Moje uzależnienie a rozwód

[marylka]

byc posadzany przez wspolmazonka o jakas forme "latania z krzyzem". Ja wnioskowalem ( moze blednie ) z Twoich postow, ze Twoja zona ( wg Twojego okeslenia wierzaca ) bardzo agresywnie zareagowala na Twoj sms o zamowieniu mszy we wspolnej intencji. Tyle gwoli wyjasnienia.

Chłopaki - spróbuje to napisać od mojej strony - bo ja doświadczyłam - syndromu latania za mną z krzyżem.
Otóż - mój mąż i nasze małżeństwo zawsze było blisko Boga. Poznaliśmy sie zreszta w Kościele.
Ja jestem tzw. Dzieckiem oazowym ale i tak to mąż uważany był za tego bardziej katolickiego i rozmodlonego. Częściej chodził na Msze w tygodniu niż ja i często słuchał transmisji Mszy w radio. A w niedziele to obowiązkowo o godz 9 00.
Oczywiście oprócz tej fizycznej obecności na Mszy.
Bardzo prężnie udzielaliśmy sie jako rodzina w akcjach i organizacjach kościelnych a jednej mąż był przewodniczącym.
Każdego roku obowiazkowo byliśmy w Częstochowie ale także w zagranicznych słynnych Sanktuariach.
Kiedy dowiedziałam sie że 15 lat oszukiwał mnie i zdradzał....moja osobista wiara bardzo spadła. Nie wiedliśmy szczęśliwego życia bo wiele doświadczeń osobistych przeżyliśmy i finansowych i rodzinnych i zdrowotnych.
Ale to.....straciłam CZUCIE BOGA.
Nawet powiedziałam....no teraz to już przesada...
Moje Pompejanki posty i modły wydawały mi sie śmieszne.
Nie potrafiłam się odnaleźć w Kościele i w słowach "wybacz"
A hymn o miłości to było dla mnie największe nieporozumienie.
Z tego wszystkiego to odnajdowałam siebie w słowach CYMBAŁ BRZMIĄCY.
Chodziłam do Kościoła z dziećmi ale jak pisałam - przestałam czuć.
Dodatkowo - mój mąż - o ile był religijny - zreligijniał jeszcze bardziej. Zaczął mówić do mnie cytatami z Bibli kładl mi ręce na głowie modlił sie nade mną.
Dla mnie był najbardziej obłudnym faryzeuszem i gorszym od judasza człowiekiem. Nie bedę przytaczać innych słów jakimi go nazywałam oceniajac jego religijność.
Dobrze że w porę ktoś lub cos kazało mu nie latać przede mna z różańcem bo nie wiem jakby sie to skończyło.
Oczywiście też zamówił msze za nas ale i za dzieci.
Gdyby nie msza za dzieci to bym nie poszła. Natomiast poszłam do naszego ksiedza wcześniej i poprosiłam go żeby nie wywoływał nas na środek do błogosławieństwa - bo taki u nas zwyczaj.
Jeżeli mogę coś podpowiedzieć - to schowajcie sie z religijnymi cytatami i pouczeniami zwłaszcza ci co nawywijali w życiu. To jest piękne że do Boga się uciekacie ale dla pokrzywdzonych i zranionych na pewnym etapie - może to być obłudne śmieszne i jeszcze bardziej oddalić od Boga.
Jak tu mówią - PRZYKŁAD A NIE WYKŁAD.
tak jak mówie - przestał mąż swoją wiarę i świętego żywot pokazywać
Natomiast do tej pory mam obraz jak o 6 rano idę do łazienki a on oczywiście w innym pokoju spał - klęczy i odmawia różaniec nie wiedział że go widzę. W kryzysach ludzie tracą wiarę miłość i nadzieję. Do człowieka ale i do Boga często też. Warto i trzeba sie modlić za takie osoby. Ale tak jak radzi Pismo - "w ukryciu" Bo przecież chodzi o szczerosć serca a nie o POKAZANIE.
Aha....i ocenianie osób które gdzieś do tej pory były katolickie...czy teście czy współmałżonkowie....to są TYLKO LUDZIE i skoro WY dajecie prawo sobie błądzić i do poprawy to proponuję - dla równowagi też takie prawo dać innym. I nie oceniać. Że TACY KATOLICY BYLI A TERAZ TO WYSZŁO KIM SĄ.
Są ludźmi. I potrzebują modlitwy. I CZASU.
To że TY jesteś gotowy do naprawiania nie znaczy że małżonek TEŻ jest.
I Ty to uszanuj. I módl się. A nie oceniaj. Bo nie wiadomo kto w oczach Boga ma wiecej do naprawiania. Dlatego zajmij się SOBĄ

[rak]

to co piszesz Marylko jest też bliskie dla mnie,

ja po kryzysie musiałem sobie też poukładać, co jest prawdziwą wiarą, a co wygodną prezentacją na zewnątrz. A później przyjrzeć się jak to wygląda w realnym świecie (oczywiście wg. tego co ja uważam w danym momencie za prawdziwe, ale zawsze przecież czegoś mi brakuje, coś mi zasłania, więc do pewnego poziomu subiektywne to zawsze będzie).

Aha....i ocenianie osób które gdzieś do tej pory były katolickie...czy teście czy współmałżonkowie....to są TYLKO LUDZIE i skoro WY dajecie prawo sobie błądzić i do poprawy to proponuję - dla równowagi też takie prawo dać innym. I nie oceniać. Że TACY KATOLICY BYLI A TERAZ TO WYSZŁO KIM SĄ.
Są ludźmi. I potrzebują modlitwy. I CZASU.

Zgadzam się z powyższym przekazem. Ale brak dzielenia się z tymi osobami swoją krytyką (ocena zawsze jakaś będzie) nie oznacza, że powinniśmy ignorować taką wiedzę. Mi dość trudno przyszła nauka, że miłosierdzie nie jest naiwnością. A umiejętność milczenia nie zawsze jest najlepszą postawą miłości.
Ja więc to rozumiem w ten sposób. Ludziom powinno dawać się szansę do błędów, grzechu, bez jednoznacznej krytyki i mieszania z błotem jak nam się coś nie podoba. Ale z drugiej strony nie powinniśmy wobec takich postaw przechodzić kompletnie obojętnie, bo nie ma to nic wspólnego z miłością bliźniego. Nie wymuszać, ok, ale raz na jakiś czas szanując równocześnie wolność drugiej osoby pokazać słowem lub przykładem jeśli się z czymś nie zgadzamy.

Jeżeli mogę coś podpowiedzieć - to schowajcie sie z religijnymi cytatami i pouczeniami zwłaszcza ci co nawywijali w życiu. To jest piękne że do Boga się uciekacie ale dla pokrzywdzonych i zranionych na pewnym etapie - może to być obłudne śmieszne i jeszcze bardziej oddalić od Boga.
Jak tu mówią - PRZYKŁAD A NIE WYKŁAD.

W przypadku zranienia nadmierne epatowanie poprawnością od strony krzywdziciela jeszcze bardziej "scyzoryk w kieszeni otwiera", szczególnienie jak zraniona osoba nie doświadczyła szczerych przeprosin i solidnego zadośćuczynienia. Miałem podobnie, jak żona sugerowała mi nawet bez podtekstu religijnego, że już czas przejść do normalnego życia. Myślałem, że jajko zniosę i to od razu na twardo, tak się we mnie gotowało.

Wydaje mi się, że Marcin (tutaj autor musiałby skorygować) nie wykazuje takiej postawy. Oprócz jednej zamówionej mszy (chyba, że o czymś zapomniałem) to za b. nie epatuje swoją religijnością. A to, że raz na jakiś czas (bez namolności ) pokazuje, że mu zależy, to w moim odczuciu pokazuje chęć podtrzymania swojego małżeństwa w tej trudnej rzeczywistości.

[Zepsuty13]

Wydaje mi się, że Marcin (tutaj autor musiałby skorygować) nie wykazuje takiej postawy. Oprócz jednej zamówionej mszy (chyba, że o czymś zapomniałem) to za b. nie epatuje swoją religijnością. A to, że raz na jakiś czas (bez namolności ) pokazuje, że mu zależy, to w moim odczuciu pokazuje chęć podtrzymania swojego małżeństwa w tej trudnej rzeczywistości.

Rak-u,

Jeżeli chodzi co do religii i wiary to moja żona usłyszała przez całe dwa miesiące, że:

- zamówiłem mszę w Naszą rocznicę,
- przypomniałem raz żonie, że fakt niewywiązywania się z przysięgi przez jedną stronę nie obliguje i nie daje prawa tej drugiej do łamania z drugiej strony ( Coś w stylu " Aaa on złamał to ja też złamię"), tutaj w kwestii, że nie akceptuję "randkowania"
- wie, że oglądam filmiki Szustaka i modlę się o małżeństwo,
- wie, że spotykam się z duchownymi na rozmowy od czasu do czasu i noszę nieprzerwanie obrączkę
- raz na samym początku mnie poniosło i starałem się uświadomić żonie, że nałóg to jak choroba a ja zostałem z tym sam bez wsparcia mimo, iż przysięga mówiła inaczej.

O dziwo wszystko powyższe odbiła dużą agresją argumentując na swój sposób, że:

Ad1. " Dla mnie msza jest nieważna, jadę na wycieczkę dwudniową, żeby zapomnieć o rocznicy "
Ad2. " Na szczęście nie jestem już żoną, mogę robić cokolwiek mi się nie spodoba"
Ad3. " Też oglądam te filmiki od dawna, Tobie nic nie pomogą"
Ad4. " Noś sobie, Twoich modlitw i tak Bóg nie wysłucha"
Ad5. " Nie chce Cię znać, dla mnie małżeństwo nie istnieje"

Oczywiście żona jest osobą bardzo wierzącą. Tak przynajmniej twierdzi. Dostaje odpowiedzi w całkiem odmiennym stylu.

[Dwa_odcienie]

A to, że raz na jakiś czas (bez namolności ) pokazuje, że mu zależy, to w moim odczuciu pokazuje chęć podtrzymania swojego małżeństwa w tej trudnej rzeczywistości.

Chęć podtrzymania małżeństwa??

Ten człowiek przez 15 zdradzał i oszukiwal żonę!

Jej też poradzicie żeby wybaczyla i była cierpliwa w miłości?

Paranoja.

[GosiaH]

Dwa_odcienie, chyba tutaj nastąpiło nieporozumienie.
Czy aby nie pomyliłaś osób?

To marylka napisała powyżej o swoim doświadczeniu :

Kiedy dowiedziałam sie że 15 lat oszukiwał mnie i zdradzał....

Zwróć jednak uwagę, że w swoim profilu (dane dostępne publicznie) marylka ma wpisane "jestem" szczęśliwą żoną"
A to znaczy, że wrócili do siebie i że udało im się odbudować małżeństwo.

Można, naprawdę, można z wielu trudnych sytuacji wyjść zwycięsko i mieć piękne życie i małżeństwo.

[Zepsuty13]

Chęć podtrzymania małżeństwa??

Ten człowiek przez 15 zdradzał i oszukiwal żonę! Jej też poradzicie żeby wybaczyla i była cierpliwa w miłości?
Paranoja.

Dwa_odcienie - ogólnie to pomyliłaś osoby, nigdy nie zdradziłem swoje żony ani nie spojrzałem pożądliwie na inną kobietę mając żonę.

Ja chciałam zbadania ważności związku bo chciałam - podobnie jak Ty - jednak z kimś się związać.
Nie chciałam być sama zwłaszcza że nie uważam sie za osobe starą.
Tylko na tyle był i jest ważny Bóg dla mnie oraz przyjmowane Sakramenty - że NIE MOGŁAM szukać innego faceta przed zbadaniem właśnie tej ważności. Natomiast. Dzięki Bogu i ludziom - głównie tutaj z Sycharu nie zrobiłam w końcu tego chociaż to mogła być formalność.

Marylka,
Czy miałaś taki moment, że całkowicie przekreśliłaś męża, że był dla Ciebie niepotrzebny w swoim powiedzmy " nowym" życiu ? Miałaś tak duży żal, że pomyślałaś o Nim " Oooo kolego pojechałeś po bandzie, pakuj się i wymazuję Cię ze swojego życia" Czy albo co sprawiło, że w końcu powiedziałaś albo pomyślałaś " To może być nowy początek" Co było takim momentem przełomowym? Uważasz, że czas robi swoje ?

Pan Bóg DOSŁOWNIE uczynił cud w moim/naszym życiu. Nigdy nie miałam takiego męża, tak wspaniałego faceta jakiego mam w tej chwili.
Bardzo wiele włożył pracy w swój rozwój - dziś pomaga innym tak jak jemu kiedyś ktoś pomógł.
Jest wspaniałym mężem i ojcem.

Od czego się zaczęło, że po takich brzydko mówiąc " przebojach" stały się cuda? Jakby tutaj biorąc pod uwagę Boga i jego działanie ale chodzi mi tutaj bardziej a takie " ziemskie" sprawy - stanął w drzwiach, szczerze zadośćuczynił, terapia ? Możesz coś powiedzieć więcej - będę wdzięczny.

Ja też przeszłam i zmierzyłam się sama ze sobą. No...trzeba jednak "jaj" żeby po wielu kłótniach jednak przyznać - ja też nie byłam święta.

W którym momencie dotarło do Ciebie, że " zrobiłam błąd w Naszym małżeństwie"...? Kłótnia i mąż trafił w jakiś czuły punkt czy po wysłuchaniu jego perspektywy całej sytuacji?

I wiesz.....to nie sztuka wymienić faceta.....

"Faceta nie zmienisz.
Możesz zmienić faceta.
Ale to NIC nie zmieni"
Bo najważniejsze to zmienić SIEBIE.
Gdybyś się odważyła - na prace nad sobą zrozumiałabyś że Twoja zmieniona postawa spowoduje że postawa męża też się zmienia względem Ciebie. Już nie jesteś tą gorszą w oczach swoich przede wszystkim...i nagle...mąż się stara...zmienia stosunek do Ciebie, szanuje Cię. Bo to TY SZANUJESZ SIEBIE.
I nie musisz szukać drugiego i następnego. Bo nie tędy droga. Nie w innym facecie jest Twoja wartość.

Marylka...Jak ja bym chciał, żebyś Ty trafiła kiedyś na ulicy na moją żonę...

Ale co u mnie ?

A no chodzę na terapię i grupa coraz bardziej się "zżywa" - na terapii grupowej w tym siła. Zostałem wybrany Starostą Grupy, więc coś w stylu Przewodniczącego Klasy w podstawówce Wybrali mnie terapeuci i osoby, które uczęszczają na spotkania. Cieszę się, bo widocznie widzą, że zależy mi na poprawie samego siebie i biorę czynny udział w spotkaniach terapii.

Żona - amok 200%, na dzień dzisiejszy zerowy kontakt. O dziwo znalazłem w sobie na tyle siły, że..." postawiłem się żonie ", bo na chwilę obecną nie akceptuję jej wartości, poniżania mnie, równania mnie z ziemią i racjonalizowania sobie niektórych rzeczy w idiotyczny wręcz sposób. Nie w momencie, gdy staram się o to by kiedyś było lepiej i podjąłem trud naprawy.

Pozew rozwodowy - przyszedł do domu. Napisałem odpowiedź ale jeszcze nie wysyłam. Spojrzę na nią chłodnym okiem przez weekend. Ogólnie podziękowania dla użytkownika Monti - dziękuję bardzo. Rozwód wyznaczony na 08.01.2019. Do tego czasu na pewno będę lepszą wersją siebie. Czy żona zechce wtedy to dostrzec ? Jej wybór i jej odpowiedzialność.

Naprawiam swoje życie w każdym możliwym aspekcie.

[Pantop]

Ad1. " Dla mnie msza jest nieważna, jadę na wycieczkę dwudniową, żeby zapomnieć o rocznicy "
Ad2. " Na szczęście nie jestem już żoną, mogę robić cokolwiek mi się nie spodoba"
Ad3. " Też oglądam te filmiki od dawna, Tobie nic nie pomogą"
Ad4. " Noś sobie, Twoich modlitw i tak Bóg nie wysłucha"
Ad5. " Nie chce Cię znać, dla mnie małżeństwo nie istnieje"

Huhuhuhu

Kolejna nieszczęśliwa osoba, której wydaje się, że odcięcie się od męża/żony wszystko w jej życiu naprawi, wyprostuje i uczyni na wskroś szczęśliwą, wolną i radosną
Hahahahahaaa!

Zacięła się bestyjka w sobie i niepodobna trafić do niej argumentami logicznymi, tym bardziej przekonywać do czegokolwiek.

Jeśli w porę się nie opamięta dojdzie do oczekiwanej przez nią rozprawy i w rezultacie rozwodu - kiedy się obudzi następnego dnia będzie świętować. Niestety będzie to święto rezerwisty idącego do cywila.
Jest huczne i trwa krótko.
Ale to czarny scenariusz.

Ty piszesz biały.
Masz mnóstwo czasu i zadzieją się cuda - jeśli im pozwolisz.
Pracuj jeno sumiennie i staraj się kochać ile możesz.

[ozeasz]

Niech Pan Cię wspiera w twojej pracy nad sobą , Marcinie ,wierzę że z Bogiem wszystko jest możliwe .

Kiedyś kiedy moja dolina była najciemniejsza odkryłem na nowo historię trzech młodzieńców Szadraka ,Meszaka i Abed-nego którzy zostali wrzucenie do pieca ognistego , z powodu wierności Bogu ,a szczególnie ich słowa , które wskazywały że nawet brak interwencji Boga ,nie jest w stanie pozbawić ich wiary ,ufności i uwielbienia dla ich Boga zrobiły na mnie wielkie wrażenie :

Jeżeli nasz Bóg, któremu służymy, zechce nas wybawić z rozpalonego pieca, może nas wyratować z twej ręki, królu! Jeśli zaś nie, wiedz, królu, że nie będziemy czcić twego boga, ani oddawać pokłonu złotemu posągowi, który wzniosłeś». Dn 3,17-18

Ta historia pokazała mi jak moja wiara była jeszcze mała , ale też wzmocniła moje zaufanie Bogu na co dzień ,czego i Tobie życzę .

[Zepsuty13]

Niech Pan Cię wspiera w twojej pracy nad sobą , Marcinie ,wierzę że z Bogiem wszystko jest możliwe .

Kiedyś kiedy moja dolina była najciemniejsza odkryłem na nowo historię trzech młodzieńców Szadraka ,Meszaka i Abed-nego którzy zostali wrzucenie do pieca ognistego , z powodu wierności Bogu ,a szczególnie ich słowa , które wskazywały że nawet brak interwencji Boga ,nie jest w stanie pozbawić ich wiary ,ufności i uwielbienia dla ich Boga zrobiły na mnie wielkie wrażenie :

Jeżeli nasz Bóg, któremu służymy, zechce nas wybawić z rozpalonego pieca, może nas wyratować z twej ręki, królu! Jeśli zaś nie, wiedz, królu, że nie będziemy czcić twego boga, ani oddawać pokłonu złotemu posągowi, który wzniosłeś». Dn 3,17-18

Ta historia pokazała mi jak moja wiara była jeszcze mała , ale też wzmocniła moje zaufanie Bogu na co dzień ,czego i Tobie życzę .

Ozeaszu....

Nawet nie wiesz jakie przeżywałem załamania czy nie zgodzić się na rozwód kiedy żona pisała mi w mailu, że jestem dla niej nikim, zerem, bez wartości, że zmarnowała dla mnie 5 lat życia, nie pewnie znajdzie kogoś lepszego, że jestem szują i ogólnie nie chce mnie więcej znać i widzieć...

Miłość.

[Zepsuty13]

Kolejna nieszczęśliwa osoba, której wydaje się, że odcięcie się od męża/żony wszystko w jej życiu naprawi, wyprostuje i uczyni na wskroś szczęśliwą, wolną i radosną
Hahahahahaaa!

Zacięła się bestyjka w sobie i niepodobna trafić do niej argumentami logicznymi, tym bardziej przekonywać do czegokolwiek.

Jeśli w porę się nie opamięta dojdzie do oczekiwanej przez nią rozprawy i w rezultacie rozwodu - kiedy się obudzi następnego dnia będzie świętować. Niestety będzie to święto rezerwisty idącego do cywila.
Jest huczne i trwa krótko.
Ale to czarny scenariusz.

Ty piszesz biały.
Masz mnóstwo czasu i zadzieją się cuda - jeśli im pozwolisz.
Pracuj jeno sumiennie i staraj się kochać ile możesz.

Pantopie,

No na dzień dzisiejszy wszystko co złego się wydarzyło w Naszym małżeństwie to ja i moja wina. Już sama wyprowadzka i nowe życie wczesniej zostało "odtrąbione" zdjęciami na Instagramie jak to nie jest cudownie i pięknie. Nowe cele, nowe możliwości. Ja jej tylko przeszkadzałem. Teraz już na chwilę obecną nie ma nowych zdjęć i wychodzenia na sushi itp itd...

Mam nadzieję, że chociaż coś z białego scenariusza się wydarzy. Dużo dźwigam na swoich barkach ale na chwilę obecną nabralem siły i przeanalizowałem błędy, jest plan naprawczy, więc jedziemy do przodu

Na dzień dzisiejszy brzydko mówiąc - nie ma się co kopać z koniem. Nic nie dociera, więc szkoda czasu i nerwów.

[krople rosy]

Na dzień dzisiejszy brzydko mówiąc - nie ma się co kopać z koniem. Nic nie dociera, więc szkoda czasu i nerwów.

Powies ten fragment nad łóżkiem I opraw ramką. Na aktualny czas idealna afirmacji.

[Zepsuty13]

Na dzień dzisiejszy brzydko mówiąc - nie ma się co kopać z koniem. Nic nie dociera, więc szkoda czasu i nerwów.

Powies ten fragment nad łóżkiem I opraw ramką. Na aktualny czas idealna afirmacji.

Chyba przeszedł mi już efekt samobiczowania się po dwóch miesiącach. Zrobiłem źle ale ileż można się dawać upadlać? Teraz rozgrywa się "walka" o własne wartości i o to, żeby być "spójny" sam ze sobą, że swoimi wartościami.

[marylka]

Marylka,
Czy miałaś taki moment, że całkowicie przekreśliłaś męża, że był dla Ciebie niepotrzebny w swoim powiedzmy " nowym" życiu ? Miałaś tak duży żal, że pomyślałaś o Nim " Oooo kolego pojechałeś po bandzie, pakuj się i wymazuję Cię ze swojego życia" Czy albo co sprawiło, że w końcu powiedziałaś albo pomyślałaś " To może być nowy początek" Co było takim momentem przełomowym? Uważasz, że czas robi swoje ?

Od czego się zaczęło, że po takich brzydko mówiąc " przebojach" stały się cuda? Jakby tutaj biorąc pod uwagę Boga i jego działanie ale chodzi mi tutaj bardziej a takie " ziemskie" sprawy - stanął w drzwiach, szczerze zadośćuczynił, terapia ? Możesz coś powiedzieć więcej - będę wdzięczny.

W którym momencie dotarło do Ciebie, że " zrobiłam błąd w Naszym małżeństwie"...? Kłótnia i mąż trafił w jakiś czuły punkt czy po wysłuchaniu jego perspektywy całej sytuacji?

Marcin - ja odchodząc od męża byłam przekonana na 100% że już do niego nie wrócę. Nie wiedziałam o zdradach tylko o porno i zacgowaniach czyli braku zainteresowania dziećmi, mną oraz wieczne irytacje i pretensje. Już wtedy chciałam odejść. Byliśmy na terapii i terapeutka pytała - co musiałby zrobić żebym jednak była z nim to powiedziałam -NIC.
Najbardziej urągało mi to porno. Jako kobiecie. Tego nie mogłam znieść. Nie zdawałam sobie sprawy jakie to poważne konsekwencje ma.
Natomiast - jak się dowiedziałam o zdradach - to mnie przeorało od środka. Byłam PEWNA że do niego nie wrócę.
A to co piszesz o żonie...ja nie spotykałam się z facetami ale wychodziłam do kina, ze znajomymi i dobrze się bawiłam. Myślę że to jakieś odreagowanie było.
Tyle że ja się nie obnosiłsm...nie mam fb...hahaha tak...nie mam i żyję!. Więc nie wklejałam żdjęć żeby wszyscy widzieli co gdzie i z kim jestem i jem. Dla mnie to żenada.
A mąż wiedział dlatego źe do dzieci wtedy przyjeżdżał jak wychodziłam.

A kiedy pomyślałam, że może.....wrócimy?
Otóż...ja widziałam jego zmianę i nawet mu kibicowałam bo na dobro dzieci to sie przekładało. Ale WIEDZIAŁAM że ta zmiana jego - TO CHWILOWE było. Zawsze po awanturach było lepiej. Ale do czasu.
Tym razem wiedziałam że dłużej będzie grzeczny. Ale mu w końcu przejdzie. I wróci do swojego stylu życia.
JEGO STAŁOŚĆ SPOKÓJ CIERPLIWOŚĆ mnie przekonały. Nie próbował z siebie robić macho nie mówił że to nie jego wina, wszystko przyjął na klatę. Nawet nie ważył się powiedzieć -NO TAK..ALE TY TEŻ....
i dobrze. Bo to że nie byłam idealna to wiadomo. Ale NIE latałam z tyłkiem do innych. I zdrady nie popełniłam.
A że nie byłam idealna to na krokach zrozumiałam. Ale...przeciętny człowiek o tym wie.
Tylko wiesz...jednak są większe i mniejsze przewinienia.
Zdradę i kłamstwa uważam za najcięźsze.
Kiedy zaczęłam pomału ufać......po ok. roku. W tym czasie ANI razu nie dał ciała w stosunku do mnie do dzieci i do rodziny. Każdą minutę swojego życia przeznaczał na prace nad sobą, na zadosćuczynianie nam, na modlitwę.
Bardzo inny i odmieniony się zrobił. Jakby nie ten sam.
Ja to uważam za cud. Bo NIGDY nie wierzyłam, że on tak mógłby się zmienić

[jacek-sychar]

Za mną 5 lat terapii - jestem już zupełnie inną osobą, pewną siebie, bez depresji i lęków. Dziś jestem w związku, w którym nie ma już tych samych problemów, jakie były w poprzednim. Albo może niektóre są, ale w zupełnie innym nasileniu.

Jak jesteś taka szczęśliwa i wolna, to po co tracisz czas na pisanie na naszym forum?

Moje doświadczenia to też doświadczenia osoby religijnej. Pochodzę z nawróconej rodziny, będącej zawsze blisko Boga, z seksem czekałam do ślubu, miałam osobistą relację z Jezusem, byliśmy z mężem w duszpasterstwie.

Rozumiem, że teraz żyjesz w białym małżeństwie?

[Nirwanna]

Ja stawiałam granice. Rozmawiałam z mężem nie raz, nie dwa i nie sto na ten temat - były kłótnie i płacz. Ale on za każdym razem uśmiechał się do mnie drwiąco i mówił, że to mój problem. On obiektywnie postępuje słusznie. A ja przecież nie odejdę od niego, bo jestem jego żoną. Wykorzystywał od początku moją religijność, mówiąc mi, co powinna robić chrześcijańska żona. Jak sprzątać, w co się ubierać, jak malować, z kim spotykać.

Kate, patrząc na opis Twojego małżeństwa - nie stawiałaś wtedy granic, być może późniejsza terapia Ci to uświadomiła...