Pornografia i masturbacja

Refleksje, dzielenie się swoimi przeżyciami...

Moderator: Moderatorzy

Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja

Post autor: Caliope » 27 lip 2021, 8:28

Mąż musi sam dojść do swojego dna, teraz się tylko ślizga by nie upaść. Każdy uzależniony jeśli dojdzie do swojego będzie mieć siłę by iść do przodu. Też się nie zgadzam ze stwierdzeniem, że jest zdrowym mężczyzną, bo nie jest, jego głową jest chora, ciało jest chore jeśli nie potrzebuje realnych bodźców, bliskości z realną żoną. Jak w każdym nałogu współmałżonka trzeba zadbać o siebie i tu separacja dla mnie jest słuszna.

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja

Post autor: Ruta » 27 lip 2021, 9:40

malinaa pisze:
27 lip 2021, 0:23
Ruta - jaką Ty masz ogromną wiedzę. Czytam Twoje wiadomości, są jak ukojenie. Jak pokazanie mi błędów w myśleniu i mechanizmów działania psychiki. Nie zdawałam sobie sprawy z wielu rzeczy. Dziękuję.
Malinaa, jestem osobą współuzależnioną. Mój mąż jest osobą uzależnioną krzyżowo, a mówiąc po ludzku: pije, ćpa, zdradza i siedzi w pornografii po uszy. Przeżyłam w tym 10 lat, z czego przez 7 uważałam się za szczęśliwą mężatkę :lol: Były okresy gdy jedyne sprzęty elektroniczne w domu nie wyświetlające pornografii to była pralka i lodówka. Mąż raz po raz był w ciągu narkotykowym albo pił cały weekend na umór. To moje poczucie szczęścia w tak trudnej i obciążającej relacji najlepiej pokazuje skalę mojego własnego pokręcenia i moich deficytów.

Zdanie sobie z tego wszystkiego sprawy nie oznacza, że przestałam kochać mojego męża. Kocham go, bo jest wartościowym, pięknym człowiekiem. Tylko teraz uczę się kochać, nie tylko męża ale też siebie, mądrzej, piękniej i ku wzrostowi. I w sposób wolny.

Pracuję nad sobą. Korzystam z terapii, z grup wsparcia. Staram się też edukować, czytać wartościowe lektury, oglądam konferencje, korzystam z konferencji, zjazdów, rekolekcji. Dużo czasu poświęcam na analizę siebie, swoich relacji, mechanizmów jakie we mnie są obecne, mojego postrzegania.

Bardzo trzymam się Bożego prowadzenia. Więc dużo czasu spędzam też na modlitwie. Moja droga do zdrowienia od tego się zaczęła, od prośby o pomoc skierowanej do Maryi. Ta pomoc jest bardzo ważna. Są rzeczy które przepracowuję sama (w ramach tego co powyżej) i takie, nad którymi nie wiem ile lat musiałabym pracować, by się z nimi uporać i nie wiem, czy bym dała radę. Te oddaję Bogu, i jest to piękne, jak Bóg może wspaniałe działać. Realnie i konkretnie doświadczyłam w tym moim procesie Bożego uzdrawiania.

Serdecznie zachęcam cię do podjęcia pracy nad sobą. To praca, czasem ciężka, ale przynosząca w zamian radość życia i wolność. Nie ma takiej potrzeby, by taka praca była tak intensywna, na jaką ja się zdecydowałam. Moje doświadczenie pokazuje, że podstawą jest grupa wsparcia, bez tego łatwo się pogubić. Oraz że na jakimś etapie, gdy pojawi się gotowość, warto jest podjąć terapię. I najlepiej wszystko z Maryją za rękę, wtedy ta droga jest pewna, a wsparcie i pomoc płyną cały czas.

malinaa
Posty: 51
Rejestracja: 30 kwie 2019, 9:57
Jestem: po rozwodzie
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja

Post autor: malinaa » 27 lip 2021, 9:44

Przez ostatnie dni czułam się jak ćma w słoiku. Nie wiedziałam co zrobić, obijałam się o szkło...
Poczucie ogromnego bólu, strachu o przyszłość, o to czy sobie poradzę, jak sobie poradzę bez męża - pod względem emocjonalnym, dzieliliśmy przecież jedno mieszkanie, jeździliśmy razem na wycieczki, rozmawialiśmy...Nagle będzie pustka...
Bałam się co będzie, powiedziałam mu, by się wyprowadził, ale czułam w sercu, że tego nie chcę, chciałam tego głównie, by nim potrząsnąć.
Po wczorajszym dniu bardzo chcę tej wyprowadzki, bo widzę w tym jedyną szansę dla nas. Za dużo tu huśtawek emocjonalnych - mojego stresu i płaczu, słów męża, że może nie będziemy już razem, jego ponownych obietnic, że się zmieni, a później dodaje, że jakbyśmy dalej mieszkali razem, to pewnie nic by nie zmienił, bo on ma taką naturę, że musi mieć nóż na gardle żeby wreszcie się ogarnąć.
Jak nie chciał się kochać przez ostatni czas, tak teraz bardzo chciał, bo czuł, że mnie traci. Za dużo chaosu, zagrywek, słów. :)

Wreszcie czuję spokój ducha, bo widzę, że ta wyprowadzka, to dobre rozwiązanie. Ale najważniejsze - dotarło do mnie, że ja nie muszę decydować o przyszłości już tu i teraz. Kocham, więc daję tysięczną szansę na zmianę. Nie wiem czy będę umiała zaufać mężowi po tylu lat kłamstw, ale nie muszę się o to martwić. Teraz mam zdrowieć - czytać na ten temat, modlić się, przemyśleć w spokoju całą sytuację. Już nie boję się o przyszłość, bo wiem, że jakąkolwiek podejmę decyzję, będzie ona przemyślana, nie pod wpływem emocji.
Pewnie każdy ma taki chaos podczas kryzysu. Ja naprawdę czułam, że wali mi się mój świat. Osoba, która mnie kocha nieustannie mnie okłamuje i tkwi w coraz większym bagnie. Chciałam zrobić coś jak najszybciej, by nie oszaleć, miałam poczucie, że już moja cierpliwość się przebrała i mam dość.

Caliope
Posty: 3013
Rejestracja: 04 sty 2020, 12:09
Jestem: w kryzysie małżeńskim
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja

Post autor: Caliope » 27 lip 2021, 11:24

malinaa pisze:
27 lip 2021, 9:44
Przez ostatnie dni czułam się jak ćma w słoiku. Nie wiedziałam co zrobić, obijałam się o szkło...
Poczucie ogromnego bólu, strachu o przyszłość, o to czy sobie poradzę, jak sobie poradzę bez męża - pod względem emocjonalnym, dzieliliśmy przecież jedno mieszkanie, jeździliśmy razem na wycieczki, rozmawialiśmy...Nagle będzie pustka...
Bałam się co będzie, powiedziałam mu, by się wyprowadził, ale czułam w sercu, że tego nie chcę, chciałam tego głównie, by nim potrząsnąć.
Po wczorajszym dniu bardzo chcę tej wyprowadzki, bo widzę w tym jedyną szansę dla nas. Za dużo tu huśtawek emocjonalnych - mojego stresu i płaczu, słów męża, że może nie będziemy już razem, jego ponownych obietnic, że się zmieni, a później dodaje, że jakbyśmy dalej mieszkali razem, to pewnie nic by nie zmienił, bo on ma taką naturę, że musi mieć nóż na gardle żeby wreszcie się ogarnąć.
Jak nie chciał się kochać przez ostatni czas, tak teraz bardzo chciał, bo czuł, że mnie traci. Za dużo chaosu, zagrywek, słów. :)

Wreszcie czuję spokój ducha, bo widzę, że ta wyprowadzka, to dobre rozwiązanie. Ale najważniejsze - dotarło do mnie, że ja nie muszę decydować o przyszłości już tu i teraz. Kocham, więc daję tysięczną szansę na zmianę. Nie wiem czy będę umiała zaufać mężowi po tylu lat kłamstw, ale nie muszę się o to martwić. Teraz mam zdrowieć - czytać na ten temat, modlić się, przemyśleć w spokoju całą sytuację. Już nie boję się o przyszłość, bo wiem, że jakąkolwiek podejmę decyzję, będzie ona przemyślana, nie pod wpływem emocji.
Pewnie każdy ma taki chaos podczas kryzysu. Ja naprawdę czułam, że wali mi się mój świat. Osoba, która mnie kocha nieustannie mnie okłamuje i tkwi w coraz większym bagnie. Chciałam zrobić coś jak najszybciej, by nie oszaleć, miałam poczucie, że już moja cierpliwość się przebrała i mam dość.
Super, że tak to czujesz, jest tu i teraz i na tym każdy z nas w kryzysie może się skupić i żyć szczęśliwie. To co było trzeba zostawić, bo nie wróci, a przyszłości nie znamy, tylko Bóg zna naszą przyszłość. :)

Ruta
Posty: 3297
Rejestracja: 19 lis 2019, 12:00
Jestem: w separacji
Płeć: Kobieta

Re: Pornografia i masturbacja

Post autor: Ruta » 27 lip 2021, 12:01

Malinaa, dobrze mi się czytało twój ostatni post. Jest w nim i spokój i miłość i taki właśnie spokój ducha.

Jest takie piękne słowo, które mi pomaga utrzymywać taki stan, zatrzymać na dłużej. Zawierzenie.

Zawierzam Bogu. Całym sercem i całą sobą wierzę, że Bóg pragnie jedności małżonków i do tej jedności chce nas doprowadzić nawet z najgłębszych kryzysów. Zawierzam więc Bogu i otwieram się na współpracę z Bożą Łaską, którą dla nas ma.

To oznacza, że wykonuję swoją pracę, ale czuję, że jest Bóg i na Nim opieram swoje poczucie bezpieczeństwa. Coś jak dzieci, które się bawią, uczą, ale jest też w pobliżu rodzic. W każdej chwili gdy dziecko będzie potrzebować pomocy, może do niego przyjść. A rodzic także czuwa i gdy jest taka potrzeba również ostrzega, pomaga.

Gdy przychodzą lęki, a gdy wprowadzamy zmiany, zwykle przychodzą, staram się teraz od razu zawierzać :)

ODPOWIEDZ

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Google [Bot] i 23 gości