( "zachodnim" , a ściślej polskich pokoleniach tych 20 , 30 latków
max 40 latków ) istnieje taki bajkowy obraz związku .
Celowo nie używam określenia małżeństwa .
Otóż istnieje jakby wymóg życia w stanie jakiejś relacji doskonałej .
I tak ma być od początku aż do końca ( kogoż związku ) .
Inaczej ludzie "powinni się rozchodzić" .
I mam takie wrażenie , że ten kult "uczucia" jest dość nierealistyczny .
Jakby pomija się inne role , a czasem nawet neguje .
Ot chociażby potrzebę posiadania dzieci .
Trochę takie singielstwo w związku , czy singielstwo w rodzinie .
I drogie panie .
No , albo równouprawnienie , albo kwiaty .
A przynoś kwiaty i klękaj jedna z drugą .
W końcu też spodnie nosicie .
ale przyznaję Ci rację. Tylko skąd to się wzięło - ano u mnie z braków wzorców od rodziców. Przejęłam od nich raczej antytezę malżenstwa, czy, jak mówisz, związku w ogóle. W sensie - wiedziałam jak związek ma nie wyglądać. A jak ma wyglądać? No i tu krzywdę se zrobiłam pewnie ksiażkami, filmami, swoimi wizjami i tym, że u innych trawa zawsze idealna i zielona. Nie żebym się usprawiedliwiała, ale kto nas miał tego uczyć...Każdy szyje i dzierga na swój sposób, a jesteśmy kwintesencją wchloniętych wzorów i przykładów z tego co poznaliśmy i doświadczyliśmy. +te wszystkie właśne infantylne filmy, opowieści i scenariusze w głowie, ze wiemy jak ma być.
) panowania nad swoimi oczekiwaniami i wyobrażeniami. Bo zwłaszcza zwerbalizowane są "kłodą pod nogi" odbudowywanego małżeństwa. 
) . To chyba się tak nie da, muszę uczyć się cierpliwości...