Jesteśmy w małżeństwie niesakramentalnym od roku i 8 miesięcy. W związku jesteśmy prawie 4 lata.
Mamy dwóch malutkich synkow. 2,5 roku i 7 miesięcy.
W pierwszej ciąży nasz związek przechodził poważny kryzys. Rozstalismy się na prawie pol roku. Jednak udało nam się przezwyciężyć wszelkie przeciwności losu. I byliśmy szczęśliwi. Zamieszkalismy razem. Rodzice i rodzina męża od samego początku mieli problem z zaakceptowaniem mnie. Może i ja sama tworzylam dystans. Ale z czasem zaczęło jakoś to funkcjonować. W czerwcu 2017 roku wzięliśmy ślub cywilny. Z tego względu, że wszystko było organizowane na szybko. Szybki pomysł i jak najszybsza realizacja. Było między nami dobrze. Zdarzały się sprzeczki czy drobne nieporozumienia. Ale bardzo chcieliśmy drugiego dziecka. Nie udawało się zająć w ciążę. Znosilam to okropnie. Mąż był dla ogromnym wsparciem. Wreszcie w grudniu 2017r. Udało się. Byliśmy oboje bardzo szczęśliwi. Jednak to nie trwało długo. Pojawiły się ogromne problemy finansowe, musieliśmy zrezygnować z wynajmu mieszkania i przeprowadzić się do rodziców. Najpierw mieszkaliśmy u moich jednak ciężko było nam się dogadać, pojawiały się kłótnie, pretensje. Mąż zmusił mnie do przeprowadzki do jego rodziców. Nie chciałam tego bo nie dogaduje się dobrze z teściowa. Ale nie chciałam stracić męża. Wówczas z dwulatkiem i dwumiesiecznym niemowlem wylądowaliśmy u teściów. Nie było sielankowo. Ale przynajmniej mieliśmy dach nad głową. My między sobą się nie klocilismy, częściej teściowej coś nie pasowało. Choć ja starałam się najbardziej jak potrafiłam. Byłam trochę taka służąca. Ale zaciskalam zęby bo walczyłam o moje małżeństwo. W reszcie pod koniec października 2018 r teściowa nas wyrzuciła z domu. Wynajelismy z mężem mieszkanie. Małe, ciasne w nie najlepszym stanie, ale wreszcie byliśmy tylko w czwórkę. Byłam taka szczęśliwa. Sądziłam, że teraz już będzie jak w bajce. Bo mam mojego ukochanego męża, moich synkow. I tak było. Mąż bardzo mi pomagał. Zajmował się dziećmi. Potrafił posprzątać, ugotować obiad. Było idealnie. Aż do okresu przedswiatecznego. Zaczęły się rozmowy jak i gdzie spędzamy wigilię. Do teściów nie chciałam jechać po tym jak nas potraktowali, jak teściowa zmieszala mnie z błotem, ale koniec końców zgodziłam się. Choć ten dzień był koszmarny robiłam dobra mine. Pozniej wigilia u moich rodziców. Wróciliśmy do domu. Pierwszy dzień świąt był taki jak chciałam. Cisza, spokój, szacunek, miłość. Romantyczny wieczór zapewnienia o miłości mojego męża. W drugi dzień świąt poklocilismy się, bo mąż nie chciał jechać do moich rodziców jeśli ja nie pojadę do jego. W nerwach ubralam synów i pojechałam sama do rodziców. Wróciłam po niespełna dwóch godzinach. Męża już nie było, nie było też jego rzeczy. Oniemialam, nie wiedziałam co się dzieje. Dzwoniłam, pisalam, milczal. Po kilku dniach powiedział, że to koniec, że chce rozwodu. I takim sposobem jestem sama z dwójką dzieci od dwóch miesięcy. Z mężem nie mam kontaktu, nie chce mnie widzieć. Dzieci też nie odwiedza. A ja nie wiem co mam zrobić. Nie zgodzę się na rozwód, bo kocham swojego męża. W tym roku mieliśmy wziąć ślub kościelny. Mieliśmy być razem na zawsze. Próbowałam wszystkiego żeby z nim porozmawiać, ale nic nie działa. A ja zaczynam wariować z tęsknoty i rozpaczy. Starszy syn bardzo tęskni za tatą, nie rozumie co się dzieje, że go nie ma.
Może ktoś z Was mi pomoże, wesprze, doradzi? Bardzo tego potrzebuje.
Pozdrawiam.
..