post autor: Bławatek » 01 maja 2021, 6:43

JolantaElżbieta pisze:
30 kwie 2021, 17:20
Akacja pisze:
30 kwie 2021, 9:39
Astro pisze:
29 kwie 2021, 15:36


Na razie podjąłem decyzje , ze nie ratuje małżeństwa i już tego robił nie będę . Jak kolwiek to zrozumiesz . Z moja ........ żona nigdy już nie będę . Nie obchodzą mnie słowa , tak masz teraz , nie wiesz co będzie za jakiś czas. To decyzja ostateczna.
To w sumie tyle .
Co do innych kobiet . Tak spotykam sie , rozmawiamy , pośmiejemy sie . Kawa, spacer, dlaczego nie , cos w tym złego? Ja nie będę unikał kobiet . Mimo tego , ze z kobieta jest tak: kocha, lubi , szanuje . Nie chce , nie zna , otruje :) :)
Nie chce sie zamykać.
Wiesz nie będąc prorokiem już wiem, że przy tym nastawieniu niedługo mocno upadniesz...

Wystarczy poczytać jak skończyli nawet wielcy z Pisma Świętego. Dawid, Salomon itd. za każdym razem powodem ich wielkich upadków były kobiety.
Trzymając się "ja nie będę unikał kobiet" przeczysz świętym mężczyznom, którzy przestrzegali innych mężczyzn by unikać niepotrzebnych spotkań z kobietami albo, że na wojnie zmysłów wygrywają tylko dezerterzy, ci co uciekają...
Zapamiętaj to, jeśli dalej uparcie jeszcze będąc w głębokich ranach będziesz spotykał się z kobietami na pewno źle skończysz.

Lepiej zaprzyjaźnić się z Chrystusem i świętymi już kobietami w Niebie.

Tak i mnie się wydaje - zawsze powodem odejścia - czy emocjonalnego, czy od swoich zasad czy generalnie od wyznawanych wartości
jest druga osoba i chętka na coś jeszcze w życiu - a wygodnie jest nie mieć wtedy Boga przy sobie - bo razem z Nim się nie da - mój mąż też najpierw odrzucił Boga - a potem okazało się, że bycie z Nim byłoby przeszkodą do grzechu :-(
JolantoElżbieto zgadzam się z Tobą. Mój mąż też powoli odchodził od Boga, najpierw przestawał się modlić, potem chodzić do komunii i spowiedzi. I dlatego nie przeszkadzały mu ani filmy erotyczne ani antykoncepcja, a ja chodziłam do spowiedzi i komunii i mi takie rzeczy przeszkadzały - sumienie się odzywało. Dlatego mówiłam mężowi, że mi się nie podoba to jego oddalenie od sakramentów i modlitwy. Ale mnie zbywał. Dlatego teraz nie widzi nic złego w swoim odejściu i budowaniu nowego życia. Aczkolwiek do kościoła czasami chodzi, ale chyba raczej z przyzwyczajenia.

Monti
Posty: 1260
Rejestracja: 21 mar 2018, 18:14
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Post autor: Monti » 01 maja 2021, 7:48

Ja mam trochę inaczej niż Astro, tzn. nie ma między mną a żoną wrogości. Dogadujemy się w miarę w sprawach syna, czasem sobie pomagamy jak jest taka potrzeba. Ale też już nic nie naprawiam, bo za każdym razem, jak próbowałem to robić, kończyło się fatalnie. Odkąd odpuściłem, jest między nami dużo lepiej.
Co do relacji z kobietami, to myślę, że z niektórych postów przebija postawa mocno lękowa. Trudno zamykać się w świecie i żyć jak pustelnik. Mamy przyjaciółki, koleżanki, znajome i uważacie serio, że należy się od nich odcinać? Dla mnie to absurd, który prowadziłby do totalnego zdziwaczenia.
Chyba, że chodzi o relacje typowo damsko-męskie nawiązywane w konkretnym celu (np. z innymi rozwódkami). To rzeczywiście jest stąpanie po cienkim lodzie. Ja też po takim lodzie stąpałem, co raz skończyło się wpadnięciem do rzeki. Ale może wyciągnąłem jakieś wnioski, bo ostatnio nawet byłem dość mocno "napastowany" przez pewną znajomą, lecz uznałem, że to nie ma sensu. Choć samotność doskwiera, to jednak życie z Bogiem daje pokój serca i przekonanie, że idę we właściwym kierunku i nie mam potrzeby ładować się w jakieś nowe (zapewne problematyczne) relacje.
Dlatego od dłuższego czasu postuluję, żeby najpierw budować więź z Bogiem, a potem moralizować. Pouczanie kogoś, kto jest tylko tzw. katolikiem kulturowym (nie chodzi mi o Astro, lecz ogólnie), że cudzołóstwo to grzech tak naprawdę dla takiego kogoś nic nie znaczy, dopóki naprawdę nie spotka Boga.
"Szukaj pokoju, idź za nim" (Ps 34, 15)

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Post autor: Ruta » 01 maja 2021, 10:05

Monti pisze:
01 maja 2021, 7:48
Ja mam trochę inaczej niż Astro, tzn. nie ma między mną a żoną wrogości. Dogadujemy się w miarę w sprawach syna, czasem sobie pomagamy jak jest taka potrzeba. Ale też już nic nie naprawiam, bo za każdym razem, jak próbowałem to robić, kończyło się fatalnie. Odkąd odpuściłem, jest między nami dużo lepiej.
Co do relacji z kobietami, to myślę, że z niektórych postów przebija postawa mocno lękowa. Trudno zamykać się w świecie i żyć jak pustelnik. Mamy przyjaciółki, koleżanki, znajome i uważacie serio, że należy się od nich odcinać? Dla mnie to absurd, który prowadziłby do totalnego zdziwaczenia.
Chyba, że chodzi o relacje typowo damsko-męskie nawiązywane w konkretnym celu (np. z innymi rozwódkami). To rzeczywiście jest stąpanie po cienkim lodzie. Ja też po takim lodzie stąpałem, co raz skończyło się wpadnięciem do rzeki. Ale może wyciągnąłem jakieś wnioski, bo ostatnio nawet byłem dość mocno "napastowany" przez pewną znajomą, lecz uznałem, że to nie ma sensu. Choć samotność doskwiera, to jednak życie z Bogiem daje pokój serca i przekonanie, że idę we właściwym kierunku i nie mam potrzeby ładować się w jakieś nowe (zapewne problematyczne) relacje.
Dlatego od dłuższego czasu postuluję, żeby najpierw budować więź z Bogiem, a potem moralizować. Pouczanie kogoś, kto jest tylko tzw. katolikiem kulturowym (nie chodzi mi o Astro, lecz ogólnie), że cudzołóstwo to grzech tak naprawdę dla takiego kogoś nic nie znaczy, dopóki naprawdę nie spotka Boga.
Monti, nie sądzę, że w kryzysie małżeńskim należy żyć jak pustelnik, choć w dużej mierze tak właśnie żyję. I jest mi z tym dobrze. Mam przyjaciół, kolegów znajomych i nie uważam, że należy się od nich odcinać. Natomiast mam też świadomość, że jestem jeszcze bardzo poraniona, że czuję się samotna, że jest mi samej trudno. I dokąd te moje rany się nie poleczą, dokąd nie poczuję się na powrót w pełni dobrze ze sobą, dla mnie pokusa poszukania wsparcia i bliskości w relacji z mężczyzną może okazać się zbyt silna. I wplątam siebie i drugiego człowieka w jakąś problematyczną relację.
Nie chcę też odbudowywać swojego poczucia wartości w oparciu o męską aprobatę czy poprzez zwiększanie swojej atrakcyjności dla płci przeciwnej. To dość prosta recepta na szybkie zaleczenie różnych zranień. Przechodziłam taką pokusę w małżeństwie, w czasie naszego pierwszego poważnego kryzysu. Dlatego wiem, że zalepianie rany plastrem, choćby miłym i kojącym, nie kończy się dobrze, bo najpierw jest miło, a potem wszystko zaczyna się paprać.
Dlatego sądzę, że taki pustelniczy okres warto przejść. Bo ja nie zastanawiam się, czy wpadnę do rzeki. Może się okazać, że sama do niej ochoczo wskoczę. Więc na wszelki wypadek na razie nie chodzę nad rzekę - do czasu aż nie będę pewna, że potrafię dobrze pływać. A i wtedy jednak będę ostrożna. Podobno część tonących, to ci, którzy nadmiernie zaufali swoim umiejętnościom.

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Post autor: Ruta » 01 maja 2021, 10:32

Bławatek pisze:
01 maja 2021, 6:43
JolantoElżbieto zgadzam się z Tobą. Mój mąż też powoli odchodził od Boga, najpierw przestawał się modlić, potem chodzić do komunii i spowiedzi. I dlatego nie przeszkadzały mu ani filmy erotyczne ani antykoncepcja, a ja chodziłam do spowiedzi i komunii i mi takie rzeczy przeszkadzały - sumienie się odzywało. Dlatego mówiłam mężowi, że mi się nie podoba to jego oddalenie od sakramentów i modlitwy. Ale mnie zbywał. Dlatego teraz nie widzi nic złego w swoim odejściu i budowaniu nowego życia. Aczkolwiek do kościoła czasami chodzi, ale chyba raczej z przyzwyczajenia.
Bławatku, podobnie mogłabym opisać proces jaki zachodził w moim mężu. Natomiast to jest to, co widzimy z zewnątrz. Nie wiemy, co dzieje się w człowieku, który taki proces przechodzi. Przez długi czas surowo oceniałam męża i jego stopniowe oddalenie się od Boga. Im bardziej zaburzało to naszą relację, tym surowiej. Uczę się - bardzo powoli - nie oceniać i nie wchodzić w głowę mojego męża. Z początku, gdy bardziej doświadczeni kryzysowcy o tym pisali, kompletnie nie rozumiałam o co im chodzi w tym nie wchodzeniem w czyjąś głowę i ocenianiem. W koću zaczynam łapać. Widzę, że przynosi mi to ulgę. Dlatego chcę się tym z tobą podzielić - bo może odejście od krytycznej oceny postępowania męża okaże się pomocne także dla ciebie?
Myślę też, że gdy wciąż tak bardzo zależy nam na relacjach z maszymi pogubionymi mężami, to taka zmiana może być dla relacji korzystna. Zwykle małżonkowie nawet w kryzysie są na siebie nawzajem wyczuleni. Ja czasem tak po żoninemu czuję, co ten mój mąż sobie tam o mnie myśli. I jest mi przykro. Zastanowiłam się jednak, co po mojej stronie może po mężowsku wyczuwać mój mąż. I jak on się z tym może czuć. I czy ja tak naprawdę o nim myślę, czy jednak po prostu reaguję z pozycji zranionej osoby.

Możliwe, że mój mąż nie widzi obecnie nic złego w tym, że opuścił mnie i naszą rodzinę (tak długo uważałam), ale równie dobrze, może jednak widzieć. Nie wiem. Nie wiem też, czy mój mąż w kryzysie wiary do kościoła idzie z przyzwyczajenia, czy też na przykład szukając dla siebie nadziei czy pocieszenia. A jeśli nawet idzie z przyzwyczajenia - to w sumie dobrze. Dobrze jest mieć dobre przyzwyczajenia.

Dziś na nabożeństwie pierwszosobotnim w mojej parafii rozważania różańcowe dotyczyły w dużej części naszej reakcji na krzywdę, na to, gdy ktoś grzeszy i nas to bezpośrednio dotyka. Że naszą pierwszą reakcją jest wtedy oburzenie. Ksiądz powiedział, że Jezus się nie oburzał, ale modlił się za tych, którzy go krzywdzili. Myślę, że nie jest to wezwanie do zgody na swoją krzywdę (mam w głowie tutaj słowa księdza Dziewieckiego, że przed krzywdą się bronimy i że Jezus także się przed krzywdą bronił, a Krzyż był wyjątkiem, ofiarą miłości), ale odczytuję to jako wezwanie do zmiany postawy wobec osoby, która nas krzywdzi. Myślę o tym, bo jest to zbieżne z tym, nad czym ostatnio w sobie pracuję - nad zmianą postawy wobec mojego męża i mojego oburzenia jego postępowaniem.

Akacja
Posty: 123
Rejestracja: 18 gru 2019, 4:31
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Post autor: Akacja » 01 maja 2021, 12:16

Ruta pisze:
01 maja 2021, 10:05
Monti pisze:
01 maja 2021, 7:48
Ja mam trochę inaczej niż Astro, tzn. nie ma między mną a żoną wrogości. Dogadujemy się w miarę w sprawach syna, czasem sobie pomagamy jak jest taka potrzeba. Ale też już nic nie naprawiam, bo za każdym razem, jak próbowałem to robić, kończyło się fatalnie. Odkąd odpuściłem, jest między nami dużo lepiej.
Co do relacji z kobietami, to myślę, że z niektórych postów przebija postawa mocno lękowa. Trudno zamykać się w świecie i żyć jak pustelnik. Mamy przyjaciółki, koleżanki, znajome i uważacie serio, że należy się od nich odcinać? Dla mnie to absurd, który prowadziłby do totalnego zdziwaczenia.
Chyba, że chodzi o relacje typowo damsko-męskie nawiązywane w konkretnym celu (np. z innymi rozwódkami). To rzeczywiście jest stąpanie po cienkim lodzie. Ja też po takim lodzie stąpałem, co raz skończyło się wpadnięciem do rzeki. Ale może wyciągnąłem jakieś wnioski, bo ostatnio nawet byłem dość mocno "napastowany" przez pewną znajomą, lecz uznałem, że to nie ma sensu. Choć samotność doskwiera, to jednak życie z Bogiem daje pokój serca i przekonanie, że idę we właściwym kierunku i nie mam potrzeby ładować się w jakieś nowe (zapewne problematyczne) relacje.
Dlatego od dłuższego czasu postuluję, żeby najpierw budować więź z Bogiem, a potem moralizować. Pouczanie kogoś, kto jest tylko tzw. katolikiem kulturowym (nie chodzi mi o Astro, lecz ogólnie), że cudzołóstwo to grzech tak naprawdę dla takiego kogoś nic nie znaczy, dopóki naprawdę nie spotka Boga.
Monti, nie sądzę, że w kryzysie małżeńskim należy żyć jak pustelnik, choć w dużej mierze tak właśnie żyję. I jest mi z tym dobrze. Mam przyjaciół, kolegów znajomych i nie uważam, że należy się od nich odcinać. Natomiast mam też świadomość, że jestem jeszcze bardzo poraniona, że czuję się samotna, że jest mi samej trudno. I dokąd te moje rany się nie poleczą, dokąd nie poczuję się na powrót w pełni dobrze ze sobą, dla mnie pokusa poszukania wsparcia i bliskości w relacji z mężczyzną może okazać się zbyt silna. I wplątam siebie i drugiego człowieka w jakąś problematyczną relację.
Nie chcę też odbudowywać swojego poczucia wartości w oparciu o męską aprobatę czy poprzez zwiększanie swojej atrakcyjności dla płci przeciwnej. To dość prosta recepta na szybkie zaleczenie różnych zranień. Przechodziłam taką pokusę w małżeństwie, w czasie naszego pierwszego poważnego kryzysu. Dlatego wiem, że zalepianie rany plastrem, choćby miłym i kojącym, nie kończy się dobrze, bo najpierw jest miło, a potem wszystko zaczyna się paprać.
Dlatego sądzę, że taki pustelniczy okres warto przejść. Bo ja nie zastanawiam się, czy wpadnę do rzeki. Może się okazać, że sama do niej ochoczo wskoczę. Więc na wszelki wypadek na razie nie chodzę nad rzekę - do czasu aż nie będę pewna, że potrafię dobrze pływać. A i wtedy jednak będę ostrożna. Podobno część tonących, to ci, którzy nadmiernie zaufali swoim umiejętnościom.
Ja mam podobnie dlatego pisałam w ten sposób do Astro. Gdybym teraz zaczęła spotykać się z kolegami na kawie to raz, że mój mąż byłby raniony a dwa, że ja miałabym mocne pokusy i mogłabym w chwili zwątpienia mocno glebnąć. Mam te pokusy nawet w snach więc w realu wolę uciekać od kolegów i nawet od pogubionych koleżanek (ubierających się skąpo) jest mi z tym dobrze ;) czuję się bezpiecznie. Mam kim się zająć są dzieci i moi rodzice więc samotności nie odczuwam. Poza tym mam kolegów i koleżanki z którymi chodzę na takie no nie mogę powiedzieć co bo bym była odkryta, ale spotykamy się w grupie i wracam z koleżankami do domu. Sam na sam z kolegą to według mnie i mojego męża już jest częścią zdrady, takie zasady ustaliliśmy.
Jednak my z mężem mamy dość dobrą relację o którą walczyliśmy mocno już pewnie drugi rok. Więc w ranach takich jak ma Astro myślę, że trzeba grubszy kaliber - w sensie mocna relacja z Bogiem - aby wytrwać.

Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Post autor: Caliope » 01 maja 2021, 14:24

Oczywiście, że nie należy się odcinać, ale ja jakoś zawsze źle trafiałam, bo koleżanki były fałszywe, traktowały mnie jak konkurencję, były wtedy jak im było źle, a koledzy dawali mi tylko sygnały do skoku w bok,bo większość żonata. Stwierdziłam, że mi to nie potrzebne, wolę samotność, nie mam pokus, bo przez doświadczenia jest, to dla mnie wstrętne.

Astro
Posty: 1193
Rejestracja: 17 mar 2018, 15:41
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Post autor: Astro » 01 maja 2021, 15:16

Akacjo świetnie ,że jesteś szczęśliwa z mężem.
W tych ustaleniach ile było ciebie ,a ile męża ustaleń. Co by było gdyby ich nie zaakceptował?

Co do ranień. Mnie nie interesuje co rani albo i nie moja...... żonę.
Synowie mnie interesują, nie ona.
" Każdy z was , młodzi przyjaciele , znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte.Jakis wymiar zadań , które musi podjąć i wypełnić ... Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można zdezerterować. " Ojciec Święty Jan Paweł II

Akacja
Posty: 123
Rejestracja: 18 gru 2019, 4:31
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Post autor: Akacja » 01 maja 2021, 16:27

Astro pisze:
01 maja 2021, 15:16
Akacjo świetnie ,że jesteś szczęśliwa z mężem.
W tych ustaleniach ile było ciebie ,a ile męża ustaleń. Co by było gdyby ich nie zaakceptował?

Co do ranień. Mnie nie interesuje co rani albo i nie moja...... żonę.
Synowie mnie interesują, nie ona.
Nie byłabym tu na forum gdybyśmy nie mieli z mężem potężnego kryzysu a wówczas czułam się jak najbardziej nieszczęśliwsza kobieta na świecie.
A tej zasady o której pisałam trzymaliśmy się już przed ślubem po przygotowaniu u Dominikanów do ślubu gdzie oni nam o tym mówili, że to bardzo ważne więc uznaliśmy to za oczywistość. Właściwie dość mocno się tego trzymaliśmy razem.

Astro
Posty: 1193
Rejestracja: 17 mar 2018, 15:41
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Mężczyzna

Re: Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Post autor: Astro » 01 maja 2021, 17:29

Akacja pisze:
01 maja 2021, 16:27
Astro pisze:
01 maja 2021, 15:16
Akacjo świetnie ,że jesteś szczęśliwa z mężem.
W tych ustaleniach ile było ciebie ,a ile męża ustaleń. Co by było gdyby ich nie zaakceptował?

Co do ranień. Mnie nie interesuje co rani albo i nie moja...... żonę.
Synowie mnie interesują, nie ona.
Nie byłabym tu na forum gdybyśmy nie mieli z mężem potężnego kryzysu a wówczas czułam się jak najbardziej nieszczęśliwsza kobieta na świecie.
A tej zasady o której pisałam trzymaliśmy się już przed ślubem po przygotowaniu u Dominikanów do ślubu gdzie oni nam o tym mówili, że to bardzo ważne więc uznaliśmy to za oczywistość. Właściwie dość mocno się tego trzymaliśmy razem.
Ok. Przyjmuje odp.
Ja sam osobiście zdania nie zmienilem , w "zakonie kontemplacyjnym" się nie zamknę.
" Każdy z was , młodzi przyjaciele , znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte.Jakis wymiar zadań , które musi podjąć i wypełnić ... Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można zdezerterować. " Ojciec Święty Jan Paweł II

Akacja
Posty: 123
Rejestracja: 18 gru 2019, 4:31
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Post autor: Akacja » 02 maja 2021, 13:01

Ok, jeśli chcesz to możesz trzymać się zasady jednej świętej: pamiętaj aby gdy jesteś sam na sam z kobietą zawsze mieć otwarte drzwi. Może to będzie dobrem.
Pozdrawiam

Akacja
Posty: 123
Rejestracja: 18 gru 2019, 4:31
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Post autor: Akacja » 02 maja 2021, 18:07

Chce jeszcze to co dzisiaj doświadczyłam opisać.

Dzisiaj znów zostałam zaatakowana bardzo złymi myślami o mężu. Ewidentnie szatan znów chciał niszczyć nas. Przypominał mi wiele przykrych spraw związanych z moim mężem, co sprawiło znów żal, że wybrałam takiego męża i łzy. Jednak gdy prasowałam nam ubrania do kościoła i tak serce me rozpływało się w negatywnym usposobieniu i napływało goryczą zapytałam z wyżutem Boga dlaczego On dał mi taki dar, jak to możliwe, że ten właśnie mój mąż jest darem dla mnie? Od razu otrzymałam odpowiedź. Tak jak dla Jezusa ja jestem darem od Ojca tak mój mąż jest darem od Ojca dla mnie. To znaczy, że Jezus cierpi za mnie bo Go okrutnie poraniłam i nieraz zdarzy się, że Go znów zranię; tak samo mój mąż mnie rani a ja przyjmując to cierpienie tak jak Jezus na krzyżu otrzymuję moc zbawienia razem z Chrystusem mego męża na życie wieczne.
Gdy dostałam tą odpowiedź od razu moje serce rozpromieniło się przeżyliśmy tą niedzielę w radości i bliskości z mężem i dziećmi.

JolantaElżbieta
Posty: 748
Rejestracja: 14 wrz 2017, 8:03
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja - dyskusja ogólna

Post autor: JolantaElżbieta » 03 maja 2021, 10:49

Ruta pisze:
30 kwie 2021, 20:54
JolantaElżbieta pisze:
30 kwie 2021, 17:20
Tak i mnie się wydaje - zawsze powodem odejścia - czy emocjonalnego, czy od swoich zasad czy generalnie od wyznawanych wartości
jest druga osoba i chętka na coś jeszcze w życiu - a wygodnie jest nie mieć wtedy Boga przy sobie - bo razem z Nim się nie da - mój mąż też najpierw odrzucił Boga - a potem okazało się, że bycie z Nim byłoby przeszkodą do grzechu :-(
Jolu, myślę, że jest to uproszczenie. Tak i ja, w uproszczony sposób, postrzegałam swojego męża i decyzje, które podjął. Teraz coraz częściej myślę, że nie wiemy nigdy, co jest w sercu drugiego człowieka, co się w nim działo i dzieje, dlaczego odchodzi od Boga, dlaczego czuje potrzebę rozpoczęcia innego, nowego życia, złamania przysięgi małżeńskiej. Myślę też, że w wielu przypadkach stoi za tym wiele bolesnych, raniących i poważnych osobistych dramatów, kryzysów. Czasem może próba uwolnienia się od winy, czasem może potrzeba oczyszczenia się, realizowana przez zwodniczy pomysł, że zaczynając od nowa, takie oczyszczenie się osiągnie. Może za tym stać poczucie rozczarowania swoim życiem, poczucie bycia niegodnym, poczucie rozczarowania sobą samym...
Ruto, to jest moje spostrzeżenie po analizie wielu przypadków, a także moje osobiste doświadczenie - gdyż sama podlegałam i podlegam pokusom - dzisiaj wiem, że żeby się im nie poddać, trzeba trzymać się Pana Boga i nie pozwolić sobie na żadne ustępstwa. Najpierw zaczyna się usprawiedliwiać malutkie pokusy i im ulegać, potem już leci. Jeśli zatrzymasz się w odpowiednim momencie - zniszczysz pokusę w zarodku, jak zaczniesz ją relatywizować i bagatelizować polecisz na pysk. A sama powiedz, czy my też nie toczymy walki - mam na myśli nas zostawionych? A jednak walczymy - pewnie dlatego tak ważne jest jakimi ludźmi się otaczamy - jedni podadzą nam rękę i wyciągną z przepaści - inni powiedzą - a sprawdź - tam jest ciekawie :-(
Ja mogę zrozumieć powody podane przez Ciebie, co nie znaczy, że je usprawiedliwiam i nie nazywam po imieniu.

ODPOWIEDZ

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Samon41 i 34 gości