Ślub wzieliśmy we wrześniu - 7 m-cy temu. Myślę, że nasz związek w narzeczeństwie był udany poza typowymi sprzeczkami młodych ludzi oraz paroma większymi kłótniami, które z czasem się nasilały- głównie przez częste i długie wyjazdy narzeczonego związane z pracą. Zamieszkaliśmy razem ok. 2 lata przed ślubem. Mamy po 30 lat ,oboje pracujemy, pochodzimy z pełnych i przykładnych rodzin. Mieliśmy poważne plany- rodzina, dzieci, wspólny dom i szczęśliwe życie zgodne z wartościami. Dom był już w budowie (prezent od teściów), moja rodzina też się zaangażowała w pomoc przy wykończaniu i wszystko miało być pięknie. Ślub miał być uwieńczeniem (jak mi się wtedy wydawało) naszej miłości. Sakrament małżeństwa od samych zaręcznyn miał dla mnie ogromne znaczenie. Czułam całą sobą jak Bóg chce mojego szczęścia. Bardzo głęboko przeżyłam nauki przedmałżeńskie, spowiedź przedśubną i miałam nadzieję, że mąż tak samo cieszy się ze mną. Miałam mu trochę za złe, że do nauk podszedł po łebkach i poprosił kapelana od siebie z pracy by na szybko z nami porozmawiał i przybił pieczątkę. No ale nie o tym mowa..
Mieliśmy przepiękny ślub. Ksiądz z mojej parafii bardzo się postarał, mieliśmy wspaniałe kazanie, uroczysty szpaler bo mąż jest mundurowym. Mogę powiedzieć, że nigdy nie czułam się tak blisko Boga i wiedziałam, że to najważniejsza chwila mojego życia. Dosłownie kilka dni po ślubie musieliśmy rzucić się od nowa w wir pracy i przełożyliśmy miesiąc miodowy na luty. Czekałam na weekedny by w końcu cieszyć się moim mężem i spędzać z nim czas celebrując nasz nowy stan. Po tygodniu wyjechał na szkolenie tygodniowe. Mieliśmy dla siebie tylko dwa dni bo zaraz znowu miał jechać na tydzień. Zaczęło się coś dziać. Mąż był milczący, nieobecny, obojętny i chłodny. Nie odwzajemniał w ogóle moich emocji. Na wycieczce pokłóciliśmy się mocno gdy rozpłakałam się z powodu jego zachowania- ignorował mnie tak mocno jak tylko można ignorować człowieka. Padło wiele przykrych słów.Zaskoczyło mnie to, że nie widziałam w moim mężu żadnych pozytywnych uczuć wzgledem mnie.Bardzo dziwnie mnie traktował - jak wroga, walczył ze mną. Pomyślałam pierwsza małżeńska kłótnia. Po tym zajściu było względnie ok. Obowiązki domowe, praca. Jednak zaczęły martwić mnie jego częste wyjazdy i całkowity brak kontaktu. Nie dzwonił, nie pisał, nie wiedziałam co się dzieje. Żartowałam sobie, że może mieć kochankę. Nie przypuszczałam że to może być prawda
Takie ciche wyjazdy pojawiały się coraz częściej. Jak był w domu to w ogóle niczym się nie interesował a mnie ignorował i tylko czasami był miły. Non stop telefon w ręcę, granie, ciche godziny, dni. Ni dążył też do współżycia. Wychodził wieczorami biegać lub na siłownię ale dziwiłam się bo telefon był ciągle zajęty i dodzwonić się nie mogłam. Zaczęłam się poważnie martwić. Traktował mnie jak powietrze, wszczynał kłótnie, gdzie był mocno napastliwy i ranił słowami. W ogóle nie dążył do zgody. Któregoś dnia ni z gruszki ni z pietruszki oskarżył mnie o jakieś sprawy majątkowe mojej babci, że nie jestem w stanie jej namówić do odpisania nam działki. Zamurowało mnie. Nie mój mąż!! O wszystko mnie obwiniał. Rozmowy nie przynosiły skutku, unikał ich. Próbowałam dobrocią, obojętnością- wszystkiego. Nie chciał się w ogóle przytulać, dotykać, spędzać razem czasu. Byłam powietrzem. Nie rozumiałam co się stało. Któregoś wieczoru siedziałam obok męża i zauważyłam jego wzrok pełen pogardy i wyższości. Patrzył tak obojętnie- nie jestem w stanie opisać tego wyrazu twarzy. Nie potrafił ze mną rozmawiać nawet o pogodzie. Nie chciał w ogóle mieć nic wspólnego ze mną. Zachodziłam w głowę dlaczego. Oddalał się coraz bardziej aż oznajmił, że ma kryzys i nie wie ile potrwa. Stopniowo przestał się odzywać. Nie mogłam w ogóle do niego dotrzeć. Przeniósł się na kanapę do innego pokoju. Dwa miesiące wyglądały tak, że każde spędzało czas osobno w innym pokoju wymieniając tylko zdawkowe komunikaty. Każda sobota i niedziela on mnie zostawiał i jechał do rodziców 80 km. Próbowałam go zatrzymywać- awantura, prawie rękoczyny. To był listopad- 2 miesiące po ślubie.Traciłam siły i nadzieje. Prosiłam pomoc teściów- bezskutecznie, coś tam chcieli pomóc ale w końcu to ja zostałam winna- bo jestem złą żoną podobno i kazali mi się modlić. Płakałam, prosiłam i nic. Chodziłam do psychologa i psychiatry. Mąż wtedy już całkiem zaczął żyć swoim życiem. Mówił, że mnie już nie kocha, że się zaniedbałam i go już nie pociągam, ale że zawalczy o małżeństwo i padły słowa- "będziesz wiedziała jak mi przejdzie bo wtedy się do ciebie sam przytulę." Ale było tylko gorzej. Kilka razy groził mi rozwodem na przemian z szantażem, że mam się wyprowadzić bo źle się czuje w moim towarzystwie. Wściekał się o wszystko gdy tylko próbowałam się zbliżyć. Słów o rozwodzie nie brałam na poważnie. Obrączkę zostawiał w domu, nie chciał jej nosić. Szukałam przyczyn wszędzie - w przepracowaniu, depresji, zaburzeniach osobowości. Namawiałam na rozmowę z psychologiem, duchownym czy na terapię- nie chciał słyszeć nawet. Podejrzewałam inną kobietę. On jednak się wypierał. Kłamał. Nakryłam go na rozmowie telefonicznej z kochanką. Zaprzeczył mimo, że wiedział, że już tego nie ukryje. Płakałam,błagałam a on się śmiał i obwiniał o wszystko. Wtedy też się upił i mówił różne dziwne rzeczy, mnie nazywał suką, moją rodzinę zmieszał w błotem mimo że wszyscy bardzo go kochali. Nadal nie przyznał się jednak. Na drugi dzień pojechał na 3 tygodnie służbowo na drugi koniec Polski. Napisałam mu smsa, że ma czas do końca roku by wybrać mnie albo tą kobietę inaczej się wyprowadzam i składam pozew o rozwód. Nie odzywał się 3 tygodnie. Żadnego telefonu. Po prostu mnie porzucił. Robił wszystko by zniknąć z mojego życia, zanegować małżeństwo. W przeciągu trzech miesieący stał się obcym człowiekiem a naszego małżeństwa po porostu nie było. Nie wiem nawet jakich słów użyć by opisać jak się wtedy czułam, jak cierpiałam. Nie byłam w stanie normalnie funkcjonować, pracować, żyć. Straciłam nadzieję, byłam załamana i wiedziałam, że to poważna sprawa. Po powrocie on się nie odezwał nawet słowem do mnie, spał dalej w innym pokoju. Pomyślałam, że niedługo Święta i może w Wigilię Bóg otworzy jego serce na nowo. To był taki punkt na który czekałam bo wiedziałam, że przecież mimo wszystko jesteśmy rodziną. Niestety w Wigilię on nagle oznajmił, że jedzie do rodziców i nawet nie zainteresował się jak ja się dostanę do swojej rodziny- mieszkają daleko. Po prostu spakował się i wyszedł. Byłam w szoku, cała moja rodzina także. To był koniec wiedziałam. Mimo wszystko od rodziców po kolacji zadzwoniłam, żeby przyjechał. Odmówił. Po świętach wróciłam do wspólnego mieszkania on też, i nic...wyjechał znowu niby służbowo ale przed wyjazdem nakryłam go znowu - spakował się na Sylwestra a nie do pracy. Rozpłakałam się a on próbował mi wmówić, że nadużywam alkoholu. Byłam załamana doszczętnie ale najgorsze miało dopiero nadejść.
W Nowy Rok w jego laptopie znalazłam filmy z listopada jak spędza czas nad morzem ze swoją kochanką. Sprawa była już oczywista. Potem wszystko wydarzyło się lawinowo. On się przyznał- powiedział, że ją kocha i mają romans- stąd te częste wyjazdy. Płakał mówił, że coś złego się ostatnio z nim dzieje a że wcześniej pękł mu różaniec- nie wiem czy to prawda. Ale nie chciał ratować. Ja wtedy też. Wyprowadziłam się . Był styczeń. Potem widzieliśmy się dwa razy na chwilę gdy odbierałam resztę swoich rzeczy.Tęskniłam, miałam nadzieję, że przeprosi. Każda moja próba kontaktu telefonicznego kończyła się manipulacjami i wyzwiskami z jego strony. Żadnej skruchy, żadnego przepraszam. Półtorej miesiąca nie mamy już kontaktu. Przez cały ten czas gdy mieszkam sama dużo myślę ,analizuję, staram się modlić lecz nie wiem czy jest sens. Nie jestem w stanie pojąć dlaczego mnie to spotkało, co się zadziało, że mój mąż stał się takim człowiekiem, że mnie oszukał i tak perfidnie potraktował jak śmiecia i wroga. Wszyscy mówią, że sakrament jest nie ważny, on nie jest dojrzały, że dostanę unieważnienie od razu. Rozmawiałam z duchownym, który opiekuje się Sycharem oraz z pewną panią, która się udziela we wspólnocie i służy radami. Usłyszałam, że to działanie Złego. Cały czas biję się z myślami czy zrobić jeszcze jakiś krok by uratować nasze małżeństwo czy faktycznie nie było ono ważnie zawarte. Wczoraj odebrałam pismo z Sądu- mąż złożył pozew o rozwód. Za powód podał niezgodność charakterów i konflikty. O kochance ani słowa. Nawiązałam z nią kontakt. Niestety ta kobieta jest młodsza i wyśmiewa się z wiary, mnie nazywa dewotką. Nawet zakpiła ze mnie mówiąc, że mam w oczach szatana i że mąż ode mnie uciekł. Wiem,że oboje coś kombinują żeby mnie pogrążyć i grać nieuczciwie w Sądzie. Jego rodzice są za nim, podobno już poznali kochankę i ją polubili. Dziwię się bo są mocno religijni. Kochani co począć? to jest ostatni moment kiedy mogę cokolwiek zrobić, bo rozprawę mamy w maju. Działać czy czekać aż Bóg sam mnie naprowadzi na rozwiązanie??
